Να σας πω ένα μυστικό; Στην αρχή ζήλεψα! Ζήλεψα την δίψα του να δει και να μεταφέρει αυτά που βλέπει. Ζήλεψα την ορμή του και την σιγουριά του. Αυτή η φαντασία ότι είναι ο Κλαρκ Κεντ και ο Σούπερμαν. Καποια στιγμή αναφέρθηκε σε μια έρευνα στην Εσθονία που ονειρεύονταν να κάνει σύντομα και έτσι επειδή η ζωή έχει μεγάλες δόσεις ειρωνείας και σαρκασμού, την ίδια ακριβώς έρευνα είχα κάνει εγώ πριν από δεκαπέντε χρόνια και μάλιστα για …Νορβηγικό έντυπο.
Δεν του είπα τίποτα, τον άφησα να μου περιγράφει το όνειρο του που ήταν στο δικό μου παρελθόν πραγματικότητα και με λίγη πίκρα αναρωτήθηκα αν τότε που εγώ έκανα εκείνη την έρευνα είχα τον ίδιο ενθουσιασμό. Μπα, δεκαπέντε χρόνια πριν ο κυνισμός είχε ήδη κερδίσει τα όποια υπόλοιπα ενθουσιασμού μπορεί να μου είχαν μείνει. Δυο μήνες στο Σουδάν και άλλοι δυο στο Ιράκ αμέσως μετά είχαν σκοτώσει κάθε ενθουσιασμό, τον είχαν πνίξει σε τόνους άμμο.
Όταν πια έφτασα στην Εσθονία, δεκαπέντε χρόνια πριν από το τώρα, για να κάνω εκείνη την έρευνα, είχα στερέψει ακόμα κι από δάκρυα ανθρωπιάς. Τα τελευταία είχαν μείνει σε ένα από τα δεκάδες παράνομα και αχαρτογράφητα στρατόπεδα προσφυγών στο Νταρφούρ. Πως λέγεται άραγες αυτό; Φυσική εξέλιξη, φθορά και διαφθορά ή επιβίωση; Δεν έχω απαντήσεις και δεν είχα και καμιά διάθεση να μεταφέρω στον νεαρό Νορβηγό τον κυνισμό μου, έτσι τον άφησα να …ενθουσιάζεται απλά χαμογελώντας και κουνώντας στα σωστά σημεία το κεφάλι μου συμφωνώντας με τα όνειρα του.
Έγραψα προηγουμένως ότι: «στην αρχή ζήλεψα». Ήταν γιατί ταυτόχρονα ένιωθα τον κυνισμό μου να έρπει αργά μέσα στο μυαλό μου, να με τσιγκλάει. Να κρυφογελάει και να σαρκάζει. Γιατί ο νεαρός Νορβηγός που θα «ερευνούσε», δεν θα ερευνούσε. Έρευνα εννοούσε ότι θα γκουγκλάριζε με τη ταμπλέτα που δεν έφευγε από την αγκαλιά του, ότι θα τουϊτάριζε με το τηλέφωνο που δεν έφευγε από το χέρι του, ότι θα έψαχνε στην Wikipedia και όταν ήθελε να δει κάτι από «κοντά» θα πήγαινε στο ….Google maps για να το «δει». Γιατί δυστυχώς ο χειρότερος κυνισμός όσον αφορά την δημοσιογραφία είχε γίνει πραγματικότητα τον 21ο αιώνα.
