Ξέρετε, όταν ζεις στο εξωτερικό – θέλεις δε θέλεις –βλέπεις τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο, ακόμα κι όταν με πολύ προσπάθεια δεν συγκρίνεις τη χώρα που σε φιλοξενεί με την Ελλάδα. Να, πάρτε τη κατάρριψη του Ρωσικού αεροσκάφους. Αυτή τη στιγμή έχει γίνει πρώτο θέμα σε όλη την Ευρώπη και βλέποντας πως το αντιμετωπίζουν όλοι οι υπόλοιποι, υποχρεωτικά ψάχνεις την ελληνική πλευρά και πως το αντιμετωπίζει η Ελλάδα και ο μέσος Έλληνας.
Μια πρώτη ματιά αποκαλύπτει ότι η αγωνία του μέσου Έλληνα είναι αν και πως θα απαντήσουν οι Ρώσοι. Όχι γιατί κινδυνεύει η ειρήνη στην περιοχή αλλά γιατί θέλουν να δουν του Τούρκους στα τέσσερα και αυτό μνησίκακα αλλά και θρασύδειλα ευχόμενοι άλλοι – σ’ αυτή τη περίπτωση οι Ρώσοι – να κάνουν αυτό που αυτοί θέλουν αλλά δεν μπορούν. Και φυσικά υπάρχει και ο μοναχός, ο άγιος παστίτσιος, που κάθε τόσο ξεφυτρώνει με κάποια προφητεία για να βγάλει απωθημένα και ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Εντωμεταξύ ο υπόλοιπος κόσμος τρέμει την ιδέα ενός παγκοσμίου πολέμου.
Αλλά ένα-ένα. Για να πω την αλήθεια όσο κι αν αντιπαθώ τον Τζιτζικώστα και τη λοιπή Σαμαρική συμμορία που έχει διαλύσει τη ΝΔ δεν μπορώ παρά να λυπάμαι γι’ αυτή τη κατάσταση και να μένω πολλές φορές άφωνος με αυτά που διαβάζω ή ακούω. Η σημερινή ΝΔ αποδεικνύει κάτι που γράφω συνέχεια τα τελευταία χρόνια, ότι όχι απλά έχει γίνει ένα κόμμα εξουσίας, αλλά είναι ένα κόμμα με αυτοσκοπό την εξουσία.
Κανένας μα κανένας από τους φανερούς, κρυφούς ή δόκιμους υποψηφίους δεν έχει μιλήσει για τη φιλοσοφία της ΝΔ, για το τι θα ήθελαν να εκσυγχρονίσουν ή για το τι πρέπει να αλλάξει στη λογική αυτού του κόμματος που ναι μεν έχει συρρικνωθεί αλλά δεν παύει να είναι η αξιωματική αντιπολίτευση. Όχι δεν έχω παράπονο. Η λέξεις αλλαγή και εκσυγχρονισμός ακούγονται συχνά από τα στόματα όλων των υποψηφίων, αλλά κανένας τους δεν λέει το πώς, το γιατί και το που. Αυτό που λένε όλοι είναι εκσυγχρονισμός και αλλαγή για να επανέλθουμε στην εξουσία. Έτσι αόριστα.
Τον Γενάρη αυτό που κέρδισε ήταν το «πρώτη φορά αριστερά», και αυτό ήταν θέση. Ήταν τοποθέτηση πολιτική και κοινωνική με πολλές άλλες θέσεις από πίσω ακόμα και μερικές με καθαρά ρομαντική πλευρά. Τι έχει σήμερα να προτάξει ο κάθε υποψήφιος για τη προεδρία της ΝΔ και κατ’ επέκταση υποψήφιος για τη πρωθυπουργία; Θέλω να γίνω Τσίπρας στη θέση του Τσίπρα; Αυτό δεν είναι πολιτική θέση. Θα με συγχωρέσετε αλλά αυτό είναι η απόλυτη μιζέρια του τίποτα.
