Μιμητικός ανταγωνισμός ανευθυνότητας με διακύβευμα σε τίνος τα χέρια θα σκάσει η χώρα. Άτυπη συμπαιγνία μιας εφήμερης καρικατούρας δικομματισμού. Αυτή είναι η αρνητική αμοιβαιότητα των δύο πόλων, του δεξιού και του “αριστερού”, σε συνθήκες τυφλής πόλωσης που αυξάνει γεωμετρικά τις πιθανότητες του ανεπανόρθωτου και κάνει όλους τους παράγοντες της εσωτερικής και διεθνούς σκηνής μπροστά στο αστάθμητο των εξελίξεων στην Ελλάδα να προεξοφλούν το εγγύς μέλλον με βάση το χειρότερο σενάριο. Πριν το ολικό κραχ άρχισε η επιστροφή της Ελλάδας στα Βαλκάνια και το ελληνικό ευρώ σταθμίζεται απ’ όλους τους διεθνείς παίκτες σαν υποτιμημένη ευρωδραχμή. Όταν ο ένας πόλος ποντάρει τυφλά στη χρεωκοπία του άλλου αρκεί ένα μικρό σπρώξιμο για να πέσει ο σχοινοβάτης, δεξιός ή “αριστερός”. Στην πιθανή μετεκλογική διάταξη των πολιτικών δυνάμεων μόνη λύση, με δυο τρεις παραλλαγές, είναι ένα υψηλότερο επίπεδο συνυπευθυνότητας με ένα κοινό πρόγραμμα έκτακτης εθνικής ανάγκης. Πέρασμα από την κυνική, την αρνητική στη θετική αμοιβαιότητα, από την κακοήθη στην καλοήθη συσχέτιση. Ένας ισχυρός τρίτος πόλος θα αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό προς μια κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης με τόλμη και φρόνηση τουλάχιστον για την περίοδο που θα συνεχίζονται οι σεισμικές δονήσεις στην Ελλάδα και στην Ευρωζώνη.
Δέχομαι ορισμένα χλωμά αντεπιχειρήματα όπως:
Τα λες επειδή τώρα το ΠΑΣΟΚ είναι τρίτος πόλος. Τα έλεγα και όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν πρώτος πόλος με 45%! Τότε, πριν η Ελλάδα πεταχτεί εκτός αγορών, πριν τις εκλογές του 2009 φώναζα για κυβέρνηση έκτακτης εθνικής ανάγκης, για εθνικό συναγερμό που θα έβαζε γρήγορα ζώνη ασφαλείας στη χώρα. Δυστυχώς δεν υπήρξε, τρία χρόνια τώρα, ένα ισχυρό εθνικό λαϊκό μέτωπο με αλληλεγγύη και δικαιοσύνη και γλιστράμε από το κακό στο χειρότερο.
Καλά δεν θα υπάρχουν διαχωριστικές ιδεολογικές γραμμές; Ασφαλώς, αλλά σε μια κατάσταση ισοδύναμη πολέμου η κυβέρνηση δεν διαμορφώνεται ιδεολογικά αλλά πρώτα με κριτήρια έκτακτης εθνικής ανάγκης. Ο αριστερός Άτλυ και ο Τσόρτσιλ συνεργάστηκαν στον πόλεμο και μετά τον πόλεμο ο πρώτος νίκησε τον δεύτερο και θεμελίωσε το κοινωνικό κράτος στη Βρετανία. Σε μας ούτε στα κουκιά ούτε στο πρόγραμμα δε βγαίνουν οι “ιδεολογικές” κυβερνήσεις. Όμως, ακόμα και μια κυβέρνηση με έντονο ιδεολογικό άρωμα πρέπει να λειτουργεί σ’ ένα πλαίσιο εθνικής συνεννόησης με τα ελάχιστα και τα μέγιστα εφικτά στην επαναδιαπραγμάτευση με την Ευρωζώνη.
Μα δεν θα υπάρξουν εφεδρείες; Ορισμένοι επιθυμούν ή προεξοφλούν την χρεωκοπία και θέλουν να κρατήσουν πολιτικές εφεδρείες μετά το Κραχ και τη δραχμή! Ωραία εφεδρεία! Όπως πριν, όταν η ανεκδιήγητη μεγαλοαστική τάξη της Ελλάδας συμβούλευε τον Σαμαρά να το παίζει εφεδρεία και φούσκωνε με κανάλια της το τυφλό λαϊκιστικό κύμα που τώρα ξέφυγε από κάθε έλεγχο και κοντεύει να πνίξει τη χώρα αλλά όχι και τα χοντρά πορτοφόλια που την “έκαναν” για αλλού και θα επιστρέψουν να την αγοράσουν τσάμπα. Η πολιτική ασφαλώς είναι και τέχνη των εφεδρειών. Όμως όταν έλθει η κρίσιμη μάχη που θα κρίνει την τελική έκβαση του “πολέμου” απαιτείται η μέγιστη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων, η μόνη που μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη, θάρρος, αντοχή και βάσιμη ελπίδα σε μια εξαντλημένη κοινωνία. Εκεί την πάτησε και η Ευρωζώνη και κινδυνεύει να διαλυθεί. Αντί για μπαζούκας ροκάνισε το χρόνο με νεροπίστολα. Αντί για eurobonds θα μείνουν μόνο eurobones, αντί για ευρωομόλογα ευρωκόκαλα αν δεν κάνει σύντομα ένα καταλυτικό βήμα προς τα μπρος.
