γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Ο φιλελευθερισμός είναι ουσιαστικός όταν υπάρχουν κανόνες, διότι διαφορετικά μιλάμε για ελευθεριασμό και αναρχία. Για ακόμη μια φορά λοιπόν ακούσαμε εμμονές. Αντί όμως να λαϊκίζουμε με την κάθε καλομοίρα, είναι προτιμότερο να είμαστε αποφασιστικοί και ειλικρινείς έναντι των πολιτών.
Η χώρα διαθέτει το πυκνότερο δίκτυο φαρμακείων σε ολόκληρη την Ευρώπη. Σκέψεις για περαιτέρω άνοιγμα είναι εκ του πονηρού. Αντιθέτως, η σταδιακή μείωση του πληθυσμού της χώρας και η υπερπληθώρα των φαρμακείων πιθανά θα πρέπει να οδηγήσει σε σκέψεις περιορισμού αυτών. Η Ευρώπη εφαρμόζει πληθυσμιακά κριτήρια αυστηρότερα και απαιτεί 3,4 ή και 5 χιλιάδες κατοίκους για την ύπαρξη ενός φαρμακείου. Και αυτό συμβαίνει προκειμένου να υπάρχει αυστηρότερος έλεγχος των σκευασμάτων και της φαρμακευτικής δαπάνης, δεδομένου ότι το φαρμακείο είναι ένα ιδιότυπο κατάστημα, καθώς προσφέρει υπηρεσίες υγείας δημοσίου συμφέροντος. Δημοσίου όμως και όχι κρατικιστικού. Επιπλέον σαν επιχειρήσεις θα πρέπει να είναι βιώσιμες.
Απαιτούνται λοιπόν αυστηρά κριτήρια. Αντί λοιπόν να αρχίσουμε να συζητούμε για αυτά και με ποιο τρόπο θα τα εντάξουμε στο χώρο, εφευρίσκουμε δήθεν μεταρρυθμίσεις. Το περαιτέρω λοιπόν άνοιγμα του επαγγέλματος των φαρμακοποιών, θα επιφέρει την εκτίναξη των φαρμακευτικών δαπανών και την οριστική κατάρρευση του επαγγέλματος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δημόσια υγεία και όσους καιροφυλαχτούν πίσω από αυτό. Αλλά και οι λογής συνδικαλιστικές ηγεσίες, δεν προστάτευσαν το χώρο και αναλογιζόμενες τους ψήφους και ενίοτε τις πολιτικές καριέρες, τον οδήγησαν σε μια φούσκα. Ανόητα ή εσκεμμένα, έσπρωχναν το πρόβλημα κάτω από το χαλί, στρώνοντάς το για τους μεγάλους, θεωρώντας πως θα επιπλεύσουν μαζί τους. Η κρίση όμως αποκάλυψε τη γύμνια τους.
Σήμερα η κατάσταση στο χώρο είναι ζοφερή. Η πολυδιάσπαση και η οικονομική αδυναμία του χώρου είναι βούτυρο στο ψωμί των ισχυρών. Πίσω από την κερκόπορτα αυτή δεν είναι οι πολυεθνικές, παρά τα εγχώρια λουλούδια που ήδη βρίσκονται στο χώρο. Παράλληλα και διαχρονικά, οι ελληνικές κυβερνήσεις στα πλαίσια της τσαπατσουλιάς και ανοργανωσιάς που μας διέπει και κύρια υπό το φόβο του πολιτικού κόστους και του χαϊδέματος των αυτιών, αφήναν το πρόβλημα να ξεφτίσει, διότι δεν θέλανε να πούνε το αυτονόητο. Κανόνες, δεν γίνεται όλοι.
Ο τρόπος λοιπόν είναι εκείνος των κανόνων και του αυστηρού πλαισίου λειτουργίας του φαρμακείου. Ο δρόμος που απαιτεί σύνεση και τη συντεταγμένη γνώμη των κατά τόπους φαρμακευτικών συλλόγων για την πιθανή μείωση και το τελικό πλήθος των καταστημάτων σε βάθος δεκαετίας, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες της κάθε περιοχής. Τρόποι και λύσεις υπάρχουν. Ο δρόμος αυτός είναι ο δύσκολος αλλά συνάμα ο πιο έντιμος και ειλικρινής. Αν οι σκέψεις του αντιπροέδρου, για το πανευρωπαϊκά πυκνότερο δίκτυο φαρμακείων, είναι προτάσεις των σύγχρονων φιλελεύθερων συμβούλων του, τότε το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό, διότι είτε είναι άσχετοι και επικίνδυνοι, είτε έχουν άλλη στόχευση.
