Εκείνη
Δεν μπορώ να καταλάβω.
Μένεις από δουλειά κι αφού περάσεις μια εβδομάδα των παθών συγκεντρώνοντας χαρτιά και τρέχοντας από υπηρεσία σε υπηρεσία και από όροφο σε όροφο, γίνεσαι μέλος του κλαμπ των επισήμως ανέργων – που σημαίνει πως δικαιούσαι επίδομα ανεργίας. Και περιμένεις.
Ψάχνεις για δουλειά. Οι μέρες περνάνε. Το ίδιο και οι εβδομάδες. Και έρχονται λογαριασμοί. Ρεύμα, νερό, τηλέφωνο. Σε παίρνει καπάκι το νοίκι. Αδειάζει το ντεπόζιτο. Παρατάς το αμάξι. Πρέπει και να φας κι έχεις και στόματα να ταΐσεις. Αδειάζει και το ψυγείο. Περνάει μήνας. Κοιτάς το λογαριασμό σου. Ολοστρόγγυλο το μηδενικό. Παίρνεις τηλέφωνα. Δεν το σηκώνει κανείς. Ας είναι, κομμάτια να γίνει. Πηγαίνεις εκεί. Ξανά στην ουρά. Στο μεταξύ σκέφτεσαι πως το αμάξι ίσως μείνει κι από μπαταρία. Ίσως και να σου κόψουν το τηλέφωνο. Δε βαριέσαι λες, έχεις το κινητό. Θα βάλεις κάρτα. Έρχεται η σειρά σου. Το επίδομα… λες και ο υπάλληλος σου κόβει την κουβέντα απαξιωτικά. Θα μπει, σου λέει. Πότε; Ρωτάς. Θα μπει. Φεύγεις.
Μπαίνει δεύτερος μήνας. Αρχίζουν τα στομάχια να διαμαρτύρονται. Περιορίζεις τις επισκέψεις στο κοντινό σουπερμάρκετ. Θυμάσαι τον μπακάλη της γειτονιάς. Μα σε θυμάται κι αυτός. Έχεις χρωστούμενα, σου λέει. Το ξέρω, του απαντάς. Τι να πρωτοπάρεις τώρα; Πάνες για το μωρό ή καφέ και ζάχαρη; Φαγητό; Φρούτα; Είμαστε και πολλοί πανάθεμά μας, σκέφτεσαι. Γυρνάς με τις σακούλες σπίτι. Γεμίζεις λιγάκι το ψυγείο και τα ράφια της κουζίνας. Ξεγελιούνται τα στομάχια και η γκρίνια κοπάζει για λίγο. Πάει κι αυτή η εβδομάδα. Κοιτάς τις αγγελίες. Ας πάρω μερικά τηλέφωνα λες. Κομμένο το τηλέφωνο. Δε συμφέρει από το καρτοκινητό. Παρατάς τις αγγελίες. Σε τρώει ο ποδαρόδρομος. Κι άλλες μέρες περνούν. Κοιτάς το λογαριασμό σου. Το μηδενικό σου χορεύει μπροστά σου. Θυμώνεις. Μα καλά, πότε σκοπεύουν να δώσουν το επίδομα ανεργίας; Πώς υποτίθεται ότι πρέπει να ζήσεις στο ενδιάμεσο; Σου χτυπάει ο διαχειριστής. Τα κοινόχρηστα λες και κρύβεσαι. Χτυπάει κι ο ιδιοκτήτης. Το ενοίκιο λες και ξανακρύβεσαι.
Δεύτερος μήνας τελειώνει. Το μηδενικό στο λογαριασμό σου χοροπηδάει μπροστά στα μάτια σου. Αναποδογυρίζεις το σπίτι ολόκληρο και βρίσκεις μερικά ψιλά για το λεωφορείο. Ξανά στον ΟΑΕΔ. Πάλι στην ουρά. Το επίδομα; Ρωτάς. Απάντηση δεν παίρνεις. Θα περιμένετε, σου λένε. Πότε; Όποτε. Αναδρομικά. Τι σκας; Δε θα τα χάσεις. Καλύτερα σου λέει, να τα πάρεις όλα μαζί. Πότε; Ε, όποτε. Άστα να μαζεύονται. Μια και καλή, να βουλώσεις καμιά τρύπα. Φεύγεις.
