Σήμερα πληθώρα πολιτικών προσώπων έχει χάσει κάθε είδους αξιοπρέπειας και ειλικρίνειας, αλαλάζοντας με περισσή ευκολία την γελοιοποίηση. Όχι τυχαία άλλωστε οι πολίτες σκιαγραφούν το μέλλον τους με μελανά χρώματα. Η ανάπτυξη σκοντάφτει στην υπερφορολόγηση, στις δραματικές αλλαγές στο εισόδημα με συνέπειες στο βιοτικό επίπεδο, στην αποκαθήλωση της κατανάλωσης με ό,τι αρνητικό αυτό συνεπάγεται. Ιδιαίτερα στην ηπειρωτική χώρα.
Οκτώ χρόνια μετά κυριολεκτικά τα πάνω κάτω. Χιλιάδες νέα παιδιά φόρτωσαν τη βαλίτσα των αναμνήσεων και έφυγαν. Τα ποιοτικότερα συστατικά της χώρας και του λαού της σκορπίστηκαν στην χωματερή της κοινωνίας.
Γενιές χάνονται στον βάλτο της ανεργίας, της ημιαπασχόλησης, της εκ περιτροπής εργασίας και των 400 ευρώ. Εργαζόμενοι της ημέρας ή της εβδομάδας. Ανασφάλιστη και απλήρωτη εργασία, »δούλεψε για να μάθεις τη δουλειά» από πολλούς, “δε χάθηκε ο κόσμος, αν δε πληρώνεσαι κιόλας, θα γίνει και αυτό”. Θέσεις πιο επικίνδυνες από ποτέ. Ένα φαινόμενο που διογκώθηκε τα χρόνια της κρίσης. Με πρωταθλητές τους κλάδους του τουρισμού, του επισιτισμού, τα ΜΜΕ κ.α.
Ακόμη και για τους τυχερούς της εργασίας όμως συχνά τα πράγματα είναι δύσκολα. Από συνεργάτες οι εργαζόμενοι και εργοδότες έγιναν ανταγωνιστές και αντίπαλοι. Ο κατώτατος συναγωνίζεται τον υποκατώτατο. Ενίοτε το τίποτε. Υποδηλωμένη εργασία και συχνά καθυστερούμενα μηνών.
Δεν υπάρχει όμως χάρη. Το αυτό χρήμα επανεπενδύεται ώστε να παραχθεί επιπλέον πλούτος. Οι αυταπάτες τελείωσαν. Οι άλλοι είμαστε εμείς. Οι “working poor” εργαζόμενοι είναι εδώ και είναι τα παιδιά μας, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, θυσία στον βωμό του υποτιθέμενου χαμηλού κόστους και της ευελιξίας. Παίρνουν κυριολεκτικά ψίχουλα και πιστεύουμε πως θα ζήσουν, πως θα κάνουν οικογένεια.
Οκτώ χρόνια όπου κάθε εργασιακό δικαίωμα καταπατήθηκε μέσα στον κυκεώνα της ανεργίας που ισοπεδώνει τα πάντα. Η εργασία όμως πρέπει να αμειφθεί. Πέρα και πάνω από τους όρους επιβολής. Για να παραχθεί πλούτος, κατανάλωση, κοινωνική δικαιοσύνη. Για να έλθει ανάπτυξη. Χώρες που δεν πληρώνουν αξιοπρεπώς την εργασία είναι καταδικασμένες. Όχι με ευχολόγια, επαναστατικές κορώνες και εκλογικά πυροτεχνήματα.
Λένε λοιπόν πως ο χρόνος όλα τα γιατρεύει, τα αμβλύνει. Η καθημερινότητα ωστόσο δεν αφήνει δυστυχώς πολλές χαραμάδες ελπίδας να φωτίσουν το μέλλον. Το επαγγελματικό μέλλον του καθενός. Είναι δεδομένο πως η κατάσταση είναι εξαιρετικά δυσάρεστη. Δεν ξέρω ποιος θα σταματήσει τον ξεπεσμό αυτό. Λύσεις υπάρχουν. Δεν είναι του παρόντος ωστόσο να υποδειχθούν. Ας είναι το τελευταίο έτος.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
