Εκείνη
Είναι λιγάκι αστείο από μια πλευρά το πόσο εύκολα και γρήγορα διαδίδονται τα νέα στη σημερινή εποχή των κοινωνικών δικτύων, ειδικά όταν τα νέα είναι κακά. Έχετε ακούσει αυτό που λένε «καθόλου νέα, καλά νέα». Για μένα που έχω απαρνηθεί εδώ και μια δεκαετία την τηλεόραση και δεν μπορώ με τίποτα – παρόλο που μια δυο φορές το προσπάθησα – να την ξαναβάλω στη ζωή μου, το να μαθαίνω τα πολύ σημαντικά σχεδόν τη στιγμή που συμβαίνουν λόγω του διαδικτύου, είναι εντυπωσιακό. Μαζί με τις εξελίξεις του Σαρβάιβορ που θέλοντας και μη παρακολουθώ επειδή τις παρακολουθούν και όλοι οι άλλοι στα κοινωνικά δίκτυα που τριγυρίζω, παρακολούθησα και την τελευταία κλωτσοπατινάδα της βουλής.
Σφαλιάρες, βρισίδια, τραμπουκισμός, από τη μια ο συνηθισμένος ωχαδερφισμός (αλήθεια, πόσοι πραγματικά αντέδρασαν – έστω από τον καναπέ τους με τα όσα γίνονταν, και πόσοι γέλασαν και είπαν κάτι σαν «ε, καλά, το ‘χουμε μάθει πια»), από την άλλη ο συνηθισμένος …κασιδιαρισμός.
Βασικά, όταν κάτι το ονομάζεις με κατάληξη -ισμός (όπως και ο ωχαδερφισμός -μας-) του δίνεις μέγεθος και διαστάσεις και το κάνεις μεγάλο. Το κάνεις σοβαρό, το κάνεις τάση, το κάνεις κίνημα. Ναι, κίνημα! Είναι λες και προσπαθούν οι κύριοι ΧΑ και λοιποί να καθιερώσουν τα στάνταρ τους σε ένα βαθύτερο κοινωνικό επίπεδο. Σε λίγο θα υπάρχουν Κασιδιαριστές, όχι χρυσαυγίτες. Θα ξεφύγει πολύ περισσότερο το πράγμα από το κόμμα και την ψήφο και το Δις Ιζ Σπάρτα και θα περάσει στη σφαίρα της ιδιότητας. Τι είσαι; Είμαι ροκάς, είμαι πεσιμιστής, είμαι κασιδιαριστής. Τι να σας πω. Έτσι το βλέπω.
Φανταστείτε ένα χαλαρό Σαββατιάτικο απόγευμα σε ένα τυπικό ελληνικό σπίτι. Σε ένα σπίτι που υπολειτουργεί, που υποσιτίζεται, που …υπο-ντύνεται, που υπο-μορφώνεται, που κάτι θα είναι κομμένο ή επανασυνδεμένο ή όπου-να’ναι-κομμένο, που η μάνα έχει περάσει τα 35 ή τα σαράντα και σύμφωνα με τα ελληνικά πρότυπα αναζήτησης εργασίας δεν έχει πια ελπίδες να δουλέψει (οι αγγελίες ζητούν πάντα «κοπέλες εμφανίσιμες μεταξύ 20-30 ετών», για όποια δουλειά κι αν πρόκειται) και τριγυρίζει σα φάντασμα στους τέσσερεις τοίχους.
Φανταστείτε τώρα και τον σύζυγο-πατέρα, που σακατεύεται στη δουλειά και κάθε φορά του κόβουν κι από κάτι, κι από άλλο ένα κάτι, που δουλεύει σαν το σκυλί όμως κάτι πάντα υπάρχει απλήρωτο, κομμένο ή σχεδόν κομμένο.
Φανταστείτε και το παιδί ή τα παιδιά, μέσα σε αυτό το σπίτι. Τα παιδιά που μπορεί να είναι πολύ μικρά για να καταλάβουν το τι πηγαίνει τόσο στραβά στο δικό τους σπίτι και αυτά δεν έχουν ποτέ καινούργια ρούχα ή παπούτσια ενώ άλλοι συμμαθητές τους έχουν, ή ποτέ δεν μπορούν να πάνε στο πάρτι γενεθλίων στον παιδότοπο γιατί ποτέ δεν τους περισσεύουν λεφτά, ή μπορεί να είναι αρκετά μεγάλα ώστε όλη αυτή η αδικία εις βάρος της οικογένειάς τους και των συνανθρώπων τους να βράζει μέσα τους και να προσπαθούν να βρουν οποιονδήποτε τρόπο να κάνουν κάτι.
Κι εμφανίζεται ένας τύπος που στον υποτιθέμενα ιερό εκείνο χώρο που κρίνονται οι ζωές ανθρώπων και χώρας, παίζει σφαλιάρες, βρίζει σα να μην υπάρχει αύριο, και τέλος πάντων κάνει τα δικά του τα γνωστά.
