Για να πω την αλήθεια λίγο με άγγιξαν και μάλιστα με πεισμάτωσαν στο σημείο να συνεχίζω να γράφω γι αυτούς με την ίδια συχνότητα, όσο και αν αυτό τους ενοχλεί. Υπήρξαν όμως και δύο φορές που χρειάστηκε να καταφύγω στις αρχές κι αυτό γιατί υπήρξε μια φορά που αψηφώντας ένα τέτοιο μήνυμα το πληρώσαμε πολύ ακριβά κι εγώ και η τότε συνεργάτης μου. Τη τελευταία φορά ήταν πριν από μερικούς μήνες όταν βρέθηκε η διεύθυνση μου και το τηλέφωνο μου σε γνωστό πανευρωπαϊκό ρατσιστικό ιντερνετικό φόρουμ που συμμετέχουν και έλληνες λαμπροί νέοι.
Για την ακρίβεια εγώ δεν ήξερα τίποτα, ήταν ο γραμματέας συντηρητικού κόμματος που το είδε και ειδοποίησε τις αρχές πριν με ενημερώσουν. Αλλά τα περισσότερα από αυτά τα μέιλ και μηνύματα είναι γελοία και με πολύ σχιζοφρενικό τρόπο στο χώρο που ζω και γράφω, θεωρούνται και λίγο …παράσημα που τα καμαρώνουμε όλοι μας.
Υπάρχουν όμως και κάτι άλλα μέιλ, μηνύματα, ακόμα και κατ’ ιδία συζητήσεις και τώρα τελευταία και εγγραφές στο φατσοβιβλίο που εμένα τουλάχιστον με εκνευρίζουν και με αηδιάζουν. Είναι εκείνα που παίρνουν το πιο φιλικό τόνο και ύφος και προσπαθούν να σε ρίξουν στο «φιλότιμο». Το κάνουν μάλιστα και ψεύτο-επωνυμα για να σου δείξουν ότι είναι «καθαροί» και τίμιοι.
«Να κοιτά τους Φιλανδούς. Κι αυτοί κάνουν «λάθη», αλλά δεν το κάνουν βούκινο. Ενώ εμείς το διαδίδουμε παντού, ακόμα και στον διεθνή τύπο. Μόνο και μόνο για τη δημοσιότητα. Ενώ άλλα έθνη όπως οι Φιλανδοί και άλλοι, συχνά κρύβουν πολλά από τα στραβά και παράλογα που συμβαίνουν στην χώρα τους. Χαίρουν έτσι περισσότερου σεβασμού από την διεθνή κοινότητα, επειδή δεν βγάζουν όλα τα άπλυτα τους στην φορά.»
Πιθανώς λόγω και φόρτισης, μόνο θλίψη και μια δόση οργής μου προκαλούν αυτές οι λέξεις. Συμπτωματικά αυτή τη στιγμή, ένας από τους αρθρογράφους του περιοδικού που έχω την ευθύνη βρίσκεται σε πολύ άσχημη θέση λόγο της κριτικής που άσκησε στη κυβέρνηση της χώρας του με μια σειρά από άρθρα στο περιοδικό. Ένα περιοδικό που δεν συγκαταλέγεται στον τοπικό τύπο και επειδή ακριβώς τους έκανε «βούκινο» στο …διεθνή τύπο. Εκτός από το ότι κινδυνεύει να χάσει άμεσα τη δουλειά του, έχει ήδη δεχτεί απειλές από ένα κράτος που μόνο κατ’ όνομα είναι δημοκρατικό και έχει αρχίσει να ανησυχεί για την οικογένεια του.
Αυτά που έγραψε δεν τα έγραψε για πρώτη φορά, απλά τώρα ήταν γραμμένα στα αγγλικά σε ένα περιοδικό με δεκάδες χιλιάδες αναγνώστες σε μια διαφορετική ήπειρο. Επειδή τους έβγαλε όλα τα άπλυτα τους στην φορά!
Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο πριν, δολοφονήθηκε μια πολύ καλή φίλη με πολύ χιούμορ και που είχα πρωτογνωρίσει στο Ελσίνκι όταν πρωτοέφτασα στη Φιλανδία γιατί αυτά που έγραφε χαλούσαν την βιτρίνα του προέδρου και της χώρας της στο εξωτερικό.
