«Δώστου μια βδομάδα, ένα μήνα. Μετά θα φάει το χαστούκι από το Βερολίνο και θα κάνει τούμπα κι αυτός», μου λέει φίλος Καραμανλικός. Κι όταν λέμε Καραμανλικός μιλάμε τον Κωστάκη φωτογραφία στο μπρελόκ με τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Τόσο Καραμανλικός. Αλλά μου το είπε ήρεμα, ψύχραιμα, χωρίς πίεση και με χαμόγελο.
Ξέρετε, ό,τι είναι να συμβεί θα συμβεί. Σε μια βδομάδα, σε ένα μήνα, σε δυο μήνες. Θα συμβεί. Είναι τόσες πολλές οι παράμετροι αυτή τη στιγμή που επηρεάζουν το αποτέλεσμα που κανένας δεν νομίζω ότι είναι σε θέση να προβλέψει. Αλλά για μια μικρή, ελάχιστη στιγμή στο χρόνο ο Έλληνας, μετά από τόσο καιρό αναστεναγμούς και δάκρυα, είχε αυτή τη μοναδική στιγμή να χαμογελάσει. Και ο αριστερός και ο κεντρώος και ο δεξιός.
Είδατε τώρα που δεν μπορώ να το αποφύγω; Ο κόσμος χαμογέλασε αλλά υπήρχε μια φάτσα που σκορπούσε πικρό καφέ και δηλητηρίασε με ταχύτητα αυτόν το ήρεμο και ψύχραιμο διάλλειμα στη γενικότερη μιζέρια. Και όχι δεν μιλάω για την απουσία του Σαμαρά όταν πήγε ο Τσίπρας στο Μαξίμου. Όσες δικαιολογίες και να ειπωθούν τέσσερεις μέρες μετά, όσα και να κάνει για να καλυφθεί η πράξη του, έμεινε στην ιστορία. Η ιστορία θα γράψει ότι ο Σαμαράς υπήρξε ένας μικρόψυχος τέως πρωθυπουργός που αποδείχτηκε ανίκανος ακόμα και τη στιγμή που θα έπρεπε να δείξει τουλάχιστον αξιοπρέπεια.
Το τι θα πω εγώ, τι θα πει ο Χατζηνικολάου (που είπε πολλά και τα επικροτώ) τι θα πει ο οποιοσδήποτε, λίγη σημασία έχει πια. Δεν θα πω τίποτα για την σιωπή του Σαμαρά που ακολούθησε τον εξευτελισμό της μη παράδοσης και της απουσίας ακόμα και σαπουνιού από το Μαξίμου, δεν θα πω τίποτα για τις υστερίες του Άδωνι και τους θεατρινισμούς του Θεοδωράκη.
Θα μου πείτε τώρα γιατί μπλέκω τον Θεοδωράκη εκεί που μιλάω για τη ΝΔ. Μα απουσία του Σαμαρά ανέλαβε την αντιπολίτευση, πιστός στο λόγο Σαμαρά, ο Σταύρος Θεοδωράκης. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα που δυσκολεύτηκα να ξεχωρίσω πολλές φορές αν αυτός που μίλαγε ήταν ο Θεοδωράκης ή ο Φαήλος Κρανιδιώτης.
Αυτό που δημιούργησε νευρικότητα όμως έστω και για λίγο, ήταν η πρώτη δημόσια παρουσία και ομιλία του Σαμαρά, την Πέμπτη το απόγευμα. Αλλά γιατί δημιούργησε νευρικότητα το πολύ φυσιολογικό; Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάνει δηλώσεις και χαράσσει τη συνέχεια της πολιτικής του.
Θα μου επιτρέψετε μια από τις συνηθισμένες μου παρενθέσεις. Όπως έχω γράψει πολλές φορές, έχω ζήσει ένα μεγάλο διάστημα της ζωής μου στην Μεγάλη Βρετανία. Κι απ’ ότι πολύ σωστά φαντάζεστε αυτό το κομμάτι έχει μέσα του πολύ πολιτική. Στα χρόνια που έζησα στη Μ. Βρετανία είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πολιτικούς από την Μάργκαρετ Θάτσερ μέχρι τον Τόνυ Μπέν. Έχω τσακωθεί δημόσια με τον Άρθουρ Σκάργκελ και έχω τη τιμή να χαίρω της προσωπικής φιλίας του Νήλ Κίννοκ.
