Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβει αυτό ένας πολιτικός ή ένας δημόσιος λειτουργός και, πολύ περισσότερο, ένας πρωθυπουργός ή κάποιος που θέλει να είναι ο μελλοντικός πρωθυπουργός; Όταν εκλέχτηκε, για παράδειγμα, αυτός ο καραγκιοζάκος ο Τζαβάρας, το γλυφτρόνι του Αντωνάκη στην Ηλεία, δεν βρέθηκε κανένας να του πει ότι πάει στη ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (έτσι με κεφάλαια), αντιπροσωπεύοντας ΟΛΟΥΣ τους πολίτες της Ηλείας, κάτω από την ιδεολογική σκέπη της ΝΔ μεν, αλλά ΟΛΩΝ των Ηλείων;

Τώρα αυτό το ανθρωπάκι βρίσκεται στην ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (πάλι με κεφαλαία), φερέφωνο του πιο διεφθαρμένου πολιτικού και δει πρωθυπουργού στη νεότερη ελληνική ιστορία, υπερασπιζόμενος τη φασιστομ@λ@κία του Αντωνάκη – πες μου ποιον γλύφεις να σου πω ποιος είσαι – και τα Αντωνάκια, – κατά το Ρουβάκια – έτσι σε αποκλειστικότητα ακόμα και μποϋκοτάροντας τον σημερινό αρχηγό της ΝΔ. Ουτε καν τους ψηφοφόρους της ΝΔ δεν αντιπροσωπεύει. Και θέλει (όχι ονειρεύεται, θέλει, το απαιτεί) να είναι και στο μέλλον και υπουργός. Ποιος; Ο Τζαβάρας. Που είναι η Ηλεία να ρίξω ροχάλα.

Το μισαδάκι πολιτικού, ο Τζαβάρας, είναι ένα απλό παράδειγμα μέσα στο κανόνα της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας αυτή τη στιγμή, κι όλα αυτά τα μισαδάκια έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, δεν θα υπήρχαν χωρίς τις πλάτες κάποιου. Στη περίπτωση του Τζαβάρα, τις πλάτες του Αντωνάκη. Τι γίνεται όμως όταν αυτό το μισαδάκι πολιτικού γίνεται πρωθυπουργός; Ή και υποψήφιος πρωθυπουργός; Αυτός που αδιαφορεί ακόμα και για την περιφέρεια του όσο δεν αγγίζει τα προσωπικά του συμφέροντα, των νταβατζήδων του ή αυτών που τον γλύφουν;

Το όνειρο το είδαμε για πάνω από μια δεκαετία με το ΠΑΣΟΚ. Το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ που υποτίθεται αντιπροσώπευε τον Έλληνα εργάτη, τον Έλληνα μεροκαματιάρη, τον Έλληνα αγρότη, τον Έλληνα φτωχό και αδικημένο, τον Έλληνα γενικά. Πασοκικές τρίχες. Ο όρος «πρασινοφρουρός» δεν φτιάχτηκε άδικα και ουτε πήρε τη διάσταση που πήρε στη συνείδηση του κόσμου τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 άδικα. Μικροί και μεγάλοι Πάγκαλοι, φάγανε, φάγανε, φάγανε μέχρι που το ξεσκίσανε. Το κράτος εννοώ.

Φάγανε από παντού, από προγράμματα Ντελόρ μέχρι αμυντικά προγράμματα και αγορές του αιώνα. Φάγανε από χρηματιστήρια μέχρι Κοσκωτάδες. Αλλά δεν ήταν μόνο ότι φάγανε, στο διάβα τους καταστρέφανε κι όλας για να μη φάει κανένας άλλος. Κι αυτό γιατί το κριτήριο τους ήταν ότι όλοι τρώνε.