Ο Μεϊμαράκης μέσω των γαλλικών του κατάφερε να μειώσει τον εαυτό σου σε επίπεδο γραφικού. Ο Μητσοτάκης μέσω των αγγλικών του κατάφερε να αποδείξει ότι είναι γιος του πατέρα του. Ο Άδωνις με τις αμερικανιές του κατάφερε να αποδείξει ότι πάτος δεν υπάρχει στο βαρέλι της ΝΔ και ο Τζιτζικώστας με τα Σαμαρικά του κατάφερε να αποδείξει ότι οι δολοπλοκίες δεν έχουν τέλος σ’ αυτό το κόμμα. Και στο τέλος ήρθε το κερασάκι Ντόρα. Τώρα ανακάλυψε συνομωσίες πίσω από τη νίκη Σαμαρά εις βάρος της πριν από έξη χρόνια; Η Ντόρα που στο μεταξύ αποστάτησε, έφτιαξε δικό της κόμμα και ξαναγύρισε …με τι ανταλλάγματα;
Αυτά πολύ συμπιεσμένα και περιληπτικά χωρίς να πιάνουν παραιτήσεις, λάσπη, νούλες και Παπαμιμίκο. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που θέλουν να κυβερνήσουν και να πρωθυπουργεύσουν; Γιατί για αξιωματική αντιπολίτευση κανένας δεν μιλάει. Λες και τώρα κάνουν διάλλειμα και μόλις συνέλθουν θα παραιτηθεί ο Αλέξης και θα επανέλθουν στο Μαξίμου.
Εκεί όμως που τα πράγματα είναι ανατριχιαστικά με τη ΝΔ είναι η συνεχής εμπλοκή του Αντώνη Σαμαρά. Εγωκεντρικός κι εγωμανής φασίστας όχι μόνο σαν ιδεολογία αλλά και σαν άνθρωπος. Στη δικιά του περίπτωση η διαφθορά έχει ονοματεπώνυμο. Αυτός κάνει ακόμα και τον Ερντογκάν – θα μιλήσουμε σε λίγο γι’ αυτόν – να μοιάζει με μπαλαρίνα από μιούζικαλ για τη χούντα.
Θα μου πείτε υπάρχει αντιπολίτευση. Κοιτάξτε, εάν αφήσουμε στην άκρη πόσοι Αδώνιδες και πόσοι Τζιτζικωσταίοι υπάρχουν σήμερα στα έδρανα της αντιπολίτευσης, τι πιο μεγάλη ξεφτίλα από το να σε αποκαλεί ο Λεβέντης – η Πυθία του φραπέ – άχρηστο και τελειωμένο, όπως αποκάλεσε σήμερα τηλεοπτικά το κρυφοφασιστικό Ποταμάκι και το γελοίο ΠΑτΣΟΚ. Εκεί πια πιάσανε πάτο.
Αλλά και πάλι τίποτα από αυτά θα ήταν άξιο αναφοράς αν αυτή τη στιγμή στη γειτονιά μας δεν γινόταν κοσμογονία με σύσσωμη την Ελλάδα να ασχολείται με τα γαλλικά του Μεϊμαράκη και τη βλακεία του Τζιτζικώστα. Δεκαετίες τώρα όλοι, εντός και εκτός της Ελλάδος, μιλάμε για τη στρατηγική θέση της Ελλάδας και το γεγονός ότι είναι σταυροδρόμι μεταξύ ανατολής και δύσης. Όσο τραγικό και να είναι, μετά από τόσες δεκαετίες θεωριών συνωμοσίας, η αλήθεια αποκαλύφθηκε με τα προσφυγικά κύματα από τη ανατολή και τον νότο. Ξαφνικά η μικρή Ελλάδα έγινε το σταυροδρόμι που συναντήθηκαν Αφγανοί, Σύριοι, Ιρακινοί αλλά και Λίβυοι, Σομαλοί, Νιγηριανοί και Σουδανοί. Και αυτό στη διαδρομή τους για την δύση. Από τη Γαλλία και τη Γερμανία μέχρι τις ΗΠΑ και τον Καναδά. Και από την Ελλάδα ξεκίνησαν τα κύματα που έπνιξαν αυτή τη στιγμή την Ευρώπη και έχουν οδηγήσει σε κλείσιμο συνόρων και αναίρεση συνθηκών που μέχρι τώρα δεν άγγιζε κανείς και για κανένα λόγο.
