Μάλλον είχα δώσει τη σωστή απάντηση γιατί χαμογέλασε. Και μετά ξαναρώτησε, «όλοι αυτοί οι λόγοι είναι που με έδιωξαν και συνεχίζουν να με διώχνουν από τη Φιλανδία κι εμένα. Και έχω διαβάσει άρθρο σου που γραφείς κάτι παρόμοιο αλλά και γι’ αυτό το λόγο δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ήρθες στη Φιλανδία που είναι το ίδιο και το αυτό.» Χα. είναι το ίδιο και το αυτό για σένα, για μένα …δεν με νοιάζει. Δεν με πονάει, δεν με πληγώνει. Εδώ είμαι απλά …ξένος. Μάλιστα σε κάποιο σημείο της είπα ότι αυτή η μειονότητα των γενίτσαρων και «δήθεν» έχει καταστρέψει την Ελλάδα όχι απλά οικονομικά αλλά και σε κάθε επίπεδο. Κάτι σαν τους φελλούς, συνεχίζουν να επιπλέουν παρ όλα όσα συμβαίνουν ακόμα και αυτή τη στιγμή. Και όχι απλά να επιπλέουν αλλά και κάποιοι από αυτούς να κυριαρχούν και να συνεχίζουν να γίνονται πρότυπα και ρυθμιστές της πολιτικής και κοινωνικής ζωής στην Ελλάδα.
Τώρα θα μου πείτε τι σας νοιάζουν εσάς τα προσωπικά μου δεδομένα αλλά σκεφτόμουνα αυτή τη συζήτηση καθώς διάβαζα για τη συνέντευξη του πρώην προέδρου του ΤΑΠΕΔ, Στέλιου Σταυρίδη σε Νορβηγική εφημερίδα.
Εδώ κολλάει παρένθεση. Λοιπόν, δεν ανήκω σε αυτούς που γράφουν εν βρασμώ ψυχής. Αυτό έχει σχέση και με το γεγονός ότι τα τελευταία δέκα χρόνια δεν κάνω άμεσο ρεπορτάζ. Δεν αναφέρω γεγονότα. Επειδή ανήκω στη παλιά σχολή που ο δημοσιογράφος έχει και άποψη και δεν αναφέρει απλά το γεγονός – αν και τα τελευταία χρόνια αυτό γίνεται όλο και πιο συχνά μέσω του «αντιγραφή» / «επικόλληση» – υπήρξαν φορές – ευτυχώς λίγες – που στο παρελθόν έγραψα εν βρασμό ψυχής και το πάθημα έγινε μάθημα. Εν βρασμό ψυχής το γεγονός σε πλημυρίζει βγάζοντας προσωπικές σκέψεις και ένστικτα που σου αποκλείουν να δεις τα γεγονότα που τις περισσότερες φορές ακόμα εξελίσσονται και να καταλήξεις και σε λάθος συμπεράσματα.
Έτσι λοιπόν τώρα πια γράφω με την απόσταση του χρόνου και την ηρεμία του παρατηρητή που έχει δει το γεγονός να ξεδιπλώνεται προς όλες τις κατευθύνσεις και τις περισσότερες φορές να έχει πάρει μια κάποια μορφή. Μάλιστα μερικές φορές υπάρχει και απόσταση μηνών μεταξύ του γραπτού μου και του γεγονότος.
Αλλά, για να επανέλθω στον Σταυρίδη και τη συνέντευξη του, εδώ το θέμα ήταν επί προσωπικού. Μάλιστα προσωπικού! Στα χρόνια που ζω στο εξωτερικό πιστεύω ότι έχω γνωρίσει τους διαφορετικούς τύπους Έλληνα της διασποράς. Τον Έλληνα που μάθαινε τον Γερμανό τι εστί κομπολόι, τον Έλληνα που έπινε μόνο φραπέ στο Παρίσι, τον Έλληνα που μόλις πηρέ το φιλανδικό διαβατήριο ξέχασε τα ελληνικά του και τον Έλληνα στο Λονδίνο που το έπαιζε Άγγλος πρίγκιπας από το Γιόρκσαϊρ. Αυτά για να μην πιάσω αυτά που είδα σε ελληνικό πικνίκ στη Καλιφόρνια που έκαναν την ταινία με τον Ελληνικό γάμο …τίποτα. Στην αρχή κάποιοι με στενοχωρούσαν, μετά είδα την αστεία του πλευρά. Αλλά κάποια στιγμή είδα και τη πολύ σοβαρή πλευρά.
