Αργά το μεσημέρι, έχει γυρίσει νωρίτερα και επειγόντως από τη δουλειά του κι έχει πάρει τον γιο του από το σχολείο και γραμμή για τον γιατρό επειδή ο μικρός έχει παρουσιάσει πυρετό στο νηπιαγωγείο. Μιλάμε για ένα αγοράκι τεσσάρων χρονών. Ο κολλητός μου μέσα στην ανησυχία, παρκάρει κοντά στο γιατρό που είναι ήδη ενημερωμένος και τους περιμένει και έχει πάει στην πίσω πόρτα που είναι ο μικρός στο καθισματάκι του, του βγάζει την ζώνη ασφάλειας και τον ετοιμάζει για να τον πάρει στην αγκαλιά του και να πάνε στον γιατρό. Στη διάρκεια που γίνονται αυτά – και όσοι έχουν παιδιά ξέρουν ότι δεν κρατάει μερικά δευτερόλεπτα – για να τον κρατάει ήρεμο και να μην τρομάζει στην ιδέα του γιατρού, του μιλάει ήερμα και …Ελληνικά. Και ο μικρός όπως είναι φυσικό, απαντάει …Ελληνικά.
Πίσω του και που δεν έχει δει, υπάρχει μια άλλη σκηνή που εξελίσσεται. Τρεις τυπάδες ηλικίας από 30 μέχρι 45, Φινλανδοί με τα όλα τους, παρατηρούν την σκηνή ψιθυρίζοντας μεταξύ τους. Κάποια στιγμή και περισσότερο από ένστικτο και λιγότερο γιατί άκουσε κάτι, ο φίλος μου γυρνάει και βλέπει τους τρεις τυπάδες έτοιμους να διασχίσουν τον δρόμο προς το μέρος του. Στην αρχή δεν ανησυχεί γιατί το μυαλό του είναι περισσότερο στο να ετοιμάσει το παιδί του παρά στους …περαστικούς. Ο κολλητός μου καταλαβαίνει και μιλάει Φινλανδικά και έτσι το …«κωλοξένε τι θέλεις εδώ» (ήταν άλλο μέλος του γυναικείου σώματος κι όχι ο …κώλος, η αγαπημένη βρισιά των Φινλανδών) και «που πας με το πιθηκάκι σου» …τα κατάλαβε αμέσως, όπως κατάλαβε και από τον τόνο των φωνών ότι αυτό που ερχόταν δεν ήταν περαστικοί αλλά τριακόσια με τετρακόσια κιλά συμπαγούς βλακείας.
Εκεί κάπου και την ώρα που το διηγιόταν είδα τον απόλυτο φόβο στα μάτια του και μιλάμε για έναν άνθρωπο που δεν φοβάται εύκολα, που παλαιότερα τα έβαλε μόνος του με μια ολόκληρη ομάδα που ήθελαν να τον κλέψουν και που όταν ήταν στην Ελλάδα πήγαινε συχνά …γήπεδο. Και ήταν τόσο έντονος ο φόβος που είδα, που σας βεβαιώ ότι τον αισθάνθηκα εγώ που τον άκουγα. Και μη τολμήσετε να πείτε καμιά βλακεία απολύτως. Δεν ήταν απλά τα τρία γομάρια, ήταν το μωρό που εκ των πραγμάτων θα βρισκόταν ανάμεσά τους.
Ευτυχώς η ζώνη ελευθερώθηκε και με μια γρήγορη κίνηση ο φίλος μου έβγαλε το μωρό από το αυτοκίνητο, ξέροντας ότι δεν υπήρχε πιθανότητα να ξαναμπεί μέσα και να φύγει. Άρχισε λοιπόν να τρέχει προς το γραφείο του γιατρού όσο πιο γρήγορα μπορούσε, ελπίζοντας ότι άλλοι περαστικοί θα σταματούσαν βλέποντας τι συμβαίνει κι αν χρειαζόταν θα …έκαναν κάτι. Όπως καταλαβαίνετε, το μωρό έχοντας διαισθανθεί ότι κάτι συμβαίνει είχε λουφάξει στην αγκαλιά του πατέρα του χωρίς να λέει τίποτα. Το μόνο που έκανε ο φίλος μου ήταν με το ηλεκτρονικό κλειδί να κλειδώσει το αυτοκίνητο. Πίσω του τα γομάρια είχαν λαλήσει. Το τι βρισιά και το τι είπαν για τους ξένους που έχουν έρθει και κλέβουν το …φαγητό, τις δουλείες από τους ντόπιους, που βιάζουν τις γυναίκες τους (των Φινλανδών) και το τι …υποσχέσεις για το μέλλον το δικό του και του παιδιού του έδωσαν απλά δεν περιγράφεται ούτε γράφεται, τουλάχιστον εδώ.
Πρώτον. Κανένας περαστικός δεν ενδιαφέρθηκε, ειδικά νιώθοντας ότι επρόκειτο για …ξένο.
Δεύτερον. Αυτό το γεγονός είναι κάτι που σε διαφορετικούς βαθμούς επικινδυνότητας το έχουμε ζήσει ΟΛΟΙ οι Έλληνες που ζούμε στο εξωτερικό.
Τρίτον. Επειδή το έχω ακούσει πολλές φορές. Στα παπάρια τους αν είμαστε Ευρωπαίοι. Πριν κάνουν ό,τι κάνουν και πουν ό,τι πουν, όλοι αυτοί οι χρυσαυγήτες (αδιάφορα εθνικότητας) δεν ζητάνε διαβατήριο. Βλέπουν ότι είσαι ξένος/διαφορετικός/άλλη γλώσσα και ορμάνε με το κεφάλι κάτω. Δεν τους ενδιαφέρει αν είσαι μόνος, με τη γυναίκα σου ή το τετράχρονο παιδί σου. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι …αυτοί να είναι μάζα. Λίπους και βλακείας.