Ένα μεγάλο διάστημα το πέρασα στους διαδρόμους και τις αίθουσες του Βρετανικού Κοινοβουλίου και έχω παρακολουθήσει εκατοντάδες συνεδριάσεις για σειρά θεμάτων. Παράλληλα έχω ζήσει το εσωτερικό και των δυο κομμάτων περιόδους που ήταν στη κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση. Ξέρετε τι με εντυπωσίασε πιο πολύ, τι ήταν αυτό που μου έχει μείνει; Η σπουδή και ο τρόπος που και τα δυο κόμματα όταν δεν ήταν κυβέρνηση οργάνωναν την αντιπολίτευση. Και αυτό ξεκινούσε μισή ώρα μετά την ανακοίνωση των τελικών αποτελεσμάτων, με τις περισσότερες φορές το κόμμα που πήγαινε στην αντιπολίτευση να έχει κάνει ήδη την κατάλληλη προεργασία.
Μιλάμε για συνεδριάσεις, διαβουλεύσεις και συζητήσεις που πιθανώς να έφταναν σε ένταση τις ανάλογες που έκανε την ίδια ώρα ο πρωθυπουργός για το σχηματισμό του υπουργικού του συμβουλίου. Ο κυρίως λόγος, και μη γελιέστε ο ίδιος είναι παντού, ήταν να φθείρουν την κυβέρνηση δείχνοντας όσο περισσότερες αθετήσεις υποσχέσεων, παραλείψεις και λάθη, κι όσο πιο συχνά μπορούσαν να δείξουν. Αλλά υπήρχε και μια άλλη πλευρά που την αντιμετώπιζαν εξ ίσου σοβαρά. Ο έλεγχος της κυβέρνησης για την συνέχεια και τη σωστή λειτουργία του κράτους και την προστασία των πολιτών.
Μη γελιέστε, κι αυτό είχε το πολιτικό του στόχο. Μιας και όπως έχουν εξελιχτεί οι εκλογές ο αγώνας γίνεται για αυτούς που σήμερα ψηφίζουν το ένα κόμμα κι αύριο το άλλο ανάλογα με το συμφέρον της στιγμής. Σημασία όμως έχει ότι το έπαιρναν σοβαρά και δρούσαν με στρατηγική και οργάνωση και πάντα γνώμονα το συμφέρον του μέσου πολίτη.
Και ξαφνικά εμφανίστηκε Σαμαράς. Με απόλυτο ύφος άρνησης, ούτε λίγο ούτε πολύ μπροστά στη μεγαλύτερη ήττα της ΝΔ από ιδρύσεως της, είπε ότι …νίκησε. Φαντάζομαι το μόνο ιστορικό προηγούμενο θα πρέπει να είναι μια ανάλογη ομιλία του Ναπολέοντα μετά τη μάχη του Βατερλό. Σαν να κορόιδευε τον Καβάφη,
«πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα»
Άρχισε λοιπόν να κατηγορεί τους πάντες για τα δικά του λάθη και με δειλού παρακάλια να προσπαθεί να κρατηθεί σε ό,τι έχει απομείνει από το θρόνο που έχασε. Δειλού παρακάλια είναι ο μόνος τρόπος για να περιγράψεις πως προσπάθησε να επιβάλει μια προσωπική δικτατορία σε ένα κόμμα που τον έφερε εκεί που είναι δημοκρατικά.
Ίσως αυτό να ήταν και η απόλυτη δικαίωση για κάποιους σαν εμένα που φωνάζανε τα τελευταία έξη χρόνια ότι ο Σαμαράς δεν έχει αλλάξει. Είναι ο ίδιος Αντωνάκης που χάιδευε τον φασίστα Βορίδη στα τέλη του ’70. Είναι ο ίδιος αυταρχικός του αποφασίζω και διατάσσω Αντώνης του ’90, που σαν υπουργός οικονομικών στην αρχή και εξωτερικών στην συνέχεια, κυλίστηκε στη διαφθορά και τα μυστικά κονδύλια. Είναι ο ίδιος ο Σαμαράς που πρόδωσε τον τότε πρωθυπουργό και τον ιδρυτή του κόμματος. Είναι ο ίδιος Σαμαράς που με τη συμμορία που τον περιτριγυρίζει, αψήφησε νόμους και σύνταγμα. Είναι ο ίδιος Σαμαράς που από ΠΟΛΑΝ και ύστερα, εξυπηρέτησε συγκεκριμένα συμφέροντα που δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με τα συμφέροντα των Ελλήνων. Είναι ο ίδιος Σαμαράς που η ενότητα των Ελλήνων τον αφήνει αδιάφορο όσο δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του. Είναι ο ίδιος Σαμαράς που διχάζει για να βασιλεύει.
