Είναι παράξενο ότι περιμένουμε από όλο το κόσμο να μας βοηθήσει χωρίς εμείς να θέλουμε να κουνήσουμε το δακτυλάκι μας. Αγνοούμε τελείως το «συν Αθηνά και χείρα κίνει» και θέλουμε να βγούμε στη ακτή χωρίς να κινήσουμε τα χέρια μας να κολυμπήσουμε. Με τη πεποίθηση ότι όλοι οι άλλοι φταίνε για τη κρίση που διερχόμαστε, είναι οι άλλοι που θα πρέπει δώσουν τη λύση
Είναι ακατανόητο να υποστηρίζουμε ότι για όλα τα δεινά μας φταίνε οι δανειστές μας. Κανείς δεν μας έβαλε το πιστόλι στο κρόταφο για να μας δανείσει, αφού είμαστε εμείς που απαιτούμε και επαιτούμε να μας δανείσουν. Ότι φταίνε οι Ευρωπαίοι, οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί, η C.I.A., οι Εβραίοι είναι παράλογο. Γιατί, όχι μόνον όλοι αυτοί δεν θέλουν τα κακό μας, αλλά εύχονται και προσεύχονται να είμαστε καλά για να πάρουν πίσω τα λεφτά που μας δάνεισαν. Με κανένα λόγο δεν θέλουν το κακό μας. Επομένως ας κοιτάξουμε κατά τη δική μας μεριά και ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Είναι απαραίτητο να χωνέψουμε ότι χωρίς Γολγοθά δεν μπορεί να υπάρξει Ανάσταση. Χωρίς πόνο δεν μπορεί να υπάρξει γέννα. Χωρίς εργασία δεν θα υπάρξει έργο. Χωρίς άθλο δεν θα υπάρξει έπαθλο. Και επομένως, αν δεν πονέσουμε λίγο, δεν θα βγούμε ποτέ από το βούρκο. Δεν μπορούμε να περάσουμε τη κρίση χωρίς λίγο πόνο, γιατί αν δεν πονέσουμε λίγο τώρα, ο πόνος θα είναι πολλαπλάσιος αργότερα.
Κανείς δεν μας φταίει για τα πάθη μας και κανείς δεν απεργάζεται τη καταστροφή μας. Ο μόνος δρόμος σωτηρίας που μας απομένει, και κανένας άλλος, είναι να βρούμε μόνοι μας τη λύση, αποδεχόμενοι τώρα το πόνο της γέννας του καλού.
