Αυτοί που δεν μας έχουν εκπλήξει, μα καθόλου, είναι η αντιπολίτευση. Αλλά θα έρθω και σε αυτούς σε λίγο. Άλλωστε κι εγώ όπως κι εσείς, αυτή τη στιγμή, περιμένω τα αποτελέσματα και τις ανακοινώσεις της Συνόδου Κορυφής. Έτσι μέχρι να έρθει η ώρα των ανακοινώσεων ας μιλήσουμε λίγο για τις ευχάριστες και τις άλλες εκπλήξεις των τελευταίων ημερών ή ωρών.
Δευτέρα και από το απόγευμα ξεκίνησα να ακούω την τελευταία στροφή των προγραμματικών δηλώσεων. Τον Βενιζέλο τον άκουσα περισσότερο από ιστορική υποχρέωση παρά σαν επιλογή ή γιατί είχε να πει κάτι σημαντικό. Ίσως και να ήταν η τελευταία του ομιλία στη βουλή και ήθελα να έχω κάτι να την θυμάμαι.
Βουίζουν ακόμα τα αυτιά μου. Τι το ήθελα; Αυτόν όσο κι αν τον πλένεις, Βενιζέλος θα μένει. Αλαζόνας μέχρι εκεί που δεν παίρνει παρά πέρα. Εγωκεντρικός και με έντονες ναπολεόντειες παραισθήσεις. Ο Βενιζέλος είναι η απόδειξη ότι ακόμα και στη πολιτική ισχύουν οι νόμοι της βαρύτητας. Έπεσε με θόρυβο κι έσκασε με βρώμα.
Μετά ήρθε η ώρα του Σταύρου Θεοδωράκη. Τώρα κάτι το ύφος κουτσαβάκη που είχε όταν ανέβαινε τα σκαλοπάτια προς το βήμα, κάτι οι κουβέντες προς την πρόεδρο της βουλής με οδήγησαν στην απόφαση να κλείσω τον ήχο. Μάλιστα. Καθ’ όλη τη διάρκεια που μιλούσε ο κύριος ποταμάκης εγώ είχα κλειστό τον ήχο. Αποφάσισα ότι μπορούσα να κάνω πιο σοβαρά πράγματα. Όπως, να παίξω πασιέντζα η να μετράω τις πινελιές στον άσπρο τοίχο.
Ακολούθησε Καμμένος. Μετά από διαβουλεύσεις με τον τοίχο κι έχοντας χάσει δυο συνεχόμενες πασιέντζες αποφάσισα να τον ακούσω. Εντάξει. Τι θέλετε να πω τώρα; Ό,τι είχα να πω τα είπα την προηγούμενη φορά. Χρυσή ευκαιρία κι ας έχει το μυαλό να την χρησιμοποιήσει σωστά. Στο τέλος όμως ήρθε η πλάκα και η έκπληξη. Την είπε ο Καμμένος στον ποταμάκη και ο ποταμάκης ψεκάστηκε πατόκορφα.
Τώρα εδώ που τα λέμε, ο υπάλληλος του κυρίου διόδια και του κυρίου δεν πάω μέγαρο, την έχει βρόμικη τη φωλιά του και κρίμα σε αυτούς που παίρνει στο λαιμό του, και καλά έκανε ο Καμμένος και του την είπε. Πολλοί θα ήθελαν να του κάνουν την ίδια ερώτηση. Και έπονται πολλές στο διάστημα που ακολουθεί. Αλλά την πρώτη του την έκανε ο Καμμένος. Ταράχτηκε ο χαφιές και έτρεξε να ενημερώσει τον ποταμάκη που επέστρεψε στην αίθουσα σε ταχύτητα χειμάρρου. Κι εκεί ήταν που του έριξε μια ασύλληπτη η Ζωούλα. Η Κωνσταντοπούλου.
