Την προηγουμένη Παρασκευή στην εβδομαδιαία στήλη μου δεν έγραψα τίποτα για τη δήλωση του Κυριάκου περί «πολιτικού κρατούμενου», αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν συμμετείχα στο γενικότερο γέλιο. Δέκα εκατομμύρια Έλληνες γελάγανε εκείνη τη μέρα, δεξιοί κι αριστεροί. Κι όπως όλοι οι σύγχρονοι Έλληνες έτσι κι εγώ δημοσιοποίησα το γέλιο μου μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Και γελάσαμε. Γέλασα εγώ, γελάσανε και κάποιοι φίλοι και γενικά είμασταν μια γελαστή παρέα χάρης στον Κυριάκο, μέχρι… Μέχρι που ήρθε ένα σχόλιο. Απάντησα μέσα στα όρια της λογικής μου αλλά αυτό το σχόλιο ενώ ξεκίνησε σαν λόφος άρχισε τις επόμενες ώρες και σταδιακά μέρες, να γίνεται βουνό και να επιστρέφω στις λέξεις συνέχεια μέσα στο μυαλό μου.
«…ο πατέρας του Κυριάκου δεν συνεργάσθηκε με τους χουντικούς. Ο πατέρας του Τσίπρα έγινε πλούσιος από τις εργολαβίες που έπαιρνε από τη Χούντα!» Ας κρατήσουμε λιγάκι το όνομα Τσίπρας και Κυριάκος στην άκρη – θα επανέλθω και στους δυο αργότερα – αλλά ας περάσουμε στο βουνό που με τρόμαξε.
Μας ορίζουν οι πράξεις των γωνιών μας; Το τι έκανε ο πατέρας μου ή η μητέρα μου, ακόμα και οι παππούδες μου, με ορίζουν; Ταυτοποιούνται οι πράξεις τους με εμένα και φέρω και την ευθύνη τους; Πολύ περισσότερο, οι δικές μου πράξεις ορίζουν το παιδί μου; Πόσοι άνθρωποι είχαν γονείς που έκαναν ακόμα και εγκλήματα, θα έπρεπε αυτοί να κουβαλάνε το στίγμα; Ο γιος του κλέφτη είναι κλέφτης και ο γιος του παπά, παπάς; Για σκεφτείτε τις συνέπειες μια τέτοιας σκέψης.
Πρώτα από όλα, ουδείς αναμάρτητος. Αν ένα παιδί ξεκινάει τη ζωή του κουβαλώντας τις αμαρτίες των γωνιών του, ποιες πιθανότητες έχει αυτό το παιδί να πετύχει το παραμικρό σε μια κοινωνία που τον στιγματίζει και πολύ περισσότερο, που τον σπρώχνει με το στίγμα να ακολουθήσει τα αχνάρια του γονιού του, αφού τα κουβαλάει έτσι κι αλλιώς; Δηλαδή ο γιος του πρωθυπουργού – για να κάνουμε το παράδειγμα και λίγο πολιτικό – της προδοτικής δωσίλογης κυβέρνησης των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων 1943 – 1944, ήταν προδότης και δωσίλογος; Ο πατέρας ήταν όλα αυτά.
