Θέλουν αλλά δεν μπορούν. Η αριστεροσύνη έχει διαποτίσει τόσο πολύ το DNA του Έλληνα που δεν του το επιτρέπει. Για να επιτευχθεί αυτή η απαραίτητη συνεργασία Πανεπιστημίου και αγοράς, όπως προτείνει, θα πρέπει το Πανεπιστήμιο να λειτουργήσει, εφόσον θα χηματοδοτείται από το Δημόσιο, ανταγωνιστικά σαν ανεξάρτητος Οργανισμός Δημοσίου Δικαίου. Να λειτουργεί χωρίς την ανάμειξη του υπουργού για το καθορισμό του αριθμού εισακτέων και τους βαθμούς εισαγωγής. Χωρίς τους αιώνιους φοιτητές. Χωρίς καθηγητές δημόσιους υπαλλήλους και χωρίς το Πανεπιστημιακό Άσυλο στη παρούσα μορφή της. Δηλαδή, χωρίς καταλήψεις, χωρίς καταστροφές, χωρίς γραφίτι. Σε ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο θα πρέπει να γίνει αποδεκτόν ότι ο 18χρονος ή και ο 20χρονος φοιτητής, που δεν μπορεί να βγει από τον εαυτό του και να συμβάλει εποικοδομητικά στις αποφάσεις για το κοινό καλό, δεν μπορεί να παίρνει μέρος στη διοίκηση ενός σύγχρονου Πανεπιστημίου.
Επιτρέψτε μου να τολμήσω, χωρίς να θεωρηθώ ότι κομίζω καινά δαιμόνια, να υποστηρίξω ότι η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση δεν είναι «παιδεία». Δεν έχει να κάνει τίποτα με τη παιδεία. Δεν ασχολείται με το «παιδί». Με τον εφοδιασμό του παιδιού με τις απαραίτητες γενικές γνώσεις ώστε να μπορεί να συναλλάσετε και να διαβάζει και να καταλαβαίνει τους νόμους. Είναι Επαγγελματική Κατάρτηση. Στο Πανεπιστήμιο ο φοιτητής πηγαίνει για να αποκτήσει ειδικές γνώσεις σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο για να το χρησιμοποιήσει για την επαγγελματική του καταξίωση. Δηλαδή η πανεπιστημιακή μόρφωση δεν πρέπει να είναι «δικαίωμα», όπως η Παιδεία, αλλά «αγαθόν» και σαν τέτοιο θα έπρεπε να αποκτάται με κάποιο αντίτιμο. Δεν μπορεί να πληρώνει ο φτωχός, ο άνεργος και ο χαμηλοσυνταξιούχος για να πηγαίνει στο Πανεπιστήμιο το παιδί του εύπορου και να σπουδάζει, όπως πολλές φορές σαν χόμπυ, σαν τους αιώνιους.
Και αν αυτό το Πανεπίστήμιο θα πρέπει να υπάγεται υπό την αιγίδα κάποιου υπουργείου, αυτό θα έπρεπε να είναι το Υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης και όχι το της Παιδείας. Τότε η συνεργασία Πανεπιστημίου και αγοράς γίνεται αυτονόητον και αυτοδικαίως η αγορά θα παίξει σοβαρό ρόλο στο καταμερισμό των πτυχιούχων που θα παρήγαγε το Πανεπιστήμιο, ώστε να εξασφάλιζε την απαιτούμενη επάρκεια θέσεων εργασίας και θα έπαιζε πρωτεύοντα ρόλο στην ανάπτυξη της χώρας.
Αν παραδεχτούμε ότι η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση είναι «δικαίωμα», όπως μας λέει το υπ’ αριθμό 16/4 άρθρο του Συντάγματος, «Όλοι οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα δωρεάν παιδείας σε όλες τις βαθμίδες σε κρατικά εκπαιδευτήρια», τότε η λειτουργεία του σημερινού Ελληνικού Πανεπιστημίου είναι αντισυνταγματική. Διότι αν κάθε απόφοιτος Μέσης Εκπάιδευσης δικαιούται δωρεάν επαγγελματική κατάρτηση θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να εγγραφεί στο Πανεπιστήμιο της αρεσκείας του, χωρίς τις εισαγωγικές εξετάσεις;
Και πάμε ακόμα παρακάτω. Αν το κράτος δαπανά 10.000 ευρώ το χρόνο για κάθε φοιτητή που σπουδάζει στα Πανεπιστήμια και σύμφωνα με τα άρθρο 4/1 του Συντάγματος, « όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, τότε θα πρέπει να δαπανά το ίδιο και για τον απόφοιτο Λυκείου που θα προτιμούσε να γίνει κτηνοτρόφος, ή γεωργός, ή μαραγγός, ή μπουζουκτσής. Για το λόγο ότι για να αποκτήσει την εγαγγελματική του κατάρτηση, όπως και τα πανεπιστήμια, χρειάζεται εργαλεία, εφόδια, θερμοκήπια, μοντέρνες εγκαταστάσεις υδατοκαλλιέργειας, ζώα, ή για να τα χρησιμοποιήσει σε ό,τι χρειαστεί για την επαγγελματική του καταξίωση.
Αν δεν απαλαγεί ο Έλληνας και η πολιτική ηγεσία του από τις ιδεολογικές αγκυλώσεις μιας παρωχημένης αντίληψης της σχέσης εργασίας και κεφαλαίου και δεν προσαρμοστεί στους νέους διεθνείς κανόνες παραγωγής, η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να βλέπει τη πηγή της πρωτογενούς παραγωγής, την επαρχία, να ερημώνεται από τη νέα γενιά της, που με ένα πτυχίο Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στο χέρι, να παίρνει το δρόμο της μετανάστευσης. Δηλαδή, είμαστε καταδικασμένοι να εισάγουμε την υποπαραγωγή μας, ραδίκια και φέτα και να εξάγουμε την υπερπαραγωγή μας, επιστήμονες.
Ο σημερινός Έλληνας δεν μπορεί να φανταστεί ότι μπορεί να υπάρξει τέτοιο Πανεπιστήμιο. Πολύ δε περισσότερο το Ιδιωτικό. Και δεν θα αλλάξει τίποτα αν δεν αλλάξει η νοοτροπία του και δεν προσαρμοστεί με τα νέα διεθνή δεδομένα. Και, το σπουδαιότερο, αν δεν προσαρμοστεί το σημερινό αρχαϊκό Σύνταγμα που διέπει τη λειτουργεία του κράτους.
