Οι εκπαιδευτικοί: Ο εκπαιδευτικός θα έπρεπε να είναι ανέγγιχτος από την οικονομική κρίση αυτή τη στιγμή, και όχι μόνο δεν είναι, αλλά χαντακώνεται ακόμη περισσότερο. Ο άνθρωπος που θα κρατήσει το παιδί σου από 6 ως 8 ώρες στο σχολείο του και θα πρέπει να το κρατήσει ασφαλές, θα πρέπει να το μορφώσει, θα πρέπει να το εφοδιάσει με όσα χρειάζεται για να ζήσει αύριο χωρίς εσένα, για να διαμορφώσει μια κοινωνία πιο εξελιγμένη από αυτή που παρέλαβες και στην οποία έζησες εσύ.
Ο εκπαιδευτικός θα έπρεπε να είναι σε θέση να ενημερώνεται και να εκπαιδεύεται συνεχώς, να έχει απεριόριστη πρόσβαση σε ο,τιδήποτε θα τον βοηθήσει να εξελιχθεί στον τομέα του και συνεπώς να βελτιώσει τη διδασκαλία του – κάτι που θα φανεί στα ίδια παιδιά ως ενήλικες, ΧΩΡΙΣ να επιβαρύνεται οικονομικά. Οπότε ή θα του τα παρέχει το κράτος δωρεάν, ή θα τον πληρώνει ανάλογα με τις υπηρεσίες του.
Οι γιατροί: Ο γιατρός πολύ απλά πρέπει να είναι άμεσα σε θέση να βοηθήσει τον ασθενή του, όπου κι αν βρίσκεται, είτε είναι δημόσιο νοσοκομείο, είτε στο ιδιωτικό ιατρείο του, είτε σπίτι του, είτε στο δρόμο. Θα πρέπει να έχει υλικό διαθέσιμο προς χρήση και φυσικά απαγορεύονται αυστηρά οι ελλείψεις. Όπως και ο δάσκαλος, θα πρέπει να είναι σε θέση να ενημερώνεται και να εκπαιδεύεται συνεχώς – κι εδώ οι γιατροί ίσως είναι γενικότερα σε καλύτερη μοίρα από τους εκπαιδευτικούς, λόγω εσόδων. Ένας κακός γιατρός είναι απειλή για τη ζωή των ανθρώπων και μάλιστα άμεση, πολλές φορές είναι και αποδεδειγμένα ένοχος. Κάπου γενικότερα το σύστημα υγείας πάσχει, μπάζει και δε θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό σε καμία περίπτωση.
Οι αστυνομικοί: Η αστυνομία στην Ελλάδα μάλλον είναι πληγή και πολλές φορές και μόνο η λέξη ακούγεται περίεργα στα αυτιά τρίτων, λες και από πίσω μπορεί να κρύβει το Σατανά. Η αστυνομία ως Αρχή σε ένα κράτος καλείται να προστατέψει τους πολίτες του και να διατηρεί/επαναφέρει την τάξη. Αποφεύγω επίτηδες τη λέξη «επιβάλλει». Όμως, η αστυνομία αποτελείται από αστυνομικούς. Και οι αστυνομικοί είναι άνθρωποι. Ναι, σαν κι εμένα κι εσένα, Who Knew?
Δεν μπορείς να απαιτείς και πολλά από έναν αστυνομικό που παίρνει βασικό μισθό. Δεν πρέπει να έχεις μεγάλες προσδοκίες, γιατί ούτε καν στην πράξη δεν μπορούν να σταθούν. Φαντάσου τις προσδοκίες σα μικρά βουναλάκια από άμμο – ούτε καν βρεγμένη. Με το πρώτο φύσημα θα διαλυθούν.
Ο αστυνομικός πρέπει να πληρώνεται ανάλογα με αυτό που προσφέρει και πάνω απ’ όλα προσφέρει την ίδια του τη σωματική ακεραιότητα για την προστασία του πολίτη και τη διατήρηση της τάξης σε μια κοινωνία. Ας μην αρχίσουμε να λέμε ότι σε κάθε επάγγελμα κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα όλων. Αυτό ισχύει, ναι. Αλλά σε κάποια επαγγέλματα, η διάθεση της σωματικής σου ακεραιότητας είναι βασική προϋπόθεση για να το κάνεις. Δεν μπορείς να γίνεις ούτε αστυνομικός, ούτε πυροσβέστης, ούτε διασώστης, ούτε στρατιωτικός αν δεν είσαι πρώτα διατεθειμένος να εκθέσεις ανεπανόρθωτα τη ζωή σου. Απλά δεν το κάνεις.
