Στις μέρες μας, ο διαχωρισμός μεταξύ «δεξιών» και «αριστερών» δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Δεν μιλάμε για μια μάχη ιδεολογική αλλά για μια πραγματικότητα που απαιτεί ρεαλισμό. Είτε είσαι δεξιός, είτε αριστερός, είτε κεντρώος. Εννοείται ότι τα άκρα αποκλείονται από αυτή τη συζήτηση για ευνόητους λόγους… Επιπλέον, δεν υφίσταται και ο διαχωρισμός ανάμεσα σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς». Από το 2010 μέχρι και σήμερα όλα έχουν διαψευστεί στην πράξη. Μάλιστα, με σφόδρα… αντιμνημονιακούς, έχουμε ζήσει καταστάσεις που θα ζήλευαν και οι… πλέον μνημονιακοί. Κοινό σημείο όλων των αντιμνημονιακών η μόνιμη και μίζερη επίκληση της μη βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, για το οποίο γνωρίζουν πολύ καλά ότι θα ρυθμιστεί από τους εταίρους-δανειστές μας, γιατί πολύ απλά αυτοί έχουν το πρώτιστο συμφέρον να ρυθμιστεί, ώστε να παύσει να σέρνεται σε παγκόσμιο και πανευρωπαϊκό επίπεδο η ελληνική… αρρώστια. Επιπλέον, από αυτούς «που μας κυβέρνησαν 40 χρόνια» το μεγαλύτερο τμήμα εξακολουθεί να παραμένει προσκολλημένο στις αντιλήψεις και τα μοντέλα που μας βύθισαν στη χρεοκοπία. Δηλαδή στον κρατισμό, στο γραφειοκρατικό τέρας που αναπαράγει τη διαφθορά, αλλά και στο κράτος-φορομπήχτη…
Όλοι αυτοί που δίνουν συνεντεύξεις ή… γράφουν ώρες στα κανάλια κλαψουρίζοντας για το δημόσιο χρέος της χώρας έχοντας παράλληλα προϋπάρξει ως «αντιμνημονιακοί» υποδηλώνουν στην ουσία την ανευθυνότητα αλλά και τις ευθύνες τους για το τέρας του κρατισμού. Η χώρα βυθίστηκε στη χρεοκοπία και την ανυποληψία του πολιτικού της προσωπικού γιατί ενώ κατέρρευσε, εντούτοις, πήγε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με λάθος συνταγή. Χρεοκόπησε το Κράτος ως αποτέλεσμα του κρατισμού και τώρα ήρθε η σειρά του ιδιωτικού τομέα που αποτελεί τον αιμοδότη του Κράτους. Χρεοκόπησαν τις επιχειρήσεις και τους πολίτες για να προστατεύσουν την εκλογική τους πελατεία. Και αυτοί που την προστάτευσαν και αναλογικά την προστατεύουν είναι και «δεξιοί» και «αριστεροί».
Όλως τυχαίως, όλοι αυτοί, δεξιοί και αριστεροί, δεν αρέσκονται στην… επαιτεία και τη μιζέρια των συνεχών εκκλήσεων προς τους ξένους για τη ρύθμιση του χρέους. Παραμένουν πιστοί στις πρακτικές προστασίας του κρατισμού σαν να μη θέλουν καν να σηκώσουμε κεφάλι. Ακόμη και αν υπήρχε περίπτωση να μην πληρώσουμε ούτε ένας σεντς για την εξυπηρέτηση του χρέους μέσα στα επόμενα 20 χρόνια είναι δεδομένο ότι θα διατηρούσαμε ζωντανούς τους θύλακες τροφοδότησής του. Το στρατόπεδο των κρατιστών είναι αυτό που δεν έχει αποδεχθεί ότι, όταν μια χώρα χρεοκοπεί και ταυτόχρονα παρουσιάζει σοβαρότατα προβλήματα στην προσέλκυση επενδύσεων, υποχρεούται να προχωρήσει σε ένα ευρύτατο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Είναι οι ίδιοι που επιβαρύνουν την επιχειρηματικότητα με φόρους οι οποίοι υπόκεινται πλέον στη σφαίρα ανάλυσης της ψυχιατρικής επιστήμης! Είναι αυτοί που δεν θέλουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά ένα διαρκώς απαξιωμένο δημόσιο σύστημα που είναι απρόθυμο να ανταγωνιστεί και ταυτόχρονα πρόθυμο να συμβιβαστεί με τη μετατροπή των ιδρυμάτων σε πηγές κομματισμού, βίας και αναρχίας. Είναι αυτοί που ξέρουν ότι σε μια ανοικτή και σύγχρονη οικονομία είναι τελειωμένοι πολιτικά.
