Εκείνη
Πρόσφατα έπεσα πάνω σε ένα άρθρο σχετικά με τις εκτρώσεις στην Ελλάδα. Ενώ ο αριθμός τους από ενήλικες γυναίκες έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια, οι εκτρώσεις από έφηβες φαίνεται να έχουν αυξηθεί τόσο, που «εκτινάσσουν το μέσο όρο της Ευρώπης»- λέει το άρθρο. Δε θα σας κουράσω με τα νούμερα και τα ποσοστά. Όμως διαβάζοντας περισσότερα για το θέμα αποφασίζοντας να γράψω κάτι γι αυτό, θέλω να σταθώ σε κάποια σημεία που με προβλημάτισαν πάρα πολύ.
Το καλό με το διαδίκτυο είναι πως αν ξέρεις πού και πώς να ψάξεις, βρίσκεις τα πάντα. Το κακό είναι πως αν δεν ξέρεις, δε βρίσκεις τίποτα ή βρίσκεις εντελώς λάθος πληροφορίες- κι ακόμα χειρότερα: πέφτεις στην παγίδα που πέφτουν οι περισσότεροι νέοι κι άπειροι χρήστες, να ψάξεις ομάδες στα social media ή σε διάφορα forums «ομοιοπαθών». Κι εκεί θα τα δεις όλα.
Όλων των ειδών ειδήμονες κι επιστήμονες του κώλου, θεοσεβούμενοι αφοριστές, ανώνυμοι κριτές και συμβουλάτορες και η τραγική έλλειψη παιδείας στην Ελλάδα, όλα μαζί σε ένα. Φαντάζομαι τον εαυτό μου στη θέση μιας έφηβης που έχει μείνει έγκυος και φυσικά στην Ελλάδα του 2020 ΔΕΝ μπορεί να μιλήσει γι αυτό στους γονείς της, φυσικά και στην Ελλάδα του 2020 ΔΕΝ υπάρχει ενημέρωση στα σχολεία, και περιμένει από τέτοια αδιανόητα γκρουπ εγκληματικά αδαών να βρει λύση στο πρόβλημά της. Και τρέμω. Τρέμω!
Έπεσα σε πολλά τέτοια φόρουμ, ομάδες, μπλογκ και δεν ξέρω για το τι να ανησυχήσω περισσότερο: Για την άγνοια των εφήβων ή για τους ξερόλες (έτσι νομίζουν!) άσχετους;
Μία κοπελίτσα στα 16 της- γράφει κάπου, έχει μείνει έγκυος (μάλλον! Δεν είναι και σίγουρη, αλλά και πώς να είναι; Στον πλανήτη της δεν υπάρχουν τεστ εγκυμοσύνης) και θέλει να μάθει πώς να κάνει έκτρωση χωρίς τη συγκατάθεση των γονιών της. Προσέξτε, το κοριτσάκι δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να σκεφτεί, να αναρωτηθεί, να ρωτήσει- έστω κι εκεί μέσα- το πώς θα μπορούσε να το πει στους γονείς της. Είναι ένα σενάριο που δε θα παίξει ποτέ. Αυτό που θέλει- ΑΝ τελικά είναι έγκυος, είναι να της πει κάποιος πού να πάει για να το ρίξει, χωρίς να το μάθει κανείς- κάτι που είναι ΚΑΙ παράνομο.
Κάποιος Ανώνυμος, αφήνει σε σχόλιο ένα κινητό τηλέφωνο και της λέει ότι κάποια στιγμή είχε το ίδιο πρόβλημα με την κόρη του (;), ας επικοινωνήσει μαζί του να την πάει αυτός σε έναν γιατρό που δεν κάνει ερωτήσεις και που δε θέλει συγκατάθεση (λες και τη συγκατάθεση τη θέλει ο γιατρός για κορνίζα, δεν την απαιτεί ο νόμος) και θα ξεμπερδέψει όμορφα κι απλά.
Σε άλλο τώρα, μια 17χρονη μένει έγκυος από τον 25χρονο σύντροφό της και κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου δηλώνουν στους γονείς τους ότι το παιδί ΘΑ το κρατήσουν. Οι γονείς της κοπέλας αρχικά σκέφτονται μόνο το πώς θα κλείσουν τον εγκληματία φίλο της στη φυλακή, πιέζοντάς τη μάλιστα όχι μόνο να κάνει έκτρωση, αλλά και να πει ψέματα ότι την αποπλάνησε, την ξεγέλασε, την κορόιδεψε, την απείλησε, ο,τιδήποτε τελοσπάντων.