Η πρόεδρος Ζωή πρόκειται να μας χαρίσει ασύλληπτες στιγμές στο μέλλον. Μπουμπουλίνα, άστραψε και βρόντηξε και μάλιστα με χιούμορ. Σε μια πρόταση τους έκανε λιώμα και ποταμάκη και χαφιέ. Για κάποιους που την ήξεραν δεν ήταν έκπληξη, για μένα ήταν η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς.
Τώρα θα περιμένετε να συνεχίσω με τον Σαμαρά που ακολούθησε, αλλά στο μεταξύ έχει τελειώσει η σύνοδος και ο Τσίπρας έχει δώσει την καθιερωμένη συνέντευξη τύπου και θα μου επιτρέψετε με αυτή την ευκαιρία να πάω στη δεύτερη ευχάριστη έκπληξη αυτής της κυβέρνησης.
Εδώ η συνηθισμένη μου παρένθεση. Μην πιστεύετε όλα όσα βλέπετε στις ταινίες. Οι δημοσιογράφοι δεν παραμονεύουν σε σκοτεινά στενά, ούτε παρακολουθούν και κρυφακούν στόχους. Ένα μεγάλο κομμάτι της δουλειάς γίνεται από το γραφείο και με το τηλέφωνο κολλημένο στο αυτί. Στο τηλέφωνο λοιπόν ανταλλάσσουν πληροφορίες. Δίνουν και παίρνουν. Και αυτό γίνεται με πολιτικούς, με κυβερνητικούς, με υπαλλήλους, με κομματικούς ή άλλους δημοσιογράφους.
Το 70% ενός ρεπορτάζ στήνεται από αυτές τις πηγές και πληροφορίες και το υπόλοιπο 30% είναι κρίσεις και απόψεις του δημοσιογράφου στηριγμένες σε αυτά που είπαν οι πηγές. Οι κρίσεις και οι απόψεις είναι συνήθως αποτέλεσμα εμπειρίας και ανάλυσης προηγουμένων γεγονότων που έχουν οδηγήσει στην κατάσταση που εξελίσσεται. Η σχέση λοιπόν δημοσιογράφου και πηγής ήταν αμφίδρομη και με σεβασμό στους κανόνες του παιχνιδιού. Αυτό ίσχυε κυρίως μέχρι τα τέλη του ΄80 και μην νομίζετε ότι ίσχυε μόνο στην Ελλάδα. Έτσι γινόταν το ρεπορτάζ παντού.
Κάπου στα τέλη του ’80 κάτι άλλαξε. Αρχίσαν κάποιοι, λίγοι στην αρχή που δυστυχώς όλο και πληθαίναν, να δημιουργούν μια σχέση παρασιτική αντί για αμφίδρομη και τώρα πια δεν ήταν μια σχέση με τον υπάλληλο, τον κομματικό ή τον πολιτικό αλλά ήταν απ’ ευθείας με κέντρα εξουσίας. Δημοσιογράφοι έγιναν υπάλληλοι ή καλύτερα σκλάβοι συμφερόντων και κατά τη γνώμη μου ήταν δημοσιογράφοι μόνο κατ’ ευφημισμό.
Στη πρώτη δεκαετία πια του 21ου αιώνα, αντί για δημοσιογράφους αποκτήσαμε μισθοφόρους και χάρις στην εξάπλωση του διαδικτύου χιλιάδες χιλιάδων αναμεταδότες αληθινών και πιο συχνά ψεύτικων πληροφοριών. Παράλληλα κάηκε και η αμφίδρομη σχέση με την πηγή. Η πηγή πια έδινε πληροφορίες όπως και οπότε την συνέφεραν για να εξυπηρετήσει δικά της ή αυτών που υπηρετούσε συμφέροντα. Και όλοι μαζί έγιναν μια αλυσίδα ελεγχόμενης πληροφορίας. Το διαδίκτυο την ίδια στιγμή έφερε και μια νέα μορφή πηγής. Το copy-paste χωρίς έλεγχο για το αν η είδηση ισχύει και αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις, μιας και ο ένας ρίχνει την ευθύνη της πληροφορίας στον άλλο.