Όταν πρωτοήρθα στη Φιλανδία δούλεψα σε ένα εβδομαδιαίο έντυπο με μεγάλη αναγνωσιμότητα με μια μόνιμη στήλη που μιλούσα για τα προβλήματα και την καθημερινότητα ενός ξένου στη χώρα. Επειδή δεν μπορούσα να γράψω στα φιλανδικά είχα μια κοπέλα που μετέφραζε τα κείμενα μου και μετά από λίγο καιρό της είχα τόση εμπιστοσύνη ώστε έπαψα να ελέγχω (μέσω τρίτων πάντα) αυτά που μετέφραζε και τυπωνόντουσαν. Στην αρχή όπως είναι και φυσικό, μαγεμένος από την αρκτική χώρα με το κατάλευκο περιβάλλον, τα τεράστια δάση και τις χιλιάδες λίμνες, όλες οι περιγραφές μου ήταν θετικές και η καθημερινότητα με οδηγίες για γραφειοκρατικά προβλήματα.
Άλλα μετά από λίγο διάστημα ο μήνας μέλιτος με τη Φιλανδία τελείωσε και άρχισα να βλέπω και πίσω από τη καλογυαλισμένη βιτρίνα. Έτσι κάποια στιγμή και με τα λίγα φιλανδικά που είχα αρχίσει να καταλαβαίνω προσπάθησα να διαβάσω το άρθρο μου που είχε μόλις δημοσιευτεί και είχα γράψει για την «περίεργη» συμπεριφορά μερικών δημοσίων υπάλληλων προς τους ξένους. Νιώθοντας ότι κάτι δεν πάει καλά κάλεσα την κοπέλα που έκανε τις μεταφράσεις και της ζήτησα να το διαβάσει και να μου πει αν όλα είναι εντάξει. Και μόνο βλέποντας τα χρώματα να αλλάζουν στο πρόσωπο της κατάλαβα ότι τίποτα δεν ήταν εντάξει και όπως ήταν φυσικό η δύσμοιρη κοπέλα πέρασε μια ώρα προσπαθώντας, χωρίς λόγο γιατί της είχα εμπιστοσύνη, να μου αποδείξει ότι ήταν αθώα. Την επομένη από τον αρχισυντάκτη έμαθα ότι απλά «χτένισαν» το κείμενο μου γιατί δεν είναι καλό οι …ξένοι να διαβάζουν αρνητικά πράγματα για τη Φιλανδία. Ποιοι ξένοι; Αυτοί ακριβώς που ζούσαν αυτά που περιέγραφα. Το τελικό κείμενο δεν είχε καμία απολύτως σχέση με αυτό που είχα γράψει και όπως ήταν φυσικό εγώ δεν ξαναέγραψα γι αυτό το περιοδικό.
Στα δεκατέσσερα χρόνια μου στη Φιλανδία είδα κείμενα μου να εξαφανίζονται, να λογοκρίνονται, να «χτενίζονται» για να μην χαλάσει η εικόνα της χώρας που είναι η παγκόσμια πρωταθλήτρια στη διαφάνεια.
Αλλά φαντάζομαι ότι αυτό που σκέπτεστε αυτή τη στιγμή είναι …ότι δεν είναι το ίδιο. Εγώ δεν είμαι Φιλανδός και αντί να τους ευχαριστώ που μου έδιναν ψωμί να φάω, τους έκανα και βούκινο. Πάμε τότε και λίγο φιλανδικά. Άνθρωπος πολύ δικός μου, μετά από πολύχρονη εμπειρία σε μέσα όπως το BBC επέστρεψε στη Φιλανδία και όπως ήταν φυσικό έπιασε αμέσως δουλειά στο κρατικό κανάλι. Την πρώτη φορά ήταν μια είδηση για μια δολοφονία. Μόλις την είχε γράψει και την είχε βάλει στον δικτυακό ιστιότοπο του κρατικού καναλιού όταν έπεσε υπουργικό τηλεφώνημα με τη ρητή εντολή η είδηση να φύγει αμέσως από το σάιτ. Η δικαιολογία; Η δολοφονία ήταν ιδιαίτερα απεχθής και θα χάλαγε την εικόνα των ειρηνικών Φιλανδών στο εξωτερικό. Μετά από μερικούς μήνες, με το που μπήκε η είδηση για κάποιο εσωτερικό σκάνδαλο σε πολίτικο κόμμα έπεσε πάλι τηλεφώνημα. Η είδηση αποσύρθηκε προσωρινά και μετά από λίγη ώρα ακλούθησε μέιλ με το κείμενο που θα έμπαινε. Κάποιος από το υπουργείο είχε γίνει και δημοσιογράφος για τις ανάγκες της καθαρότητας της βιτρίνας της χώρας. Κι αν αυτό γινόταν μια φορά στις τόσες με την κεντροδεξιά κυβέρνηση μετά την πιο συντηρητική αλλαγή το πράγμα απόκτησε συχνότητα σχεδόν καθημερινή.
