γράφει ο Λουκάς Γεωργιάδης.
Η χώρα βρίσκεται σε μια εξαιρετικά μοναδική ιστορική συγκυρία, έχοντας να αντιμετωπίσει προκλήσεις που ισοδυναμούν με συνθήκες πραγματικού πολέμου. Η πανδημία του κορωνοϊού έχει αλλάξει τη ζωή των πολιτών και το υπέρτατο χρέος της Πολιτείας για την προστασία της δημόσιας υγείας, έρχεται εκ των πραγμάτων να επικαλύψει την ανάγκη για ομαλή οικονομική δραστηριότητα.
Έχουμε συνθήκες πολέμου, τα πράγματα στα δημοσιονομικά αλλά και στην πραγματική οικονομία ευελπιστούμε ότι κάποια στιγμή θα στρώσουν όταν θα έχει προχωρήσει ο εμβολιασμός στον πληθυσμό και όταν ο κόσμος επανέλθει στην κανονικότητα. Οικογένειες θρηνούν τους δικούς τους ανθρώπους και η βλακώδης έως και απάνθρωπη προσέγγιση του «έλα μωρε ήταν γέρος κια είχε υποκείμενα νοσήματα«, προκαλεί έκπληξη και οργή. Κανένας δεν περισσεύει και κανένας δεν πρέπει να φύγει έστω και ένα… λεπτό νωρίτερα. Οι ηλικιωμένοι σήμερα συντηρούν οικογένειες, είναι κυρίαρχα νοικοκύρηδες, στηρίζουν τα παιδιά τους, χαρτζηλικώνουν τα εγγόνια τους. Η απώλεια τους, θα πονέσει πολλούς, αλλά όταν το καταλάβουν πλήρως οι νεότεροι, μάλλον θα είναι πάρα πολύ αργά. Και τότε θα είναι αργά και για δάκρυα…
Πλήθος ανεύθυνων νέων ακόμη και στην περίοδο της απαγόρευσης επιδίδονται σε πάρτι, εγκληματώντας κατά των οικογενειών τους και του κοινωνικού συνόλου. Τα πρόστιμα που επιβάλλει η Πολιτεία είναι σκέτο… χάδι αν λάβουμε υπόψιν την κρισιμότητα της κατάστασης. Στην Κίνα και σε άλλες… «δημοκρατικές» χώρες, έχουν άλλους τρόπους για να… συνετίσουν τους πολίτες τους, οι οποίοι κατά γενική παραδοχή είναι πειθαρχημένοι. Αν θέλουν βέβαια, ας κάνουν και αλλιώς. Αντιδράσεις και διαμαρτυρίες υπάρχουν σε πάρα πολλές χώρες του δυτικού κόσμου, καθώς εκατομμύρια πολίτες αισθάνονται ότι απειλούνται όχι από έναν βιολογικό εφιάλτη, αλλά από μια «ωρολογιακή βόμβα» που εχει απενεργοποιηθεί ειτε στο σπίτι τους, είτε στην επιχείρηση τους. Δεν μιλάμε για μια κανονική κατάσταση και σίγουρα δεν θέλουν και αυτοί να δουν να πεθαίνουν συμπολίτες τους. Ωστόσο, το πιθανότερο είναι ότι υποεκτιμούν τον κίνδυνο και δεν έχουν την υπομονή να περιμένουν μέχρι να έρθει το εμβόλιο και να κάνει το… θαυμα του.
