Βουλευτές

Χρειάζεται εθνική πολιτική πανστρατιά

Ήδη η κρίση τείνει να ακυρώσει τους πολιτικούς, που  δεν μπορέσαμε όχι μόνο να την αποτρέψουμε, αλλά και επειδή δεν καταφέραμε, ως πολιτικό σύστημα, να βρούμε διεξόδους.  Η πρόταξη του πολιτικού κόστους (χαρακτηριστική περίπτωση η ανικανότητα του ΠΑΣΟΚ να κονταροχτυπηθεί με το «βαθύ πράσινο κράτος» που το ίδιο δημιούργησε), των προσωπικών φιλοδοξιών ορισμένων πολιτικών (χαρακτηριστική η περίπτωση του κ. Σαμαρά ο οποίος δεν δίστασε να δηλώσει ότι θα προκαλεί αλλεπάλληλες εκλογές μέχρι να γίνει πρωθυπουργός), και της επένδυσης που έχουν κάνει κάποιοι άλλοι στην παράταση της κρίσης (χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ορισμένων δυνάμεων της Αριστεράς), ανοίγουν το δρόμο για να κυβερνηθεί η χώρα από εξωπολιτικές προσωικότητες. Και ναι μεν η εποχή των συνταγματαρχών έχει περάσει ανεπιστρεπτί, όμως κάποιοι –και μάλιστα σε αυτούς εντάσσονται και πολιτικοί- προβάλλουν ως αδήριτη ανάγκη τη διακυβέρνηση της χώρας από τεχνοκράτες.

Αυτή είναι η λύση όμως του προβλήματος; Τα κάναμε «μούσκεμα» οι πολιτικοί και τώρα κρύβουμε την αδυναμία μας να δώσουμε λύσεις με προτάσεις όπως αυτή της μετάθεσης λήψης επώδυνων αποφάσεων στους τεχνοκράτες; Και όταν δώσουν λύση οι τεχνοκράτες θα έλθουμε εμείς οι… άνετοι, πολιτικοί για να κάνουμε τι; Να κάνουμε μια από τα ίδια;

Σαφέστατα ο ρόλος των πολιτικών είναι καθοριστικός στην έξοδο από την κρίση. Όμως μη μπερδεύουμε τους ρόλους μας. Οι τεχνοκράτες είναι σύμβουλοι των πολιτικών. Δεν είναι οι ίδιοι πολιτικοί. Οι πολιτικοί, υποτίθεται, ότι είναι πιο κοντά στην κοινωνία και οι αποφάσεις τους έχουν και μια γεύση ευαισθησίας απέναντι στα κοινωνικά προβλήματα. Δεν είναι σκέτοι αριθμοί. Όποτε προτάχθηκαν οι αριθμοί και αγνοήθηκαν οι άνθρωποι, τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά για την κοινωνία.

Και εν πάση περιπτώσει οι πολίτες μας εμπιστεύθηκαν με ό,τι ιερότερο υπάρχει σε μια δημοκρατία, με την ψήφο τους, για τα δύσκολα, όχι μόνο για τα εύκολα.

Σε μια κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας οι τεχνοκράτες χρειάζονται, είναι πολύτιμοι, αλλά δεν μπορούν να έχουν πρωτεύοντα ρόλο. Για λόγους ουσίας της δημοκρατίας, αλλά και ηθικής και δικαίου, οι πολιτικοί πρέπει να έχουμε τον πρωτεύοντα ρόλο. Έστω και αν γνωρίζουμε ότι είναι η τελευταία φορά που πολιτευόμαστε. Έστω και αν γνωρίζουμε ότι η επόμενη πολιτική μας πράξη θα είναι να πάμε σπίτια μας. Δεν επιτρέπεται σε μια δημοκρατία τις λύσεις να δίνουν πρόσωπα που δεν έχουν εκλεγεί από το λαό. Και δεν μπορεί με αυτόν τον τρόπο το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας να παραδέχεται τη χρεωκοπία του και  να παραδίδει τα ηνία της χώρας σε εκείνους που μέχρι σήμερα έχουν το ρόλο του συμβούλου της πολιτικής.

Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι πρωτίστως πολιτικό και αυτό οφείλει να το καταλάβει πρώτα ο Πρωθυπουργός. Οφείλει ο κ. Παπανδρέου να κατανοήσει ότι μπροστά στην κρίση πρέπει να παραμερίσει και αυτός προσωπικές φιλίες ή αντιπάθειες και να ζητήσει σύσκεψη του συνόλου των πολιτικών αρχηγών με τη συμμετοχή των πρώην πρωθυπουργών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εκεί, σε αυτήν την σύσκεψη, ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.