Αν αυτή η αρχή ταυτοποίησης των λαθών των γονιών μας αληθεύει τότε πως ο γιος του Ιωάννη Ράλλη, του ανθρώπου που το όνομα του είναι στις πιο σκοτεινές σελίδες της Ελληνικής ιστορίας, έγινε το δεξί χέρι του δημοκρατικού Κωνσταντίνου Καραμανλή, πρόεδρος της ΝΔ και πρωθυπουργός στη μεταπολιτευτική Ελλάδα; Πως το επέτρεψε ο Καραμανλής;
Θέλετε να το πάμε και διαφορετικά; Η μητέρα του Παπαχρόνη ήταν μια απλοϊκή επαρχιώτισσα, γυναίκα της εκκλησίας κι όμως ο γιος της ο Κυριάκος (απλή σύμπτωση, συνωνυμία κλπ. κλπ.) εξελίχτηκε σε ένα εγκληματία με ένα κατηγορητήριο που συμπεριελάμβανε ανθρωποκτονίες, βιασμούς, απόπειρες ανθρωποκτονίας και βιασμών, σωματικές βλάβες, εμπρησμούς, βομβιστικές επιθέσεις. Τι φταίει εκείνη; Και μιας και είμαστε σε επέτειο αυτές τις μέρες μη ξεχάσουμε τον παπά-Τριαντάφυλλο. Άγιος άνθρωπος, που μόνο καλά λόγια έχουν γι’ αυτόν από την Φλώρινα μέχρι την Ικάρια. Γιοι του; Ο Χριστόδουλος και ο Σάββας Ξηρός.
Και βέβαια υπάρχει και το πιο οδυνηρό των παραδειγμάτων, όπου μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων ταυτοποιήθηκε με το αίμα και την πιστή των γονιών τους και των προγόνων τους και εκτελέστηκε μόνο γι’ αυτό το λόγο. Αρκούσε η ένδειξη μακρινής συγγένειας – ακόμα και εξ αγχιστείας – για να βρεθούν στα κρεματόρια. 11 εκατομμύρια ψυχές χαθήκαν στο ολοκαύτωμα γιατί ταυτοποιηθήκαν με τη πίστη και το αίμα των προγόνων τους. Υπάρχουν κι άλλα, δυστυχώς πολλά τέτοια παραδείγματα.
Κανένας, μα κανένας δεν ταυτοποιείται με τις πράξεις των γονιών του. Σαφώς το περιβάλλον παίζει το ρόλο του σε αυτό που γινόμαστε, αλλά ο καθένας μας είναι υπεύθυνος και υπόλογος των δικών του πράξεων. Εγώ είμαι υπόλογος των δικών μου πράξεων και όχι των γονέων μου και το παιδί μου θα είναι υπόλογο των δικών του πράξεων και όχι των δικών μου. Έτσι ο Κυριάκος είναι υπεύθυνος και υπόλογος για της δικές του πράξεις και όχι γι’ αυτές του «αποστάτη» και «Εφιάλτη» πατέρα του και ο Τσίπρας είναι υπεύθυνος για τις δικές του πράξεις και όχι για αυτές του κατά τη διάρκεια της χούντας πλουτίζοντα πατέρα. Οτιδήποτε άλλο είναι έμμεση αναφορά στη ναζιστική θεωρεία της συνολικής ευθύνης.
Αλλά αυτό το βουνό τελειωμό δεν έχει. Γιατί βλέπετε αυτός ο φίλος που έγραψε το σχόλιο είναι δικός μου άνθρωπος, με όλη τη σημασία της λέξης δικός μου. Τον ξέρω όλη μου τη ζωή και αποκλείεται να πέρασε από το μυαλό του οτιδήποτε από τα παραπάνω. Απλά στη ένταση του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, έκανε αυτό που λέει ο σοφός λαός στην Ελλάδα. Παγιδεύτηκε ακούσια στο «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα», που παρενθετικά δεν υπάρχει πουθενά στη βίβλο ή καλύτερα είναι η απλούστευση της πρότασης: «αποδιδούς αμαρτίας πατέρων επί τέκνα επί τρίτην και τετάρτην γενεάν τοις μισούσι με». Αυτό που λένε και οι δυο φράσεις είναι ότι τα τέκνα δεν έχουν ευθύνη για τις αμαρτίες των γονέων τους. Αλλά στη Ελλάδα, ακόμα και στη σύγχρονη Ελλάδα, τα τέκνα από ό,τι φαίνεται τις κουβαλάνε. Το στίγμα που λέγαμε σε μια βαθιά άρρωστη κοινωνία.