Έτσι φτάσαμε τις τελευταίες δυο βδομάδες να κυκλοφορούν από «σίγουρες πηγές» τα πιο εξωφρενικά νέα και πληροφορίες. Οι πιο ανατριχιαστικές περιγραφές και οι πιο τρελές αναφορές. Όλα από σίγουρες πηγές. Στις πηγές συμπεριλαμβανόταν και οι προφητείες κάποιου παπίσιου νοστραδιμικού καλογέρου.
Τώρα που είναι η ευχάριστη έκπληξη σε όλα αυτά; Ακόμα και τη στιγμή που γράφω και παρόλες τις φήμες και ψευδείς διαδόσεις, δεν έχουν υπάρξει διαρροές και διαδόσεις από αυτή τη κυβέρνηση. Αυτό που υπάρχει είναι ενημέρωση. Και ενημέρωση που έρχεται από ένα σημείο και είναι διασταυρωμένη άρα αληθινή. Δεν υπάρχει, το είπε ο υπουργός, αλλά ο γραμματέας είπε άλλα και το κομματικό στέλεχος να διαψεύδει. Δεν υπάρχει άλλα λέω και άλλα γράφω και ύστερα μαθαίνεις άλλα από ένα μπλογκ που έχει την κουμπάρα να δουλεύει στου τάδε το γραφείο.
Ξέρετε κάτι, επειδή η Ελλάδα βρίσκεται σε πραγματικά κρίσιμες διαπραγματεύσεις και επειδή εδώ πραγματικά παίζεται το μέλλον μας σαν έθνος και σαν κράτος εμένα μου αρέσει αυτή η έλλειψη διαρροών. Σημαίνει ότι έχουν πλάνο και κάτι στο μυαλό τους. Ότι υπάρχει σχέδιο και ξέρουν τι μπορεί να το χαλάσει. Ότι ελέγχουν την κατάσταση και προστατεύουν το οπλοστάσιο τους.
Για όσους έχουν πραγματικά παρακολουθήσει διαπραγματεύσεις, ξέρουν πολύ καλά ότι οι διαρροές είναι μέρος του παιχνιδιού και ότι έχουν χαθεί μάχες σοβαρές χάρις σε διαρροές. Ο Σαμαράς πρέπει να το ξέρει πολύ καλά αυτό.
Το ίδιο ισχύει και για το ομιχλώδες των προγραμματικών δηλώσεων. Μην δώσεις στον αντίπαλο το παραμικρό στοιχείο, η έκπληξη είναι ο καλύτερος σύμμαχος και δεν ήταν μόνο ο Κλαούσεβιτς που το είπε αλλά και ο Γερμανότατος Ρόμελ που το έκανε πράξη. Και ίσχυσε και στην συνέντευξη τύπου του Τσίπρα μετά την σύνοδο. Ούτε κερδίσαμε, ούτε χάσαμε. Ούτε υπονοούμενα ούτε μισές κουβέντες. Η διαπραγμάτευση συνεχίζεται. Άρα παραμένουμε όλοι σε αναμονή με την πληροφόρηση ελεγχόμενη.
Σαν δημοσιογράφος ναι με ενοχλεί, σαν Έλληνα όμως με γεμίζει σιγουριά. Γιατί όπως είπα και παραπάνω έχω ζήσει από κοντά το πόσο κακό μπορούν να κάνουν διαρροές και διασπορές περίεργων ειδήσεων. Και ξέρετε αυτό έχει επηρεάσει και την άλλη πλευρά. Για θυμηθείτε τι γινόταν με τις διαρροές από όλες τις πλευρές κάθε φορά που πήγαινε ο Αντωνάκης στις Βρυξέλλες. Ξέραμε τι θα πει η Μέρκελ πριν μπει ο Αντωνάκης στο αεροπλάνο για Βερολίνο. Ξέραμε ακόμα και τι μορφασμό θα κάνει ο Σόϊμπλε όταν ο Βενιζέλος θα προσπαθήσει να κάτσει κάτω.
