γράφει ο Δημήτρης Καλούπης.
Διάβασα μια ανάρτηση ενός φίλου στα κοινωνικά δίκτυα που σατίριζε το πρώτο μέρος αυτής της φράσης λέγοντας ότι η χούντα έπεσε το 1974 και οχι το ’73 που λέει το σύνθημα και πόσο πολύ έχει διασυρθεί αυτό το πολυτεχνείο. Σε πολλά είχε δίκιο.
Κατ αρχήν στρατιωτική δικτατορία δεν τελείωσε το 1973 όπως πολύ σωστά μας ενημερώνει ο φίλος μου στο ποστ, αλλά το 1974. Συνεχίζοντας εγώ να πω, υπερασπιζόμενος τον εμπνευστή του συνθήματος, ότι η λέξη χούντα που ευρέος διαδόθηκε την εποχή εκείνη, για να περιγράψει την δικτατορική διακυβέρνηση και κορυφώθηκε στα συνθήματα της εξέγερσης της νομικής και του πολυτεχνείου, σημαίνει απλά σύνδεσμος (τρόπος/ πρόσωπα/ αρχές/ νοοτροπίες). Πολλοί δεν τον γνωρίζουν αλλά στα ισπανικά χρησιμοποιείτε χωρίς αρνητική σημασία και σημαίνει στην ουσία διοικητικό σύνδεσμο/ συμβούλιο, μια ένωση για διοίκηση.
Ε ναι λοιπόν η χούντα υπ αυτήν την έννοια δεν τελείωσε ούτε το 1973, ούτε το 1974 , ούτε το 1975, ούτε το 1995. Μάλιστα κορυφώθηκε τα πρόσφατα χρόνια. Μονό που αυτή η χούντα, δεν είναι η επταετία των συνταγματαρχών και τα δεινά της, είναι πολύ περισσότερο το μίσος και ο εθνικός διχασμός που την ανέθρεψε. Ο οποίος δυστυχώς μετατράπηκε σε εθνική ομόνοια μοναχά την στιγμή της εξέγερσης του πολυτεχνείου και διαχρονικά μετατρέπεται σε ομόνοια μόνο για στιγμές.
Ένα «πολυτεχνείο» η κήρυξη του πολέμου στους Ιταλούς, ένα «πολυτεχνείο» η ανατίναξη του Γοργοπόταμου, ένα «πολυτεχνείο» η αντίδραση στον Αττίλα, ένα «πολυτεχνείο» η ανταπόκριση των εθελοντών το 2004, ένα «πολυτεχνείο» η προσφορά και αλληλεγγύη στους πρόσφυγες. Μαζικά, απ την καρδία του λαού μας, χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες και με πολίτικους ουραγούς που τρέχουν να καπηλευτούν την τζενέρικη ανταπόκριση που είναι γραμμένη στο dna αυτού του λαού, σαν συλλογική συνείδηση. Η ανθρωπιά, η αγάπη στην ελευθερία, το φιλότιμό του.
Η χούντα λοιπόν είναι αυτό το μαύρο πνεύμα διχασμού ανάμεσα από τα «πολυτεχνεία» μας, ένα μείγμα ζήλιας και κόμπλεξ. Προσπαθεί να αποδομήσει την αξία αυτών που στάθηκαν στο ύψος της ιστορίας του τόπου, με το αίμα τους να χάνεται ή να παγώνει, κάνοντας παραλληλισμούς κομπλεξικούς. Με μόνο σκοπό να εξομοιώσει τον δικό του σκοπό τον μικρό, τον πολιτικάντικο, τον ζυμωμένο στην ματαιοδοξία και το προσωπικό όφελος, με την παρρησία και το ανάστημα εκείνων που στάθηκαν γίγαντες. Σ αυτόν τον εθνικό εγωισμό επάνω τελείται το έγκλημα του δικού μας διχασμού.
Ο διχασμός στους λαούς γενικά δεν είναι μια απλή υπόθεση, πόσο μάλλον ο εθνικός διχασμός και φυσικά η χώρα μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι πρόβλημα πολλών χωρών από τους πολέμους που μαίνονται στον κόσμο σήμερα πάνω από τους μισούς είναι εμφύλιες συρράξεις. Στην χώρα μας από την αρχή της παλιγγενεσίας του έθνους το 1821 οι πρωταγωνιστές πολύ συχνά υπό την επιρροή ξένων δυνάμεων με συμφέροντα στην περιοχή, ή απλά διαφορετικής κουλτούρας, έβρισκαν τους εαυτούς τους σε μεγάλες διαφωνίες και πολεμική συμπεριφορά.
Ο ίδιος ο Λόρδος Μπάιρον απευθυνόμενος στον Μαυροκορδάτο του λέει ότι «εγώ ήρθα να υποστηρίξω ένα έθνος και όχι μια φατρία». Από τότε δίπολα ολυμπιακός – παναθηναϊκός διαρκώς . Και πάντα οι χαμένοι του ενός αγώνα βρίσκονται πρωτεργάτες στην ανάφλεξη του επόμενου εθνικού διχασμού. Στην χώρα μας η πολιτική του διχασμού και η λογική «εμείς και οι άλλοι» δίχασε ακόμα και την Εκκλησιά του Χριστού. Τόσο δυνατό είναι το πνεύμα του διχασμού.
Θα μπορούσα αναλυτικά να παραθέσω τις εθνικές μας διαιρέσεις αλλά είναι εύκολο να τις βρείτε με ένα ψάξιμο στο Ίντερνετ. Και όλες έχουν τα ίδια συνθήματα, ο εχθρός έχει τις ίδιες ποιότητες, υπάρχει πάντα λογική άσπρου-μαύρου και φυσικά κάποιος που έχει κάτι να κερδίσει.
Από την εκστρατεία στις Συρακούσες ως τον εμφύλιο φαίνεται πως ο λαός μας ενώνεται μόνο στιγμιαία για να παράγει «πολυτεχνεία».
Οπότε εγώ σε αυτό το πλαίσιο θα βροντοφωνάξω σήμερα …η χούντα δεν τελείωσε το ’73 εμπρός για τις γενιάς μας τα πολυτεχνεία .
Αλλά επιτρέψτε μου να μην εννοώ στο ύφος του ψευτοεπαναστατικού φολκλόρ για να εξισώσω το υπερφίαλο εγώ μου, με όλα τα πλαίσια προστασίας που έχω σαν πολίτης μιας δημοκρατίας (δίκαιη δίκη, ελεγχόμενη αστυνομία, ΜΚΟ που παρέχουν νομική υποστήριξη κλπ) με τους νεκρούς του πολυτεχνείου … που είναι και μια ντροπή δηλαδή και έλλειψη σεβασμού.
Αλλά σαν «πολυτεχνείο» να εννοήσω μια πραγματική συμφιλίωση και συνένωση δυνάμεων, όπου όλοι θα έχουν τις ίδιες ευκαιρίες. Έξω από ιδεολογικές διαφορές που πάντα θα υπάρχουν. Να σταματήσει το πολιτικό να γίνετε προσωπικό. Ώστε να φτιάξουμε μια πατρίδα που θα αξιολογεί αλλά και θα ενθαρρύνει, που θα προστατεύει και θα βοηθά αλλά και θα περισσεύει η αξιοκρατία.
Να της γενιάς μας το «πολυτεχνείο»