Οι αρνητές του κορωνοϊού και της μάσκας προς το παρόν έχουν μπει στα… καταφύγια, αλλά πολλοί από αυτούς θα έρθουν στο προσκήνιο, όταν θα αρχίσουν οι εμβολιασμοί. Κάποιοι θα αρνηθούν και είναι δικαίωμα τους. Ωστόσο, επειδή κυκλοφορούν ανάμεσα μας και συνεπώς οι ατομικές τους ελευθερίες πρέπει να είναι προσαρμοσμένες στην κοινωνική αρμονία και ασφάλεια που αρμόζει σε μια Πολιτεία, πρέπει να ξέρουν τις συνέπειες. Μόνο σε πολύ ακραίες περιπτώσεις όπου υπάρχουν δικαιολογημένοι ιατρικοί λόγοι, δεν θα πρέπει να γίνεται το εμβόλιο. Όσοι περισσότεροι το κάνουν, τόσο γρηγορότερα θα εξαλειφθεί ο ιός και τόσο ταχύτερα θα επιστρέψουμε στην κανονικότα και στην αποκατάσταση της οικονομικής δραστηριότητας. Αυτό άλλωστε δεν είναι το ζητούμενο; Ρητορικό το ερώτημα.
Μέχρι να φτάσουμε στη διαδικασία του εμβολιασμού του παγκόσμιου πληθυσμού έχουμε ακόμη μπροστά μας, κάμποσο δρόμο. Για την ακρίβεια κάποιους μήνες. Λίγους μέχρι να γίνει η αρχή του εμβολιασμού και αρκετούς μέχρι να ολοκληρωθεί, έτσι ώστε να θωρακιστεί επαρκώς ο πληθυσμός. Μέχρι τότε τι κάνουμε; Φυσικά, τηρούμε τα μέτρα που μας συστήνει η Πολιτεία. Τα τηρούμε όχι γιατί μας τα επιβάλλουν, αλλά γιατί έτσι πρέπει ώστε να μην βιώσουμε δράματα και να μην προκαλέσουμε πόνο με την ανευθυνότητα μας. Όπως πρέπε να οδηγούμε συνετά στον δρόμο, τηρώντας τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, έτσι πρέπει να συμπεριφερόμαστε και τώρα. Με τη σωστή χρήση της μάσκας, με την αποφυγή του συγχρωτισμού, τη σωστή υγιεινή και τις αποστάσεις. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να φτάσουμε στη… βρύση, δηλαδή στο εμβόλιο, ώστε να πιούμε νερό.
Μέσα σε αυτήν τη διαδικασία, σημειώνονται όμως και… παρατράγουδα. Στην αρχή είχαμε αυτούς που πατούσαν τις μάσκες στο Σύνταγμα και τώρα βλέπουμε πού και πού μερικές παρέες που εξακολουθουν το ίδιο βιολί, Κυκλοφορούν ανάμεσα μας χιλιάδες ανεύθυνοι και κυρίως νέοι, κάποιοι από τους οποίους έχουν βάλει την… ουρά στα σκέλια, γιατί ο εφιάλτης του κορωνοϊού είναι μέσα στο σπίτι τους ή στον ευρύτερο κύκλο τους. Δεν είναι όμως μόνο οι νέοι. Είναι και οι ανεύθυνοι στις εκκλησίες, οι οποίοι θεωρούν ότι η… ανωτέρα δύναμη θα μας σώσει. Ποτέ δεν πρέπει να χάνουμε την πίστη μας, αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι ποτέ δεν πρέπει να προκαλούμε τη μοίρα μας…
΄Ηδη, έχουμε πολλές τραγικές περιπτώσεις ιερέων ή ακόμη και πιστών οι οποίοι είτε έφυγαν από τη ζωή, είτε νόσησαν και νοσούν βαριά, είτε ξεπέρασαν τον εφιάλτη και δεν τολμούν να βγάλουν άχνα. Ευτυχώς, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, τοποθετήθηκε εγκαίρως και με απόλυτα και αδιαμφισβήτητο τρόπο σε σχέση με την αναγκαιότητα τήρησης των μέτρων. Ωστόσο, μερικοί ανεύθυνοι από τον ανώτερο και πάρα πολλοί από τον κατώτερο κλήρο μιλούσαν για «καταπάτηση της πίστης μας», για… Σατανάδες και άλλες τέτοιες ανοησίες. Τι να καταλάβει η γιαγιούλα που είναι 85 χρονών και ακούει -υποτίθεται- έναν μορφωμένο ιερέα, να λέει ότι όλα αυτά περί κορωνοϊού είναι ψέματα και όλα γίνονται για να μας κάνουν… άθεους. Θεέ και Κύριε δηλαδή, με την απύθμενη βλακεία κάποιων, η οποία δυστυχώς στοιχίζει. Η ανόητη εμμονή ότι ο χώρος της εκκλησίας σώζει από τον κορωνοϊό, ήδη έχει στοιχίσει τη ζωή κάμποσων και δεν ξέρουμε επίσης πόσοι άλλοι τη γλίτωσαν φθηνά.
