γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Τον προηγούμενο μήνα στις 15 του Σεπτέμβρη συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από την κατάρρευση της Lehman Brothers όταν η κρίση των ενυπόθηκων δανείων τίναζε στον αέρα το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Αμερικής, αλλά η κρίση σε λίγους μήνες θα έφτανε και στην Ευρώπη και στην χώρα μας.
Δέκα χρόνια μετά την κατάρρευση δεν είναι τίποτα ευοίωνο, αντιθέτως η κρίση έχει μείνει στην Ελλάδα και στην Ευρώπη έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους τα λαϊκιστικά κινήματα. Η Ευρώπη και η Γερμανία διάβασαν ξανά τον Κέιν και πήραν μέτρα για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, κοινώς λιτότητα.
Στην Ελλάδα τότε άρχισαν να έρχονται τα πρώτα μηνύματα που δεν ήταν και τόσο ενθαρρυντικά, η Νέα Δημοκρατία πήρε μία σειρά από μέτρα, αλλά αυτά ήταν λίγα μπροστά στην καταιγίδα που θα ακολουθούσε.
Τότε οι αριστερές δυνάμεις έλεγαν και διαμαρτύρονταν, γιατί δεν δίνουν περισσότερα. Και όποιος έλεγε ότι η οικονομία μας είναι θωρακισμένη μάλλον δεν έβλεπε την καταιγίδα και, από την άλλη, όσοι έλεγαν ότι θα σκάσει όλο αυτό θεωρούνταν αντικαπιταλιστές και ότι δεν ήθελαν την αειφόρο ανάπτυξη.
Ήρθε όμως το 2010, οι Ευρωπαίοι άρχισαν να ψύχονται τι είχε συμβεί στην Ελλάδα και κατάλαβαν ότι υπήρχε πρόβλημα, τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
Στο μνημόνιο μπήκαμε, γιατί ανέβηκαν τα spreads και δεν μπορούσαμε πια να δανειστούμε με ευνοϊκούς όρους από τις αγορές.
Σήμερα λοιπόν ενάμισι μήνα μετά την έξοδο από το μνημόνιο η Ελλάδα δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές και το χρηματιστήριο την προηγούμενη εβδομάδα έκανε βουτιά 8,78% μονάδες, ενώ το δεκαετές ομόλογο είναι στο 4,65%.
Οι τράπεζες δεν έχουν πρόβλημα ρευστότητας και καταθέσεων, γιατί δεν υπάρχει χρήμα στους πολίτες, τα κόκκινα δάνεια και οι στρατηγικοί κακοπληρωτές έχουν δημιουργήσει πρόβλημα στις τράπεζες. Τα κόκκινα δάνεια είναι 45% και πρέπει να μειωθούν για να αποκτήσουν ξανά οι τράπεζες εμπιστοσύνη. Ειδικά, οι μεγάλοι οίκοι έχουν κουραστεί να περιμένουν την Ελλάδα και δυσφορούν.
Οι τράπεζες πρέπει να αφεθούν σε αυτούς που ξέρουν και σε ικανούς, σε αυτούς που ξέρουν και όχι σε αυτούς που ήταν σε προ κρίσης επίπεδα. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι οι γνωστοί και οι κολλητοί πρέπει να τελειώσουν σε αυτόν τον κλάδο, πολλά δάνεια τα πήραν γνωστοί έχοντας γνωστούς. Και επιχειρηματίες έκαναν περίπου το ίδιο.
Το ελατήριο της ανάπτυξης είναι σκουριασμένο, η ανάπτυξη θα έρθει όταν καταλάβουμε πόσο αξιόλογο δυναμικό υπάρχει εκεί έξω και όχι παζαρεύοντας έργα σε κολλητούς και μη ικανούς.
Άρα, τις τράπεζες να τις αφήσουμε να κάνουν σωστά την δουλειά τους, να βρούμε το αξιόλογο δυναμικό και όχι τους διάφορους ημετέρους.
Δέκα χρόνια είναι πολλά. Όχι μόνο δεν έχουμε βρει την Ιθάκη μας, αλλά το πέλαγος είναι γεμάτο Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες.
ΥΓ: Ο Σουμπέτερ είχε πει ότι «οι κρίσεις του καπιταλισμού» προκαλούν δημιουργική καταστροφή μέσω της οποίας ανανεώνονται και αναβαθμίζονται οι παραγωγικές δυνάμεις.
Ακόμη ψάχνουμε να τις βρούμε, να τις αναβαθμίσουμε και να τις ανανεώσουμε.