Έχω πολλές φορές αναφερθεί στο Γιόρκσιρ και στο γεγονός ότι εκεί έχω περάσει ένα σημαντικό μέρος της ζωής μου. Στη πρώτη φάση που έζησα στο Γιόρκσιρ, η περιοχή είχε γίνει πολύ γνωστή παγκόσμια λόγο ενός δολοφόνου. Του στραγγαλιστή του Γιόρκσιρ. Ο Πήτερ Σατκλιφ σε μια περίοδο πέντε ετών είχε στραγγαλίσει, αποδεδειγμένα, 13 γυναίκες. Ο πραγματικός αριθμός παραμένει άγνωστος. Αυτός ο κύριος ήταν από το Γιόρκσιρ και όλη του η δράση περιορίστηκε στην ίδια περιοχή, εξ ου και το όνομα που του κολλήσαν. Καθολικοί γονείς, ήρεμη οικογένεια και στη συνέχεια και ο ίδιος παντρεύτηκε και συνεχισε μια ήσυχη ζωή, μέχρι που αποκαλύφθηκε η ιστορία και τα χάσανε όλοι. Στενοί συγγενείς του Πήτερ Σατκλιφ ζούσαν στη περιοχή που ζούσα κι εγώ, άλλωστε το Μπράντφορντ που ζούσε ο ίδιος δεν ήταν μακριά. Τώρα φανταστείτε ότι μια ολόκληρη περιοχή στο μέγεθος της Μακεδονίας έζησε για πάνω από πέντε χρόνια τον απόλυτο τρόμο, όπου καμία γυναίκα δεν κυκλοφορούσε ασυνόδευτη μετά τις τέσσερεις το απόγευμα. Κι ενώ στην αρχή οι στόχοι του ήταν πόρνες μετά έχασε κάθε έλεγχο οδηγώντας τους κατοίκους στο τρόμο. Ο Πήτερ συλλήφθηκε και το πρώτο πράγμα που έκαναν οι ντόπιοι – και αυτό το είδα από κοντά – ήταν να σιγουρευτούν ότι μια οικογένεια μεγάλη που ζούσε στη περιοχή δεκάδες χρόνια, δεν θα γινόταν αποδέκτης του μίσους που προκαλούσε ο εγκληματίας συγγενής τους. Και τους προστάτευαν με κάθε τρόπο.
Στην Ελλάδα πόσο ισχύει αυτό φάνηκε αμέσως με το σχόλιο του φίλου μου, που δεν αμφιβάλω δεν ήταν ο μονός που το έκανε και θα έχει γίνει πολλές φορές από πολλούς άλλους και δει στα άκρως δημοκρατικά Ελληνικά ΜΜΕ και κοινωνικά δίκτυα. Έτσι λοιπόν ο μεν Τσίπρας θα έχει πατέρα που τα κονόμησε με τη χούντα, ο δε Κυριάκος θα είναι ο γιος του αποστάτη, τους αρέσει δεν τους αρέσει. Και την μεν αρπαχτή οι Έλληνες έχουν εκπαιδευτεί να την αποδέχονται, αλλά πολύ φοβάμαι την αποστασία δεν την ξεχνάνε. Βλέπετε πόσο πληγωμένη είναι η ελληνική κοινωνία και πόσο αυτή η πληγωμένη κοινωνία – άρρωστη θα ήταν η πιο κατάλληλη λέξη – παρασέρνει και διαμορφώνει τα πάντα στο διάβα της;
Τώρα όμως πως μπορεί ο Κυριάκος να έκανε μια τόσο χοντρή γκάφα, γιατί μόνο σαν γκάφα μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό που είπε – αν και κάποιοι και μάλιστα ΝΔημοκράτες το αποκάλεσαν αυτόγελοιοποίηση. Αλλά γιατί την έκανε; Ο λόγος, όσο κι αν ακουστεί προκλητικός – και σίγουρα θα ξινίσει πολλούς ΝΔημοκράτες – είναι ο πιο πιθανός: η δεξιά και δει η κεντροδεξιά που θέλει να αντιπροσωπεύει ο Κυριάκος και παλαιοτέρα ο Κωστάκης, έχει ένα πολύ χοντρό κόμπλεξ κατωτερότητας προς την αριστερά γενικότερα. Δεν έχει – ειδικά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία – να δείξει την παραμικρή ηρωική στιγμή. Τίποτα απολύτως. Την περίοδο της δικτατορίας η λέξη αντίσταση είναι συνδεδεμένη με την αριστερά, ακόμα και το ΠΑΣΟΚ μέσω ΠΑΚ, δικαιολογημένα ή όχι. Τι έχει να δείξει για τη ίδια περίοδο η ελληνική κεντροδεξιά; Άρνηση, συμβιβασμό, γέφυρες με τους προδότες και σφυρίζοντας αδιάφορα να παίζει γκολφ στο Παρίσι.