Το παρακάτω δεν το γράφω για να προσθέσω κι εγώ τη γεωπολιτική μου εξυπνάδα στις τόσες που έχουν γραφτεί το τελευταίο καιρό, αλλά η αλήθεια είναι ότι όλη η Ευρώπη αυτή τη στιγμή έχει καταλάβει ότι αν θέλει να υπερασπιστεί τα εξωτερικά της σύνορα ή καλύτερα να τα ελέγξει, πρέπει να οχυρώσει την Ελλάδα. Και αυτά περί συνεργασίας με τη Τουρκία και λοιπές αηδίες δεν είναι τίποτα άλλο από τρόπους καθυστέρησης για να βάλλουν χοντρά το χέρι στη τσέπη μιας και ξέρουν ότι αυτή θα πρέπει να είναι η επόμενη λογική κίνηση.
Παράλληλα η Ελλάδα είχε πάντα καλές – το ονόμασαν κατά περιόδους και παραδοσιακές – σχέσεις τόσο με τα Αραβικά έθνη, όσο και με το Ισραήλ ή τα κράτη της βορείου Αφρικής με πρώτες την Αίγυπτο και την Λιβύη. Οι σχέσεις ήταν πάντα επιφανειακές με περιόδους αναθέρμανσης – επί Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου ειδικά – αλλά πάντα επέστρεφαν στο επίπεδο καλές και επιδερμικές. Αυτό δεν ήταν και κακό, ειδικά στη σημερινή συγκυρία. Τα περισσότερα κράτη με ενδιαφέροντα στη περιοχή – συμπεριλαμβανομένων ΗΠΑ και ΕΕ – έχουν πια με τον ένα η με τον άλλο τρόπο δείξει την πλευρά που είναι πιο κοντά στα συμφέροντα τους και αυτό έχει οδηγήσει σταδιακά στην έλλειψη κάποιου που θα μπορούσε να παίξει το ρόλο του ενδιάμεσου, του διαπραγματευτή.
Αλλά από τα γεγονότα του Λιβάνου μέχρι σήμερα και ειδικά σήμερα η Ελλάδα είναι παντού απούσα. Δεν μιλάμε καν για ηχηρή απουσία γιατί αυτό σήμαινε ότι κάποτε τέλος πάντων κάπως υπήρχε. Μιλάμε για την απόλυτη σιωπή. Η Ελλάδα δεν υπάρχει στη διεθνή σκηνή και έχουμε φτάσει στο σημείο σε στιγμές κρίσης να χρειάζεται τη Κύπρο για να ακουστεί η φωνή της. Σήμερα η Ελλάδα δεν υπάρχει. Αφού κατέβασε τα σώβρακα ο Σαμαράς και έκανε την Ελλάδα δορυφόρο Αμερικής και Γερμανίας θέτοντας στη διάθεση τους την εξωτερική μας πολιτικής ήρθε ο Τσίπρας με την απόλυτη απραγία να επισφραγίσει το έγκλημα. Γιατί αυτό είναι έγκλημα.
Και πάμε και στα πολύ κοντινά μας. Οτιδήποτε συμβεί με τη Τουρκία σε καλό δεν θα μας βγει κι ας μη χαίρονται οι οπαδοί του αγίου παστίτσιου. Όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα σου εσύ δεν κάθεσαι στη βεράντα και χειροκροτάς. Αν αυτό δεν το έχουμε καταλάβει μετά από τόσους αιώνες, τότε η βλακεία μας θα μας φάει στο τέλος και θα μας αξίζει.
