Μιλάμε για επιφανείς γιατρούς, δικηγόρους, αρχιτέκτονες, καθηγητές και προέδρους πανεπιστημίων, προέδρους διεθνών επιχειρήσεων, πετυχημένους ιδιοκτήτες τεράστιας κτηματικής περιουσίας (Real estate), και γενικά για πτυχιούχους που πέτυχαν την επιστημονική και οικονομική τους καταξίωση με τις σπουδές που πήραν δωρεάν από τα πανεπιστήμια της Ελλάδας. Δεν θα εξετάσω εδώ, ούτε θα αμφισβητήσω την ορθότητα του Συντάγματος για το τι είναι η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, «δικαίωμα» ή «αγαθόν». Μία είναι όμως η πραγματικότητα, ότι όποια επαγγελματική κατάρτηση απέκτησαν οι Έλληνες επιστήμονες του εξωτερικού, πληρώθηκε από το τον Έλληνα φορολογούμενο. Και τούτο διότι το Ελληνικό Σύνταγμα, άρθρο # 16/4, επιτάσσει ότι όλοι οι ‘Ελληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν Παιδείας, σε όλα τα κρατικά εκπαιδευτήρια.
Δηλαδή τα έξοδα για τα δίδακτρα του πανεπιστημίου που φοίτησαν οι Έλληνες που διαπρέπουν στο εξωτερικό και που τους βοήθησαν να μεγαλουργήσουν στα περατα του κόσμου, πληρώθηκαν από κάποιον άλλον. Από τον Έλληνα φορολογούμενο και ίσως από κάποιον που δεν μπορούσε να πληρώσει το ενοίκιο του δωματίου του δικού του παιδιού του για να πάει στο Πανεπιστήμιο. Οι ελάχιστοι φόροι του όμως βοήθησαν ώστε κάποιος άλλος, που ίσως μπορούσε να πληρώσει τα δίδακτρα, παίρνει δωρεάν την επαγγελματική του κατάρτηση.
Φυσικά, σύμφωνα με το Σύνταγμα, η ανώτατη παιδεία που πήραν στη πατρίδα είναι «δικαίωμα», αλλά σαν πολιτισμένοι και ευαίσθητοι άνθρωποι δεν αισθάνονται ότι χρωστάνε κάτι στον Έλληνα φορολογούμενο; Νομικά δεν χρωστάνε σε κανένα τίποτα, αλλά ηθικά δεν χρωστάνε σε αυτούς που ξοδεύτηκαν για να εφοδίαστούν με τα όπλα να κατακτήσουν το κόσμο τους;
Δεν τους αποδίδω δόλο, αλλά απλώς μια πιθανή αδιαφορία. Και κατά κάποιο τρόπο τους δικαιολογώ, διότι λόγω των κρατούντων συνθηκών εργασίας και διαβίωσης στο τόπο της διαμονής τους, η έννοια πατριωτισμός και «Γένος» μπορεί να έχει αμβλυνθεί σημαντικά. Δηλαδή ίσως, ασυναίσθητα, ο τόπος γεννήσεως δεν παίζει στη συνείδησή τους τόση μεγάλη σημασία.
Σαν μορφωμένοι άνθρωποι όμως θα πρέπει να κοιτάξουν μέσα τους και να αναρωτηθούν αν ίσως αισθάνονται ότι θα πρέπει να επιστρέψουν κάποια ψίχουλα από αυτά που κερδίζουν, με την ικανότητά τους, εφοδιασμένοι με τις γνώσεις που απέκτησαν δωρεάν στη πατρίδα τους. Και μάλιστα στη σημερινή κρίση που περνάει η πατρίδα μας και η Παιδεία.
Επειδή υπάρχουν χιλλιάδες πετυχημένοι ελληνοσπουδαγμένοι πτυχιούχοι στο εξωτερικό, θα πρέπει να αναλογιστούν το χρέος τους και να βρεθεί τρόπος ώστε συλλογικά να αναληφθεί εκ μέρους τους μια συντεταγμένη και συνολική προσπάθεια, της οποίας τα αποτελέσματα θα βοηθήσουν αποτελεσματικά την Ελληνική Παιδεία να αντεπεξέλθει στη δαπάνη της δωρεάν Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Επειδή η ανάπτυξη της τεχνολογίας έχει κάνει τη γη πολύ μικρή και οι αποστάσεις έχουν σχεδόν εκμηδενιστεί, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν κάπου στο κόσμο, όπως στην Αμερική, στην Ευρώπη ή στην Αυστραλία, ένα διεθνή φορέα με αποκλειστικό σκοπό τη δημιουργία ενός Αποθεματικού Ταμείου (Endowment Fund), το προϊόν του οποίου θα χρησιμοποιηθεί για την ανέλιξη της Τριτοβάθμιας «παιδείας». Όπως π.χ. της συνεργασίας διεθνών κέντρων επιστημών με τα Ελληνικά Πανεπιστήμια, ανάθεση ερευνών από επιχειρήσεις που ηγούνται, για τη δημιουργία και συντήρηση Φοιτητικής Στέγης ή για να χρηματοδοθούν τα δίδακτρα για άπορους αποφοίτους για μεταπτυχιακές σπουδές;
Ό,τι μπορεί καθένας από το περίσσευμά του. Ένας μπορεί 100 δολλάρια το χρόνο, άλλος 1.000, άλλος 10.000, άλλος 1.000.000. Ας λάβουν δε υπ’ όψιν ότι σε όλο το πολιτισμένο κόσμο η προσφορά τους αφαιρείται από το εισόδημά τους, το οικονομικό βάρος δεν θα είναι αβάσταχτο. Είπαμε, από το περίσευμά τους.
Μια τέτοια προσπάθεια δεν θα μπορούσε να ήταν ακατόρθωτη, αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι στη διάρκεια των δραστηριότητων τους στο κλάδο τους, πιθανόν πολλοί απ’ αυτούς, θα έχουν επιλύσει πολύ μεγαλύτερα και πολύπλοκα προβλήματα. Και δεδομένου ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, το μεγαλύτερο πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίσουν είναι να αγκαλιάσουν της ιδέα και πάρουν την απόφαση.
Επιπροσθέτως, μπορώ να τους διαβεβαιώσω ότι θα αισθανθούν ωραία, αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι ευτυχία είναι να δίνεις. Και μάλιστα όταν έτσι αισθάνεσαι ότι κάνεις το χρέος σου.