Πώς να συγκρίνεις αυτό με βασανισμούς, φυλακές και εξορίες; Τι τραγούδι να τραγουδήσεις; Στη ταράτσα αλλάζει πάνες η Ντόρα στο Κούλη ή σώπα που να ‘ναι θα χτυπήσουν οι καμπάνες τις Παναγίας των Παρισίων και θα πάμε για καφέ λατέ και κρουασάν σοκολάτα; Το μόνο που έχει να δείξει η «αντιστασιακή» δεξιά, είναι τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς και τη Μπέσι Αργυράκη να τραγουδάνε ντο-φα-φα-φα-ντο-ρε-μι….. Ε, τι να σου κάνει και ο Κούλης, είχε ανάγκη κι αυτός να βγάλει το ηρωικό του για να πλησιάσει και το κεντροαριστερό κοινό που τόσο θα ήθελε να πάρει από τον Τσίπρα και τα στερεότυπα που έχει φτιάξει το κόμπλεξ απαιτούν και λίγο αντίσταση. Εδώ ο Κωστάκης κόντεψε να μας πει ότι ήταν στη πύλη του Πολυτεχνείου όταν έμπαινε το τανκς. Και όχι, δεν αυτογελοιοποιήθηκε, αυτό το έχει καταφέρει χρόνια τώρα. Πρόσβαλε. Μάλιστα πρόσβαλε. Πρόσβαλε εμένα και του χιλιάδες άλλους που ζήσαμε μέσα στο σπίτι μας, σε δικούς μας ανθρώπους, την εξορία, τα βασανιστήρια και τη φυλακή. Που είδαμε τι σημαίνει να έχεις δικό σου βασανισμένο και πόσο κατεστραμμένη ήταν η ζωή τους μέχρι που πέθαναν. Γιατί αυτές οι πληγές δεν γιαίνουν ποτέ. Οι εκδρομές στο Παρίσι με το μπαμπά, την μαμά και την αδελφή όταν είσαι έξη μηνών δεν είναι πολιτικός κρατούμενος αλλά …τέλος πάντων, είπα να μη θυμώσω. Αλλά αυτό που πρέπει και ο ίδιος να καταλάβει είναι ότι πρόσβαλε τόσο πολύ άσχημα που καταφύγαμε στο χιούμορ. Τόσος πόνος.
Αλλά ας πάμε πάλι από την αρχή. Τον Κυριάκο Μητσοτάκη όπως και τον Αλέξη Τσίπρα δεν τους ξέρω. Δεν έχω πιει μπυρίτσα μαζί τους ουτε έχουμε ανταλλάξει δώρα. Δεν τους κρίνω από το τι έκαναν ή δεν έκαναν οι γονείς τους ή οι έκτου βαθμού συγγενείς τους. Τους κρίνω από τις πράξεις τους, αυτό που μου έχουν δείξει και τη διαίσθηση του λαού που δεν τον κοροϊδεύεις.