Ο Ερντογκάν τα τελευταία δέκα δεκαπέντε χρόνια παίζει σε δυο και τρία και τέσσερα ταμπλό. Όχι για να επεκταθεί σε γη η να καταλάβει άλλες χώρες, όπως τον θέλουν οι περισσότερες θεωρίες συνωμοσίας, αλλά γιατί χρησιμοποιώντας την πολιτική των κανονιοφόρων του προηγούμενου αιώνα και παίζοντας το υπερδύναμη, ελπίζει να πετύχει τους δυο βασικούς σκοπούς όλων των Τούρκικων κυβερνήσεων τα τελευταία 60 χρόνια τουλάχιστον. Να μεγαλώσει όσο γίνεται περισσότερο την Τουρκική επιρροή με συνέπεια εμπορικά κέρδη και να σβήσει κάθε ελπίδα των Κούρδων για τη δημιουργία αυτονόμου κράτους με όποιο κόστος.
Από το 1990 η Τουρκία έχει ρίξει δισεκατομμύρια δολάρια για το θέμα. Σε πρώτη φάση και μέσω της μειονότητας των Τούρκμεν σε Ιράκ και Συρία για να αποκτήσει προσβάσεις στα τοπικά κέντρα εξουσίας και στη συνέχεια γιατί όχι, στις πετρελαιοπηγές της περιοχής όταν θα γινόταν η μοιρασιά μετά την πτώση των τοπικών δικτατόρων. Στο Ιράκ όλα πήγαν στραβά στη Τουρκία. Όχι μόνο το ‘91 που οι Αμερικάνοι δεν τελειώσανε τον Σαντάμ αλλά αρχίσαν να μιλάνε και με τους Κούρδους αλλά και το 2003 που τα πράγματα πήγαν ακόμα χειρότερα.
Πρώτα από όλα το χτύπημα στη Νέα Υόρκη από τον Μπιν Λάντεν βρήκε τους Τούρκους απροετοίμαστους όπως όλο το κόσμο άλλωστε, αλλά και η απάντηση του Μπους με την εισβολή στο Ιράκ τους βρήκε σε ακόμα χειρότερη κατάσταση. Βλέπετε χωρίς να έχουν ξαφνικά αγαπήσει τον Σαντάμ, η κατάσταση τους είχε βολέψει γιατί και είχαν ενισχύσει τους Τούρκμεν του Ιράκ – που στην πραγματικότητα είναι μια απειροελάχιστη μειονότητα σχετικά με τις άλλες στο Ιράκ – οικονομικά, υλικά, με όπλα, ακόμα και στρατιωτικούς συμβούλους η εκπαιδευτές (είχαν μάλιστα γίνει και αρκετές ιστορίες με Αμερικάνους στο βόρειο Ιράκ για το τρόπο που οι Τούρκοι στρατιωτικοί και της ΜΙΤ διεισδύανε), έμπαιναν στο Ιράκ όποτε ήθελε και χτυπάγανε του Κούρδους ανεξέλεγκτα αλλά κοντεύαν μέσω των Τούρκμεν να βάλλουν χέρι και στις πετρελαιοπηγές των Κούρδων. Και για να μη ξεχνάμε, εδώ μιλάμε για μια παραγωγή που πλησιάζει τα 450,000 βαρέλια την ημέρα.
