Τελικά μετά από μία σύντομη αναδρομή διαπίστωσα πόσο μυστήριος λαός είμαστε. Ενώ επί σειρά ετών φωνάζουμε για το μπάχαλο που επικρατεί τα τελευταία 30χρόνια στον δημόσιο φορέα, όταν έρχεται η στιγμή της αλλαγής κανείς από εμάς δεν την επιθυμεί. Είναι αυτό το διπολικό, που υπάρχει μέσα μας και μας σταματάει, κάθε φορά που πρέπει να παρθεί μια απόφαση σκληρή μεν, αλλά αποτελεσματική δε.
Πριν μερικά χρόνια, όνειρο κάθε έλληνα πολίτη ήταν να μπει στο δημόσιο, να εξασφαλίσει μια σίγουρη δουλειά και ένα παχυλό μισθό. Όταν κατακτούσε το όνειρο του η επιθυμία για δουλειά εξασθενούσε, ο μισθός έτρεχε και η σιγουριά του μέλλοντος των αποκαθιστούσε παντελώς αδρανή. Αποτέλεσμα όλων αυτών; Η εικόνα που συναντάμε κατά κόρον στον δημόσιο φορέα. Χωρίς βέβαια να εκμηδενίζουμε τα πάντα, να αναφέρω ότι υπήρχαν και υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Από την άλλη πάλι, όλοι επιθυμούμε να αλλάξει το παγιωμένο παλαιικό σύστημα του δημοσίου που επικρατεί σήμερα. Πόσες φορές δεν ξεστομίσαμε τις φράσεις: «Αν δούλευαν στον ιδιωτικό τομέα, θα ήταν αλλιώς» ή «πιασαν την καρέκλα και δεν λένε να κουνηθούν».
Πολύ συχνά!!. Κάθε φορά, που επισκεπτόμαστε έναν δημόσιο φορέα. Βαρεθήκαμε να τις λέμε αλλά και να τις ακούμε. Η καλύτερη λύση λοιπόν, είναι να αλλάξει το καθεστώς της μονιμότητας, να ξεκινήσουν οι φορείς να δουλεύουν με όλη την σημασία της λέξεως. Ουσιαστικά τόσα χρόνια ζητάμε αποκρατικοποιήσεις χωρίς να το ξέρουμε. Η λέξη είναι αυτή η οποία δημιουργεί όλο το πρόβλημα, διότι δεν ηχεί καλά στα αυτιά μας γι’ αυτό και δεν την αποδεχόμαστε.
Θέλουμε να μας αντιμετωπίζουν με χαμόγελο, ευγενικά, πρόθυμα να μας εξυπηρετήσουν σε κάθε μας επιθυμία, χωρίς αντίρρηση ή δυσφορία και χωρίς καθυστέρηση. Χωρίς χρονικές παρακωλύσεις να γίνονται οι δουλειές μας αυθημερόν.
Δηλαδή όλα αυτά που συμβαίνουν στον ιδιωτικό φορέα. Εκεί όπου ο υπάλληλος δεν ξεχνάει να χαμογελάσει, να σε καλημερίσει, να σε ευχαριστήσει κατά την αποχώρηση σου και να σε ενημερώσει για την παρακώλυση της δουλειάς σου. Πόσο εύκολο είναι όμως να τα αποδεχτούμε ως Έλληνες; Αυτό πραγματικά δεν το γνωρίζω. Διότι όπως προανέφερα είμαστε μυστήριος λαός. Την ίδια στιγμή που κατηγορούμε κάποιον επειδή δεν κάνει καλά την δουλειά του και δεν μπήκε αξιοκρατικά σε αυτή, τον λυπόμαστε γιατί μπορεί να την χάσει. Την ίδια στιγμή που κατηγορούμε το σύστημα λειτουργίας των φορέων, κάνουμε όνειρα να ήμασταν μέλος σ’ αυτό. Την ίδια στιγμή που αναζητούμε τα καλύτερα και προσπαθούμε να τα αποκτήσουμε διεκδικώντας τα, αναιρούμε, γιατί φοβόμαστε να ξεβολευτούμε από αυτά που ζήσαμε τόσα χρόνια.
Άβυσσος το μυαλό του Έλληνα!!!
.