Στα χρόνια που ζω εκτός Ελλάδας υπήρξαν στιγμές που η Ελλάδα ζούσε στιγμές κρίσης. Ίσως όχι όπως η σημερινή αλλά στιγμές κρίσης. Κάθε φορά, μα κάθε φορά που η Ελλάδα περνούσε μια κρίση όλοι γινόντουσταν Έλληνες με την ψυχή τους ασπίδα. Και αυτό το λέω χωρίς καμία αίσθηση εθνικισμού ή τίποτα παρόμοιο και ίσως σε αντίστοιχες περιπτώσεις ο Φιλανδός ή ο Γερμανός να είναι ακριβώς το ίδιο.
Βράχος ο Έλληνας λοιπόν, και ο Φιλανδός θυμόταν τα ελληνικά του, ο πρίγκιπας από το Γιόρκσαϊρ γινόταν καρντασάκι και το κομπολόι απλωμένο ζωνάρι. Σπάνια τέτοιες στιγμές είδα κάποιον να μην βάφεται γαλανόλευκος. Και το ξανατονίζω, αυτά τα λέω χωρίς καμία αίσθηση εθνικισμού ή σωβινισμού. Άλλωστε η ίδια μου η σύντροφος μου παρ’ όλα όσα λέει για τη Φιλανδία – και σας βεβαιώνω ότι είναι πολύ χειρότερα από όσα έχω πει εγώ ακόμα και εν βρασμό ψυχής και μάλιστα μερικές φορές βρισκόμαστε στη παράξενη φάση να είμαι εγώ αυτός που υπερασπίζεται τη χωρά της – σε περίπτωση ανάγκης και κρίσης θα αντιδρούσε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Αλλά εγώ όπως είπα και παραπάνω είμαι Έλληνας και με νοιάζει, και καμαρώνω αυτή τη συμπεριφορά των συμπατριωτών μου συγχωρώντας ακόμα και τον πρίγκιπα από το Γιόρκσαϊρ.
Πολύ αγαπημένη φίλη και συνάδελφος είναι τουρκάλα από την Κωνσταντινούπολη και κάνουμε συχνά παρέα. Αυτό που και οι δυο μας λέμε πολλές φορές είναι ότι μακάρι οι συμπατριώτες μας να μπορούσαν να ζήσουν ένα διάστημα μακριά από τη πατρίδα, μαζί μας, για να δουν πόσο γελοίες είναι οι διαφορές μας και πόσο καλυτέρους πατριώτες μας έχει κάνει η ζωή στο εξωτερικό από το να ήμασταν ακόμα στις πατρίδες μας όσο τρελό και να ακούγεται.
Καινούργια παρένθεση, αλλά σχετικό. Θα θυμάστε το χαμό που έγινε στην Βόρειο Ευρώπη με τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα και τις καθυστερήσεις. Όλα τα στερεότυπα στο αέρα και δεν ήξερες από πού να φυλαχτείς. Να σου οι τεμπέληδες οι έλληνες, οι άχρηστοι οι έλληνες, οι διεφθαρμένοι έλληνες και μια Κυριακή η μεγαλύτερη φιλανδική εφημερίδα κάνει ένα δεκασέλιδο αφιέρωμα που ούτε λίγο ούτε πολύ καταλήγει με μια πρόταση στην Ολυμπιακή επιτροπή. Αν και μένουν έξη μόνο μήνες η Φιλανδία είναι πιο ικανή να οργανώσει τους ολυμπιακούς αγώνες από τους τεμπέληδες και άχρηστους έλληνες. Εκεί χτύπησαν τα λαμπάκια μου. Και ξέρετε ποια ήταν η μεγάλη ειρωνεία; Ότι βλέποντας το πανηγύρι των νταβατζήδων του Καραμανλή από την ημέρα της ανάθεσης είχα εναντιωθεί με την ανάληψη αυτού του τρελού επιχειρήματος για την μικρή και φτωχιά Ελλάδα. Δυστυχώς όλες μου οι αμφιβολίες δικαιωθήκαν αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι έλληνες είναι άχρηστοι και τεμπέληδες.
