Έτσι λοιπόν, στην αναγγελία ότι τα πανεπιστήμιά μας και γενικά η εκπαίδευση της πατρίδας μας, βρίσκεται στο πάτο της σειράς ποιότητας σχεδόν όλων των χωρών του κόσμου, άπαντες οι παράγοντες της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και της δοαννόησης, οδύρονται και εκφράζουν οδύνες ντροπής και απογοήτευσης. Έγινε δηλαδή άλλη μια ευκαιρία να εκφράσουμε την οργή μας και την απογοήτευσή μας, κατηγορώντας τους αρμοδίους και τη κυβέρνηση, παρουσιαζόμενοι σας ηρακλείς του Ελληνικού ιδεώδους. Και είναι όλοι αυτοί οι ίδιοι, που εν χορώ κακολογούσαν τη κ. Διαμαντοπούλου, όταν με γεναιότητα, προσπάθησε να αλλάξει τη τροχιά της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης προς τη σωστή κατεύθυνση. Και είναι οι ίδιοι που χειροκρότησαν το κ. Σαμαρά, όταν αργότερα εξουδετέρωσε τις καινοτομίες της, που θα μπορούσαν να αλλάξουν προς το καλύτερον το τριτοβάθμιο εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Η αντίληψη που επικρατεί στη χώρα μας, ότι η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση αποτελεί συνέχεια της δημόσιας «παιδείας» και ότι το Πανεπιστήμιο είναι ένα είδος καφενείου που μπορεί ο καθένας να μπαίνει και να βγαίνει κατά βούληση, πρέπει να εκλείψει. Μπορεί κάθε απόφοιτος Γυμνασίου να «δικαιούται» δωρεάν επαγγελματική κατάρτιση, αλλά πρέπει να γίνει με τρόπο που ο ιδρώτας του λαού θα πιάνει τόπο, με τη παραγωγή καλύτερου ακαδημαϊκού προϊόντος. Μπορεί τα πανεπιστήμια να ανήκουν στο «λαό», αλλά δεν έχει δικαίωμα ο λαός να μπαίνει όταν του γουστάρει, να τα βρωμίζει, να τα σπάζει, να τα λαηλατεί, ούτε να τα κάνει εργοστάσια κατασκευής μολότωφ.
Επειδή ζω σε μια χώρα με παρα-πολύ καλά πανεπιστήμια, που έχω σπουδάσει δύο παιδιά, έχω αποκτήσει μια εμπειρία που μου επιτρέπει να σας διαβεβαιώσω, ότι παρ’ όλες τις προτροπές των ειδότων της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και της διανόησης, δεν θα αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο η ποιότητα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, αν δεν αλλάξει ο τρόπος χρηματοδότησης και της διοίκησης και λειτουργίας των Πανεπιστημίων. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να έχουμε αξιόλογα ιδρύματα τριτογενούς εκπαίδευσης, αν αυτά δεν πάψουν να λειτουργούν σαν δημόσια ιδρύματα. Αν δεν πάψουν οι καθηγητές να είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Αν δεν πάψουν τα πανεπιστήμια να είναι κομματικά φέουδα και φυτώρια κομματικών στελεχών. Αν δεν πάψουν οι φοιτητές να ψηφίζουν για καθηγητές. (Όπως γράφω παραπάνω, η κυρία Διαμαντοπούλου προσπάθησε να κάνει κάτι σχετικά προς τη κατεύθυνση της απολύτου αυτονομίας των Πανεπιστημίων, αλλά επειδή στη χώρα μας δεν έχουμε πολιτικούς ηγέτες, αλλά μόνο κομματάρχες, υπολογίζοντας το πολιτικό κόστος, της ξεδόντιασαν τη προσπάθεια).
