Η κολυμβήθρα όμως της συνενοχής, στην ιστορική της διάσταση, αντιλαμβάνεται σκωπτικά το αριστερίστικο εξάμβλωμα των κυβερνώντων. Από το περίφημο λεφτά υπάρχουν και την υπερήφανη εξαπάτηση της αγωνίας των πολιτών για ένα καλύτερο αύριο μέχρι τις όποιες ελάχιστες προοπτικές που μπορεί να γεννά ο λόγος της Ν.Δ., το χάσμα είναι απέραντο.

Δεν είναι απλά ζήτημα αυταπάτης η συνειδητή εξαπάτηση των πολιτών χάριν του ρεσάλτου στην εξουσία. Διότι κυνικές ομολογίες σαν του Ζαχαριάδη αποδεικνύουν την εξαπάτηση, τον αμοραλισμό και τη γύμνια του ιδεολογήματος της ριζοσπαστικής αριστεράς, από τη διαγραφή και το κούρεμα, έως εσχάτως τη διευθέτηση και την απόλυτη αποδοχή των πάντων.

Σήμερα αντιπαρατίθεται ο καιροσκοπισμός της υποτιθέμενης ριζοσπαστικής αριστεράς με το πνεύμα ορθολογισμού που εκπέμπει ο Κυριάκος. Ενός ορθολογισμού εμποτισμένου στο πνεύμα της αυτοκριτικής και της υπευθυνότητας απέναντι στην κοινωνία, μακριά από εθνικολαϊκίστικες συνθηματολογίες και αριστερίστικους παραληρισμούς. Στόχος δεν είναι η αποκλειστικότητα του κομματικού προσανατολισμού αλλά η έξοδος από τα στεγανά, ο πολιτικός και κοινωνικός ορθολογισμός, καθότι στα κόμματα εξουσίας συγκεντρώνονται αυλικοί, σπεκουλαδόροι, κρατιστές.

Η αθλιότητα των εκπροσώπων της ρηχότητας και της παρακμής να παραμεριστεί καθώς η αφήγηση του νέου στην κοινωνία έχει όραμα και πρόσωπο να παρουσιάσει, με την ασφάλεια, την υγεία, την παιδεία και την επιχειρηματικότητα σε πρώτο πλάνο. Εξωστρέφεια λοιπόν και δράση προς αυτή την κατεύθυνση ώστε το μήνυμα να φτάσει και στον τελευταίο πολίτη. Διότι η κρατική χρεοκοπία, απόρροια των ημετέρων και της συναλλαγής με πελατειακές κοινωνικές ομάδες, σιωπηρά μετακυλίστηκε στις πλάτες του λαού τα τελευταία 7 χρόνια καθώς αντί για μεταρρυθμίσεις ψηφίζαμε ισοδύναμα και όταν αυτά εξαντλήθηκαν, η πεπατημένη της υπερφορολόγησης ενέσκηψε στους πάντες. Μοναδική ελπίδα η χειραφέτηση από τα δεσμά του λαϊκισμού, δεξιού και αριστερού που εμποδίζουν την ανάπτυξη και τις μεταρρυθμίσεις, ως ένα κοινωνικό κίνημα που θα ξεπερνά τα εκάστοτε κομματικά και κοινωνικά στεγανά. Πέρα από τον εθνικιστικό μυωπισμό που ευνοεί πελατειακά δίκτυα, τη φυγοπονία και τον ανεύθυνο συντεχνιασμό.

Έχουμε σα χώρα παραδοθεί παθητικά σε μια υπαρξιακή αναμονή μεσσιανικού χαρακτήρα. Μια αναμονή χειραγωγημένη από τους κυβερνώντες που δαιμονοποιούν και διαχωρίζουν το παρελθόν και το παρόν από το υπερβατικό μέλλον του ουτοπικού κοινωνικού μετασχηματισμού. Ωστόσο τα πλαστά και διχαστικά διλλήματα καταρρίπτονται μόνο μέσα από την ορθολογιστική προσέγγιση των πραγμάτων και όχι από ρομαντικούς αφελείς κι ευσεβείς πόθους. Οφείλουμε να πάρουμε θέση, να εναγκαλισθούμε τον ορθολογισμό, να αναλάβουμε ευθύνες και όχι απολιτίκ κατάφαση. Αλλαγές από τον καναπέ δεν γίνονται. Όχι δεν είναι όλοι ίδιοι.

Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!