του Λευτέρη Αυγενάκη.
Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό γύρω από την πιθανή συνεργασία ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ΑΝ.ΕΛ. σε διάφορες ή σε όλες τις προσεχείς εκλογικές διαδικασίες. Συζήτηση γίνεται ακόμη και για την δυνατότητα Κυβερνητικής συνεργασίας μεταξύ των δύο Κομμάτων, αν και είναι μαθηματικά δεδομένο και βέβαιο ότι δεν μπορεί να προκύψει τέτοιο θέμα, με οποιοδήποτε συνδυασμό εκλογικών αποτελεσμάτων, όποτε και αν διεξαχθούν κοινοβουλευτικές εκλογές.
Με πολιτικούς όρους αυτή η συζήτηση είναι παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας. Παίζεται και από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και από τους ΑΝ.ΕΛ. με αποκλειστικό στόχο και ελπίδα και των δύο αυτών κομμάτων να υποκλέψουν το ένα από το άλλο ή και από τα «όμορα» ιδεολογικά κόμματα, όσο γίνεται περισσότερες ψήφους. Φυσικά οι οπαδοί του κ. Καμμένου, άνθρωποι που ιδεολογικά κινούνται στα Δεξιά της Δεξιάς και γοητεύονται (καλόπιστα ενδεχομένως, μερικοί) από εθνοκαπηλικές μεγαλοστομίες και παραληρήματα, απωθούν μέχρις αποστροφής την ισχυρή αντιδεξιά λαϊκίστικη πτέρυγα, των αριστερών ρευμάτων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Και το αντίστροφο.
Έτσι αντί να προσελκύσουν, θα απωθήσουν μακριά, το ένα Κόμμα μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του άλλου και η όλη επιχείρηση θα καταλήξει σε ένα κοινό μεγαλειώδες Μπούμερανγκ.
Όταν αυτή η προοπτική του μπούμερανγκ τρόμαξε το περιβάλλον και τον ίδιο τον κ. Τσίπρα ως πολύ πιθανή και στην καλύτερη περίπτωση ως βραχυπρόθεσμα ατελέσφορη έθεσαν σε λειτουργία το σχέδιο Β, εκείνο της άμεσης εξώθησης Βουλευτών της Κυβερνητικής πλειοψηφίας σε αποστασία με στόχο την ανατροπή της Κυβέρνησης. Προσφέρουν δε (μάλλον ματαίως), «προστασία» και.. την «πολιτική ζεστασιά» της (ματαίως, επίσης) προσδοκώμενης εξουσίας, σε όσους τυχόν θα έπεφταν σ΄ αυτή την παγίδα της πολιτικής αυτοχειρίας.
Η αήθης επίκληση παραδειγμάτων «αποστασίας» άλλων εποχών αποδεικνύει ότι η ηγετική Ομάδα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ούτε ιστορική, ούτε πολιτική γνώση και μνήμη έχει του παρελθόντος, το οποίο με απύθμενη κακοπιστία επικαλείται. Τώρα όμως πρόκειται για μια εντελώς πρωτοφανή, εθνικά επικίνδυνη και κοινωνικά εφιαλτική κατάσταση όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη. Η άγνοια αυτών των κινδύνων αποτελεί ασυγχώρητη πολιτική ανευθυνότητα.
Ότι ο λαός άρχισε να αντιλαμβάνεται αυτή την ανευθυνότητα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αποδεικνύεται -μεταξύ άλλων- και από την οικογενειακού χαρακτήρα συγκέντρωση στο Σύνταγμα το βράδυ της ψηφοφορίας πάνω στην πρόταση δυσπιστίας που είχε καταθέσει εναντίον της Κυβέρνησης, την ώρα της σκληρής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές.
Τελικά, αντί η συγκέντρωση να «τρομάξει» με το «μέγεθος και το πάθος» της τους βουλευτές της πλειοψηφίας, κατατρόμαξε τους βουλευτές της αντιπολίτευσης με την χαλαρότητα και την σχεδόν αδιαφορία των μερικών εκατοντάδων που συγκεντρώθηκαν εκείνο το βράδυ. Το άκρων άωτον δε του γελοίου είναι ότι τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. παρηγορούσαν του λίγους συγκεντρωμένους, με μεγάλες κραυγές, στα κάγκελα του ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής βεβαιώνοντάς τους «ότι πολλοί» απουσιάζουν γιατί είναι στο Σύνταγμα. Τις δε «παρέες» Συντάγματος, τις παρηγορούσαν με το ακριβώς αντίθετο ψέμα!.
Ας επανέλθουμε όμως στην συζήτηση περί συνεργασίας ΑΝ.ΕΛ. και ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Παρά τα φαινόμενα, αυτά που συνδέουν τα δύο Κόμματα είναι πολύ ισχυρά και στο επίπεδο Πολιτικής και σ΄ εκείνο της Επικοινωνίας. Και ως προς το Μήνυμα και ως προς το Μέσον.
Κοινή στρατηγική π.χ. είναι και για τα δύο Κόμματα ο ακραίος λαϊκισμός. Η αμετροέπεια. Η εκ προμελέτης παντελής αγνόηση της οικονομικής, της κοινωνικής, της διεθνούς πραγματικότητας. Η ακατάσχετη παροχολογία. Μια επικαιροποιημένη έκδοση του «λεφτά υπάρχουν» και του «Τσοβόλα δώστα όλα». Το κοινό επικοινωνιακό δόγμα ΑΝ.ΕΛ. και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι: «Αγνοήστε την πραγματικότητα, επικεντρωθείτε στον στόχο που είναι ένας και μοναδικός: Η ανατροπή της Κυβέρνησης με κάθε τρόπο και η κατάληψη της εξουσίας. Τα άλλα θα τα δούμε μετά».
Ως προς το «Μήνυμα», την πολιτική δηλ. συγγένεια, των δύο Κομμάτων. Είναι και τα δύο «αντιμνημονιακά» Κόμματα, αν και ο όρος είναι απλώς ένα Σύνθημα. Δεν λέει απολύτως τίποτα. Γιατί τόσο οι τεράστιες προσπάθειες της Κυβέρνησης, όσο και οι απίστευτες Θυσίες του Ελληνικού λαού, αυτό τον στόχο έχουν. Την έξοδο της χώρα από τα Μνημόνια, με τον πιο ακίνδυνο, με τον ασφαλέστερο μακροπρόθεσμα τρόπο, με την αξιοποίηση των θυσιών του λαού για μια βαθιά αναδιοργάνωση του Κράτους, που θα επιτρέψει την μακροπρόθεσμη ανάπτυξη με υγιείς επενδύσεις που σημαίνει και την πραγματική πάταξη της ανεργίας.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και οι ΑΝ.ΕΛ. αυτό αντιμάχονται από κοινού. Την ένταξη της Χώρας στην σύγχρονη οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα, η οποία προυποθέτει την ανατροπή κατεστημένων άνομων συμφερόντων, του συνδικαλιστικού εργατοπατερισμού, γραφειοκρατικών συντεχνιών, των πηγών δηλ. της διαφθοράς και της ανομίας.
Αυτό δηλαδή που περισσότερο από κάθε τι άλλο συνδέει τα δύο Κόμματα, είναι το χθες, η λογική και η νοοτροπία του.
Αυτός ο σύνδεσμος θα καταστρέψει και τα δύο. Και αυτά είναι τα Καλά Νέα! Ελπίζω να μην τους δώσει το δικαίωμα ο λαός να καταστρέψουν νωρίτερα και τη χώρα.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε και στην Καθημερινή