Τρίτος μήνας μπαίνει κι ακόμα να πάρεις το επίδομα ανεργίας. Μα καλά, αναρωτιέσαι και φουντώνεις. Πώς υποτίθεται πως θα ζήσεις στο ενδιάμεσο; Να βουλώσεις καμιά τρύπα, σου λέει. Μα μέχρι να τα πάρεις θα χρωστάς τόσα, που όσα πάρεις κι άλλα τόσα θα απομείνουν να χρωστάς. Και μάλλον θα χρειαστείς και καινούργια μπαταρία στο αμάξι. Έληξε και η ασφάλεια. Άστο εκεί, να στέκεται. Αδειάζουν πάλι τα ντουλάπια.
Δεν μπορώ να καταλάβω.
& Εκείνος
Πριν από λίγα λεπτά άκουσα τον Τσίπρα. Νομίζω ότι μιλούσε στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα έπεσα στο κομμάτι που έλεγε: «Το διάστημα που βρισκόμαστε στην διακυβέρνηση του τόπου η ανεργία μειώθηκε κατά 2,1%». Τι έλειπε από αυτόν τον αριθμό; Το 24.5% η ανεργία, έπεσε από το 26.6% που ήταν όταν μας τελείωσε ο Σαμαράς το Φλεβάρη του 2015 και σήμερα, ένα χρόνο και δύο μήνες μετά, είναι στο 24.5%. δεν έπεσε, όπως θα ήθελε να μας πει ο Αλέξης, μειώθηκε. Έχει μεγάλη διαφορά το πέφτω από το μειώνομαι. Επώδυνη διαφορά για ενάμιση εκατομμύριο ψυχές.
Και να σας πω και μια πικρή αλήθεια; Βρισκόμενος από την άλλη πλευρά, αυτή που έχει δει δεκάδες εκατοντάδες νέα παιδιά και οικογένειες να μετοικίζουν στη βόρεια Ευρώπη, πολύ φοβάμαι από αυτό το 2.1% που υποτίθεται ότι βρήκε δουλειά, δεν την βρήκε στην Ελλάδα. Μετά το πρώτο κύμα το 2009-2011, υπήρξε μια διακοπή που κράτησε μέχρι τα τέλη του 2015. Μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη. Τώρα; Τώρα τα πράγματα είναι χειρότερα. Γιατί υπάρχει και το στοιχείο της απελπισίας. Πριν από 5 χρόνια ήταν, πάμε και βλέπουμε κι αν είναι όταν φτιάξουνε τα πράγματα ξαναγυρνάμε. Τώρα είναι, πάμε να φύγουμε και επιστρέφουμε μόνο για διακοπές. Η διαφορά είναι τόσο μεγάλη όσο είναι και η διαφορά έπεσε και μειώθηκε.
Τώρα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, αυτό το 2.1% βρήκε δουλειά. Το 24,5% τι κάνει; Μήπως αυτό το 24.5% πνίγεται στην ανεργία από το 2011 που οι δείκτες ξεπεράσανε το 20%; Μήπως το ένα τέταρτο περίπου του Ελληνικού εργατικού δυναμικού έχει γίνει χρόνια άνεργο; Τι σημαίνει αυτό; Για σκεφτείτε λιγάκι, θα εμπιστευόσασταν ποτέ οδηγό που έχει να πιάσει τιμόνι πέντε χρόνια; Θα μου πείτε είναι σαν το …ποδήλατο, δεν το ξεχνάς. Σοβαρά; Γιατί δεν λέτε το ίδιο στον άνεργο ηλεκτρολόγο, τυπογράφο, γραμματέα, νοσοκόμο, δικηγόρο, γιατρό, αρχιτέκτονα, δάσκαλο και κάντε λίστα από επαγγέλματα. Και θα προσλαμβάνατε εσείς κάποιον που πέντε χρόνια δεν έχει εξασκήσει το επάγγελμα του; Οποιοδήποτε επάγγελμα. Σε οποιαδήποτε θέση.
Τι δεν μπορείτε να καταλάβετε;
Ότι αυτός ο άνθρωπος μετά από πέντε χρόνια έχει χάσει – ακόμα και μερικώς – την επαφή του με αυτό που έμαθε χρόνια να κάνει. Ή μήπως ότι αυτός ο άνθρωπος έχει χάσει κάτι πιο βασικό, την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, εργαλείο βασικό σε οπουδήποτε επάγγελμα. Τη κατάθλιψη που δημιουργεί το συναίσθημα ότι είσαι άχρηστος και πολύ περισσότερο ότι δεν συνεισφέρεις πια, δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου που τις περισσότερες φορές συμπεριλαμβάνουν οικογένεια και βασικά παιδιά. Αυτά θα είχαν να αντιμετωπίσουν όλοι αυτοί του 24.5% αν αύριο υπήρχαν δουλειές έτοιμες να τους προσλάβουν. Αλλά δεν υπάρχουν. Πουθενά.