Φιλανδός μπλόγκερ είχε για χρόνια αγγλόφωνο μπλόγκ που μιλούσε για την καθημερινότητα του και είχε και ένα σύστημα βαθμολογίας για τα μέρη που πήγαινε συμπεριλαμβανομένων εστιατόριων κλπ. Κάποια στιγμή έγραψε μια πολύ κακή κριτική για γνωστό εστιατόριο στο κέντρο του Ελσίνκι που σύχναζε η πολιτική αφρόκρεμα της χώρας, συνδυάζοντας την με τη συμπεριφορά του αφεντικού προς μετανάστη σερβιτόρο που ο μπλόγκερ ήταν μάρτυρας. Μέχρι η αστυνομία επενέβη για να αφαιρεθεί το συγκεκριμένο άρθρο και να μην γίνει βούκινο η πραγματικότητα που έχουμε ζήσει όλοι οι μετανάστες σε αυτή τη χώρα. Αυτή ακριβώς ήταν η δικαιολογία του εστιάτορα και καμία έρευνα δεν έγινε ποτέ για την συμπεριφορά του προς τον άτυχο σερβιτόρο.
Σελίδα στο φατσοβιβλίο μέλους ΜΚΟ εξαφανίστηκε για εβδομάδες «μυστήρια», όταν στα αγγλικά αναρωτήθηκε για τη δημοκρατία στη Φιλανδία. Μπλόγκ φοιτητή του πανεπιστήμιου του Ελσίνκι που είχε αρχίσει να γίνεται γνωστό, χάθηκε όταν άρχισε όλο και πιο συχνά να γράφει για περιπτώσεις παράνομης συμπεριφοράς προς μετανάστες και τσιγγάνους. Με την εφαρμογή ενός νόμου του 43 έκλεισε μπλογκ που μιλούσε για παραβατικές συμπεριφορές δημοσίων υπαλλήλων. Ποτέ δεν δημοσιεύτηκε όλη αλήθεια πίσω από τις παραιτήσεις της Γιαάτενμαακι και του Βανχάνεν. Στη χώρα που είναι πρωταθλήτρια της διαφάνειας σύμφωνα με διεθνής μετρήσεις, η αλήθεια δεν έχει θέση.
Το ξέρετε το παιχνίδι με τις δέκα διαφορές; Δυο εικόνες σχεδόν όμοιες που διαφέρουν σε δέκα λεπτομέρειες. Πήρε τρεις μέρες και τη γενικότερη κατακραυγή που έφτασε μέχρι τη βουλή για να κατεβάσει άρθρο από το μπλόγκ του, μέλος της Φιλανδική Χρυσής Αυγής, που πρότεινε όλοι οι ξένοι να φοράνε ένα διακριτικό σημάδι στα ρούχα τους σε εμφανές σημείο για να τους ξεχωρίζει ο κόσμος. Κάτι σαν το αστέρι των Ναζί. Το ότι σεκοιουριτάδες πέρασαν χειροπέδες και μάλιστα πιστάγκωνα σε κάποιον που μόλις είχε κόψει τις φλέβες του προσπαθώντας να αυτοκτονήσει έξω από μεγάλο εμπορικό κέντρο του ανατολικού Ελσίνκι και μάλιστα τον άφησαν αιμόφυρτο στο βρεγμένο πεζοδρόμιο μέχρι να έρθει περιπολικό, δεν γράφτηκε πουθενά για πολύ καιρό και όταν γράφτηκε η ιστορία είχε ξεχαστεί ακόμα και από τους μάρτυρες και χάθηκε σε άλλες ειδήσεις.