Κι εγώ να δεχτώ ότι ο Αντρέας είχε κάτι σωστό στο μυαλό του, κάτι που τέλος πάντων θα έκανε καλό και στην Ελλάδα και στους Έλληνες, – και η αλήθεια είναι ότι μερικές κινήσεις του ήταν καλές και πετυχημένες – το κακό ήταν με όλες αυτές τις ακρίδες που τον ακολουθούσαν. Τις ακρίδες που θέλαν να «αλλάξουν» το κράτος με τους «δικούς μας». Και το οι «δικοί μας» δεν ήταν σοσιαλιστές, ουτε καν Πασόκοι ή Παπανδρεϊκοί. Παράσιτα ήταν που αρπαχτή ήθελαν να κάνουν και τοποθετούσαν αυτούς που τους επιτρέπαν να κάνουν την καλύτερη και την μεγαλύτερη αρπαχτή πληρώντας θέσεις κλειδιά μέσα στο κράτος από ανθρώπους που υπηρετούσαν τη διαφθορά και μόνο. Και το καταφέραν. Αλλάξαν το κράτος, αλλάξαν όλη τη κοινωνία. Όχι όμως με σοσιαλιστές, όχι με υπασπιστές του δικαίου του αδυνάτου όπως υποστήριζε ο Αντρέας, αλλά με ακρίδες και Πάγκαλους που τρώγανε, τρώγανε, τρώγανε.

Ο Αντωνάκης ήταν η απόλυτη συνέχεια, αλλά δεν είχε και πολύ χρόνο να «αλλάξει» όλο το κράτος. Αυτός είχε και άλλες προτεραιότητες. Πρώτα να βοηθήσουμε τους νταβατζήδες που χρηματοδοτούν την κάθε του αποστασία και προδοσία τόσα χρόνια, να τακτοποιήσουμε κάτι δικά μας παιδιά, κάτι καλαματιανούς κι αν επιβιώσουμε παραπάνω, βλέπουμε τι θα αρπάξουμε. Δεν πρόλαβε. Ό,τι τακτοποίησε το τακτοποίησε στο χρόνο που είχε και μετά ήρθε Τσίπρας. Πρώτη φορά αριστερά. Που είναι η Κουμουνδούρου να ρίξω ροχάλα.

Λοιπόν, αυτά που ακούω είναι ανατριχιαστικά. Πρώτο από όλα, όλα αυτά τα παράσιτα, οι ακρίδες του ’90 έχουν επανέλθει και τώρα έχουν επανέλθει έχοντας πάρει ένα πολύ σκληρό μάθημα. Όλα είναι προσωρινά. Κι επειδή όλα είναι προσωρινά το φαγοπότι έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο προκλητικότητας. Τώρα γίνεται ωμό. Αρπάχτε ό,τι μπορείτε κι όσα πιο πολλά μπορείτε γρήγορα γιατί αύριο δεν θα υπάρχουμε. Αυτό είναι το δόγμα αυτή τη στιγμή. Όχι ένας Αντωνάκης, χιλιάδες Αντωνάκηδες. Εκατοντάδες σύμβουλοι με αμοιβές μέσω όρο τις 3-6,000 σε μια χώρα που ο μέσος μισθός είναι 600 ευρώ. Δουλειές που αν δεν είσαι ροζοφρουρός (γιατί ο Τσιπραϊκός Σύριζα ουδεμία σχέση έχει με το κόκκινο) δεν τις βλέπεις ουτε στον ύπνο σου και επιδοτήσεις που μυστηριωδώς έχουν κλείσει πριν ανοιχτούν στα χαρτιά. Επιδοτήσεις εκατοντάδων χιλιάδων. Μια Ελλάδα διπλών ταχυτήτων. Αυτών που τρώνε και αυτών που πεινάνε.

Κι αυτά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Έχω εκνευριστεί παρα πολύ με αυτά που ακούω και τα ακούω συνέχεια. Από το Σύριζα και τον Αλέξη δεν περιμέναμε πολλά, αλλά περιμέναμε ότι κάτι θα άλλαζε. Κάτι θα άλλαζε από τη χώρα του Αντωνάκη και του Σηματάκι, από τη χώρα διεφθαρμένων και αλητών. Και μας ήρθε ο Αντρέας 2.0 στη καινούργια έκδοση, τη βελτιωμένη, αυτή του 21ου αιώνα με τους ροζοφρουρούς, τέως πρασινοφρουρούς.

