Απάθεια

γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.

Δεν με ένοιαξαν οι λεπτομέρειες από το περίφημο περιστατικό με την γκαζόζα. Ούτε ενδιαφέρθηκα να μάθω τα διάφορα σενάρια σωτηρίας των ΑΝΕΛ. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου το τι θα κάνει ο Παπαχριστόπουλος και πρέπει να καταβάλω μεγάλη προσπάθεια για να θυμηθώ ποιοι είναι όλοι αυτοί που πήραν μεταγραφή τις τελευταίες ημέρες.

Διαβάζοντας τις παραπάνω προτάσεις, κάποιος που με ξέρει θα παραξενευτεί. Ακόμα και αν δεν με γνωρίζει κάποιος, και μόνο το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή διαβάζει το “editorial” σε μία ιστοσελίδα πολιτικής αρθρογραφίας είναι αρκετό για να καταλάβει το πόσο ασχολούμαι με την πολιτική καθημερινά. Και όμως, έχω φτάσει πλέον σε σημείο απάθειας και σίγουρα το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε πολλούς άλλους.

Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι καταλαβαίνετε τι εννοώ, αλλά στους υπόλοιπους μπορώ να το εξηγήσω με τον εξής τρόπο: Φανταστείτε ότι τρώτε ένα χαστούκι. Ξαφνιάζεστε, πονάτε, είστε σε εγρήγορση και μπαίνετε σε κατάσταση άμυνας. Έτσι έγινε όταν ακούσαμε τις πρώτες ατάκες του Βαρουφάκη ή του Πολάκη. Ποιός πάει και απειλεί τη ζωή δημοσιογράφου μπροστά σε κάμερες χωρίς ίχνος ντροπής; Τι χαστούκι ήταν αυτό στην ελευθερία του Τύπου, το επίπεδο της πολιτικής μας και τη Δημοκρατία γενικότερα;

Αλλά δεν μείναμε στο ένα χαστούκι. Υπήρχε επανάληψη και συνέπεια στην συχνότητα των χαστουκιών. Και ξέρετε κάτι; Μετά από λίγο αρχίσαμε κάποια πράγματα να μας φαίνονται λιγότερο εντυπωσιακά. Το αίμα συσσωρεύεται στο σημείο επαφής, αρχίζει το δέρμα να μουδιάζει και σταδιακά να συνηθίζει τον πόνο. Θυμάστε τότε στην Κρήτη που ο Τσίπρας τσακώθηκε με έναν δημοσιογράφο επειδή δεν του άρεσε η ερώτηση; Τώρα που το είπα μπορεί κάτι να σας θύμισα, αλλά αλλιώς μάλλον ήταν κάτι που είχατε ξεχάσει. Την πρώτη σφαλιάρα τη θυμάσαι χαρακτηριστικά, την δέκατη πέμπτη από τις δεκάδες αποκλείεται να τη θυμάστε με λεπτομέρειες, αν δεν έχει χαθεί ως ανάμνηση ανάμεσα στις υπόλοιπες.

Δεν μείναμε όμως στις σφαλιάρες. Είχαμε γροθιές, αγκωνιές, γονατιές και κάθε είδους κλωτσιές. Είχαμε Πετσίτη και Αρτεμίου και δημοψήφισμα και κωλοτούμπα και παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη και βλήματα με Σαουδάραβες και εκλογικούς νόμους και Βόρεια Μακεδονία και επικοινωνιακά τρικ στο Μάτι και τελικά, όταν φτάσαμε στους δημόσιους εκβιασμούς μεταξύ πρώην συγκυβερνητών, τις γκαζόζες και τους Παπαχριστόπουλους, έχουμε κουλουριαστεί παθητικά στο πάτωμα, έχει μουδιάσει πλέον όλο το σώμα μας και το μυαλό μας έχει μάθει να μπλοκάρει τον πόνο.

Αύριο όμως, όταν κάποια στιγμή σταματήσουμε να τρώμε ξύλο, θα αρχίσουμε να νιώθουμε και τον πόνο που είχαμε μπλοκάρει. Θα έχουμε δυσκολία στην κίνηση, θα μας πάρει καιρό να αναρρώσουμε σωματικά και ακόμα περισσότερο καιρό να αναρρώσουμε ψυχολογικά, αν καταφέρει κάτι τέτοιο η γενιά μας. Δεν ξέρω πώς θα είναι αυτή η διαδικασία ανάρρωσης στην μετατσιπραϊκή εποχή της Ελλάδας, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα πάρει καιρό και σίγουρα, όπως και με τις γροθιές και τις σφαλιάρες, τα τραύματα που δεν φαίνονται θα χρειαστούν πάρα πολύ περισσότερο καιρό για να ξεπεραστούν.