Και τι να έλεγε ο Τσίπρας ή ο Βαρουφάκης στη βουλή όταν ήξερε ότι ο ένας από τους 300 που είναι εκεί για να υπερασπίζεται Θερμοπύλες ήταν ο Εφιάλτης;
Και να που ήρθαμε στη μη έκπληξη αλλά την ντροπή. Και δεν είναι πια η ντροπή της ΝΔ αλλά η ντροπή του κάθε Έλληνα, δεξιού, αριστερού η κεντρώου. Ίσως θα έπρεπε να υπάρχει κάποιας μορφής τιμωρίας εκτός από τη ρετσινιά του προδότη.
Όσο αφορά τον Τσίπρα και τη διαπραγματευτική ομάδα δεν υπήρξαν διαρροές αλλά διαρροές υπήρξαν από την άλλη πλευρά. Από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό κόμμα και τη συνεδρίαση του πριν από τη σύνοδο. Ο Εφιάλτης, γιατί το Αντωνάκης δεν του φτάνει πια, όχι απλά συνυπέγραψε ένα κατάπτυστο έγγραφο ανακοίνωση που εναντιωνόταν των ελληνικών συμφερόντων (πρώτη φορά ήταν) αλλά και με επέμβαση του μέσα στη συνεδρίαση εξύβρισε και λασπολόγησε κατά του Έλληνα πρωθυπουργού με αναφορές για καταστροφές, για αριστερό κίνδυνο, για ρωσόφιλη κυβέρνηση, για τρομοκράτες και έφερε σαν αποδείξεις τον λόγο του.
Βορειοευρωπαίος πρωθυπουργός είπε μετά τη συνεδρίαση ότι μάλλον χρειάζεται γιατρό ο Έλληνας τέως πρωθυπουργός, ενώ άλλος κεντροευρωπαίος σε πηγαδάκι με δημοσιογράφους της χώρας του είπε ότι οι Έλληνες ήταν τυχεροί που τον ξεφορτωθήκαν. Νησιώτης πρωθυπουργός δε, είπε φωναχτά ότι τώρα με τον Τσίπρα τα πράγματα σίγουρα θα είναι καλύτερα. Ο μόνος που του συμπαραστάθηκε ήταν ο Γερμανός κρυφο-φασίστας και ο Ισπανός Ραχόϊ, αλλά αυτός έχει χεστεί με την άνοδο των Ποντέμος και την πρόβλεψη σε έξη μήνες να πάει να βρει τον Σαμαρά και βλέπει συνέχεια εφιάλτες με τον Τσίπρα να πετυχαίνει. Γι’ αυτό και συμπαραστέκεται στον Εφιάλτη.
Ξέρετε την προδοσία υπήρξαν πολλοί που την αγάπησαν, αλλά τον προδότη κανένας. Ούτε αυτοί για τους οποίους πρόδωσε. Αυτό ο Αντωνάκης το έχει ξεχάσει. Ήδη έχουν αρχίσει και απομακρύνονται από κοντά του όλοι όσοι τον έγλυφαν μέχρι χτες. Οι ευρωπαίοι σύμμαχοι του τον βλέπουν ήδη σαν να έχει λέπρα και στην Ελλάδα μόνο ο Άδωνις με τον Βορίδη θα του μείνουν.