Αγνοούν το γεγονός ότι τα παιδιά αυτά έχουν σχέση εδώ και αρκετούς μήνες, κι αντί να αναρωτηθούν γιατί να μην το γνωρίζουν εξαρχής και γιατί η κόρη τους να αναγκαστεί να κρύψει αυτή τη σχέση από κείνους, κοιτούν μόνο το πώς δε θα γίνουν ρεζίλι στη γειτονιά. Αγνοούν το γεγονός ότι η κόρη τους ναι μεν είναι 17, αλλά τα 17 έχουν τεράστια απόσταση από τα 15, όπως έχουν κι από τα 12 και ναι, μια κοπέλα στα 17 με την κατάλληλη βοήθεια και υποστήριξη μπορεί να γίνει όχι απλώς μάνα, αλλά και μια καλή μάνα μάλιστα. Το αποτέλεσμα αυτής της υπόθεσης ήταν τα παιδιά να φύγουν (να διωχτούν συγκεκριμένα) από τα σπίτια τους, και να το περάσουν μόνα τους όλο αυτό- όλο το φόβο και την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια και την κατάκριση, για κάτι που μπορεί να τους έτυχε χωρίς να το θέλουν, αλλά προς τιμήν τους είχαν την ωριμότητα να αναλάβουν ολοκληρωτικά την ευθύνη.
Τι να πω για το 16χρονο που δεν είναι σε θέση να μπορεί να μάθει αν είναι έγκυος ή όχι; Τι να πω για τον τυχαίο Ανώνυμο που άφησε το παραπάνω σχόλιο; Τι να πω για τον γιατρό – τους γιατρούς- που όντως κάνουν ΠΑΡΑΝΟΜΑ εκτρώσεις σε έφηβες χωρίς να το ξέρουν οι γονείς τους; ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ, που στην Ελλάδα του 2020, τα παιδιά δεν μπορούν να μιλήσουν για τίποτα σημαντικό- ΤΙΠΟΤΑ σημαντικό με τους γονείς τους, γιατί ΑΚΟΜΑ λειτουργούμε με μια προπολεμική νοοτροπία του τελευταίου κατσικοχωριού στα κορφοβούνια, σαράντα δεκαετίες πριν; Τι να πω για τα σχολεία; Γι αυτά τα σχολεία στα οποία βασιζόμαστε ώστε τα παιδιά μας να ανοίξουν τα μυαλά και τα μάτια τους;
Τι να πω; Είμαι έξαλλη.
Προσωπικά πιστεύω πως κανείς μας δε νιώθει ποτέ πραγματικά έτοιμος να αποκτήσει παιδί. Πάντα κάτι περιμένουμε να αλλάξει- περιμένουμε τη σταθερή δουλειά, το μεγαλύτερο εισόδημα, το σπίτι με το επιπλέον δωμάτιο, την καλύτερη, ποιοτικότερη ζωή. Δεν ξέρω αν αυτό είναι σωστό ή λάθος και ειλικρινά θαυμάζω όσους λένε με την καρδιά τους ότι θέλουν να γίνουν γονείς και το πιστεύουν. Μα για τους περισσότερους είναι κάτι που το θέλουν και το φοβούνται ταυτόχρονα- πόσο μάλλον με τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα.
Δεν ξέρω αν η έκτρωση είναι η λύση, αν δεν υπάρχει άλλη λύση. Δεν ξέρω αν έχουμε δικαίωμα να εμποδίσουμε μια ζωή να γεννηθεί. Δικαίωμα ποιανού; Δικό μας; Προσωπικό; Ηθικό; Πρακτικό; Είναι δικαίωμα του καθενός να μη θέλει να κάνει παιδιά. Ίσως να μην μπορεί να τα φροντίσει. Ίσως να νομίζει ότι μπορεί, αλλά δεν μπορεί. Άλλο τόσο είναι δικαίωμα αυτής της μικροσκοπικής ζωής που δεν έγινε ακόμα ζωή, να μη θέλει να καταδικαστεί με δυο γονείς (ή έναν) ακατάλληλο, ανώριμο, κακό, επικίνδυνο. Πραγματικά δεν έχω απάντηση.
Όμως όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά, πολύ διαφορετικά, αν τα παιδιά είχαν την κατάλληλη ενημέρωση πάνω στη σεξουαλικότητα, την προφύλαξη, το ενδεχόμενο της εγκυμοσύνης. Αν τα παιδιά είχαν υγιείς και άρτιες σχέσεις με τους γονείς τους πάνω απ’ όλα, και μπορούσαν να στραφούν σε αυτούς από την αρχή. Αν αντί ο ερχομός ενός παιδιού στον κόσμο να μας τρομάζει, μας έκανε χαρούμενους, ακόμα κι ευτυχισμένους, γιατί είναι μια νέα ζωή. Και η νέα ζωή, κάθε ζωή που καταφέρνει να γεννηθεί υγιής και σε υγιές περιβάλλον, είναι η ελπίδα. Κι αυτό θα έπρεπε να μας απασχολεί.
