ένα ποίημα του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Εγωισμός
Φοβόμουν εκείνον που έχω μέσα μου.
Μην κάποτε λευτερωνόταν και ζητούσε λύτρα ή
-ακόμα χειρότερα- μην ποθούσε κρέας ωμό,
και αίμα νωπό να πλαταγίσει η γλώσσα του.
Είχα πολλές δαγκάνες-σκέψεις γύρα του,
να τον φυλούν.
Να αποκλείσω ήθελα μια πιθανή απόδραση.
Τον έκρυβα, -όπως κι οι άλλοι-,
ένα θηρίο μέσα μου.
Σκιαζόμουν μη μαγαρίσει την εικόνα μου.
Ωστόσο το ένιωθα, πως κάποια στιγμή
-κακιά ώρα, τη λένε-
το θηρίο μου θα λύγιζε τα σίδερα,
τις δαγκάνες που τ’ ασφάλιζαν, και
θα μ’ έκανε του χεριού του.
Θηρίο ο εγωισμός.
Είχε δώσει από νωρίς δείγματα γραφής,
και οι φωνές του, που μάταια τις εκάλυπτα,
το πρόδιδαν.
Και βγήκε. Σαν alter ego, σαν άνθρωπος στη θέση μου.
Εκείνος που φοβόμουν.