Πρεπει να καταλάβουν όλοι ότι δεν παίζουμε, γιατί πολύ απλά δεν μας κάνει… πλάκα και ο κορωνοϊός. Δεν ξεχωρίζει χρώμα, θρησκεία, κομματική τοποθέτηση, αθλητικές προτιμήσεις, επαγγελματική και κοινωνική θέση. Όλοι είναι ίσοι έναντι της απειλής, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον θάνατο. Και δεν θα μείνουμε μόνο στους αρνητές της μάσκας ή τους πάσης φύσεως «Ταλιμπαν» που πωρώνουν αμόρφωτους και χαμηλού νοητικού επιπέδου πολίτες, οι οποίοι εν τέλει γίνονται υποχείρια τους. Γιατί αυτή είναι η χειρότερη μορφή καταπάτησης της ανθρώπινης ελευθερίας. Δηλαδή, να είναι κάποιος εγκλωβισμένος σε αδιέξοδες καταστάσεις που τον φανατίζουν και εν τέλει, μπορεί να τον οδηγήσουν στην εκδήλωση αντικοινωνικών συμπεριφορών ή στην αυτο-καταστροφή.
Και πάμε να δούμε τώρα τι γίνεται με τους πολιτικούς μας ταγούς. Μιλάμε για αυτούς τους ανόητους που τους έχει… υπνωτίσει η ιδεοληπτική τους βλακεία και έχουν γίνει τα καλύτερα… φιλαράκια του κορωνοϊού. Όχι τυχαία βέβαια. Έβγαζαν κουτοπόνηρες ανακοινώσεις, ότι στηρίζουν τα μέτρα της Πολιτείας, όταν είχαμε 25η Μαρτίου, Πάσχα και 28η Οκτωβρίου. Άλλωστε τέτοιες γιορτές τις μισούν αν και τις αξιοποιούν για να κάνουν τις αργίες τους και να περάσουν καλά. Μόλις φτάσαμε στις 17 Νοεμβρίου και με το δεύτερο κύμα να είναι κάτι παραπάνω από επιθετικό, προέβησαν σε πράξεις που πρέπει να τύχουν της καθολικής αποδοκιμασίας από τον ελληνικό λαό.
Αν αντί για τους αστυνομικούς που παρατάχθηκαν για να επιβάλλουν το νόμο σε μια χούφτα… αναίσθητων, ήταν παρατεταγμένοι 1.000 ασθενείς με κορωνοϊό, θα πραγματοποιούσαν τις πορείες και τις συγκεντρώσεις; Μάλλον, θα το σκέφτονταν πολλές φορές. Γιατί όταν είναι για τη ζωή του, ο καθένας βάζει τη… μαγκιά στην μπάντα και κάνει τουμπεκί ψιλοκομμένο! Αν για παράδειγμα, πάνε μερικές δεκάδες άνθρωποι βόλτα έξω από το «Σπίτι του Λαού» στον Περισσό και θέλουν να μπουν μέσα με το «έτσι θέλω», θα τους ανοίξουν τις πόρτες διάπλατα; Θα τους δεχθούν μέσα χωρίς μάσκες ή με τη μάσκα κάτω από τη μύτη; Μάλλον όχι. Κορόιδα είναι; Αφήστε που θα είχαν τις οργανωμένες… λαϊκές ομάδες κρούσης «για να υπερασπιστούν την επίθεση των προβοκατόρων που δρουν για λογαριασμό των ιμπεραλιστών και των εντεταλμένων ντόπιων πρακτόρων τους»…
