γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες ενός σκληρού bras de fer ανάμεσα στη Δύση και τη Ρωσία με έπαθλο την Ουκρανία. Με τις παρεμβάσεις της κάθε πλευράς να επικεντρώνονται στους διαχρονικούς στρατηγικούς προσανατολισμούς τους.
Πέρα από ζητήματα προπαγάνδας και εντυπώσεων που είναι αναμενόμενα στη σύγκρουση γιγάντων, γίνεται φανερό πως η Ρωσία εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες της Δύσης. Την έλλειψη συνοχής, αποφασιστικότητας και τις διαφορετικές γεωπολιτικές ανησυχίες των μελών της.
Προφανώς το δικαίωμα της Ουκρανίας για αυτοδιάθεση οφείλει να είναι σεβαστό. Ωστόσο, η ιστορία δεν γράφεται με δικαϊκές προθέσεις και επιρρήματα, παρά με γεγονότα.
Η εισβολή που δεν έγινε μπορεί να γίνει την επόμενη Τετάρτη, ίσως την μεθεπόμενη, την παρά πάνω. Κάποτε μπορεί να γίνει. Αυτή η ατέρμονη προσμονή διακωμωδεί και απαξιώνει κάθε έννοια στρατηγικής και περισσότερο θυμίζει το παραμύθι με τον επιπόλαιο βοσκό που φώναζε «λύκος στα πρόβατα».
Προς ώρας η πλάστιγγα γέρνει. Η Ρωσία, ως ηγεμονική διαμορφωτική δύναμη, επανέρχεται στην παγκόσμια γεωπολιτική. Η αυτονομία στις περιοχές του Ντονμπάς, ως Λαϊκή Δημοκρατία του Λουχάνσκ (LPR) και Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνετσκ (DPR) ισχυροποιείται.
Η επιθυμία επιστροφής όλων στη συμφωνία του Μίνσκ, δίνει στη Ρωσία τη δυνατότητα ελέγχου της περιοχής. Με δεδομένες μάλιστα τις αποστάσεις των λαλίστατων προθύμων, η ηγεσία της Ουκρανίας αποσαρθρώνεται στα μάτια των πολιτών της. Η Κριμαία κατοχυρώνεται οριστικά, με την Λευκορωσίας να αποτελεί το προκεχωρημένο φυλάκιο της Ρωσίας στην Ευρώπη. Μια Ευρώπη που κλονίζεται πολιτικά, αφενός από τη δυσαρέσκεια εξαιτίας της ακρίβειας που τη σαρώνει και αφετέρου καθώς μέρος των πολιτών της θεωρεί εύλογη τη buffer zone, αντιστρατευόμενοι την επεκτατική πολιτική του ΝΑΤΟ.
Πιθανή λύση θα μπορούσε να προκύψει στη βάση της Ανατολικής Εταιρικής σχέσης του ’09, με ταυτόχρονη προσέγγιση της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας και της Ρωσίας στο ευρωπαϊκό πολιτικό κεκτημένο, πέρα από τις επιταγές του ΝΑΤΟ. Άλλωστε η ευρύτερη περιοχή αποτελεί μέρος της ασφάλειας της Ευρώπης.
Το τι συμβαίνει όμως είναι διδακτικό. Η αποτελεσματική στρατηγική πίεσης δια της ισχύος που ασκεί η Ρωσία, θα διδάσκεται σε στρατιωτικές σχολές και σε σχολές διεθνών σχέσεων.
Οφείλουμε να ξαναδιαβάσουμε Θουκυδίδη. (Θουκυδίδης και σύγχρονες διεθνείς σχέσεις, Π. Ήφαιστος, εκδ. Ποιότητα). Παρότι κυνικό το πλαίσιο, εντούτοις ρεαλιστικό και φύση ανθρώπινο. Με διαχρονικά απόλυτη εφαρμογή και πολύ περισσότερο στην πολύπαθη γειτονιά μας.
Ακόμη και χωρίς ντουφεκιά, στο τραπέζι των μελλοντικών διαπραγματεύσεων, πέραν των συμμαχιών, η στρατιωτική ισχύς θα βαρύνει στις τελικές αποφάσεις. Επομένως η άμυνα της χώρας είναι ο υπέρτατος αυτοσκοπός και δεν μπορούμε να το ρισκάρουμε.