Ο λόγος του Σαμαρά είχε δυο πλευρές. Ο πρώτος να ανακοινώσει ότι το πνεύμα διχόνοιας και αν χρειαστεί ακόμα και εμφύλιο-πολεμικό, θα συνεχιστεί αδιάφορα κόστους για την Ελλάδα. Γι’ αυτό έχουν ήδη φροντίσει με ανακοινώσεις τους οι πιστοί του μελανοχίτωνες, Λαζαρίδης, Κρανιδιώτης κλπ.
Η άλλη πλευρά ήταν καθαρά εσωτερική και πολύ πιο σκληρή. Ενημέρωσε τους πάντες στην ΝΔ ότι το κόμμα είναι χωραφάκι του και το έχει οχυρώσει από παντού ώστε με δημοκρατικές διαδικασίες τουλάχιστον, κανένας να μην μπορεί να του το πάρει. Από δω και πέρα η ΝΔ θα χορεύει σε ρυθμούς Κρανιδιώτη, Λαζαρίδη, Γεωργιάδη και λοιπών φασιστοειδών.
Αυτή είναι η ελληνική αξιωματική αντιπολίτευση και αυτό είναι το πνεύμα που θα αντιπολιτευτεί από δω και πέρα. Ουσιαστικά ο Σαμαράς την Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015 και τέσσερεις μέρες μετά την ντροπιαστική για τη ΝΔ εκλογική ήττα, αυτοκτόνησε κάθε αντιπολίτευση.
Αυτό το κατάλαβε νωρίτερα ο μεγάλος καιροσκόπος της νέας πολιτικής πραγματικότητας. Ο Σταύρος Θεοδωράκης. Αυτός, με εξαίρεση τη Χρυσή Αυγή, είναι ό,τι χειρότερο και πιο καταστροφικό έχει εμφανιστεί τελευταία στην Ελληνική πολιτική ζωή.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης πρώτα προσπάθησε να γίνει Βενιζέλος στη θέση του Βενιζέλου με τη βοήθεια του Σημίτη και απέτυχε. Προσπάθησε να κοροϊδέψει τον Τσίπρα, αλλά ευτυχώς ο Τσίπρας τον κατάλαβε νωρίς, αλλιώς σε δυο μήνες θα πηγαίναμε για εκλογές ή θα ανακαλύπταμε κυβέρνηση Ποτάμι – ΝΔ – ΠΑΣΟΚ με Χρυσή Αυγή. Τώρα βλέποντας την ΠΟΛΑΝ ή ΝΔ να χάνεται στα θέλω του Σαμαρά, αυτοδιορίστηκε αξιωματική αντιπολίτευση με την ελπίδα να διαλυθεί η ΝΔ και να πάρει τη θέση της.
Η σημερινή συμπεριφορά του Σταύρου Θεοδωράκη είναι η απόλυτη διαφωνία όλων αυτών που ο ίδιος ευαγγελιζόταν από την ίδρυση του Ποταμιού. Κιτρινισμός, λασπολογία, κινδυνολογία και διχόνοια έχουν γίνει το έμβλημα του, με καθαρό και μοναδικό στόχο τον Τσίπρα. Είναι πραγματικά άξιο απορίας πως δεν έχουν ήδη αρχίσει οι ανεξαρτητοποιήσεις από το κόμμα του. Εκτός βέβαια αν τελικά είναι όλοι ίδιοι.
Ένα ακόμα σημαντικό με το Ποτάμι – και ελπίζω τώρα να το κατάλαβαν όλοι – είναι ότι αυτό το περίφημο διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ δεν πήγε ποτέ στον Σύριζα, αλλά μαζικά στον Θεοδωράκη. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει, που έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι.