Οι προερχόμενοι από την κομμουνιστική μήτρα, αποτελούν παγκοσμίως, αλλά κυρίως για την Ελλάδα, ένα μεγάλο πρόβλημα. Ο κομμουνισμός ήταν το… όπιο δυστυχισμένων και τρομοκρατημένων ανθρώπων. Ένα πραγματικό καρκίνωμα. Αυτοι που υπηρετούν τέτοια συστήματα δεν… πολεμούν για να ευημερίια των λαών, δηλαδή για την ανάπτυξη και την αξιοποίηση των ατομικών ελευθεριών μέσα σε περιβάλλον ανοικτής οικονομίας, αλλά θέλουν αμόρφωτους, κοιμισμένους, τεμπέληδες, φοβικούς και τρομοκρατημένους ανθρώπους. Δηλαδή, εύκολα χειραγωγίσιμους, ελεγχόμενους και καθοδηγούμενους. Τους πετάνε και το σκληρό «ναρκωτικό» για τη «λαϊκή κυριαρχία» και έτσι έχουν διαμορφώσει μια μαγιά αυριανών πειθήνιων οπαδών, που μπορούν πρόθυμα να μετατραπούν σε τραμπούκους. Οι Ναζί, τα πρώην συνεταιράκια της σταλινικής Σοβιετίας, αποτελούν τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος: του φασισμού. Όμως, η ανοχή στον αριστερόστροφο φασισμό και στις διάφορες εκφάνσεις του, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από την κοινωνία.
Το ελληνικό νοικοκυριό, μέσα σε συνθήκες φόβου και ανασφάλειας για τη ζωή και το αύριο στα οικονομικά του, δεν έχει την πολυτέλεια να ανέχεται τυχοδιώκτες και απόλυτα μηδενικά που κυβέρνησαν τη χώρα και την υπονόμευσαν, προσβάλλοντας τη μνήμη αλλά και τη αισθητική μας. Δεν μπορεί να αντέξει όλους αυτούς που θεωρούν ως μοναδική τους υποχρέωση μέσα σε μια συντεταγμένη Πολιτεία, την επιβολή μειοψηφικών και χρεοκοπημένων ιδεοληπτικών αντιλήψεων. Επιπλέον, δεν μπορεί να βλέπει διάφορα αριστερά σούργελα, ναρκισσιστές και πολιτικούς προικοθήρες που σαν… νούμερα σατιρικής επιθεώρησης, παλεύουν για να προστατεύσουν το επταχίλιαρα τους και τον… άρτον τον επιούσιον που τους εξασφαλίζει ο φορολογούμενος πολίτης. Ούτε ο μέσος λογικός πολίτης επιθυμεί να προσβάλλεται η νοημοσύνη του από σταλινικά απολιθώματα που το μυαλό τους βρίσκεται (στην κυριολεξία) 100 χρόνια πίσω και θεωρούν ως μοναδικό τους δικαίωμα, την υποχρέωση των άλλων να ανέχονται τις βλακείες τους.
Από την άλλη, δεν θα θέλαμε θεσμικούς παράγοντες της Πολιτείας, να μας επισημαίνουν ότι από μικροί θαύμαζαν τον κομμουνισμό. Δεν είναι οι στιγμές για τέτοια… λάθη και αβρότητες, όταν η κοινωνία έχει απέναντι της υβριστές της Δημοκρατίας και (εκ)βιαστές της ανθρώπινης λογικής. Φέτος, το ιστορικό σύνθημα «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο«, δυστυχώς, έδωσε τη θέση του στο… «εδώ αναισθησία, εδώ αναισθησία». Και αν προσφάτως το ένα άκρο… κόπηκε με ολική αναισθησία, μάλλον έχει έρθει η ώρα για να γίνει το ίδιο και με το άλλο. Τους ταράζεις στη νομιμότητα και τους κάνεις να… χάσουν τον ύπνο τους! Δημοκρατικά, νόμιμα, σεμνά και… ερωτικά!
