γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Ούτε τα χοντρά ούτε τα ψιλά γράμματα ευνοούν τον Αλέξη. Στις δημοσκοπήσεις οι πολιτικές αποστασιοποιήσεις παγιώνονται παρά τις εξαιρετικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση. Η ριζοσπαστική επανάσταση ξέφτισε ενώ το υποτιθέμενο αντισυστημικό μένος για την Ευρώπη έγινε συνοδοιπόρος και συναυτουργός αυτής.
Η εσωστρέφεια ηγείται, ενώ οι υψηλοί τόνοι φουσκώνουν πρόσκαιρα τα στήθη από την έπαρση της αυταπάτης αλλά όχι τις δημοσκοπήσεις. Το μεγαλείο της υποκρισίας είναι νωπό. Με οδηγό την ιδεολογική τύφλωση δεν αφουγκράζονται τις αλλαγές προσαρμοστικότητας που συντελούνται στο κόσμο.
Εσχάτως θεωρούν “σκανδαλώδεις» και «εγκληματικές» τις πολιτικές της κυβέρνησης εστιάζοντας τόσο στον τραγικό αριθμό των θυμάτων της πανδημίας όσο και στα μέτρα προς την κοινωνία. Αλλά τα κοινωνικά διλλήματα που απαιτούν συνεργασία και ισορροπία κυρίαρχων στρατηγικών δεν είναι εύκολα. Παραβλέπουν υποκριτικά πως η κυβέρνηση ρίχνει “ζεστό χρήμα” με τις αποζημιώσεις ειδικού σκοπού, την επιστρεπτέα, τις αναστολές και τα επιδόματα ανεργίας που παρατείνονται ενώ παράλληλα έχει δρομολογήσει ένα μεταρρυθμιστικό έργο στην οικονομία και το επιχειρείν που βελτιώνει το επενδυτικό περιβάλλον, απολαμβάνοντας τη θετική ψήφο των αγορών στην οικονομία και τους τίτλους της αλλά και τις πρόσφατες εμβληματικές επενδύσεις τεχνολογίας.
Ζητούν ανέξοδα συνεχώς δαπάνες, αποκρύπτοντας πως στο ορατό βάθος, μαζί με τη λήξη της πανδημίας ο ρόλος του ESM επανέρχεται. Γιατί η προσωρινή χαλάρωση και η αύξηση του χρέους, σε συνθήκες κανονικότητας θα μετατραπεί σε προϋποθέσεις και μέτρα για τα πρωτογενή πλεονάσματα που ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε για τη χώρα.
Στο μέτωπο δε της πανδημίας, το υγειονομικό σύστημα τις προηγούμενες ημέρες έφτασε στα όριά του και η καταπόνηση του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού ήταν απίστευτη. Το καλύτερο που μπορούσε να γίνει, τηρουμένων των αναλογιών, έγινε παρά τα σποραδικά λάθη. Οι ΜΕΘ υπερδιπλασιάστηκαν και προσλήψεις υγειονομικών έγιναν. Είναι βέβαιο πως θα αμειφθούν ανάλογα από το κράτος. Η κοινωνία ήδη αξιολόγησε την αυταπάρνηση και το καθήκον τους.
Ωστόσο, παρά τις απαγορεύσεις κινητικότητας, οι πλατείες και οι δρόμοι είναι γεμάτοι. Η πολύμηνη ταλαιπωρία κούρασε οικονομικά και ψυχολογικά τους πολίτες. Πλείστες οι αφορμές και συνάμα οι λογής αρνητές και συνωμοσιολόγοι. Από τον καφέ στο πόδι, την πεζοπορία, τον στολισμό της πόλης και πόσες ακόμη ευφάνταστες δικαιολογίες εφευρίσκονται. Σαν πολίτες δείχνουμε πως χρειαζόμαστε τον “χωροφύλακά” μας.
Τα κρούσματα αλλά κύρια οι νεκροί δεν είναι λίγα. Από αυτό όμως και μέχρι να εγκαλεί κανείς την κυβέρνηση πως απέτυχε στη συγκράτηση της πανδημίας, όταν περισσότερο προηγμένες υγειονομικά χώρες κλονίζονται από την ένταση αυτής και δεν βρίσκουν παπά να θάψει, υπάρχει τεράστια απόσταση υποκρισίας και πολιτικής τυμβωρυχίας.