Η μάνα μέσα από τη μιζέρια των ντουβαριών της και του καμένου πάτου της κατσαρόλας της και του βουνού με τα άπλυτα θα πει κάτι σαν «μωρέ σφαλιάρες που θέλετε», ο ευνούχος πατέρας με τον τσεκουρωμένο μισθό και καταπατημένο εγωισμό και αξιοπρέπεια θα πει κάτι σαν «μωρέ καλά κάνει, αφού αλλιώς δεν καταλαβαίνουν αυτοί», και το παιδί από την άλλη άκρη του σαλονιού, πιθανώς καθισμένο στο χαλί αν είναι μικρό και παίζοντας με τα αμαξάκια του, θα ακούει, θα επεξεργάζεται, και στο τέλος θα χτυπήσει το ένα αμαξάκι με το άλλο και θα πει «θα σε σκίσω μωρή αδερφάρα» και «μπαμ-μπουμ» τα αμαξάκια. (Αν είναι κορίτσι, αντικαταστήστε τα αμαξάκια με κούκλες ξερωγώ).
Ή αν είναι μεγαλύτερο, θα πάει την επόμενη σχολείο και θα πλακώσει στο ξύλο έναν συμμαθητή του που έχει καινούργια παπούτσια, ή έναν άλλο που η φωνή του είναι ακόμα παιδική (=κοριτσίστικη), ή ακόμα χειρότερα, μπορεί να δείρει τη συμμαθήτριά του που είναι από την Αλβανία, τη Συρία, τη Ρουμανία, ή οπουδήποτε τέλος πάντων ή να τη στριμώξει στις τουαλέτες και για τα υπόλοιπα βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει. (Φανταστείτε τώρα αυτή η συμμαθήτρια, να είναι και …«ξένη», να έχει ΚΑΙ καινούργια παπούτσια).
Οπότε μιλάμε πια για κασιδιαρισμό. Έχει πάρει υλική και μουλωχτή υπόσταση, γλιστράει μέσα από τις χαραμάδες και τις γρίλιες και μπαίνει μέσα στα αφύλαχτα σπίτια, αφύλαχτα από αρχές, αφύλαχτα από πυγμή, αφύλαχτα από υπομονή και πείσμα, αφύλαχτα από πίστη στο καλό και το σωστό γιατί αν είσαι καλός και σωστός στην Ελλάδα καταλήγεις μαλάκας και το πατάκι της εξώπορτας του κάθε κασιδιαριστή που θα σε πατήσει για να σκουπίσει τους πάτους των ολοκαίνουργιων, μέιντ ιν γκρις παπουτσιών του.
Το εντελώς δήθεν αντριλίκι και ατενσιονχοριλίκι που παρακολουθούμε σαν σήριαλ πια είτε από την τηλεόραση είτε από το διαδίκτυο, είναι υπερβολικά εύκολο να επιδοκιμαστεί και να υιοθετηθεί από τον κάθε απηυδισμένο, αηδιασμένο, μπουχτισμένο, κουρασμένο, άρρωστο, άνεργο, εν-δυνάμει άστεγο, ταπεινωμένο κι εξευτελισμένο Έλληνα πολίτη.
& Εκείνος
Οι περισσότεροι μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που οι προκαταλήψεις και οι διακρίσεις διδάσκονται όχι μόνο στο σπίτι και στο σχολείο αλλά και μέσα στη κοινωνία και μάλιστα από την ίδια την εκκλησία που υποτίθεται ότι είναι ταγμένη στο αγαπάτε αλλήλους, άρα είναι φυσιολογικό να κουβαλάμε ένστικτα που κάποια στιγμή κορυφώνονται ακόμα και με τη βία. Οι περισσότεροι, ευτυχώς, τα παλεύουμε, τα απαλείφουμε από τη προσωπικότητα μας ή τουλάχιστον τα περιορίζουμε μέσα μας σε κραυγές από τον καναπέ παρακολουθώντας ποδοσφαιρικό αγώνα.
Δεν είναι εύκολο όταν έχεις μεγαλώσει έτσι. Για τη δική μου γενιά ακόμα και το να είναι κάποιος καθολικός τον εκτόπιζε από τον όρο Χριστιανός όπως τον αποδεχόταν η ελληνική κοινωνία και όχι ορίσει η ελληνική εκκλησία. Και επειδή το έζησα με παιδικό φίλο που ήταν καθολικός, δεν ήξερα τι ήταν χειρότερο για τον ορθόδοξο παππά, να είναι ο φίλος μου καθολικός ή Τούρκος μουσουλμάνος. Ακόμα κι εκεί υπάρχουν διακρίσεις. Εδώ – και μιλώντας πάντα για την γενιά μου – ακόμα και οι αριστερόχειρες ήταν θύματα διακρίσεων και αυτό μιλώντας από προσωπική εμπειρία, θύματα βίας. Υπήρχε μια δασκάλα στο πρώτες τάξεις του δημοτικού που μετά από πέντε δεκαετίες ακόμα θυμάμαι το όνομα της λόγω της αμείλικτης βίας με την οποία αντιμετώπισε το …πρόβλημα μου, να είμαι αριστερόχειρας.
