Για τους ΑΝΕΛ, δεν υφίστανται πατριωτικά αισθήματα παρά απολαβές. Σταθεροί στις θέσεις και τις αρχές τους για εθνική κυριαρχία και αξιοπρέπεια πάνω απ΄όλα, με φαντασιώσεις παραληρηματικού μεγαλείου, Γοργοπόταμου και Ζέρβα. Φαντασιώνουν το ρόλο του προστάτη. Του αιώνιου δυϊστικού αγώνα του καλού και κακού, του εμείς και οι άλλοι. Το κρεσέντο της οσφυοκαμψίας τους δεν έχει όρια.
Προφανώς ο καταλύτης ήταν το Μακεδονικό, αλλά τα “καλά παιδιά” διέγραψαν μια εθνικολαϊκίστικη πορεία με οβιδιακές μεταλλάξεις στην πολιτική αρένα, με αποτέλεσμα την σταδιακή εξάχνωση. Στην ελάχιστη πολιτική τους καριέρα καλλιέργησαν προσδοκίες και ψευδαισθήσεις, αλλά στήριξαν και κατάπιαν τα πάντα. Από τα μνημόνια και τον ΦΠΑ των νησιών, μέχρι το δημοψήφισμα και το Μακεδονικό.
Προσόν τους η απόλυτη έλλειψη αξιοπιστίας και ειλικρίνειας. Πώς να ξεχάσει κανείς τα αναθέματα περί γερμανοτσολιάδων, προδοτών και μνημονιακών. Το εμπόριο ελπίδας στους πολίτες με λεονταρισμούς και ηρωισμούς. Για εκείνους δεν υπάρχουν συμφέροντα της χώρας, παρά μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα συμφέροντα του κόμματος και της πολιτικής επιβίωσης. Κλείνουν το μάτι στους πολίτες πως θα καταψηφίσουν τον κατήφορο, όταν ήδη είναι πολύ αργά.
Άβουλοι και γλοιώδεις για την διατήρηση του πόθου τους. Οποίος πολιτικός εξευτελισμός. Καμένηδες, Κατσίκηδες και Χρόνηδες. Η φούσκα των ψεκασμένων και των συνωμοσιολόγων ήταν αναμενόμενο πως θα έσκαγε καθώς επί χρόνια έσπερναν ανέμους και τώρα θερίζουν θύελλες. Κατ’ ουσίαν, στα πλαίσια του πολιτικού χρόνου που εύλογα πυκνώνει για εκλογές, δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης και κανένα έρεισμα, πολιτικό, οικονομικό και εθνικό δεν υπάρχει που να συνηγορεί σε αυτό.
Οι ιέρακες της υποτέλειας οδήγησαν τη χώρα στα κελεύσματα των σύγχρονων επικυρίαρχων, φορτώνοντας επιπλέον την καμπούρα. Αλλά αυτή η καμπούρα περήφανα κουβαλά τρισχιλιοστή ιστορία, ξυλοφόρτωμα από δεκάδες δυνάστες και πισώπλατες μαχαιριές από εφιάλτες. Επιβιώνει και θα συνεχίσει να το κάνει εξαιτίας του μύθου της, της ιστορίας της και του πολιτισμούς της, παρά τις χαρμόσυνες επευφημίες των ξένων. Γιατί άραγε τόση χαρά, τόσα πανηγύρια … Ακούσατε, ακούσατε, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Έλληνες και Οθωμανοί… φώναζε ο Χατζηαβάτης, ο συμβιβασμένος κόλακας, ο βολεμένος οσφυοκάμπτης. Τι απίστευτη ομοιότητα. Αυτός ο ασύγκριτος πολιτικός χατζηαβατισμός των ΑΝΕΛ συμφιλιωμένος με τις ενοχές και τις τύψεις τους, όχι μόνο δεν προσφέρει λύσεις, αλλά απέκτησε μια ορμέμφυτη ροπή προς την εξαπάτηση και το ψέμα. Ας όψονται εἰς όν ἐξεκέντησαν.
