Και το Πολυτεχνείο πέρασε στην ιστορία. Έγινε μια από τις πλέον δυναμικές σελίδες της. Ήταν ο σηκωμός της νεολαίας ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών. Κάτι, που εκείνη την εποχή μετρούσε και ήταν ένα μεγάλο γεγονός. Γιατί δεν ήταν και λίγο μια χούφτα παιδιά να στήσουν τα στήθια τους μπροστά στα τανκς. Να σταθούν εμπόδιο στην είσοδό τους στον χώρο του σχολείου τους και να δεχτούν να θυσιαστούν για την πατρίδα, για τη λεφτεριά.
Κι΄όταν η χούντα έφυγε και διαλύθηκε, το Πολυτεχνείο έγινε ένα εργαλείο στα χέρια των κομμάτων που ξεφύτρωσαν μέσα από τη θυσία των φοιτητών. Ένα εργαλείο εκμετάλευσης ευκαιριών. Κάποια από αυτά τα κόμματα πόνταραν πάνω στην συμμετοχή αυτών των φοιτητών στον ξεσηκωμό και τους πολιτικοποίησαν. Κι΄οι πιο πολλοί δέχτηκαν να ανταλλάξουν την ηρωική προσφορά τους με μια θέση στη Βουλή. Από κει και πέρα ο θρύλος του Πολυτεχνείου άρχισε να χάνει την ιστορική του αξία. Ξέφτισε. Όταν τον ηρωισμό τον ανταλλάσεις χάνει την αξία του. Όταν τη θυσία σου την πουλάς δεν είναι πια θυσία.
Έτσι τα κόμματα άρχισαν πλέον να χρησιμοποιούν την εξέγερση του Πολυτεχνείου προκειμένου να εξυπηρετούνται τα κομματικά τους συμφέροντα. Αποτέλεσμα ένας ατέλειωτος εξευτελισμός αξιών.
Τελευταία πλάϊ στο θρύλο αυτού του πνευματικού ιδρύματος προστέθηκαν και οι παρακρατικοί. Όχι βέβαια για να δείξουν τον σεβασμό τους στη μεγάλη θυσία των φοιτητών εκείνης της εποχής. Απλούστατα διότι η προσκόληση δίπλα στο θρύλο τους διευκολύνει και κάνει πιο θεαματικές τις κινήσεις τους. Ετσι η κάθε γιορτή στο χώρο του Πολυτεχνείου μετατρέπεται σε μάχη μπρος στην είσοδο και τους γύρω χώρους με κυνηγητό αστυνομίας – παρακρατικών, με φωτιές, με δακρυγόνα, με τραυματισμούς και γενικά με σκηνές που περισσότερο θυμίζουν μάχη και όχι φόρο τιμής σε μια ιστορική επέτιο. Ο εξευτελισμός μιας σελίδας της ιστορίας μας σε όλο του το μεγαλέιο. Ομως ο λαός επιμένει.Επιμένει και με οποιαδήποτε θυσία τρέχει να γιορτάσει. Να γιορτάσει μια δική του γιορτή. Μια δική του νίκη.