Για τρεις μήνες έγραψα σε κάθε έντυπο που συνεργαζόμουν και μη. Από τον Περικλή μέχρι τον γιατρό τον Παπανικολάου χρησιμοποίησα σε κείμενα που θύμιζαν σεντόνια για να απαντήσω στο δεκασέλιδο. Η κοπέλα που χρησιμοποιούσα για τις μεταφράσεις στο τέλος κόντεψε να πάθει υπερκόπωση και να μάθει απ’ έξω όλη την ελληνική ιστορία. Το γελοίο της ιστορίας, οι ολυμπιακοί αγώνες έγιναν στην Αθήνα με την ανάλογη επιτυχία αλλά οι Φιλανδοί που την ίδια χρονιά οργάνωναν το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου που διαρκεί ένα τριήμερο σε ένα στάδιο απότυχαν να είναι έτοιμοι στην ώρα τους και μάλιστα ζήτησαν συγγνώμη από την διοργανώτρια επιτροπή για τις κακοτεχνίες και τις προχειρότητες. Συγγνώμη από τους έλληνες όμως δεν ζήτησαν ποτέ, απεναντίας στη πρώτη ευκαιρία ζήτησαν ενέχυρα. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Μετά ήρθε ο Γιωργάκης στη Φιλανδία. Και ένα πρωινό στο γραφείο μου στο κέντρο τύπου, με περίμενε Φιλανδός συνάδελφος για να με ρωτήσει γιατί είχα καθυστερήσει, μήπως τεμπέλιασα και με πήρε ο ύπνος. Αυτή τη φορά δεν ήταν φιλανδική εφημερίδα αλλά ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός που στην επίσκεψη του στη Φιλανδία είχε πει ότι πρωθυπουργεύει σε μια χώρα διεφθαρμένων και τεμπέληδων. Και εν μια νυχτί όλα τα στερεότυπα ξύπνησαν ορεξάτα και άρχισαν να με βαράνε στο σβέρκο αλύπητα.
Και σε πια εφημερίδα να τον σβερκώσω και σε πιο περιοδικό να τον μουντζώσω που αυτός μπορεί όταν έλεγε αυτά που έλεγε να εννοούσε το σάπιο σύστημα και τους νταβατζήδες που ανακάλυψε ο Κωστάκης αλλά ο Φιλανδός έβλεπε εμένα. Από την ημέρα που ξεκίνησε η κρίση όλοι οι έλληνες του εξωτερικού έχουμε ενοχοποιηθεί από στερεότυπα καθημερινά. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει Έλληνας σε κάθε γωνιά της γης που να μην ήπιε το πικρό ποτήρι. Ακόμα και στους στενούς μας κύκλους έχουμε ακούσει πράγματα ασύλληπτα από ανθρώπους που μας ξέρουν χρόνια. Και τίποτα δεν έχει αλλάξει τα τελευταία τρία χρόνια.
Και δεν μιλάω για τη πιθανή καζούρα που μου κάνουν κατά περιόδους συνάδελφοι, έχω κάνει και εγώ αντίστοιχες. Μιλάω να πας να πιεις καφέ και με το που ο άλλος, ό άγνωστος, ακούει ότι είσαι Έλληνας να σου λέει θρασύτητα ότι δεν θέλει να σε πληρώνει για να τεμπελιάζεις. Να κάνεις ήρεμος τσιγάρο και να σε ρωτάει η μισομεθυσμένη φινλανδέζα αν θα πληρώσεις τώρα πια τους φόρους σου. Να πηγαίνεις σε δημόσια υπηρεσία και με το που βλέπουν ότι είσαι Έλληνας να μεταμορφώνεσαι ξαφνικά σε ύποπτο.
Αλλά οι έλληνες βράχος, ούτε τα ελληνικά να ξεχάσουν, ούτε να το παίζουν πρίγκιπες. Την γαλανόλευκη στη καρδιά και δεν μας φοβίζει τίποτα και για να πω την αλήθεια όλους αυτούς τους ξενοφοβικούς και γεμάτους στερεότυπα βόρειο-ευρωπαίους, αυτό είναι που τους έχει τρομάξει περισσότερο. Αυτή η τρέλα τους φοβίζει και τους ανησυχεί και ίσως και να το ζηλεύουν λιγάκι.