Αλλά πήγαν όλα στραβά στον Ερντογκάν. Ετοίμαζε εκλογές και οι Τούρκοι μόνο για φιλοαμερικάνοι δεν φημίζονται, ειδικά οι ψηφοφόροι του Ταγίπ. Έτσι έκανε ο Ταγίπ κόνξες στους Αμερικάνους και να ‘σου οι Κούρδοι ξαφνικά τα αγαπημένα τους παιδιά. Εκεί πια ο Ερντογκάν έχασε τα πάντα και κρίμα τα δισεκατομμύρια που είχε επενδύσει. Ήρθε και ο Ομπάμα μετά και συμπλήρωσε το κακό. Κάτι κόλπα ισραηλινά έπαιξαν για λίγο αλλά κι αυτά δεν δουλέψανε γιατί αιώνες δυσπιστίας δεν αλλάζουν με μια υπογραφή. Ειδικά μιας και ο Ερντογκάν έχει και τη τάση να λέει περισσότερα από όσα χρειάζεται. Άσε που δεν μπορείς να θέλεις να γίνεις προστάτης των Παλαιστινίων και να γλύφεις το Ισραήλ την ίδια ώρα.
Μετά ήρθε η σειρά του Ασάντ. Τώρα για ένα πράγμα που δεν μπορείς να κατηγορήσεις την Τουρκία του Ερντογκάν, ότι δεν έχει προβλέψιμη μεθοδικότητα και πλάνο σε αυτά που κάνει. Έτσι ξαναστήνεται η επιχείρηση Ιράκ, με τους Τούρκμεν μπροστά να φωνάζουν για δικαιώματα και παραβιάσεις, τους Κούρδους να τους βαράνε αλύπητα από όλες τις πλευρές όλοι μαζί και να περιμένουν πότε θα επέμβει ο Αμερικάνος για να πάρουν κομμάτι από τη μοιρασιά. Εδώ όμως υπάρχουν και διαφορές. Οι Τούρκμεν στο Ιράκ ήταν λίγοι και ελεγχόμενοι, στη Συρία είναι πολλοί και μοιρασμένοι. Υπάρχουν ακόμα και Τούρκμεν που έχουν συμμαχήσει με τους Κούρδους. Μετά, ναι μεν όλοι να ρίξουμε τον Ασάντ και να μοιραστούμε τα κομμάτια αλλά ποιοι είμαστε αυτοί οι όλοι; Υπάρχουν Τούρκμεν που έχουν την αντιπροσωπία της Αλ Κάϊντα στην Συρία και υπάρχουν και Τούρκμεν που κοιμούνται με τους δολοφόνους του ΙΚ. Ο Ερντογκάν τους αγκαλιάζει όλους με τη λογική ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Υπήρχε όμως κι άλλος λόγος. Ο πιστός μουσουλμάνος Ταγίπ είχε δει την φώτιση και ο προφήτης του είχε αποκτήσει πράσινο χρώμα. Έχει κι αυτό τον άχρηστο το γιο που κάπου πρέπει να βολέψει γιατί κανένας δεν θα τον προσλάβει και αποκτάει επιχείρηση εισαγωγές-εξαγωγές πετρέλαιο κλεμμένο από το ΙΚ. Και στο μεταξύ βαράει αλύπητα τους Κούρδους στη Συρία λες και αυτοί είναι ο εχθρός, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις. Βλέπετε και οι Αμερικάνοι με τους Ευρωπαίους της μεθόδου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα είναι, μέχρι να σκάσει κανένα Παρίσι.
Παράλληλα όμως οι «επαναστάτες» του ΙΣ πηγαίνουν σε Τουρκικά νοσοκομεία, κάνουν διακοπές σε Τουρκικά θέρετρα και γενικά περνάνε καλά με τη φιλόξενη Τουρκία και με τα πετροδόλαρα να τρέχουν στο καινούργιο παλάτι του Σουλτάνου Ταγίπ. Έλα όμως που καντέμης ο Ταγίπ σκάει το Παρίσι, ανακατεύονται και οι Ρώσσοι για να του χαλάσουν το σχέδιο. Και αποφασίζει ο Ταγίπ – γιατί ότι και να λένε απόφαση πολιτική ήταν η ρίψη του Ρωσικού αεροσκάφους – να δείξει ότι αυτός είναι υπερδύναμη και αν μάλιστα σκληρύνουν τα πράγματα θα τρέξει στα γεράκια του ΝΑΤΟ να τον σώσουν …και ρίχνει το Ρωσικό βομβαρδιστικό. Τώρα αυτά τα περί τους προειδοποιήσανε δέκα φορές μάλιστα σε 17 δευτερόλεπτα, όσο κι αν τα στριμώξεις παραμύθι ακούγονται.