Ο στόχος όμως πρέπει να είναι οι Έλληνες πολιτικοί να συμφωνήσουν σε ένα minimum  αποφάσεων, τις οποίες θα κληθεί να υλοποιήσει μια κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας. Δεν έχει σημασία αν θα είναι πρωθυπουργός ή όχι ο κ. Παπανδρέου. Σημασία θα έχει μετά τη σύσκεψη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να απευθύνει πανστρατιά σε όλες τις πολιτικές προσωπικότητες της χώρας και να μετάσχουν σε αυτήν την κυβέρνηση πρόσωπα από όσο το δυνατόν περισσότερους πολιτικούς χώρους. Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος. Αλλά εκεί ο καθένας θα αναλάβει τις ευθύνες του.  Και η πολιτική πρέπει να προχωρήσει με όσους αποδεχθούν το κάλεσμα της εθνικής ευθύνης. Το αν κάποιοι ασπασθούν την τακτική του «πλην Λακεδαιμονίων», είναι ζήτημα που θα καταγραφεί από την ιστορία.

Προηγουμενο ΑρθροΕπομενο Αρθρο

Πρώην Βουλευτής Ηλείας, πρώην Υφυπουργός Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας

Γεννήθηκε στο Βαρθολομιό Ηλείας το 1962. Έγγαμος με τη Σοφία Χίντζιου και πατέρας δύο αγοριών.

Επάγγελμα:
Δημοσιογράφος.


Κοινοβουλευτικές δραστηριότητες

Εξελέγη βουλευτής του Νομού Ηλείας με τη Ν.Δ. για πρώτη φορά το Μάρτιο του 2004 και επανεξελέγη το 2007, το 2009 και το 2012. Από τον Ιανουάριο έως το Οκτώβριο του 2009 διετέλεσε Υφυπουργός Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας. Από το 2004 έως το 2007 μετείχε ως Γραμματέας στη Διαρκή Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου και ως Μέλος στην Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Προστασίας Περιβάλλοντος και στην Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Περιφερειών. Τον Οκτώβριο του 2007 εξελέγη Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας της Κ.Ο. της Νέας Δημοκρατίας. Από το  2007 έως και τον Ιανουάριο του 2008 μετείχε ως Μέλος στην Διαρκή Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου και στην  Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Προστασίας Περιβάλλοντος και Ειδική Επιτροπή Περιφερειών. Το 2009 και μετά μετέχει στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων.


Πολιτικές - κοινωνικές δραστηριότητες

Διετέλεσε πολιτικός συντάκτης στην ΕΡΤ και στις εφημερίδες Απογευματινή, Ελεύθερος (1998-1993) και Εστία (1984). Αρχισυντάκτης στην Απογευματινή της Κυριακής (1999-2002). Αρθρογράφος στις εφημερίδες του Πύργου Πατρίς και Πρώτη (2002). Συνεργάτης στην εφημερίδα Εξπρές, μηνιαία περιοδικά και σε επαρχιακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς καθώς και στην εκδιδόμενη από το κόμμα της Ν.Δ. εβδομαδιαία εφημερίδα Νέα Πορεία (1980-1981). Από το 1980 συνεργάτης του Γραφείου Τύπου της Ν.Δ. και εκ των επιτελικών στελεχών του από το Μάρτιο του 1997.

Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου ΗΣΑΠ (1989).

Εκ των συγγραφέων της σειράς βιβλίων «Ελλήνων Χρόνος» και «Ελληνισμός και Ορθοδοξία». Έχει γράψει επίσης το βιβλίο «Η Ηλεία στην Ελλάδα της Ευρώπης και της Aνάπτυξης».

Μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), της Ένωσης Κωνσταντινοπολιτών Ηλιούπολης και του Ομίλου «Πολιτεία Ήλιδας Ολυμπίας».

Ενεργό στέλεχος της ΟΝΝΕΔ από το 1976 και στέλεχος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ του Οικονομικού της Νομικής (1983-1988).

Χρειάζεται εθνική πολιτική πανστρατιά

του Γιώργου Κοντογιάννη

 

Όλο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα, τόσο στους διαδρόμους της Βουλής, όσο και δημοσίως, ακούγονται φωνές αντιπροσώπων του λαού, που καταλήγουν στο ίδιο κοινό συμπέρασμα:  Τη λύση στην κρίση μπορεί να τη φέρει μόνο μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.

Το γεγονός ότι όλο και πιο πολλοί παραδέχονται αυτό που εξ αρχής ήταν αυτονόητο για όσους σκέπτοντο ρεαλιστικά και εθνικά –και όχι κομματικά- είναι μεν παρήγορο, αλλά δεν αποτελεί και τη λύση του προβλήματος. Με διαπιστώσεις δεν βγαίνεις από τα αδιέξοδα. Χρειάζονται αποφάσεις και μάλιστα τολμηρές.

Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies. Περισσότερες πληροφορίες.

Οι ρυθμίσεις των cookies σε αυτή την ιστοσελίδα έχουν οριστεί σε "αποδοχή cookies" για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία περιήγησης. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτή την ιστοσελίδα χωρίς να αλλάξετε τις ρυθμίσεις των cookies σας ή κάνετε κλικ στο κουμπί "Κλείσιμο" παρακάτω τότε συναινείτε σε αυτό.

Κλείσιμο