Φευ, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Αυτό που διαπιστώνουμε επί 100 ημέρες τώρα είναι μία αλλοπρόσαλλη διαπραγματευτική τακτική, με πανηγυρισμούς ανά τακτικά χρονικά διαστήματα από κυβερνητικής πλευράς, οι οποίοι γρήγορα μετατρέπονται σε υπαρξιακή αγωνία.
Την ίδια στιγμή η οικονομία βουλιάζει και η αγορά κινδυνεύει να υποστεί ασφυξία, λόγω έλλειψης χρηματοδότησης. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ούτε λόγος να γίνεται για την προώθηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων ή για μεγαλόπνοες πολιτικές σε κρίσιμα ζητήματα, όπως π.χ. για την αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου της χώρας.
Ως χειρότερο όμως δείγμα της νέας κυβέρνησης, για λόγους συμβολισμού αλλά και ηθικής τάξης θα επέλεγα τη νομοθετική πρωτοβουλία της Κυβέρνησης (την οποία μάλιστα προώθησε ως κυρίαρχη προτεραιότητα μέσα στις πρώτες ημέρες της διακυβέρνησής της!) για την αποφυλάκιση του τρομοκράτη Σάββα Ξηρού.
Πρόκειται για μία επιλογή αντίθετη με την έννοια του Κράτους Δικαίου, καθώς «ανταμείβεται» ουσιαστικά ο δράστης μίας τρομοκρατικής ενέργειας για το ατύχημα που υπέστη κατά την ώρα της τέλεσής της. Παράλληλα, η ενέργεια αυτή συνιστά προσβολή στη μνήμη των θυμάτων της τρομοκρατίας στη χώρα μας, και ιδίως των θυμάτων του συγκεκριμένου τρομοκράτη, ενώ ανακαλεί μνήμες ψυχικής δοκιμασίας στους συγγενείς τους.
Ως μοναδική θετική επιλογή της νέας Κυβέρνησης θα επέλεγα το συναινετικό πνεύμα το οποίο επέδειξε με την πρόταση για εκλογή ως νέου Προέδρου της Δημοκρατίας του κ. Προκόπη Παυλόπουλου. Δυστυχώς, όμως, η συγκεκριμένη ενέργεια δείχνει αποκομμένη από την γενικότερη και κάθε άλλο παρά συναινετική πρακτική της Κυβέρνησης, σε όλα σχεδόν τα υπόλοιπα ζητήματα.
Θέλετε να διαβάσετε το μεγάλο αφιέρωμα του apopseis στις 100 πρώτες ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία; Πατήστε εδώ!