Παλαιότερα σε ένα άρθρο είχα γράψει για το πόσο σημαντικό είναι το πώς προσφωνεί ένας λαός τους ηγέτες του. Ο Ανδρέας ήταν ο δικός μας άνθρωπος. Ο Ανδρέας μας, ο λίγο μάγκας, ο λίγο επαναστάτης αλλά και ο μορφωμένος, ο καθηγητής, που είχε καμακώσει και την Αμερικάνα και μετά την αεροσυνοδό με τα στρογγυλά προσόντα. Ήταν ο Αντρέας. Από την άλλη, κανένας δεν θα τόλμαγε ποτέ να αναφερθεί στον Καραμανλή με το …Κώστας. Ο Καραμανλής ήταν Καραμανλής. Βαριά, ασήκωτα και αντρίκια. Καραμανλής. Το έλεγες και γέμιζε το στόμα σου. Τον Μητσοτάκη και αποστάτη τον έλεγες και Εφιάλτη τον έλεγες, αλλά στο τέλος και αφού σου έλεγε και μερικές αλήθειες τον έλεγες και Μητσοτάκαρο. Ψηλός, κοτσονάτος. Ο κακός της ιστορίας αλλά ο κακός που σεβόσουν.
Και μετά ήρθε ο Θρούμπας. Ο Σημίτης ήταν ο ένας από τους πιο διεφθαρμένους πρωθυπουργούς της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Από χρηματιστήριο μέχρι Ολυμπιακούς και ευρώ, παντού όλα στην αρπαχτή και στη μουλωχτή. Αλλά όλοι θα τον θυμούνται για τις ελιές. Καμία οικειότητα, κανένας σεβασμός. Και μιας και μιλάμε για σεβασμό τον θρούμπα ακολουθήσαν ο Γιωργάκης κι ο Κωστάκης. Ο Άμποτ και ο Κοστέλο. Ο ποδηλάτης και το πλέι στέισον. Προσέξτε τη σημειολογία. Ο Γιωργάκης κι ο Κωστάκης.
Ο Σαμαράς ήταν όπως ακριβώς ακούγεται το όνομα του στους δρόμους, σαμαράς, σαμάρι. Απόμακρος. Καμία σχέση με το κόσμο. Ο κόσμος έλεγε Σαμαράς και εννοούσε ψυγείο, μπιντέ, χέστρα. Το ένα κι αυτό. Ο άλλος πιο διεφθαρμένος πρωθυπουργός στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Ένα ψυχρός δολοφόνος, ένας ανήθικος προδότης αξιών κι έτσι θα μείνει στη μνήμη του κόσμου, ένας σαμαράς. Ο Τσίπρας πάλι έχασε μόνος του την ευκαιρία να γίνει Αλέξης. Μετά από ενάμιση χρόνο, το όνομα του έχει συνδυαστεί με τη κοροϊδία, το παραμύθιασμα. Έχει γίνει Τσίπρας και το όνομα του να προφέρεται με προφορά φτυσίματος. Τσσσσσίπρας. Το Αλέξης τέλος.
Τριάντα χρόνια μετά κι όταν ο άλλος λέει Ανδρέας, ακόμα και για τον βρίσει, Ανδρέα τον λέει και χαμογελάει. Κι όταν λέει Καραμανλής, γεμίζει το στόμα και πυκνώνουν τα φρύδια. Τριάντα χρόνια μετά. Ο Κούλης; Τι να πω τώρα; Η σημειολογία του λαού τα λέει όλα. Κούλης.