Κι έτσι ερχόμαστε στο σήμερα. Στην Ελλάδα. Σωτήριο έτος 2018, αρχή μήνα Μάρτη. Διαβάζοντας ονόματα και θάματα για τον ανασχηματισμό προσπάθησα να φανταστώ πως θα νιώθει ένας νέος δημοσιογράφος, ένας αντίστοιχος του Νορβηγού, στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Θα νιώθει τον «πυρετό»; Θα νιώθει την ορμή και την σιγουριά; Θα κάνει έρευνα; Θα ψάξει αρχεία, θα ρωτήσει παλιούς συναδέλφους; Θα ψάξει πηγές; Θα κάνει αυτό που έγινε το ’80 όταν ο άγνωστος τότε Σόλων Ράγγας γινόταν υπουργός δικαιοσύνης για ένα μήνα από τον Ράλλη, και μέχρι στη στρατολογία στου Ρουφ φτάσανε συνάδελφοι για να μάθουν ποιός ήταν; Ή θα …γκουγκλάρει και θα τουϊτάρει και …ό,τι βγει;
Ο Φώτης Κουβέλης είναι οι 542 λέξεις που του αφιερώνει ο διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια; Είναι κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο; Ένας άνθρωπος που έζησε από μέσα την διάσπαση του ΚΚΕ στα τέλη του ’60 και σε κατάσταση παρανομίας, που ήταν εκεί στην ιστορική ίδρυση του ΚΚΕ εσωτερικού με τους Μήτσο Παρτσαλίδη, Ζήση Ζωγράφο, Αντώνη Μπριλλάκη, τον Τάκη Μπενά και τον Λεωνίδα Κύρκο χωράει σε μια πρόταση; Γιατί αυτό του αφιερώνει η Wikipedia. «Αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος του ΚΚΕ εσωτερικού, του οποίου διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής». Και με αυτό σαν στοιχείο ο νέος δημοσιογράφος θα γράψει ….τι; Αφού δεν έχει κανένα στοιχείο. Τίποτα. Αυτό που έχει είναι: «Αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος του ΚΚΕ εσωτερικού». Και είμαι σίγουρος ότι τα περισσότερα έντυπα και σάιτ αυτό αναφέρουν για τον Κουβέλη. Όλη η ιστορία ενός κόμματος, ενός ανθρώπου, ενός κινήματος, μιας επανάστασης, σε μια ανούσια πρόταση. Πρώτο Θέμα, Καθημερινή, Ελεύθερος Τύπος, Real, έτσι γράφεται και …διαγράφεται η ιστορία σήμερα: Δημοσιογραφικά και διαδικτυακά.
Ή μήπως θα χρησιμοποιήσουν για έρευνα το «αριστερόμετρο» που έχει βγει στα κοινωνικά δίκτυα από 25χρονους και 35χρονους; Από ανθρώπους που γεννηθήκαν όταν ο Αντρέας Παπανδρέου ήταν πρωθυπουργός και η δικτατορία τους φαίνεται …μάθημα αρχαίων που κάνανε κοπάνα και πήγαν στα μπιλιάρδα;
Δεν έχω καμιά απολύτως διάθεση να υπερασπιστώ τον Κουβέλη. Απεναντίας το πρωί ξεκίνησα με σκοπό να τον ξεσκίσω κι αυτόν και τον Αλέξη που τον έκανε αντ’ αυτού Αμύνης. Αλλά την ίδια στιγμή τον Κουβέλη εγώ δεν τον γνώρισα από το τουΐτερ, την Wikipedia και τις κατινιές των εκατοντάδων κλώνων Αδώνειας ανιστόρητης βλακείας που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Όμως ο νεαρός ή η νεαρά που θα γράψουν το άρθρο στο «δημοσιογραφικό» σάιτ και στην εφημερίδα του κάθε ποδοσφαιροπροέδρου, το τουΐτερ και την Wikipedia θα θεωρήσουν …έρευνα. Και έτσι θα …ενημερώσουν.
Με τον ίδιο τρόπο που ο νεαρός Νορβηγός θα θεωρήσει ότι περπάτησε στις φτωχογειτονιές του Ταλίν που ζουν οι αφρικανοί μετανάστες και θα περιγράψει στο βιβλίο του από το γραφείο του …στην Στοκχόλμη και με το goggle street στην οθόνη του. Εγώ …εγώ έχασα τρία δόντια στην περιήγηση μου σε εκείνα τα σοκάκια πριν από δεκαπέντε χρόνια, περίπου.
Έτσι σήμερα αντί να λυπάμαι για την Ελλάδα που την …αμύνεται ο Καμμένος και ο Κουβέλης, λυπάμαι γιατί αυτοί που ανάλαβαν να ενημερώσουν τον έλληνα για τον Καμμένο και τον Κουβέλη δεν είναι η δημοσιογραφία και η έρευνα αλλά το τουΐτερ και η Wikipedia και δεν ξέρω τι είναι το χειρότερο και ποιο είναι αυτό που αφήνει τον έλληνα περισσότερο ανυπεράσπιστο.
****************************
Αυτή τη Παρασκευή, ο Θάνος Ραφτόπουλος δικαιολογημένα …απών.
****************************
Στη φωτογραφία ….ο κύριος στο βάθος.
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