Περιμέναμε κάτι να λειτουργήσει, κάτι λίγο τέλος πάντων. Να λειτουργήσει αυτό το κράτος όπως λειτουργούν ακόμα και η Ρουμανία ή η Αλβανία που μέχρι χτες τις κοροϊδεύαμε. Πολύ στενός μου άνθρωπος μου είπε κάτι αυτή τη βδομάδα που με …έστειλε. Δεν μπορώ να βρω πιο κατάλληλη έκφραση και ας με συγχωρέσετε. Πέθανε ο πατέρας της και για να συνεχίσει να παίρνει η γριά μάνα της την σύνταξη αυτού του ανθρώπου, μοναδικός της πόρος που και νομικά δικαιούται, πρέπει να αποδείξουν ότι ο αποθανόν δεν την …είχε χωρίσει. Ότι στο θάνατο του ήταν ακόμα παντρεμένοι.

Συγγνώμη αλλά εγώ δεν ξέρω τις κατάλληλες λέξεις – τις κόσμιες αρκετά – σε καμία γλώσσα από αυτές που ξέρω, για να περιγράψω αυτό το κράτος. Και αυτό είναι πάλι η κορυφή του παγόβουνου. Και ο Αλέξης τα ήξερε όλα αυτά. Τα τελευταία πέντε χρόνια τουλάχιστον, πριν γίνει πρωθυπουργός, τα άκουγε από παντού. Από ένα κόσμο αηδιασμένο από ένα κράτος που όχι απλά δεν λειτουργεί αλλά που εσκεμμένα τον μποϋκοτάρει, του βάζει τρικλοποδιές, είναι εναντίον του. Υποτίθεται μάλιστα ότι τα ζούσε και ο ίδιος.

Τα ήξερε αυτά ο Αλέξης και μάλιστα σε πολλές ομιλίες του είχε μιλήσει για ένα πιο φιλικό κράτος, για ένα κράτος που θα λειτουργεί για τους πολίτες του. Και τι κάνει ο Αλέξης γι’ όλα αυτά; Ψάχνει να βρει δικαιολογίες για να υπερασπιστεί αυτούς τους λίγους, αυτούς που σαν ακρίδες τρώνε από παντού, αποτελειώνοντας αυτό που ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ και συμπλήρωσε ο Αντωνάκης.

Και πως απαντάει ο απέναντι; Ο άλλος Καππαδόκης που θα έρθει κι αυτός για να μας σώσει; Τρέμει στο τι θα αφήσουν αυτοί για να έχουν να φάνε οι δικοί του! Αλέξης και Κούλης συνεχίζουν αυτό που ξεκίνησε ο Αντωνάκης, αυτό το κάθαρμα, να διχάζουν τον λαό αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις – από το διχασμό μόνο οι μικροτσούτσουνοι θρασύδειλοι μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής κερδίζουν – για να μπορούν ανενόχλητοι να κάνουν την αρπαχτή τους στο ενδιάμεσο. Ποιο συνέδριο του Σύριζα; Ποια καινούργια γραφεία της ΝΔ; Από πού είναι και οι δυο να ρίξω ροχάλα.

Για την απαξίωση της ελληνικής πολιτικής, των Ελλήνων πολιτικών ακόμα και πρωθυπουργών και των δημοσίων λειτουργών, δεν φταίει ο κόσμος. Το «Αντωνάκης» μόνος του το προκάλεσε ο Σαμαράς και για τον Αλέξη έχω σκεφτεί πολλές λέξεις αλλά προς το παρόν καμία κόσμια αρκετά για να εκδοθεί. Οι ίδιοι το έφεραν στον εαυτό τους, όχι αποτυγχάνοντας, αλλά προδίδοντας την βασική τους υποχρέωση προς αυτούς που τους πληρώνουν και τους εκλέγουν. Την υποχρέωση τους να προστατεύσουν και να υπερασπιστούν τα συμφέροντα και το καλώς έχειν αυτού του λαού. Όλου του λαού, ανεξάρτητα με το τι ψήφισαν ή τι πιστεύουν και μάλιστα το έκαναν θυσιάζοντας τον κόσμο για προσωπικά συμφέροντα και προσωπικές ιδεοληψίες.

Αλλά θυμηθείτε ρεμάλια, η ώρα πλησιάζει και θα μιλάτε όλοι σας πάλι για …τη χαμένη ψήφο! Θυμηθείτε.

********************************************

Για άλλη μια Παρασκευή παρέα μου κάνει με τα φώτα σβηστά, ο Θάνος Ραφτόπουλος.

********************************************

Στη φωτογραφία …πως το λένε οι Εγγλέζοι να δεις …no comment!

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!