& Εκείνος
Δυστυχώς οι απόψεις μου στο θέμα θεμελιωθήκαν από μια πολύ άσχημη εμπειρία σε πολύ νέα ηλικία. Εποχή φοιτητική και νιώθοντας ξένοι στο περιβάλλον ενός βρετανικού πανεπιστημίου που πολλές φορές το νιώσαμε και εχθρικό, συνδέθηκα φιλικά με μια κοπέλα από την Αυστραλία. Το φιλικά το εννοώ, γιατί η συγκεκριμένη κοπέλα είχε σχέση με συμπατριώτη της και είχαν αρχίσει να κάνουν όνειρα που συμπεριλάμβαναν κουφέτα κι εμένα σαν κουμπάρο. Ένα πολύ τρυφερό ζευγάρι και η κοπέλα σταδιακά έγινε ο έμπιστος μου και ο κολλητός μου μιας και πηγαίναμε και στην ίδια σχολή.
Κατά τη διάρκεια μια βρετανικής επετείου που σε συνδυασμό με το σαββατοκύριακο εξελίχτηκε σε μίνι διακοπές και ώρα για πάρτι και πολύ αλκοόλ για την φοιτητουπόλη και πολύ αργά το δεύτερο βράδυ η συγκεκριμένη κοπέλα όρμησε στο δωμάτιο μου στην εστία που έμενα κλαίγοντας σε σημείο που με δυσκολία μπορούσε να μιλήσει. Μετά από λίγη ώρα έντονης ταραχής, κλαμάτων και υστερίας μου είπε ότι την είχαν βιάσει. Συζήτηση στη συζήτηση και πολύ κλάμα αποφάσισε να τηλεφωνήσουμε στην αστυνομία.
Αστυνομία, φοιτήτρια και βιασμός. Εκεί είδα από κοντά τον βιασμό σε δεύτερη φάση. Παρενθετικά μόνο να σημειώσω ότι μιλάμε για τέλη του ’70 όπου η ενημέρωση σε τέτοια θέματα και η αστυνομία ζούσαν σε άλλο κόσμο, μακριά ο ένας από τον άλλο ακόμα και στη Βρετανία. Αφού ξεπεράσαμε το πόσο μίνι ήταν η φούστα της και το που βρισκόμουν εγώ την ώρα που έγινε ο …υποτιθέμενος βιασμός, στο αν φορούσε πολύ μέικ-απ κι αν είχαμε πιει παρέα, αποφάσισαν να πάρουν στα σοβαρά την υπόθεση βιασμός και να ξεπεράσουν το …υποτιθέμενος. Εντωμεταξύ είχαν περάσει πέντε ώρες και να υπήρχε βιαστής στο πάρκο είχε το χρόνο να βγάλει εισιτήρια και να πάει για διακοπές στις Μπαχάμες.
Ξημερώματα πια έρχεται ο φίλος της. Αυτός με τα κουφέτα κι εμένα κουμπάρο. Αφού περνάει μια πρώτη ανάκριση από τους μπάτσους – ούπς, αστυνόμους ήθελα να πω – για το που ήταν, τι έκανε, αν δεν του καθόταν και άλλα τέτοια πανέξυπνα και μπατσικά, κάθεται μαζί μου στην αναμονή του νοσοκομείου που περιποιούνται τον έρωτα της ζωής του. Τα πρώτα δέκα λεπτά είναι σιωπηλός και μετά, αφού μου ρίχνει ματιά σουβλερή, στιλ εσύ τη βίασες καθικι, σηκώνεται και φεύγει αφήνοντας με μόνο να περιμένω να τελειώσει η σύντροφος του την εξέταση.
Στις επόμενες μέρες ο έρωτας τέλειωσε και από ότι έμαθα από άλλο γνωστό, ο έρωτας είπε δημόσια ότι δεν γουστάρει να την αγγίζει τώρα που την έχουν βρωμίσει. Βιασμός νούμερο τρία.
Στις έξη βδομάδες κοινή φίλη με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει, τρέχα στο νοσοκομείο. Απόπειρα αυτοκτονίας με χάπια και την προλάβανε στο τσακ στη κυριολεξία. Όχι δεν ήταν γιατί την παράτησε ο μαλάκας, αυτό με πολλά δάκρυα διορθωνόταν κάπως. Είχε μείνει έγκυος από τον βιαστή της. Βιασμός τέσσερα, πέντε, έξη και τρακόσια ταυτόχρονα. Παρόλες τις ερωτήσεις ήταν σίγουρη. Ο έρωτας είχε πονοκέφαλο εκείνο το καιρό κι από ό,τι αποδείχτηκε πολύ αργότερα κι άλλο έρωτα, άλλα αυτό είναι άσχετο. Το σχετικό είναι ότι η κοπέλα είχε μείνει έγκυος από το κάθαρμα που την είχε βιάσει. Θα αποκτούσε παιδί αποτέλεσμα όχι έρωτα, αγάπης, έστω πάθους, θα αποκτούσε παιδί αποτέλεσμα βίας, απάνθρωπης βίας. Δεν το θέλει με τίποτα αλλά έλα που εκείνη την εποχή οι αμβλώσεις στη Βρετανία όπως και στο περισσότερο κόσμο είναι παράνομες. Εγώ μπερδεμένος, χωρίς να έχω και καμία συγκεκριμένη άποψη στο θέμα πέρα από την εμπειρία που μόλις είχα ζήσει μαζί της και αυτή αποσπασματικά και όχι στο χειρότερο μέρος της.
