Από το θεατρικό παραμύθι της αλλαγής του ανένδοτου οδηγηθήκαμε στο “τώρα αγοράζουμε” και έπειτα στα σεμνά και ταπεινά παλικάρια και όλοι μαζί κατέληξαν στις πλατείες. Οι κλεπταποδόχοι των πλατειών, βασιζόμενοι σε ψευδαισθήσεις, σε υπεραπλουστεύσεις και λογικοφανείς αυθαιρεσίες, αγανακτισμένοι απαξίωναν το πολιτικό σύστημα και οργισμένοι αποδοκίμαζαν την εξουσία.
Οι δε πεφωτισμένοι της αναρχοαριστερής διανόησης, διασπασμένοι σε συνιστώσες και κρατικίστικες ομάδες συμφερόντων, αλαλάζοντας καβαλίκευσαν το καλάμι της αυταπάτης και επὶ ψευδη οδὸν τραπόμενοι, παρουσίασαν ένα κίβδηλο κοινωνικό συμβόλαιο που ένα χρεοκοπημένο κράτος αδυνατεί να παράσχει. Μισθούς, συντάξεις, διορισμούς, ελπίδα και κυρίως αξιοπρέπεια. Η λήγουσα, ενδυσάμενη το λαϊκισμό ως λέοντος δορὰν και σμιλευμένη από τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων και των ιδεολογικοπολιτικών εξευτελιστικών συμβιβασμών, μετουσιώθηκε σε κάρτα σίτισης και επίδομα φτώχειας. Το ύψιστο μεγαλείο του προοδευτισμού.
Η πολιτική άγνοια, η αφροσύνη του εύκολου δρόμου, η προκατάληψη σε συνδυασμό με το σκότος στοιχειωδών οικονομικών αρχών, οδήγησε την φαντασίωση της παραμυθίας σε κατάρρευση με επώδυνο τρόπο για την παραπλανημένη κοινωνία. Αυτή αναζητά εξωγενείς παράγοντες για τα δεινά της, τη θυματοποίηση, τους ξένους, τις συνωμοσιολογίες, και επιδιώκει την αποφυγή της ατομικής ευθύνης, καθώς οι κατεστημένες συνιστώσες ειδικεύονται στη δημιουργία στερεότυπων συλλογικού φαντασιακού και διλημμάτων και με τη συνενοχή και την επανάληψη, διακρίνουν και διαχωρίζουν το πολιτικό και οικονομικό επιστητό, με αντίστοιχη προέκταση σε ομάδες ή ανθρώπους.
Από τον αντιαμερικανισμό οδηγηθήκαμε με αγοραίο φανατισμό στον αντιγερμανισμό. Σε μία μυωπική ρητορική μίσους και διχασμού που βασίζεται στο εμείς και οι άλλοι, προκαλώντας κάθε φορά σύγχυση με την αναγκαία αμνησία και πόλωση, προκειμένου να καλύψει την ρηχότητα και το ψέμα, την ατολμία και το παπατζιλίκι. Μία εντελώς αποτυχημένη ιδεολογία, η επιβίωση της οποίας επιζητά το ακατάληπτο μυστικό της “αλλαγής”, την υποτιθέμενη λαϊκή ανάταση και την παραπλανητική αγκιτάτσια. Οι στρατιές των ημετέρων και η προσπάθεια καθυπόταξης των ΜΜΕ το δείχνουν ξεκάθαρα.
Από την φαντασιακή ηθική ανωτερότητα λοιπόν στον απόλυτο εξευτελισμό. Ένας συγκαλυμμένος ολοκληρωτισμός που οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα. Βιώνουμε την επιδρομή του ιδεολογικού κολεκτιβισμού, όμως οι μετασχηματισμοί συνεχίζουν να είναι βίαιοι. Η κατάρρευση των ψευδαισθήσεων οδηγεί στην ωρίμανση της κοινωνίας, η οποία σταδιακά αφουγκράζεται τα παθήματά της. Η ώρα της νέας μεταπολίτευσης πλησιάζει.