Γιατί τα έγραψα αυτά; Γιατί έτυχε σήμερα να δω φωτογραφίες από τους χτυπημένους μετανάστες στον Ασπρόπυργο. Τους χτυπημένους ανυπεράσπιστους συνανθρώπους μας από τα εγκληματικά παράσιτα και μισιακά μιρκοτσούτσουνα απόβλητα της Χρυσής Αυγής. Και ξέρετε τι είδα στη φωτογραφία; Το πρόσωπο του φίλου μου και του τετράχρονου παιδιού του, το πρόσωπο του φίλου μου του Μιχάλη, του Δημήτρη, του Στεφάνου, του Νίκου, του Ηλία, όλα τα πρόσωπα όλων των Ελλήνων που εγώ έχω γνωρίσει στο εξωτερικό και που όλοι μα όλοι είχαν συναντήσει αντίστοιχους Χρυσαυγήτες.
Και θυμώνω. Θυμώνω πολύ. Γιατί ο Φινλανδός χρυσαυγήτης είναι μαλάκας, αλλά ο Έλληνας Χρυσαυγήτης είναι ….προσωπικό! Γιατί θέλω να τιμωρηθεί με τον σκληρότερο τρόπο όχι μόνο για τα εγκλήματα που κάνει και έχει κάνει στην Ελλάδα αλλά και για το κάθε έγκλημα που έκανε ο όμοιός του μικροτσούτσουνος σε κάθε Έλληνα σε όποιο μέρος τους κόσμου. Άλλωστε αυτοί δεν είναι που πιστεύουν στην συλλογική ευθύνη και ενοχή; Ας τιμωρηθούν για τα εγκλήματά τους λοιπόν συλλογικά.
Φαντάζομαι ότι όταν συνέβη ό,τι συνέβη στον Ασπρόπυργο θα σταμάτησε και κανένας περαστικός …ε; Όπως στη Μανωλάδα; Καθίκια;
Εκείνη
Εάν υπάρχει απόλυτος τρόμος, αυτός μεταφράζεται στον οποιονδήποτε κίνδυνο απέναντι από το παιδί σου. Δεν έχει να κάνει με την ηλικία του παιδιού – πάντα φοβάσαι όταν γίνεσαι γονιός κι εδώ κολλάει πολύ σωστά το «όταν γίνεσαι γονιός μαθαίνεις να ζεις με την ψυχή σου έξω από το σώμα σου», κι όχι απλώς έξω, αλλά συνεχώς μπροστά σου κι εσύ αγκομαχώντας να την κυνηγάς. Δεν υπάρχει πιο ψυχοφθόρο πράγμα από το να είσαι γονιός, κι είναι κάτι το εντελώς σουρεάλ αν το παραλληλίσεις με την ευτυχία που σου δίνει.
Πραγματικά και μόνο διαβάζοντας τα παραπάνω μ’ έπιασε ταχυκαρδία και τρόμος! Δεν άφησα καν το μυαλό μου να κάνει εικόνα τις σκηνές βάζοντας στη θέση εκείνου του ανθρώπου εμένα και στη θέση του παιδιού του το δικό μου παιδί.
Λες ότι το γεγονός πως κουβαλάς μικρό παιδί μαζί σου θα ανάψει μια μικρή έστω σπίθα λογικής που θα γίνει δισταγμός και τέλος υποχώρηση στο μυαλό αυτών που θέλουν να σε βλάψουν.
Αλλά δυστυχώς οι …σπίθες λογικής ανάβουν εκεί που υπάρχουν ακόμα ίχνη λογικής. Πράγμα που δεν ισχύει σ’ αυτούς που είναι αποφασισμένοι να κάνουν κακό.
Δεν είναι μόνο οι εργάτες του Ασπρόπυργου – κι αλήθεια, είναι τόσα πια τα περιστατικά, που αρχίζουν και γίνονται νούμερα και τίτλοι χάνοντας τόσο μεγάλο κομμάτι από τη σημαντικότητά τους. Θυμηθείτε πόσες φορές έχουμε δει στις ειδήσεις παρόμοια γεγονότα. Πόσες φορές έχουμε διαβάσει σχετικά άρθρα. Πόσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας κι επιλέγουμε να τα αγνοήσουμε επειδή δεν είναι τόσο σοβαρά (ακόμα). Και δεν αγνοούμε μόνο από αδιαφορία αλλά κι από ανημποριά· ΤΙ θα κάνεις αν βρεθείς απέναντι από έναν ή περισσότερους τρελούς και στη μέση είναι το παιδί σου;
Όμως εκεί που δε φτάνουν πια τα δικά μας γιατί και τα δικά μας πώς, κάποτε επιτέλους πρέπει να φτάσει η δικαιοσύνη. Κάποτε επιτέλους πρέπει όλα αυτά να σταματήσουν. Και δυστυχώς δεν είμαστε εμείς αυτοί που μπορούν να το κάνουν, γιατί εδώ δε χωράει πια η συζήτηση και η αναζήτηση της όποιας λογικής, αυτά έχουν χαθεί εδώ και καιρό. Στον αποφασισμένο δολοφόνο μόνο οι Αρχές και η Δικαιοσύνη μπορούν να απαντήσουν!