Όμως τι γίνεται: Όταν το ίδιο το κράτος αντιμετωπίζει τη βασική Αρχή του, την αστυνομία, ως καθαρό δημοσιοϋπαλληλίκι, τότε, όχι μόνο υποβαθμίζεται από τα θεμέλιά του το επάγγελμα, αλλά και οι ίδιοι οι αστυνομικοί αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους με τον ίδιο τρόπο, κάτι που επηρεάζει άμεσα το πώς λειτουργούν την ώρα της υπηρεσίας τους, επηρεάζει άμεσα τους πολίτες που θα έρθουν σε επαφή μαζί τους (αθώοι ή ένοχοι είναι όλοι πολίτες), και τελικά επηρεάζει και την εικόνα των πολιτών για την υπηρεσία.
Ο αστυνομικός πρέπει να εμπνέει σεβασμό, όχι φόβο, και πάνω απ’ όλα εμπιστοσύνη. Δεν έχει να κάνει με κανένα κόμμα και καμιά κυβέρνηση, με καμιά οικονομική κατάσταση μιας χώρας. Η αστυνομία πρέπει να είναι σε θέση να προστατέψει τους ανθρώπους, με κάθε τρόπο και αυτό καλούνται να το κάνουν άνθρωποι, αστυνομικοί, συνεπώς πρέπει ως κράτος να τους φέρει στην απόλυτη θέση να το κάνουν και να το πετύχουν.
Ο αστυνομικός χρειάζεται συνεχή εκπαίδευση, ενημέρωση, επιμόρφωση, ψυχολογική στήριξη, επαρκή άσκηση και καλή διατροφή. Ένας άνθρωπος που οπλοφορεί κι έχει «μαζί του» το Νόμο ενός κράτους, επιβάλλεται να είναι καλά. Το ίδιο ισχύει και για κάθε άλλο Σώμα. Βάλτε πχ όπου στη λέξη αστυνομικός, τη λέξη πυροσβέστης και ξαναδιαβάστε το κείμενο.
Πίσω από κάθε στολή υπάρχει ένας άνθρωπος και αυτός ο άνθρωπος πολλές φορές καλείται να λειτουργήσει ως υπεράνθρωπος.
Οι δημοσιογράφοι: Σκεφτείτε πως ο δημοσιογράφος σε μια κοινωνία είναι αυτός που έχει τη φωνή και η ευθύνη του είναι να δώσει τη φωνή του σε όλους αυτούς που δεν έχουν, σε μας τους απλούς πολίτες. Μπορεί η δημοσιογραφία να έχει εξευτελιστεί σε τέτοιο βαθμό πια στην Ελλάδα που ο κόσμος όταν ακούει για δημοσιογράφους αμέσως σκέφτεται τα κοράκια της Στεφανίδου και την Πάνια, όμως ο δημοσιογράφος είναι πολύ περισσότερο από αυτά.
Ο δημοσιογράφος αφήνει πίσω του κομμάτια της Ιστορίας τη στιγμή που συμβαίνουν ως παρακαταθήκη για κάθε επόμενη γενιά. Μπορεί να φέρει στο φως όλα τα σκοτάδια μιας κοινωνίας, να σώσει ζωές όχι μεμονωμένων απλώς ατόμων αλλά ολόκληρων ομάδων ανθρώπων, μπορεί να σώσει τις ζωές ολόκληρων ευρύτερων κοινωνιών.
Ο δημοσιογράφος είναι ένα τεράστιο γρανάζι στη μηχανή μιας χώρας και η δουλειά του θα έπρεπε να μην επηρεάζεται από τίποτα περισσότερο πέρα από την ανάδειξη της αλήθειας και την προστασία των ανθρώπων.
Οι πολιτικοί: Εδώ θα γελάσουμε – δυστυχώς – όμως αφήνοντας απ’ έξω το όποιο προσωπικό μένος που νιώθουμε ως πολίτες για τους πολιτικούς μας και αντιμετωπίζοντας το θέμα εντελώς απρόσωπα και αντικειμενικά, καταλαβαίνουμε όλοι πως ένας πολιτικός που διαμορφώνει τη λειτουργία του κράτους, το νόμο, τις ζωές και το μέλλον των πολιτών του, δεν μπορεί παρά να πληρώνεται ανάλογα. Δεκτό. Το ότι οι πολιτικοί κλέβουν και εκμεταλλεύονται τη θέση τους προς προσωπικό τους όφελος, είναι καθαρά δική τους ευθύνη κι ΕΔΩ καλούνται άλλα επαγγέλματα/λειτουργήματα που ΔΕΝ θα έπρεπε σε καμία περίπτωση και υπό καμία συνθήκη να επηρεάζονται από το οτιδήποτε: Η αστυνομία, η δικαιοσύνη.
Τα προβλήματα σε μια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΧΩΡΑ δεν τα προκαλούν οι νόμοι, γιατί οι νόμοι βάσει πολιτεύματος είναι διαμορφωμένοι έτσι ώστε να προστατεύεται ο πολίτης και η κοινωνία. Τα προβλήματα τα προκαλούν αυτοί που καλούνται να εφαρμόσουν το νόμο και το σύνταγμα.