Ο Κούλης σαν βουλευτής πήγε να χωθεί σαν γιος του Μητσοτάκη που δεν πρέπει να τον αντιμετωπίζουν σαν γιο του Μητσοτάκη. Άγευστος και αόρατος. Τελείως Κούλης. Ποιος θυμάται να έκανε κάτι σαν βουλευτής εκτός από το να φωτογραφίζεται με τον πατέρα του ή την αδελφή του; Μετά έγινε υπουργός. Σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για την Ελλάδα. Με πρωθυπουργό τον πιο διεφθαρμένο και φασίστα πρωθυπουργό της νεότερης ιστορίας. Αλλά σε ένα υπουργείο που θα μπορούσε να δείξει και να αποδείξει μιας και το είχαν στοχοποιήσει οι πάντες. Ένα υπουργείο που θα μπορούσε ακόμα και να διαπραγματευτεί τη διαπραγμάτευση που μας υπόσχεται σήμερα. Και τι έκανε; Απέλυσε πέντε καθαρίστριες και έφτιαξε μια λίστα από χιλιάδες άλλους που θα απέλυε αλλά πριν τους απολύσει τους λοιδόρησε σαν άχρηστους και τεμπέληδες. Άχρωμος, άνοστος και αόρατος, έγινε ο καλός στρατιώτης ενός ανήθικου πρωθυπουργού και μιας απάνθρωπης τρόικας. Η απραξία είναι πράξη κι αυτό φαίνεται να το παραβλέπει.
Και μετά έγινε πρόεδρος της ΝΔ και αρχηγός της αντιπολίτευσης. Σαν αρχηγός της αντιπολίτευσης το μόνο που παρουσίασε ήταν ένα μόνιμο όχι, ακόμα και σε θέματα που χτες συμφωνούσε. Και θεωρώ θράσος σήμερα να ζητάει εκλογές αυτός που ανοιχτά, επίμονα και συχνά, είχε υποστηρίξει ότι στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις πρέπει να κλείνουν τετραετία. Σαν αρχηγός της αντιπολίτευσης δεν ελέγχει την κυβέρνηση όπως συνταγματικά υποχρεούται, αλλά κάνει ένα συνεχή ανταρτοπόλεμο για να γίνει αυτός πρωθυπουργός ανήθικα προσπαθώντας να οδηγήσει μέλη της συμπολίτευσης στην αποστασία. Οι δε συνεχείς του κατηγορίες προς τον «λαϊκιστή ακροδεξιό» Καμμένο, όταν έχει αντιπρόεδρο τον Γεωργιάδη και δεξί χέρι το Βορίδη ακούγονται τουλάχιστον σαν γελοίες. Το δε επιχείρημα ότι η κυβέρνηση Τσίπρα οδηγεί την Ελλάδα στην καταστροφή ακούγεται παιδικό από κάποιον που υπηρέτησε αυτόν που οδήγησε την Ελλάδα στη καταστροφή – και αν χρειάζεται ας ρωτήσει τον πατέρα του, γιατί ο συγκεκριμένος σαμαράς υπηρέτησε κάτω από τις εντολές του και σαν καταστροφικός υπουργός οικονομικών και σαν προδότης υπουργός εξωτερικών – και έφαγε από τα σαρκία της.
Σαν αρχηγός αντιπολίτευσης υπερασπίστηκε και υπερασπίζεται το δίκαιο του Μπόμπολα, του Ψυχάρη και του Μαρινάκη, του νέου Κοσκωτά. Όχι το MEGA των εργαζομένων, γι’ αυτούς επιφυλάσσει τη μοίρα της ΕΡΤ που χειροκρότησε και δικαιολόγησε τότε, αλλά το MEGA του Ψυχάρη και του Πρετεντέρη. Και φυσικά δεν αναφέρω τίποτα για την υπόθεση Siemens, που για μένα παραμένει αναπάντητος εκτυπωτής κι από αυτόν κι από τη Ντορίτσα. Αυτός λοιπόν θα υπερασπιστεί τον εργαζόμενο, τον συνταξιούχο και τον άπορο;
Βλέπετε λοιπόν που οι πράξεις καθορίζουν τον Κυριάκο – τον και Κούλη (η σημειολογία του ονόματος) – κι όχι ο πατέρας του και η αδελφή του και απ’ αυτές κρίνεται για το χθες του, το σήμερα και το αύριο. Αν θέλει ο Κούλης να κυβερνήσει και να νικήσει τον Τσίπρα θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι Κυριάκος, γιατί σαν Κούλης μόνο το ρόλο του μπαμπούλα και της υπενθύμισης του τι μας έκανε ο Σαμαράς μπορεί να παίξει και σαν αυτό θα τιμωρείται.