Το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει, απλά δεν τους το έχουν πει ακόμα. Εδώ όμως υπάρχει κι ένα αλλά. Αν τα πράγματα πάνε όπως λένε και φύγει ο Βενιζέλος για σουβλάκια να κάνει παρέα με τον Πάγκαλο, κι αν αυτή η νυφίτσα, ο αρχιδιαφθορέας και αρχιδιεφθαρμένος ο Σημίτης σταματήσει να κουνάει νήματα από τα παρασκήνια, τότε ίσως σε τρεις μήνες το ΠΑΣΟΚ να μην είναι πια στην αντιπολίτευση. Τότε ίσως και να έχει ελπίδες για τις επόμενες εκλογές να μην το καταπιεί κανένα ποταμάκι τελείως.
Τέλος η κυβέρνηση Τσίπρα. Ο Τσίπρας τις πρώτες τέσσερεις μέρες φαίνεται πολύ έξυπνος και πολύ καλά προετοιμασμένος. Όσο για τη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, μονόδρομος και εξ’ ίσου έξυπνη.
Παρενθετικά, το να κατηγορείς τον Τσίπρα για τη συνεργασία του με τον «ακροδεξιό» Καμμένο, όταν έχεις φιληθεί στο στόμα με τον Καρατζαφέρη, έχεις κάνει μαζί του κυβέρνηση και τον έχεις αποκαλέσει στυλοβάτη της δημοκρατίας …τι να πω τώρα.
Πάμε πίσω στη συνεργασία Τσίπρα – Καμμένος. Το γιατί όχι Ποτάμι φαντάζομαι το έχουμε κλείσει. Όσο για τον Βενιζέλο το καταλαβαίνετε ότι ούτε πέρασε από το μυαλό του Αλέξη. Άρα μόνο οι ΑΝΕΛ έμεναν. Ψεκασμένοι ή όχι, ο Καμμένος έχει δυο στοιχεία που τουλάχιστον αυτή τη στιγμή συμφέρουν τον Τσίπρα.
Ο Καμμένος έχει καλές σχέσεις και με το στρατό και με τα σώματα ασφαλείας. Για φανταστείτε έναν με πέντε χρόνια Γυάρο στο υπουργείο αμύνης. Έτσι γι’ αρχή είναι καλός για να τους καθησυχάσει και μετά βλέπουμε. Άλλωστε άλλες αλλαγές προηγούνται για τον Τσίπρα. Το άλλο είναι ότι ο Τσίπρας έχει καταλάβει τον Καμμένο. Ο Καμμένος είναι σαν το μπουλντόγκ που χρειάζεται ένα καλό αφεντικό για να του γλείφει το χέρι και θα του φέρνει μέχρι και τις παντούφλες στο σαλόνι για να του λέει μπράβο. Αυτό πήρε ο Αλέξης και επειδή και οι άλλοι το ξέρουν τους την δίνει που δεν είχαν δοκιμάσει το κουμπί νωρίτερα.
Εδώ στη βόρεια Ευρώπη γενικά υπάρχει μια αύρα συμπάθειας για τον Τσίπρα και την Ελλάδα. Όλοι έχουν καταλάβει ότι και η Ελλάδα και η Ευρώπη έχουν ανάγκη από μια αλλαγή και ξέχωρα από τους πρώτους αναμενόμενους λεονταρισμούς, όλοι ελπίζουν ότι ο αέρας αλλαγής που έχει ξεκινήσει στην Αθήνα θα αλλάξει όλη την Ευρώπη. Γενικά εμένα μου θυμίζει λίγο από Ομπάμα πριν εγκατασταθεί στο Λευκό Οίκο.
Ο σούπερ σταρ είναι ο Βερουφάκης. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, εδώ τον ξέρουν πολλοί και ειδικά νέοι άνθρωποι λόγο της παρουσίας του στον κόσμο των ψηφιακών παιχνιδιών. Το έγραψα και αλλού αλλά το επαναλαμβάνω. Ο Γιάννης Βερουφάκης είναι ένας συνδυασμός καθηγητή οικονομικών με παγκόσμια φήμη και αποδοχή, με αποδεδειγμένη αξία μαζί με τον ιδανικό υπουργό εξωτερικών που έχει γνωριμίες και επαφές σε όλο το κόσμο και που θα επιθυμούσε να έχει κάθε χώρα. Το άλλο σημαντικό με τον Βερουφάκης είναι ότι παίζει σκάκι στη σκακιέρα τους και τους έχει νικήσει ήδη μερικές φορές. Είναι ίσως ο μόνος που μπορεί να πει στο Σόϊμπλε, κάτσε κάτω και άκουσε με, και ο Σόϊμπλε να το κάνει. Είναι, για μένα τουλάχιστον, το μεγάλο στοίχημα, όχι μόνο για τον Τσίπρα αλλά για όλους μας.
