Βουλευτές

Διδασκαλία υπό την απειλή βίας!

Το αποτέλεσμα ήταν, σε σύντομο διάστημα, να περάσουμε από το συντηρητικό, ίσως και αυταρχικό, εκπαιδευτικό σύστημα σε ένα χαοτικό και αναποτελεσματικό. Ιδιαίτερα, η κατάσταση σε πολλά ΑΕΙ και ΤΕΙ είναι πολύ απογοητευτική, αν και δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι υπάρχουν αρκετές σχολές και τμήματα που λειτουργούν κατά παραδειγματικό τρόπο.

Οι εικόνες των πανεπιστημίων όπου βασιλεύει η ανομία και μικρές οργανωμένες ομάδες υπαγορεύουν  τις παράλογες απαιτήσεις τους στους καθηγητές και στη διοίκηση των σχολών, είναι μοναδικές παγκοσμίως. Έχουμε φθάσει στο σημείο καθηγητές να διδάσκουν υπό την απειλή λεκτικής βίας, ενίοτε και σωματικής. Θυμίζω το πρόσφατο επεισόδιο εναντίον του καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας κ. Νίκου Μαραντζίδη. Αυτά είναι, όμως, συμπτώματα μιας βαρύτατα νοσούσας κοινωνίας στα οποία οφείλουμε να βάλουμε ένα τέλος.

Κι όμως, τα φαινόμενα αυτά, που θα έπρεπε να ενώσουν επιτέλους τις πολιτικές δυνάμεις στην καταδίκη τους, εξακολουθούν να απολαμβάνουν της ανοχής ή και της επιδοκιμασίας, όχι μόνο από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά αλλά και από αυτή την ίδια την αξιωματική αντιπολίτευση. Διαπιστώνουμε ότι, δυστυχώς, συνεχίζει το ίδιο «βιολί» και υπερασπίζεται μανιωδώς όλες τις παθογένειες που μας κληρονόμησε η Μεταπολίτευση. Προτιμά να «χαϊδεύει» νεανικά αυτιά και να δικαιολογεί κάθε ακρότητα, ενώ αρκείται να ψελλίσει γενικές καταγγελίες, όταν τα πράγματα ξεφεύγουν. Δίνει «συγχωροχάρτι» στην πανεπιστημιακή, αλλά και στην εξω-πανεπιστημιακή ανομία, στην επιβολή των μειοψηφιών απέναντι στη μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών. Εντέλει, αδιαφορεί εάν οι φτωχοί φοιτητές είναι οι πραγματικά ηττημένοι, καθώς χάνουν εξάμηνα από τη διαρκή «επαναστατική γυμναστική».

Το μοντέλο αυτό, όμως, έχει τελειώσει. Εάν δεν «ενηλικιωθούμε», εάν δεν  προσαρμοστούμε στις ανάγκες των καιρών, τόσο το χειρότερο για όλους μας και κυρίως για τις νέες γενιές. Έστω και με καθυστέρηση ας τολμήσουμε τις αλλαγές αυτές που θα αναβαθμίσουν ουσιαστικά το εκπαιδευτικό μας σύστημα, ώστε να καταστεί πιο αξιοκρατικό. Βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, παρά τις αντιδράσεις, έχουν ήδη γίνει, όπως η επαναλειτουργία των πρότυπων σχολείων και η προσπάθεια για τη διαγραφή δεκάδων χιλιάδων «αιώνιων» φοιτητών. Μένουν, όμως, να γίνουν ακόμη πολλά.

Κι ας δούμε, κάποια στιγμή, γύρω μας, τις άλλες χώρες πώς τα κατάφεραν να αποκτήσουν πανεπιστήμια με κύρος και προσελκύουν φοιτητές από το εξωτερικό. Είναι καιρός να ξεπεράσουμε το ταμπού της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων, προχωρώντας στις απαιτούμενες αλλαγές, στην επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση. Όταν γύρω μας οι πάντες ιδρύουν ιδιωτικά πανεπιστήμια -στην Τουρκία, στη Βουλγαρία, στην Ουγγαρία ακόμη και στην Κύπρο- εμείς θα επιμένουμε να στρουθοκαμηλίζουμε; Ποιον συμφέρει η εκπαιδευτική μετανάστευση των νέων μας στο εξωτερικό; Πάντως  όχι τους γονείς τους, που βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, για να πληρώσουν όχι μόνο τα δίδακτρα, αλλά και τα έξοδα διαμονής, που είναι υπέρογκα.

 



Το άρθρο δημοσιεύθηκε και στην «Καθημερινή».

