γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Η διαφορά θα έπρεπε να είναι περισσότερο από 20 μονάδες. Τόσες, όσες οι πολίτες επιλέγουν τον Κυριάκο στην πρωθυπουργία από τον Αλέξη. Η αλήθεια είναι πως δεν έταξε θαύματα, παρά σχέδιο και σκληρή δουλειά. Παρότι ο δρόμος ήταν δύσκολος με την μεταναστευτική κρίση στον Έβρο, την πανδημία του covid-19, την ενεργειακή κρίση, τον πόλεμο και εσχάτως με τον πληθωρισμό, εντούτοις δημιουργώντας κλίμα εμπιστοσύνης, πέτυχε να έρθουν επενδύσεις, τόνωσε την επιχειρηματικότητα με τις μειώσεις των φορολογικών βαρών, εκσυγχρόνισε ψηφιακά το κράτος σε σημαντικό βαθμό και διαμόρφωσε νέα γεωπολιτικά δεδομένα με την ελληνογαλλική συμφωνία και τη νατοϊκή βάση στην Αλεξανδρούπολη.
Η πλάστιγγα, παρά τις επιμέρους αστοχίες, γέρνει δραματικά στην πλευρά της επιτυχίας. Μια έκπληξη για τα ελληνικά δεδομένα των στρόγγυλων και λαϊκίστικων πολιτικών προσώπων.
Σε κάθε περίπτωση, εκπροσωπεί το νέο ρεύμα στην ελληνική και ευρωπαϊκή πολιτική. Μετριοπαθής, αποφασιστικός και χωρίς πολιτικές εξάρσεις. Ένας τεχνοκράτης πολιτικός, με υψηλή μόρφωση, που κάνει ότι καλύτερο μπορεί, σύμφωνα με τους πολιτικούς κανόνες, συμπράττοντας στις διεθνείς φιλίες και σχέσεις της χώρας. Όχι τυχαία το Κογκρέσο τον αποθέωσε. Ένας κεντρώος δυτικής κοπής πολιτικός, με ισχυρή ηγεσία που εμπνέει ασφάλεια και σταθερότητα.
Στον αντίποδα, οι πολίτες είχαν να επιλέξουν την ουτοπική πολιτεία του Αλέξη, που κατέληγε σε δυστοπία. Το κτίσιμο μιας δραματοποιημένης μαύρης καθημερινότητας, με τη δημιουργία αντιθέσεων, διχασμών και συγκρούσεων, έκανε ορατό τον κίνδυνο νέων αυταπατών. Η προκατάληψη της επιβεβαίωσης και οι ιδεοληπτικές μεροληψίες του οδηγούν την εγωιστική μικροπρέπεια και υπεροψία του, ως προστάτη της Δημοκρατίας. Αυτή η εμμονική εστίαση στο αφήγημα των δημοκρατικών υπεραρχών, όπως δικαιοσύνη παντού και η επιβίωση της δημοκρατίας, όταν ο ίδιος τις καταστρατήγησε εμφατικά στη διακυβέρνησή του, τον καθιστά έναν αδύναμο κρίκο στην κούρσα της αξιοπιστίας, της εμπιστοσύνης και της ασφάλειας που αναζητούν οι πολίτες.
Δεν είναι παρά ένας λαϊκιστής πολιτικός, παρορμητικός με στρόγγυλο πολιτικό λόγο και εξαιρετικά κακό περιβάλλον, αδύναμος να ανταγωνιστεί τον βασικό του αντίπαλο σε συνθήκες κανονικότητας. Το μητρώο αξιοπιστίας του ,άλλωστε, είναι αμαυρωμένο από την περίοδο της διακυβέρνησής του. Το περίφημο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης και τώρα οι 50 πρώτες ημέρες που θα αλλάξουν τον κόσμο, συνηγορούν στην αποκαθήλωση. Η δε διεθνής παρουσία του, χαριεντιζόμενος με παρίες τύπου Μαδούρο, τον καθιστά ευάλωτο και μάλλον ακατάλληλο για εθνική υπερηφάνεια. Όχι τυχαία ο επικεφαλής της Γαλλικής Αριστεράς, Ζαν Λυκ Μελανσόν, τον χαρακτήρισε ως μία «από τις πιο ελεεινές φιγούρες της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής».