Το τι ακολουθεί …άγνωστο κι όλοι παρακολουθούμε με αγωνία. Μετά τα χτυπήματα στο Παρίσι όλη η βόρεια Ευρώπη είναι σε κατάσταση συναγερμού και πολέμου και αυτό που έγινε με την Ρωσία προσθέτει στην όλη ένταση που ήδη υπάρχει. Στην Ελλάδα …Τζιτζικώστας και άγιος παστίτσιος.
Τώρα όλοι βαδίζουμε σε άγνωστα μονοπάτια που δυστυχώς θυμίζουν άλλες εποχές αλλά η Ελλάδα είναι ανύπαρκτη. Η μεν κυβέρνηση μετράει τις ψήφους της, πώς να κοροϊδέψει την τρόικα που αυτή έφερε και πώς να τα πάρει από αυτούς που δεν έχουν, η δε αντιπολίτευση …αγρόν αγόραζε. Τζιτζικώστας, Άδωνις, Κυριάκος και ο άλλος με τα Γαλλικά μαλώνουν για το χωράφι που τους άφησε ο θείος τους. Σιχασιά και αηδία.
Που είναι ο υπουργός εξωτερικών που θα έπρεπε να είναι στο αεροπλάνο μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας μιας και η Ελλάδα είναι η μόνη που έχει σχέσεις και με τους δυο; Που είναι ο πρωθυπουργός που θα έπρεπε να προεδρεύει στην Ελούντα (θυμάστε τις συναντήσεις Μιττεράν Καντάφι;) συνάντηση με τον Ασάντ για να δούμε πως θα φύγει ειρηνικά από τη Συρία; Που είναι η αξιωματική αντιπολίτευση να δυναμώνει την κυβέρνηση για να γίνουν όλα αυτά και με τις δικές της εξωτερικές επαφές; Εδώ θα ξεσπάσει ο τρίτος παγκόσμιος και θα ψάχνουμε πιο χρώμα κάλπη ταιριάζει με τη γραβάτα του Τζιτζικώστα ή τα μανικετόκουμπα του Άδωνι. Και παίζουν και τα ΜΜΕ το παιχνίδι κι αφήνουν τον Έλληνα να κοιμάται στο καναπέ με την ελπίδα ότι θα βγει ο Τζιτζικώστας θα του πει λεφτά υπάρχουν και θα γίνει Τσίπρας στη θέση του Τσίπρα.
*****************************************************
Αυτή η αστική ευγένεια του Γαλλόφωνου Μεϊμαράκη με έχει σκλαβώσει. Αμ οι αναφορές στο Χριστό και στη Παναγία… τι να πω είναι και καλός πιστός ο Χριστιανός!
*****************************************************
Θέλουμε Άδωνι για πρόεδρο!
*****************************************************
Εντάξει όλοι κάτι πίνετε στην Ελλάδα και σας ψεκάζουν αλλά αυτοί που θέλουν επιστροφή Σαμαρά πρέπει να το έχουν ρίξει στα βαριά και να το προσέξουν!
*****************************************************
Παρασκευή και ο Θάνος Ραφτόπουλος μου κρατάει παρέα με σκίτσο ΝΔημοκρατικής κάλπης.
*****************************************************
Στη φωτογραφία εποχές που κάπως η Ελλάδα μέτραγε, έτσι για να θυμηθούν οι παλαιότεροι γιατί οι καινούργιοι δεν ξέρουν γιατί μιλάμε.