Οι πολιτικοί τύποι που δεν θέλουν ένα χρεοκοπημένο κράτος να φύγει από την άσκηση της επιχειρηματικότητας και ταυτόχρονα επικροτούν πολιτικές λεηλασίας μέσω της φορολογίας είναι δεδομένο ότι δεν μπορούν να διαθέτουν το ηθικό ανάστημα για να διαπραγματευτούν με τους εταίρους-δανειστές τη βιωσιμότητα του χρέους. Δεν μπορεί κάποιος που υπερασπίζεται κάτι το οποίο έχει χρεοκοπήσει, να διαθέτει ταυτόχρονα το ειδικό βάρος για να ζητήσει με επιχειρήματα από τους πιστωτές ελάφρυνση χρέους. Κι αυτό γιατί το πρώτο πράγμα που θα σου ζητήσει ο πιστωτής θα είναι να αλλάξεις… μυαλά. Στην περίπτωση αυτή όμως πάει… περίπατο το αφήγημα του κρατισμού. Οι κρατιστές το γνωρίζουν και επικαλούνται το ανόητο επιχείρημα του… τέρατος του νεοφιλελευθερισμού! Μια ανοικτή οικονομία όπου όλα θα γίνονται απλά και ταυτόχρονα το «αυγάτισμα» του επιχειρείν θα αποβαίνει επ΄ ωφελεία των δημοσίων οικονομικών και των κοινωνικών παροχών ονομάζεται ανοήτως φιλελευθερισμός! Και είναι κάτι πολύ… κακό όπως μας λένε οι δεξιοί και αριστεροί κρατιστές. Την ίδια στιγμή, όταν τους ρωτάς για το ξεχαρβαλωμένο κράτος, τόσο δημοσιονομικά όσο και διαρθρωτικά τότε ρίχνουν το ανάθεμα στους ξένους! Οι οποίοι μάλιστα μας ενθαρρύνουν να προχωρήσουμε σε κίνησης απελευθέρωσης της οικονομίας ενώ ταυτόχρονα μας δανείζουν και εμείς τους απειλούμε! Αυτό λέγεται πολιτική λαμογιά! Πραγματικά συμβαίνουν απίστευτα πράγματα σε αυτή τη χώρα…
Όλοι πλέον γνωριζόμαστε από την καλή και την… ανάποδη. Οι εχθροί της πατρίδας είναι όλοι αυτοί οι οποίοι εμμένουν στην εφαρμογή πολιτικών οι οποίες κατά το παρελθόν μας οδήγησαν στην κατάρρευση. Ταυτόχρονα, ανησυχούν όλοι αυτοί γιατί η «φιλελευθεροποίηση» της οικονομίας (δηλαδή η μετατροπή της χώρας σε… φυσιολογική), θα σημάνει το πολιτικό τους τέλος και τον οριστικό ενταφιασμό του αφηγήματός τους. Οι αμετανόητοι κρατιστές κρατούν τη χώρα στο σκοτάδι ζητώντας περισσότερο κράτος, δηλαδή περισσότερη γραφειοκρατία, περισσότερους φόρους, μικρότερη ανταγωνιστικότητα. Εν τέλει είναι αυτοί που με τα… μυαλά τους ευνοούν την πλήρη υποδούλωση της χώρας και την οριστική αδυναμία της να παράγει πλούτο στο μέλλον ώστε να αποπληρώνει ομαλώς τις πάσης φύσεως υποχρεώσεις της.
Όλοι αυτοί οι τύποι που εκλιπαρούν για τη μείωση του χρέους, όλως τυχαίως, είναι αυτοί που αποφεύγουν να μιλήσουν για τον οδικό χάρτη παραγωγής πλούτου. Γιατί ξέρουν ότι αυτός ο οδικός χάρτης έχει συγκεκριμένη… διαδρομή: αποκρατικοποιήσεις, πάταξη της γραφειοκρατίας, μειωμένη φορολόγηση, αξιολόγηση στο δημόσιο και απόλυση εάν χρειαστεί και ταυτόχρονα ένα σταθερό και σαφές ασφαλιστικό-εργασιακό πλαίσιο. Όλοι αυτοί οι τύποι που κυριαρχούν σήμερα στην πολιτική σκηνή της χώρας είναι οι πρωταίτιοι για την παραμονή της χώρας σε πρόγραμμα διάσωσης τουλάχιστον έως το 2019 και αυξημένης επιτήρησης έως το 2060. Το χρώμα που θα τους ταίριαζε είναι το… μαύρο. Δοξάστε τους. Πανηγυρίστε για τα ψέματα και την υποκρισία τους, αλλά μην διαμαρτύρεστε για το επιπλέον κόστος που καλείστε να πληρώσετε. Είναι το τίμημα για την αποδοχή του χρεοκοπημένου αφηγήματός τους…
