γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Στο παρελθόν οι κυβερνώντες, αντί να ελέγξουν τα μονοπώλια και να απελευθερώσουν την αγορά, μειώνοντας παράλληλα τη φορολογία, συνήθιζαν μέσω της αθρόας πιστωτικής επέκτασης να επιδιώκουν την επίτευξης ευημερίας. Δημιουργούσαν έτσι εικονική ευημερία, πλασματικές θέσεις εργασίας και κατανάλωση, με αντίστοιχη δημιουργία χρέους και εξαρτήσεις. Το χειρότερο είναι πως δημιουργούσαν απατηλές προσδοκίες με δανεικές παροχές τις οποίες πλήρωναν οι επόμενοι. Οι ανήθικες αυτές πρακτικές στόχευαν απλά να εξαγοράσουν ψήφους αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Σήμερα οι όψιμοι προστάτες της επιχειρηματικότητα ζητούν συνεχώς νέα δημοσιονομικά πακέτα στήριξης, σθεναρά δωρεάν χρηματοδότηση ωστόσο και όχι δανεισμό. Παράλληλα βάζουν μπροστά τους εργαζόμενους και τον μπαμπούλα της ανεργίας, αλλά κωφεύουν στην ύπαρξη επιχειρηματικού ρίσκου ζητώντας συνεχώς νέα μέτρα στήριξης. Μια παρασιτική επιχειρηματική αριστεία, με συνεχή παράσταση κλάψας επιδιώκει στην αναμπουμπούλα έσοδα, όταν το 75% των επαγγελματιών δήλωσαν κάτω από 10.000 εισόδημα. Σε πείσμα μάλιστα των αρνητικών προβλέψεων και εν μέσω κρίσης, το ισοζύγιο νέων επιχειρήσεων το ’20 σε σχέση με το ’19 είναι θετικό κατά 1700 περίπου επιχειρήσεις.
Εσχάτως λοιπόν στο χορό μπήκαν οι Περιφέρειες οι οποίες μοιράζουν μη επιστρεπτέες επιχορηγήσεις ως κεφάλαια κίνησης, βάση του ’19. Σήμερα πράγματι υπάρχει ζήτημα αλλά η λειτουργία επιχείρησης εμπεριέχει ρίσκα, κέρδη ή ζημίες, ανάλογα με το οικονομικό περιβάλλον και τις προσαρμογές. Συχνά μάλιστα πολλές συμμετέχουν στη σκιώδη οικονομία.
Πρακτικά λοιπόν οι όψιμοι προστάτες της επιχειρηματικότητας οφείλουν να εξετάσουν ποιες κινήσεις στήριξης, από την αποταμίευση ή τη συσσώρευση ιδίων κεφαλαίων παρελθόντων ετών, έκαναν οι υποψήφιες επιχειρήσεις, τι δανεισμό έχουν ή προτίθεται να κάνουν προκειμένου να στηρίξουν τη βιωσιμότητά τους, ώστε ακόλουθα να στηριχθούν με δωρεάν χρήμα. Διότι πώς από τους φόρους των πολιτών, μικροί και μεγάλοι καπιταλιστές θα πρέπει να επιδοτηθούν για να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους, χωρίς οι ίδιοι να συμμετέχουν στην διάσωση με μέρος του κεφαλαίου τους, κινητού ή ακίνητου; Γιατί θα πρέπει λοιπόν να διασωθούν δια της δωρεάν επιδότησης και όχι να αναδιαρθρωθούνε μη παραγωγικές δραστηριότητες ή τομείς χαμηλής παραγωγικότητας και χρεών; Πόσο μάλιστα όταν οι εργαζόμενοι πληρώνονται μεταχρονολογημένα… Τι είδους επιδοματικός καπιταλισμός είναι αυτός;
Το δωρεάν χρήμα που διατίθεται είναι των φορολογουμένων και είναι ανεπίτρεπτο μέλη ή μέτοχοι εταιριών με προσωπική περιουσία να περιμένουν να διασωθούνε από τον φορολογούμενο. Μήπως τα κριτήρια θα έπρεπε να είναι διαφορετικά και όχι στη λογική δώσε και μένα μπάρμπα;