Τα χρόνια όμως περάσανε, ακόμα κι εκείνη η ανισόρροπη δασκάλα της δεκαετίας του ’60 κατάλαβε ότι το να είσαι αριστερόχειρας δεν είναι αμαρτία και δεν μπορώ να φανταστώ ότι το 2017 υπάρχει έστω κι ένας γονιός ή δάσκαλος που να χτυπάει ένα παιδί γιατί είναι αριστερόχειρας. Γιατί; Γιατί εξέλιξη σημαίνει και ότι ενημερώθηκε, κατάλαβε. Κι ανάμεσα στα άλλα κατάλαβε ότι η βία δεν είναι λύση σε κανένα πρόβλημα. Απεναντίας είναι μια δράση που δημιουργεί αντίδραση και πολλές φορές αυτές η αντίδραση είναι μη ελεγχόμενη. Κι όπως είπα παραπάνω, ακόμα κι αυτοί που δεν έχουν ξεπεράσει μερικά πράγματα, ακόμα κι αυτοί που ζουν στο φάσμα των διακρίσεων και των προκαταλήψεων προσπαθούν να ελέγχουν την βία.
Ένα ακόμα στοιχείο που έπαιξε ρολό, παρόλο ότι άλλο θα περιμένατε να γράψω, δεν ήταν η ηθική πλευρά του θέματος άλλα η δημόσια κατακραυγή, η κοινωνική απομόνωση ακόμα και στη μικροκοινωνία μας. Για φανταστείτε πως θα αντιδρούσατε στο μικρόκοσμο της γειτονίας σας αν ένας γείτονας κλωτσούσε το παιδί του στη μέση του δρόμου ουρλιάζοντας «πάρε άλλη μια που τολμάς να είσαι αριστερόχειρας.» Τρομακτικό και μόνο που το διαβάζετε, έτσι δεν είναι; Είμαι σίγουρος ότι ακόμα κι από ένστικτο θα αντιδρούσατε.
Κι όμως πριν από μερικές μέρες ένας βουλευτής, το χρυσαυγήτικο παράσιτο ο Κασιδιάρης, μέσα στην ελληνική βουλή χτύπησε – αδιάφορα του πόσο σοβαρά ή όχι, η πράξη μετράει – έναν άλλο βουλευτή και μάλιστα πολύ μεγαλύτερο του σε ηλικία και στην συνέχεια τον έλουσε με κανιβαλιστικούς και ομοφοβικούς χαρακτηρισμούς, ουτε λίγο ουτε πολύ κατηγορώντας τον ότι αυτός έφταιγε γιατί …τα ήθελε ο οργανισμός του. Το ίδιο έγινε και πριν από μερικές μέρες από άλλον κανίβαλο πολιτικό στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας με θύμα γυναίκα πολιτευτή. Πριν από λίγο καιρό με τον ίδιο κασιδιάρη πρωταγωνιστή με θύμα άλλον βουλευτή, πάλι γυναίκα. Εκτός από το γεγονός ότι τα θύματα ήταν πάντα αδύναμα σε σχέση με τους θύτες και ανυπεράσπιστα (σαφώς επιλογή των …ανδροφερόμενων πρωταγωνιστών), το άλλο γεγονός είναι ότι η κοινωνία αντέδρασε …χαλαρά. Από τον καναπέ και με την λογική «τέτοιοι που είναι…»
Εδώ το ίδιο το κόμμα του Δένδια, το πρώτο θύμα, αντέδρασε χαλαρά έως ανήθικα, όταν τελείως καιροσκοπικά βρήκε την ευκαιρία να κατηγορήσει την κυβέρνηση ότι …αποπροσανατολίζει το κοινό σε συνεργασία με την Χρυσή Αυγή, κάνοντας το θύμα του Κασιδιάρη, τον Δένδια, θύμα για δεύτερη φορά και μέσα στην ίδια μέρα και πάλι δημόσια. Τέλος υπάρχει ένα ακόμα στοιχείο που χρειάζεται να αναφερθεί. Η ατιμωρησία. Ο Κασιδιάρης δεν έπαθε τίποτα μετά το δημόσιο ξυλοδαρμό της Κανέλλη και της Δούρου. Τίποτα. Απολύτως τίποτα. Παραθυράκια του νόμου και η ελληνική τυφλή(;) δικαιοσύνη, κατάφεραν ακόμα και ο εισαγγελέας να ζητήσει την απαλλαγή του.
Και ναι, τώρα έρχομαι στα γραφόμενα της Κατερίνας, η επόμενη φάση είναι ο κασιδιαρισμός να μεταφερθεί στην μικροκοινωνία του καθενός και μέσα στο σπίτι του. Η ελληνική Βουλή και οι Έλληνες πολιτικοί με την αντίδραση τους σε όλα αυτά τα γεγονότα και σε μια σχιζοφρενική παράφραση του ρόλου τους σαν νομοθέτες, νομιμοποιήσανε την βία και τον κασιδιαρισμό και αφήνοντας τον στα χειρότερα ένστικτα μας που οι ίδιοι συμμετείχαν για δεκαετίες στην διαμόρφωση τους, τον βάζουνε στα σπίτια μας.
