του Γιώργου Κοντογιάννη
Οι πλατείες γεμίζουν τα βράδια στο κέντρο της Αθήνας.
Οι πλατείες γεμίζουν από πολίτες που αυτοχαρακτηρίζονται αγανακτισμένοι.
Αγανακτισμένοι για τα μέτρα συνεχούς και άδικης λιτότητας.
Αγανακτισμένοι από την απουσία πραγματικής κυβέρνησης που να μπορεί να διαπραγματευθεί υπέρ των συμφερόντων του λαού.
Αγανακτισμένοι για την απουσία υπεύθυνης και αξιόπιστης αντιπολίτευσης.
Αγανακτισμένοι για την έλλειψη εθνικής συνεννόησης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της χώρας με στόχο την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής ικανής να βγάλει τη χώρα από την κρίση.
Αγανακτισμένοι από την έλλειψη ισχυρού μετώπου που θα μπορεί να αντισταθεί στις επιδιώξεις οικονομικών λόμπυ που ποντάρουν στη χρεοκοπία της χώρας.
Αγανακτισμένοι, ίσως, και με τους ίδιους τους εαυτούς τους επειδή στις τελευταίες εκλογές πολλοί εξ αυτών παρασυρμένοι από τις σειρήνες των μέσων ενημέρωσης προτίμησαν να πάνε για μπάνιο από το να ψηφίσουν, επιτρέποντας έτσι την απόλυτη κυριαρχία δυνάμεων που αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων.
Αυτοί οι σιωπηλοί αγανακτισμένοι πολίτες που μέχρι σήμερα διαδηλώνουν με έναν πρωτόγνωρο ειρηνικό τρόπο στις πλατείες της χώρας, σηματοδοτούν την έναρξη μιας διαδικασίας που θα οδηγήσει στη νέα μεταπολίτευση.
Εκεί, κάτω από τα σκαλιά της Βουλής, διαμορφώνονται οι συνθήκες που θα οδηγήσουν στην ακύρωση όλων όσων βρισκόμαστε στο πάνω μέρος της πλατείας, εντός της Βουλής και δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι αν θέλουμε να διασώσουμε την πολιτική και τη δημοκρατία, πρέπει πρώτα απ’ όλα να αλλάξουμε τους εαυτούς μας, να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι.
Πρέπει να εγκαταλείψουμε λογικές, νοοτροπίες και αντιλήψεις που μας οδήγησαν έως εδώ.
Πρέπει να αποδείξουμε στο λαό ότι καταλάβαμε τα λάθη μας.
Πρέπει να πείσουμε τους πολίτες ότι πλέον πάνω από τη βουλευτική μας έδρα και το συμφέρον του κόμματός μας, θέτουμε το συμφέρον της πατρίδας. Μιας πατρίδας που σχεδόν όλοι –άλλος πολύ κι άλλος λιγότερο- λεηλατήσαμε, ή στην καλύτερη περίπτωση δεν σεβαστήκαμε όσο και όπως θα έπρεπε.
Η ιδιαιτερότητα των αγανακτισμένων πολιτών που κατακλύζουν τις πλατείες είναι ότι ακόμα δεν έχουν ηγέτη. Ίσως και να μην αποκτήσουν ποτέ. Κάθε μέρα, όμως, που περνά το κίνημα αυτό αντί να αποδυναμώνεται εντείνεται. Και αυτό υποδηλώνει ότι αν κάποια στιγμή υπάρξει έκρηξη, θα είναι τόσο ισχυρή και τόσο βίαιη που η πλατεία Ταχτίρ θα μοιάζει παράδεισος!
Ως πολιτικά πρόσωπα τον δρόμο τον ξέρουμε. Το ερώτημα είναι αν έχουμε το θάρρος να τον ακολουθήσουμε.
Δεν είναι καθόλου παρήγορο να ακούς από νέους σε ηλικία βουλευτές, μεγάλων κομμάτων, ότι «πρέπει να κινηθούμε έτσι ώστε να είμαστε παρόντες και στην επόμενη Βουλή, για να έχουμε λόγο στις εξελίξεις που θα έλθουν». Δηλαδή, εκείνο που ενδιαφέρει είναι η επανεκλογή τους; Κρύβονται πίσω από την ταμπέλα του κόμματος και σιωπούν με σκοπό να δυσαρεστήσουν όσο το δυνατόν λιγότερους και με στόχο να επανεκλεγούν; Και ποιος τους είπε ότι η σωτηρία της χώρας έχει σχέση με την δική τους επανεκλογή; Ίσως, τελικά, η χώρα να μη χρειάζεται πολιτικούς που ενδιαφέρονται μόνο για την επανεκλογή τους.
Οι αγανακτισμένοι πολίτες πρέπει να καταλάβουν ότι τη λύση πρέπει να τη δώσουν πολιτικοί. Έτσι γίνεται στις δημοκρατίες. Τις λύσεις τις δίνουν οι πολιτικοί. Ούτε ο στρατός, ούτε τα μέσα ενημέρωσης, ούτε οι επιχειρηματίες, ούτε οι παπάδες, ούτε οποιοσδήποτε άλλος εξωθεσμικός παράγων. Και αν εκτιμούν ότι αυτοί οι 300 δεν τους εκπροσωπούν σωστά, πρέπει να εκλέξουν κάποιους άλλους 300. Έτσι λειτουργεί η δημοκρατία.
Εμείς δε οι Βουλευτές, πρέπει να καταλάβουμε πως όταν ορκισθήκαμε στο Ευαγγέλιο, ορκισθήκαμε να φυλάττουμε το Σύνταγμα και τους νόμους και να υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντα του λαού και της πατρίδας. Δεν ορκισθήκαμε να αγωνισθούμε για να διαμορφώσουμε συνθήκες που θα ευνοήσουν την επανεκλογή μας ή για να υπηρετούμε τα πρόσκαιρα συμφέροντα του ενός ή του άλλου κόμματος και των αρχηγών τους.
Αν λοιπόν λαός και πολιτικοί κατανοήσουμε αυτές τις βασικές αλήθειες, τότε και λύση στα προβλήματα της χώρας θα βρούμε, αλλά και εμείς, με το νέο τρόπο σκέψης και αντίληψης που πρέπει να υιοθετήσουμε, θα είμαστε εκείνοι που θα πρωταγωνιστήσουμε στη δημιουργία της νέας μεταπολίτευσης.
Η νέα μεταπολίτευση ξεκίνησε. Αν θα είμαστε ή όχι παρόντες, εξαρτάται από εμάς τους ίδιους.