Και μετά μας πρόεκυψε άλλος δήθεν. Η Κριστίνα Πλέττερ είναι γνωστή Νορβηγίδα δημοσιογράφος και έγραψε ένα άρθρο για τις ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα μέσω της κρίσης παίρνοντας και μια σειρά από συνεντεύξεις. Τέσσερεις αξιοπρεπείς έλληνες συμπεριλαμβανόμενης και μιας απολυμένης και ο Σταυρίδης.
Το άρθρο, με λίγη βοήθεια, το διάβασα απ’ ευθείας από τη Νορβηγική εφημερίδα θέλοντας να έχω μια άμεση άποψη από το τι είπε αυτό το θαύμα της ελληνικής παιδείας και τι έγραψε η νορβηγίδα δημοσιογράφος και όχι μέσω ελληνικών εντύπως και μεταφράσεων.
Έτσι λοιπόν το κείμενο ξεκινάει με την απολυμένη που παρουσιάζει με συνοδεία ενός βίντεο την κατάσταση της και τις συνθήκες που ζει. Και σύντομα πέρασε στον ταξιδεύοντα μόνο με νταβατζήδων λίαρ τζετ, πρώην πρόεδρο του ΤΑΠΕΔ. Τώρα ο Στέλιος Σταυρίδης πρέπει να είναι μετ’ επαίνων απόφοιτος της Ανώτατης Σχολής των Δήθεν και Γενίτσαρων, Κωστόπουλος και Σια με έδρα τη Μύκονο. Και πιστεύοντας ότι ήρθε επί τέλους η ώρα για τα δέκα λεπτά διασημότητα τους αποφάσισε να δικαιώσει τον δάσκαλο του, Κωστόπουλο, εφ’ άπαξ. Έτσι όρμησε στο γραφείο του που τον περίμενε η δημοσιογράφος αφού ουρλιάζοντας έβρισε τις γραμματείς του στο προθάλαμο. Και αφού κάθισε σαν πασάς στη πολυθρόνα του άρχισε την συνέντευξη με μια χυδαία βρισιά στα αγγλικά προς ..άγνωστη κατεύθυνση αλλά εμφανώς για να τον ακούσει η δημοσιογράφος.
Τώρα εγώ τη δημοσιογράφο δεν την ξέρω αλλά ξέρω το τρόπο γραφής και τον έχω μεταχειριστεί κι εγώ πολλές φορές. Διαβάζοντας λοιπόν πίσω από τις λέξεις μετά από τη συνομιλία με μια πολύ αξιοπρεπή ελληνίδα που έχει χάσει με την απόλυση της το κόσμο κάτω από τα πόδια της σου έρχεται το στερεότυπο του αλαζονικού και διεφθαρμένου από την εξουσία τύπου που την έχει δει και λίγο Κιμ Καρντάσιαν. Και μάλιστα αφήνει την βρισιά στα αγγλικά επίτηδες – όπως ακριβώς θα είχα κάνει κι εγώ – για να δώσει έμφαση στο απολίτιστο του γουρουνιού.
Και η αλαζονεία ξεχειλίζει σε κάθε λέξη που αναπαράγει η δημοσιογράφος. Το εγώ του κυρίου τίποτα κτυπάει κόκκινο και είναι σαφές πως την έχει δει …ποιος είναι αυτός ο Ομπάμα, πως τον είπατε, μπροστά μου. Ερχόμενη από μια χώρα που το κράτος πρόνοιας κυριαρχεί η δημοσιογράφος προσπαθεί να του αντιπαρατεθεί αλλά ο ειδικός την ισοπεδώνει λέγοντας ότι για όλα φταίνε οι ανόητοι έλληνες που δεν καταλαβαίνουν τι είναι το καλό τους και ότι η μονή λύση είναι να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα.
Για τα υπόλοιπα που άκουσα δεν συμπεριλαμβάνονται στο άρθρο αλλά μιλώντας με συνάδελφο νορβηγό που ξέρει την Κριστίνα Πλέττερ και έχει μιλήσει μαζί της έμαθα ότι πραγματικά ο Σταυρίδης ευχήθηκε να ζούσε στην Ελλάδα αλλά με νορβηγούς για κατοίκους. Στο κείμενο και αναφερόμενος στο λιμάνι του Πειραιά ο μαθητής του Κωστόπουλου αποκαλεί τους έλληνες μέτριας νοημοσύνης και όταν η δημοσιογράφος προσπάθησε να πει κάτι για τον μεγάλο δημόσιο τομέα της χώρας της την διέκοψε δείχνοντας της φυλλάδιο από τις ενοικιαζόμενες «βίλλες» που έχει λέγοντας ότι η Νορβηγία έχει μεγάλο δημόσιο αλλά δεν έχει ήλιο και τις δίκες του … ενοικιαζόμενες «βίλλες»!