Ξέρετε γιατί δεν γράφτηκε τίποτα; Γιατί αυτό το «χαίρουν έτσι περισσότερου σεβασμού από την διεθνή κοινότητα, επειδή δεν βγάζουν όλα τα άπλυτα τους στην φορά», έχει γίνει συνείδηση. Γιατί προτιμάνε να κρύβουν τις βρωμιές τους κάτω από το χαλάκι και ας τους πνίξει η βρώμα μετά από μερικά χρόνια. Γιατί η λογοκρισία και η αυτολογοκρισία έχει γίνει συνείδηση για το καλό της βιτρίνας προς τα έξω. Και καλά, έξω πάμε καλά. Και πρώτη στη διαφάνεια, και το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα, και το καλύτερο κράτος πρόνοιας, και …και ….και… Αλλά μέσα τι γίνεται;
Δέκα χρόνια τώρα και μάλιστα επί εποχής Βανχάνεν οι πανεπιστημιακοί παραπονιούνται ότι κάτι πρέπει να γίνει με το εκπαιδευτικό σύστημα. Ένα σύστημα που εξυπηρετούσε ένα αυστηρά υπολογίσιμο πληθυσμό με πολύ συγκεκριμένες ανάγκες που ζούσε το μεγαλύτερο διάστημα απομονωμένος, άλλα που δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες του 21ου αιώνα και μέσα στα όρια μιας ενωμένης Ευρώπης με μετακινήσεις πληθυσμών και διαφορετικές ανάγκες. Όταν λοιπόν οι αναφορές τους και οι προτάσεις τους έφτασαν στον τότε πρωθυπουργό και μετά από μια πολύωρη σύσκεψη με τους συμβούλους του ο πρωθυπουργός απάντησε ότι καμία αλλαγή δεν χρειάζεται το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα στο κόσμο συμφώνα με τις …έρευνες. Και για το καλό της βιτρίνας οι εκπαιδευτικοί και οι πανεπιστημιακοί το βούλωσαν. Τα προβλήματα έχουν αρχίσει πια να γίνονται ορατά και δειλά δειλά αυτή τη στιγμή κάποιοι μιλάνε για ανάγκη αλλαγών.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το θέμα της διαφάνειας και της βιτρίνας. Είναι τέτοια η ένταση που οι Φιλανδοί προστατεύουν την εικόνα τους προς τα έξω που …το πτώμα έχει αρχίσει να βρωμάει. Όταν χρειάζεται να αλλάξει η είδηση για μια δολοφονία για να μη χαλάσει η εικόνα τότε κάτι πάει στραβά, όταν πια ο δημοσιογράφος αυτολογοκρίνεται για να μην χαλάσει την εικόνα προς τα έξω τότε κάτι πάει πολύ στραβά. Όταν πια κάποιοι δεν πρέπει να γράφουν τα στραβά και τα ανάποδα της χώρας τους για να μην το πάρει στραβά η νοικοκυρά στο Γουισκόνσιν ή την Ταϊπέι και δεν πιστεύει πια ότι η Φιλανδία είναι πρωταθλήτρια της διαφάνειας, τότε πολλά πάνε λάθος.
Στα δεκατέσσερα χρόνια που έχω ζήσει στη Φιλανδία έχω δει απίστευτα πράγματα σε όλα τα επίπεδα. Έχω δει διαφθορά που με τρόμαξε, ξενοφοβία, ρατσισμό, εκμετάλλευση. Αλλά τίποτα απολύτως δεν ήταν χειρότερο η καλύτερο από αυτά που έχω δει στην Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμάνια ή την Ελλάδα. Αυτό που με σοκάρισε και με τρόμαξε ήταν ότι δεν το περίμενα από τη χώρα που υπερηφανεύεται ότι είναι η πρωταθλήτρια διαφάνειας. Και πολύ φοβάμαι ότι αυτή ακριβώς η τέλεια εικόνα που δημιούργησαν με το να μην γίνονται βούκινο, είναι και η αχίλλειος πτέρνα τους.
Πολλές φορές έχω εξηγήσει ότι τα αρνητικά που γράφω για τη Φιλανδία είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης που έχω σε αυτή τη χώρα. Γιατί αυτά τα στραβά με πονάνε και θέλω να αλλάξουν, και με τα να τα δείχνω συμβάλλω σε αυτή την αλλαγή. Αν δεν με ενδιέφερε η χώρα και οι κάτοικοι της θα είχα αρκεστεί στο να περιγραφώ σε τουριστικά άρθρα λίμνες και δάση αδιαφορώντας για τα πάντα. Πολύ περισσότερο αυτό ισχύει όταν πρόκειται για τη δική σου χώρα. Εκεί ο πόνος που φέρνουν τα στραβά και τα ανάποδα με πληγώνει περισσότερο και κάνοντας τα βούκινο ντροπιάζω ανθρώπινες συμπεριφορές και όχι τη χώρα μου, ελπίζοντας ότι αυτές οι συμπεριφορές θα εξαφανιστούν γρήγορα ακόμα και μέσα από αυτό το ξεφτίλισμα.