Για προσθέστε σε όλα αυτά και το θέμα ηλικία. Η ανεργία στους νέους κάτω των 27 ετών αγγίζει το 48.9%. Σήμερα. Εδώ κρατάμε όλοι την αναπνοή μας κι ενός λεπτού σιγή. Ο αριθμός είναι απλά εφιαλτικός γι’ αυτούς που στηριζόμαστε και σαν κράτος και σαν έθνος. Στην ανεργία πριν καλά καλά ξεκινήσουν. Και πως έχει βγει αυτός ο αριθμός; Υπολογίζεται ο 18αρης που τέλειωσε το γυμνάσιο, δεν μπήκε πουθενά και ψάχνει για δουλειά αλλά δεν μπορεί να μπει ακόμα στις λίστες του ΟΑΕΔ, ή ο 16αρης που δεν θέλει να συνεχίσει; Όχι. Αυτός δεν υπάρχει πουθενά. Μόνο στις γενικές μετρήσεις του πληθυσμού άντε και στους εκλογικούς καταλόγους. Πουθενά αλλού.
Θέλετε να πάμε και στο οδυνηρό που κάπως οι πολλοί μόνιμα ξεχνάνε. Τους τιμημένους μεσήλικες που σε μια βραδιά προβιβαστήκαν σε τιμημένα γηρατειά χωρίς σύνταξη και δικαιώματα. Αν θα δυσκολευτείτε να προσλάβετε κάποιον που έχει μείνει εκτός του επαγγελματικού ή επιστημονικού του χώρου για μια πενταετία πως θα το κάνετε αν αυτός ο κάποιος είναι και …ας πούμε 58 χρονών; Έχετε παρατηρήσει ότι σε όλες τις αναλύσεις και στατιστικές αυτή η ομάδα δεν αναφέρεται ποτέ; Ξέρετε γιατί; Γιατί αυτή η ομάδα είναι εκ γεννήσεως της χρόνιοι άνεργοι. Και το μεγαλύτερο ποσοστό της θα συνταξιοδοτηθεί – αν συνταξιοδοτηθεί – άνεργοι!
Τι δεν μπορείτε να καταλάβετε;
Πόσο σκληροί είναι οι αριθμοί όταν τους βάλεις πρόσωπα και τους εξηγήσεις; Όσο για τον Τσίπρα; Μούγκα στη στρούγκα. Ο Μητσοτάκης; Αυτός που θα μας σώσει από τον Τσίπρα και θα γίνει από δουλικό του Σόιμπλε, δουλικό όλων των υπολοίπων συμπεριλαμβανομένης και της Λαγκάρντ; Μούγκα στη στρούγκα.
Μάλιστα αυτός ο τελευταίος πιστεύει ότι για να σωθούν οι τράπεζες, ο Χριστοφοράκος, ο Παπασταύρου, τα κολλητάρια του Σαμαρά και τα υποβρύχια του Βενιζέλου, πρέπει να γίνουν κι άλλες απολύσεις. Μούγκα στη στρούγκα και η Φώφη, ο ποταμάκης και να μη πω τίποτα για το γεράκο με την άνοια. Μούγκα στη στρούγκα όλοι οι σωτήρες μας.
Αλλά η μούγκα δεν φέρνει φαγητό στη καλύβα. Τα πρόβατα φέρνει στη στρούγκα. Άλλος ένας συνταξιούχος αυτοκτόνησε. Α, δεν το καταλάβατε; Αρχίσαν πάλι οι αυτοκτονίες. «…δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για τη διατροφή μου». Κι αυτός ήταν … «τυχερός». Έπαιρνε τουλάχιστον μια κάποια σύνταξη. Στο μεταξύ πέντε χρόνια άνεργοι περιμένουν φαγητό, περιμένουν φως και νερό. Και μαζί τους οικογένειες, παιδιά. Αυτοί δεν είναι το 24.5%, είναι τα σπλάχνα της Ελλάδας που πεινάει. Και το κράτος …ψάχνει για λίστες και διαρροές.
Τι είπατε; Τι δεν μπορείτε να καταλάβετε;
Μούγκα στη στρούγκα.