Εδώ σταματάμε. Ο άνθρωπος μόνο με αυτή τη πρόταση και τη κίνηση να προωθήσει ιδιοκτησίες του σε μια στιγμή που αντιπροσώπευε την ελληνική κυβέρνηση απόδειξε με το πιο περίτρανο τρόπο ότι είναι η πεμπτουσία της διαφθοράς. Ο Σταυρίδη είναι ο «μαζί τα φάγαμε» και αυτή τη στιγμή που όλα καταρρέουν συνεχίζει να καταστρέφει με τη συμπεριφορά του.
Βλέπετε τώρα αυτό το άρθρο και χάρις στη παράσταση που έδωσε ο Σταυρίδης έχει περάσει σε όλα τα σκανδιναβικά έντυπα και το μόνο που έμεινε στο σκανδιναβό δεν είναι η απολυμένη μητέρα ούτε ο εργάτης από το λιμάνι αλλά ο διεφθαρμένος αλαζόνας και ανόητος Σταυρίδης. Και επειδή ο σκανδιναβός δεν θα δει ποτέ του τον μαθητή του Κωστόπουλου που κρύβεται σε λίαρ τζετ νταβατζήδων θα δει εμένα και γι αυτόν ο κάθε Έλληνας είναι Σταυρίδης.
Έτσι όπως το έγραψε η νορβηγίδα συνάδελφος λοιπόν και χωρίς εν βρασμό ψυχής, Σταυρίδη Fuck you!
Και για να σοβαρέψουμε λίγο ακόμα. Από ότι έμαθα ο Σταυρίδης ήταν προσωπική επιλογή του πρωθυπουργού. Κάτι σαν τον Στουρνάρα για παράδειγμα. Αυτός που κρατάει εμένα μακριά από την πατρίδα ΜΟΥ και συνεχίζει, ο διεφθαρμένος και αλαζόνας από την εξουσία τύπος, το απολυτό δήθεν, να καταστρέφει την πατρίδα ΜΟΥ μόνο με την παρουσία του και να δίνει άλλοθι σε αυτούς που με στοχοποιούν και οι όμοιοι του, – Στουρνάρας είπαμε; – όλοι προσωπικές επιλογές του πρωθυπουργού, είναι αυτοί που φέρνουν την ανάπτυξη; Πες μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι;
Ώστε αυτό ήταν το όνειρο της Νέας Ελλάδας; Το μοντέλο Σταυρίδης;
***************************************************
Καψή έπιασες πάτο. Όχι του βαρελιού αλλά της ανυποληψίας …αν θυμάσαι τι είναι αυτό μετά από τόση αποχή από το λειτούργημα του δημοσιογράφου και χωμένος στη δουλεία του μισθοφόρου.
***************************************************
Αντωνάκη, δεν πάμε καθόλου καλά!
***************************************************
Τελικά η ΕΡΤ από ότι αποδείχτηκε ήταν πρόβα τζενεράλε. Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Σταυρίδης, Αντωνάκη!
***************************************************
Για το θέμα της πολεμικής βιομηχανίας θα αναφερθώ σύντομα και σε έκταση.
***************************************************
Και μιας και ήρθαμε στο θέμα της πολεμικής βιομηχανίας. Κύριοι βουλευτές ο ενίοτε αρχηγός κόμματος κάνει τις λίστες σύμφωνα με την προσωπική του ατζέντα, φιλοδοξίες και ίντριγκες της αυλής του αλλά ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΣΑΣ ΨΗΦΙΖΕΙ. Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να υπερασπιστείτε και τα συμφέροντα όχι μόνο του ελληνικού λαού αλλά και του ελληνικού έθνους;
***************************************************
Η φωτογραφία είναι από την Λαπωνία και από τον ήλιο που σιγά σιγά δύει. Ανατολή …τον Μάιο!