Ο υπάλληλος της δημόσιας υπηρεσίας που σου κάνει τη ζωή ποδήλατο για ένα κωλοχαρτί που θα μπορούσες να αποφύγεις νόμιμα, είναι αυτός που σου προκαλεί το πρόβλημα, όχι ο νόμος ή η υπηρεσία per se. Ο υπάλληλος που δωροδοκείται για να σου υπογράψει όλα τα χαρτιά για να πάρεις αναπηρική σύνταξη χωρίς να είσαι ανάπηρος, είναι αυτός που ΦΤΑΙΕΙ για τα λάθος χρήματα που πηγαίνουν στους λάθους ανθρώπους και είσαι κι ΕΣΥ αυτός που φταίει για τα χρήματα που δεν θα πάρει κάποιος άλλος που τα έχει πραγματική ανάγκη, είσαι εσύ ο υπεύθυνος που προκαλεί άλλη μια τρύπα σε ένα σύστημα που ήδη μπάζει. Δε φταίει ο νόμος.
Κάντε μερικούς διαχωρισμούς μέσα στο μυαλό σας. Δεν φταίνε για όλα οι άλλοι, δε φταίνε για όλα το κράτος, οι νόμοι, το σύστημα, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, οι πολιτικοί. Τις περισσότερες φορές, όπως αποδεικνύεται, πολύ προσωπικά και κρυμμένα πίσω από εντελώς απρόσωπα πράγματα όπως είναι οι Αρχές, η Δικαιοσύνη, ο Τύπος, ο Νόμος, το Κράτος – που πρέπει να είναι απρόσωπα για να λειτουργήσουν αποτελεσματικά στο σύνολο των πολιτών – βρίσκονται μοναδικοί, απόλυτοι και με ονοματεπώνυμα ένοχοι, φταίχτες και υπόλογοι και γι αυτό ακριβώς το λόγο κάποια επαγγέλματα δε θα έπρεπε να επηρεάζονται από τίποτα γιατί μόνο έτσι οι όποιοι ένοχοι και υπεύθυνοι θα βρεθούν εκεί που πρέπει να βρίσκονται, στη φυλακή ή έστω χωρίς δουλειά, και όχι στις θέσεις τους και εις βάρος των υπολοίπων.
& Εκείνος
Για πολλά από αυτά που φωνάζει σήμερα οι Κατερίνα, πολλοί έχετε συχνά διαβάσει σε άρθρα μου και μάλιστα ένα σημείο το αναφέρω συχνά όταν μιλάω για τη Φινλανδία. Την χώρα πρότυπο διαφάνειας και δημοκρατίας. Μια χώρα μπορεί να έχει τους τελειότερους νόμους, αλλά οι νόμοι δεν είναι το πρόβλημα, ποτέ δεν ήταν. Αυτοί που εφαρμόζουν τους νόμους ήταν, είναι και θα είναι το πρόβλημα.
Το άλλο έχει να κάνει με το τον ορισμό λειτούργημα. Ο αστυνόμος δεν είναι λειτουργός, είναι όργανο – όπως πολύ σωστά τον ορίζει ο νόμος. Είναι όργανο κυβερνήσεων, είναι όργανο συμφερόντων, είναι όργανο ιδεοληψιών και σπάνια υπηρέτης του λαού που υποτίθεται ότι υπηρετεί και προστατεύει. Υποτίθεται. Συνήθως είναι απλά όργανο.
Η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα, οι δημοσιογράφοι, οι περισσότεροι, είναι υπάλληλοι ενίοτε και δουλικά, ανάλογα με το ποιος πληρώνει τις μαρίδες. Οι πολιτικοί όπως τα κατάφεραν μόνοι τους …όλοι ίδιοι είναι. Οι εκπαιδευτικοί όπως και οι γιατροί είναι μεγάλη ιστορία αλλά και πάλι καμία σχέση με το λειτούργημα αλλά για κάποιες εξαιρέσεις που ακόμα αντέχουν, με το φιλότιμο.
Συμπέρασμα Α: Για ποια λειτουργήματα μιλάμε όταν όλα έχουν τιμή και …τιμή δεν έχουν;
Συμπέρασμα Β: για ποια δημοκρατία μιλάμε; Αυτή του Άδωνη και του Βορίδη με ολίγη Κασιδιάρη και λαγό με μαριδάκι;
Συμπέρασμα Γ: Αυτή η χώρα επιβιώνει γιατί οι πολίτες της έχουν προσαρμοστεί στις συνθήκες όσο απεχθείς και άρρωστες κι αν είναι και επιπλέον δεν θέλουν να τις αλλάξουν γιατί έχουν βολευτεί, έχουν συνηθίσει και η αλλαγή τους τρομάζει.