Προηγουμενο ΑρθροΕπομενο Αρθρο

Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος, Βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας είναι συγγραφέας και ιστορικός ερευνητής.
Γεννήθηκε στη Λάρισα το 1968. Κατάγεται από τα Βούναινα, ένα από τα προσφυγικά χωριά της Λάρισας, που έστησαν ερχόμενοι στην Ελλάδα με την ανταλλαγή του ΄24 ξεριζωμένοι πρόσφυγες από την Καππαδοκία. Είναι παντρεμένος με τη γιατρό Λίζα Κόντου με την οποία έχουν δύο γιούς.
Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικων Επιστημών.
Το 1991 έγινε δεκτός για μεταπτυχιακές σπουδές στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κωνσταντινουπόλεως.

Το 2003 αναγορεύτηκε Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως έφεδρος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού.

Από το 1994 έως το 1997 διετέλεσε Αναπληρωτής Διευθυντής Πολιτικού Σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας.

Το 1997, με απόφαση του προέδρου του κόμματος Κώστα Καραμανλή, τοποθετήθηκε Διευθυντής του Γραφείου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας.

Το 2000 ανέλαβε καθήκοντα Διευθυντή Επικοινωνίας στο Κέντρο Πολιτικής Έρευνας και Επικοινωνίας (ΚΠΕΕ), την αρχαιότερη δεξαμενή σκέψης του φιλελεύθερου χώρου, ενώ εργάστηκε και ως δημοσιογράφος.

Εκλέχθηκε πρώτη φορά βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές της 7ης Μαρτίου 2004 (2ος σε σειρά εκλογής). Στη συνέχεια, εκλέγεται στις εκλογικές αναμετρήσεις της 16ης Σεπτεμβρίου 2007 (1ος σε σειρά εκλογής), της 4ης Οκτωβρίου 2009 (1ος σε σειρά εκλογής), της 6ης Μαΐου 2012 (1ος σε σειρά εκλογής) και της 17ης Ιουνίου 2012 (επικεφαλής του ψηφοδελτίου).

Διετέλεσε μέλος της Κοινοβουλευτικής Αντιπροσωπείας της Ελλάδας στον ΟΑΣΕ και πρόεδρος της Ομάδας Φιλίας του ελληνικού κοινοβουλίου με το Αζερμπαϊτζάν και την Ιορδανία.

Το Δεκέμβριο του 2009 τοποθετήθηκε Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας.

Μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012 ορίστηκε από τον Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά Αναπληρωτής Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Από τη θέση αυτή υπηρέτησε μέχρι και τις 29 Μάρτιου του 2014, οπότε παραιτήθηκε λόγω της διαφωνίας του για το ζήτημα του γάλακτος.

Είναι μέλος των Επιτροπών: Παραγωγής & Εμπορίου και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων.

Είναι συγγραφέας των βιβλίων: Ρωμιοί της Καππαδοκίας (κοινωνιολογική μελέτη, Ελληνικά Γράμματα 2003), Ενθύμιον Πανηγύρεως (λεύκωμα, Ελληνικά Γράμματα 2005), Δείγματα Γραφής (πολιτικά δοκίμια, Μεταίχμιο 2007), Εκ νεότητός μου (διηγήματα, βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ 2011), Για την ταμπακιέρα… (πολιτικά κείμενα, αυτοέκδοση 2012).

Χρονογραφήματα και διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί στον αθηναϊκό και περιφερειακό Τύπο.

Διδασκαλία υπό την απειλή βίας!

του Μάξιμου Χαρακόπουλου.

Το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα, στα χρόνια της μεταπολιτευτικής μας «μπελ επόκ», γιγαντώθηκε σε τρομερό βαθμό. Πανεπιστήμια, σχολές και τμήματα ξεφύτρωσαν σε κάθε νομό, όχι πάντοτε με κριτήρια εκπαιδευτικά. Η έλλειψη ορθολογιστικού σχεδιασμού στην εκπαίδευση συνοδεύτηκε από την επικράτηση του λαϊκισμού στη λειτουργία της. Κάτω από το μανδύα του εκδημοκρατισμού και της ψευτο-προοδευτικότητας, σταδιακά εξοβελίστηκε κάθε έννοια αξιοκρατίας. Γενιές μαθητών γαλουχήθηκαν όχι με το πνεύμα της άμιλλας, ούτε ακόμη με την αγάπη για τη γνώση που ολοκληρώνει τον νέο άνθρωπο και τον μεταμορφώνει σε άξιο πολίτη, στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής πολιτείας. Αντιθέτως, κυριάρχησαν οι λογικές της ήσσονος  προσπάθειας και της απόλυτης ανοχής σε όλα.

Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies. Περισσότερες πληροφορίες.

Οι ρυθμίσεις των cookies σε αυτή την ιστοσελίδα έχουν οριστεί σε "αποδοχή cookies" για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία περιήγησης. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτή την ιστοσελίδα χωρίς να αλλάξετε τις ρυθμίσεις των cookies σας ή κάνετε κλικ στο κουμπί "Κλείσιμο" παρακάτω τότε συναινείτε σε αυτό.

Κλείσιμο