Το να δεις δυο νέους να κάνουν πως κλωτσάνε – σαν να παίζαν ρώσικη ρουλέτα με το κεφάλι της – ανυπεράσπιστη και τρομαγμένη ζητιάνα στη μέση του ‘Ελσίνκι και να μην κάνεις τίποτα, άλλα παράλληλα να θαυμάζεις τους Φιλανδούς που δεν θα το κάνανε ποτέ βούκινο με φωτογραφίες στο φατσοβιβλίο, σε μπλογκς και το τουϊτερ γιατί «χαίρουν έτσι περισσότερου σεβασμού από την διεθνή κοινότητα, επειδή δεν βγάζουν όλα τα άπλυτα τους στην φορά» αυτό κάνει εσένα μαζί με τους νέους και όσους παρακολουθούσαν τη σκηνή βάρβαρους και απάνθρωπους.
Με το να μου λες ότι εγώ που θα το κάνω, το κάνω για τη διασημότητα, τότε έχεις πραγματικά χάσει την αγάπη σου για την χώρα σου και το συνάνθρωπο σου και όπως έχω τονίσει πολλές φορές η δημοκρατία δεν είναι απλά ένα πολίτευμα αλλά τρόπος ζωής και συμπεριφοράς και αυτό σου επιβάλλει όχι μόνο να κατακρίνεις τέτοιου είδους συμπεριφορές αλλά και να τις κάνεις βούκινο μπας και δεν ξανασυμβεί.
Πολύ περισσότερο όταν αυτές οι συμπεριφορές αφορούν κοινωνικά παράσιτα και εγκληματίες που έχουν εισβάλει και στο ελληνικό κοινοβούλιο. Τότε είναι υποχρέωση σου όχι μόνο γιατί αγαπάς τη χώρα σου και δεν θέλεις να γίνει θύμα αυτών των εγκληματιών αλλά και για να δείξεις ότι η χώρα σου δεν έχει μόνο φωνές βγαλμένες από τη κόλαση αλλά έχει φωνές καθαρές που υπερασπίζονται την δημοκρατία.
Αυτό που έγραψα μπορεί να ακούστηκε λίγο πομπώδες αλλά με το να συγκαλύπτεις βαρβαρότητες και εγκλήματα για το καλό της βιτρίνας της χώρας σου γίνεσαι απλά συμμέτοχος και συνένοχος και τα πτώματα που βάζεις κάτω από το χαλάκι γρήγορα θα γίνουν μολυσματικά και πηγή ιών που θα σε σκοτώσουν.
*******************************************************
Αντωνάκη τους είπες για το success story και δεν σε κατάλαβαν αυτοί οι τροϊκανοί; Σε τι γλώσσα τους το είπες; Τους μπερδέψαν οι αριθμοί; Γιατί βρε παλληκάρι μου;
*******************************************************
Καψή μου καψερέ, κάψα που θα σε κάψει μέχρι να φτάσεις στο …τριιιιιίτο πρόγραμμα!
*******************************************************
Τώρα για να καταλάβω κάτι εγώ που μάλλον έχω χάσει επεισόδια, η ΕΠΕΝ ήταν δημοκρατικό κόμμα; Δεν είχε επίτιμο τον Παττακό; Ε, κύριε Βορίδη;
*******************************************************
Ευτυχώς που υπάρχουν ο Αρχιεπίσκοπος και ο Δημητριάδος Ιγνάτιος για να αποδείξουν ότι ο σκοταδισμός που βαριανασαίνει δεκαετίες τώρα στην Ελληνική εκκλησία δεν είναι απαραίτητα και γνώρισμα της.
*******************************************************
Στη φωτογραφία, ρουμάνα τσιγγάνα ζητιανεύει στους δρόμους του Ελσίνκι.
*******************************************************
Πως πιάσαν τον Αλ Καπόνε; Με το να ελέγξουν τα οικονομικά του. Και θα έχει και ενδιαφέρον να μάθουμε και τα ονόματα αυτών που χρηματοδοτούν αυτά τα κοινωνικά παράσιτα της Χρυσής Αυγής σε Ελλάδα και εξωτερικό.