Και η αριστεία θα επιτευχθεί μόνον με τον ανταγωνισμό, αν τα πανεπιστήμια αποκτήσουν απόλυτη οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια. Που θα μπορούν να ορίζουν τον αριθμό εισακτέων, που θα διορίζουν και θα απολύουν καθηγητές και προσωπικό και η διοίκηση των οποίων θα είναι απολύτως υπεύθυνη για την ολοκληρωτική λειτουργία τους. Και αυτό το όνειρο μπορεί να γίνει με το σύστημα επιδότησης του φοιτητή (voucher), αντί της επιδότησης του Πανεπιστημίου από το κράτος. Θα επιδοτείται ο φοιτητής με μια επιταγή-δίδακτρο, που θα του αναλογούν για ένα χρόνο φοίτησης και θα εξαργυρώνεται στο πανεπιστήμιο της επιλογής του. Δηλαδή θα διατηρηθεί ο δημόσιος χαρακτήρας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, θα πληρώνει ο φορολογούμενος, αλλά θα δημιουργηθεί ο ανταγωνισμός μεταξύ πανεπιστημίων για τη προσέλκυση των καλύτερων φοιτητών, τόσων, όσων τα δίδακτρα θα χρειαστούνν για να καλύψουν τα έξοδά τους. Τότε, επειδή ο φοιτητής θα γίνει πελάτης, και ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, ο φοιτητής θα γίνει το αντικείμενο φροντίδας από τις διοικήσεις των πανεπιστημίων, για τη δημιουργία καλής μαρτυρίας και καλής φήμης για τη προσέλκυση των αρίστων.
Αν ο φοιτητής δεν περάσει τα μαθήματα, τότε η επιχορήγηση, και θέλει το πανεπίστήμιο να τον κρατήσει, θα κόβεται κατά το ήμισυ, στο δε τρίτο χρόνο, αν δεν περάσει, ο φοιτητής θα είναι υπεύθυνος για όλα τα δίδακτρα του έτους.
Η δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση θα παρέχεται σε αυτούς που την αξίζουν και όχι σε αυτούς που θέλουν να περνούν το καιρό τους και να λέγωνται φοιτητές. Με αυτό το τρόπο, θα μειωθεί δραστικά ο αριθμός των φοιτητών, θα αναβαθμιστεί η ποιότητα του φοιτητικού Σώματος, θα κλείσουν μερικά Πανεπιστήμια, με αποτέλεσμα, και το σπουδαιότερο, οι νέοι θα στραφούν σε άλλα επαγγέλματα που χρειάζεται η αγορά. Θα δημιουργηθεί δηλαδή μια ισορροπημένη και βιώσιμη κοινωνία που δεν θα εισάγει λεμόνια και θα εξάγει πτυχιούχους.
Αυτά που προτείνω παραπάνω, δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας μου. Είναι πρακτικές που εφαρμόζονται εδώ στην Αμερική και αποδίδουν τα αποτελέσματα που όλος ο κόσμος ξέρει και θαυμάζει. Είναι ο λόγος που χιλιάδες ξένοι φοιτητές, από όλα τα μέρη του κόσμου, κατακλύζουν τα Αμερικανικά ιδιωτικά πανεπιστήμια. Είναι ο λόγος που η κυβέρνηση χρηματοδοτεί ιδιωτικά σχολεία δημοτικής και μέσης εκπαίδευσης για τη φοίτηση παιδιών σε πάμπτωχες περιοχές, όπως το Χάρλεμ της Νέας Υόρκης, με τα σχολεία Charters. Μάλιστα, μέσα στο ίδιο κτίριο λειτπουργούν δύο σχολεία, ένα δημόσιο και ένα ιδιωτικό, και τα δύο χρηματοδοτούμενα από το κράτος, που δείχνει ξεκάθαρα πόσο αποτελεσματικότερα είναι τα χρηματοδοτούμενα ιδιωτικά από τα δημόσια. Ο ανταγωνισμός είναοι ο μόνος δρόμος για την αριστεία.
Συμπέρασμα: Πρέπει να χωνέψουμε ότι στη ζωή δεν είναι τίποτα δωρεάν, ότι όλα έχουν ένα τίμημα. Ότι χωρίς την επικράτηση της αριστείας μέσω ανταγωνισμού, θα είμαστε συνεχώς ουραγοί και καταϊδρωμένοι.