Για έναν ακόμα που έχω να πω θετικά πράγματα είναι ο νέος υπουργός παιδείας, ο Αριστείδης Μπαλτάς. Άλλος ένας που πραγματικά εύχομαι να πετύχει και το περιελθόν τουλάχιστον δείχνει και ότι ξέρει και ότι μπορεί. Και το όνομα Νίκος Ξυδάκης, εξ’ ίσου όνομα που εμπνέει στο πολισμού. Για τον Κουρουμπλή ό,τι και να είσαι ότι και να πεις …συγκινητικός στην ορκωμοσία και έτη φωτός από το δίδυμο της συμφοράς Γεωργιάδης – Βορίδης.
Κατά τα άλλα στις πρώτες τέσσερεις μέρες το μόνο που έχουμε ακούσει είναι φήμες και λασπολογία. Αυτό το μόνο που καταφέρνει είναι να εντείνει την περιέργεια και την απόφαση να τους δοθεί χρόνος, σε αντίθεση με αυτό που επιδιώκουν οι λασπολόγοι. Κάποιοι δείχνουν να εξελίσσονται μετά από καιρό σε Γιαννόπουλοι (τον θυμάστε τον Ευάγγελο;) αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αρκεί να μην εξελιχτεί κανένας σε Τσοχατζόπουλο, τότε θα είναι πρόβλημα.
Κατά τα άλλα ούτε το χαρτί τουαλέτας χάθηκε από τα σουπερμάρκετ, ούτε οι τράπεζες αδειάσαν, ούτε ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι μας. Τουλάχιστον προς το παρών. Αυτά που διαβάζετε από παντού αυτή τη στιγμή δεν είναι τίποτα άλλο από λεονταρισμούς. Σαν αγώνες πάλης κατς που ο ένας παλαιστής δοκιμάζει τον άλλο γυρνώντας γύρω γύρω προσπαθώντας να τον τρομάξει με ουρλιαχτά. Όταν αρχίσουν οι πραγματικές διαπραγματεύσεις να είστε σίγουροι ότι δεν θα ακούσετε τίποτα απολύτως.
Άντε πάμε για την έκτη μέρα!!! Τελικά έχει πλάκα, το πάμε μέρα μέρα!
***************************************************************
Εξαιρετικά αφιερωμένο στον Αντωνάκη
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.
***************************************************************
Όσοι είσαστε Αθήνα τη Κυριακή, μην ξεχάσετε το αποχαιρετιστήριο πάρτι στο Σύνταγμα για τον Άδωνι.
***************************************************************
Μου έχει βγει η ψυχή να μάθω τόσα καινούργια ονόματα.
***************************************************************
Με αυτά τα περί όρκου στη βίβλο και κατάθεση στη Καισαριανή δεν ασχολούμαι καθόλου. Μόνο Άδωνις, Βούλτεψη και κακό Σπυράκη ασχολούνται με κάτι τέτοια πράγματα.
***************************************************************
Όσο είναι ακόμα φρέσκιες οι μνήμες, σύντομα έχω σκοπό να σας μιλήσω για το τι έγινε σε αυτές τις εκλογές και κάποια πράγματα που έμαθα και έχω ανατριχιάσει. Ολύμπια διαφθορά πριν τη κάλπη.
***************************************************************
Για άλλη μια Παρασκευή, πάντα επίκαιρος και χαμογελαστός, μου κρατάει συντροφιά ο Θάνος Ραφτόπουλος.
***************************************************************
Το τελευταίο εξώφυλλο του Economist κα-τα-πλη-κτι-κό!
***************************************************************
Συγχαρητήρια στον μεγάλο νικητή αυτών των εκλογών, τον λεβέντη Βασίλη Λεβέντη
***************************************************************
Επιτέλους μια άσπρη μέρα!!!