Αλλά εδώ υπάρχει μια λεπτομέρεια σημαντική. Τον Τσίπρα και τον κάθε Τσίπρα τους συμφέρει να υπάρχει και να συνεχίσει να υπάρχει ένας Σαμαράς στη Βουλή. Κάθε φορά που θα σηκώνει κεφάλι η ΝΔ, το μόνο που θα έχει να κάνει είναι να λέει τη μαγική λέξη, Σαμαράς, και όλοι θα λουφάζουν από ντροπή και όνειδος. Είναι λοιπόν υποχρέωση της ΝΔ, αν σέβεται την ιστορία της, όχι απλά να αποτινάξει από πάνω της αυτό το όνειδος αλλά και να κάνει σίγουρο ότι δεν θα ξαναεμφανιστεί πουθενά στα πολιτικά δρόμενα αυτής της χώρας ο Εφιάλτης.
Η ομιλία του Σαμαρά/Εφιάλτη στη Βουλή, κατά τη διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, ήταν ένα πρώτο δείγμα για το τι σχεδίαζε να κάνει. Μια ομιλία παραλήρημα που θα έπρεπε να εκνευρίσει ακόμα και τους συντρόφους του. Ένα εγώ στον υπερθετικό που ανταγωνίζονταν και συχνά νικούσε το εγώ του Βενιζέλου. Μια τρομολαγνεία και λασπολογία στο άκρατο και ο παραλογισμός στο απόλυτο. Όλοι είδαμε ένα ανθρωπάκι να κυλάει στο βούρκο της ανυπαρξίας του και στον απόπατο της ιστορίας από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων. Δυστυχώς κανένας δεν είχε φανταστεί ότι υπάρχει και πιο χαμηλά. Αυτό το είδαμε σήμερα στις Βρυξέλλες. Άντε να δούμε πόσο χαμηλά είναι το χαμηλά του Σαμαρά.
Κατά τα άλλα φαντάζομαι όπως κι εσείς, έτσι κι εγώ περιμένω με αγωνία τις επόμενες μέρες για να δω ένα τέλος στη διαπραγμάτευση όσο κι αν κάπου μέσα μου πιστεύω ότι τίποτα δεν θα τελειώσει μέχρι το τέλος του μηνός. Αυτό που χρειάζεται δεν είναι συσκέψεις των υπουργών οικονομίας αλλά πολιτικές αποφάσεις και αυτό δυστυχώς δεν γίνεται σε συνόδους αλλά σε κλειστές πόρτες που δεν τις βλέπουμε ποτέ. Απλά περιμένουμε λοιπόν.
****************************************************************
Δεν μένεις καλύτερα στις Βρυξέλλες εφιάλτη Αντωνάκη; Η καλύτερα ζήτα άσυλο από τον Ραχόϊ, τον ίδιο πόνο θα έχετε σε λίγο καιρό.
****************************************************************
Άδωνι, τι έγινε; Που είναι η γραβάτα; Και τώρα χωρίς Αντωνάκη τι θα κάνουμε Άδωνι;
****************************************************************
Βιάζεσαι κομισάριε κι εγώ κάτι άλλο έχω ακούσει. Βιάζεσαι να αλλάξεις κουστούμι.
****************************************************************
Αντωνάκη το κατάλαβες ότι γελάγανε μαζί σου. Αλλά το πολύ χειρότερο ήταν ότι κάποιοι σε λυπήθηκαν κι’ όλας.
****************************************************************
Σύντροφε Κουτσούμπα, στη Βουλή είπες ότι είναι τιμή για το ΚΚΕ το γεγονός ότι όλοι από όλες τις πλευρές αναγνωρίζουν τη σταθερότητα της στάσης του κόμματος και αυτοί οι όλοι είναι ο Άδωνις, ο Βορίδης, ο Σαμαράς, ο Μιχαλολιάκος, ο Παππάς και ο Κασιδιάρης …Εγώ στη θέση σου θα ψαχνόμουνα.
****************************************************************
Για μια ακόμα Παρασκευή και σε αναμονή για τη σύνοδο, παρέα μου έκανε ο Θάνος Ραφτόπουλος με ένα σκίτσο με σημασία στη λεπτομέρεια.
****************************************************************
Και η φωτογραφία …μιλάει μόνη της!