Περνάνε αρκετές μέρες που κάποιες από αυτές η φίλη λείπει από μαθήματα και γενικά από το πανεπιστήμιο. Θεώρησα ότι μάλλον πάσχει από κάποια κρίση μελαγχολίας και θέλει να το αντιμετωπίσει μόνη της με την ψυχολόγο που της έχει ορίσει για βοήθεια το πανεπιστήμιο. Έτσι την αφήνω να με πλησιάσει όταν θελήσει, μέχρι που ξαναπέφτει πάλι τηλέφωνο, τρέχα στο νοσοκομείο.
Είχε πάει για έκτρωση, σε χασάπη που της είπαν κάποιες συμφοιτήτριες, που κάπου είχαν ακούσει, που κάτι, κάποιος, κάπου. Αποτέλεσμα, αιμορραγία σε σημείο που να κοντέψει να πεθάνει, νοσοκομείο και φυσικά τα νέα του γιατρού. Δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει παιδί. Ήταν μόλις 22 ετών. Βιασμός από τριακόσια μέχρι χίλια τριακόσια. Ο βιαστής δεν βρέθηκε ποτέ, αυτό που βρέθηκε ήταν ένα ακόμα θύμα δυο μέρες αργότερα.
Φαντάζομαι την έκφραση μια εικόνα χίλιες λέξεις την ξέρετε. Εδώ έχουμε μια ιστορία …χιλιάδες λέξεις. Πριν από λίγα χρόνια φίλος με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι μόλις γυρίσανε από το γιατρό που μόλις είχε εξετάσει την έγκυο γυναίκα του και τους είπε ότι το έμβρυο ήταν πολύ σοβαρά άρρωστο και το πιθανότερο ήταν ότι αφού θα ζούσε μερικά χρόνια μεταξύ νοσοκομείων και χειρουργείων χωρίς ελπίδα ακόμα και να τους αναγνωρίσει, θα πέθαινε ενημερώνοντας του ότι είχαν δυο μέρες να αποφασίσουν αν θέλανε να προχωρήσουν σε έκτρωση. Το έκαναν και τρία χρόνια αργότερα αποκτήσαν ένα πανέμορφο και υγιέστατο κοριτσάκι. Άλλη μια ιστορία …χιλιάδες λέξεις.
Έπιασα μόνο ένα κομμάτι από αυτά που ανέφερε η Κατερίνα κι αυτό γιατί συμφωνώ μαζί της απόλυτα στο θέμα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης και την ευθύνη του κράτους και της οικογένειας σε αυτό. Γιατί συμφωνώ μαζί της στο θέμα των ηλίθιων ταμπού που κατά τη γνώμη μου είναι αποτέλεσμα σεξουαλικής ανασφάλειας του καθενός και που κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνουν, να τα αφήσουμε σε κάτι γραφικές σαν τη Λουκά και να μην τους επιτρέπουμε να μπαίνουν στο σπίτι μας και στην οικογένεια μας. Να πολεμήσουμε το κοινωνικό στίγμα που ακολουθεί την σεξουαλική διαφορετικότητα και που δεν είναι ουτε επιλογή ουτε αρρώστια, αλλά κάτι το απόλυτα φυσιολογικό και υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα, αρέσει δεν αρέσει σε θρησκομανείς και μικροτσούτσουνους Χρυσαυγήτες.
Για το θέμα της έκτρωσης, νομίζω ότι αν σκεφτείτε λιγάκι παρα πάνω τις ιστορίες που έγραψα, χωρίς ιδεοληψίες και παρωπίδες θα καταλάβετε, γιατί τα συμπεράσματα είναι μέσα στις ιστορίες. Επίσης θα καταλάβετε πόσο καταστροφικό είναι το κοινωνικό στίγμα και γιατί επιβάλλεται οι εκτρώσεις να γίνονται νόμιμα σε νοσοκομεία με νόμιμο τρόπο και σωστή ενημέρωση αλλά και κατανόηση για την απόφαση.
Συμπληρωματικά, δυστυχώς στη κοινωνία που ζούμε και ειδικά την ελληνική, το κοινωνικό στίγμα είναι δικαιολογία.