Αλλά κι ο άλλος Καππαδόκης, ο Τσίπρας, κι αυτός καθορίζεται από τις πράξεις του κι όχι από την αρπαχτή που έκανε ο πατέρας του τη περίοδο της χούντας. Ο Τσίπρας είπε ψέματα, αλλά στην Ελλάδα ζούμε, Έλληνες πολίτικους έχουμε, δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο. Ένα 50% θέλαμε να κρατήσει. Αυτός …τίποτα! Ο Λευκός Πύργος έγινε ο πύργος των φαντασμάτων και των χαμένων υποσχέσεων. Και το «πρώτη φορά αριστερά», ήτανε γεμίσματα. Αριστεριλίκι μας πούλησε και ο Ανδρέας. Ουτε πρωτότυπος δεν ήταν ο Τσίπρας.
Ο Τσίπρας όμως μας πρόδωσε όταν του δώσαμε τη δύναμη στα χέρια. Και με το «μας» δεν εννοώ τους αριστερούς αλλά όλους τους Έλληνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ και δεν θα γίνει ποτέ 62%, αλλά τόσα πήρε ο Τσίπρας στο δημοψήφισμα και αντί να εκμεταλλευτεί τη δύναμη που του έδωσε ένας ολόκληρος λαός την πέταξε στα σκουπίδια. Και πολύ χειρότερα, με αυτή του τη κίνηση, ο Τσίπρας πρόδωσε την αριστερά, την εκτέλεσε. Την εκμεταλλεύτηκε, την ξεζούμισε και μετά την πέταξε ψάχνοντας συμμάχους στο Καμμένο και τώρα στον Λεβέντη. Είναι σαν να χλευάζει την αριστερά και τον κάθε αριστερό κατά πρόσωπο. Σαν να τον φτύνει.
Αλλά και σαν πρωθυπουργός αποδείχτηκε λίγος. Όλο του το πρωθυπουργιλίκι πέθανε κάπου μεταξύ του διαπραγματεύομαι και συμβιβάζομαι. Για δεύτερη φορά οι Έλληνες έζησαν το mea culpa, μόνο που αυτός δεν έχει καν τους κοχόνες του Ανδρέα να το παραδεχτεί. Δεν ξέρω αν είναι συνομωσία και ουτε με ενδιαφέρει, αλλά το γεγονός ότι τα ΜΜΕ έχουν σωπάσει δεν σημαίνει ότι οι άστεγοι έχουν μειωθεί, απεναντίας οι άποροι έχουν αυξηθεί, οι ανασφάλιστοι έχουν αυξηθεί, η ανεργία συνεχίζει να είναι πάνω από το 20%, για την ακρίβεια 23,3% και ο κόσμος συνεχίζει να ψάχνει το δρόμο για τη Βόρεια Ευρώπη. 430,000 έχουν φύγει τα τελευταία χρόνια με ένα μεγάλο κύμα το τελευταίο ενάμισι έτος και συνεχίζουν να φεύγουν. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ότι το 20% του ελληνικού εργατικού δυναμικού και μάλιστα του ειδικευμένου, ο αφρός, δεν είναι στην Ελλάδα. Δεν πληρώνει στην Ελλάδα εφορία και ασφάλιστρα. Τα πληρώνει στη Γερμανία και στη Φινλανδία. Και να σας πω κι ένα μυστικό; Στην Ελλάδα του Τσίπρα και του Κούλη ΔΕΝ θα ξαναγυρίσουν …ποτέ!
Ακόμα και η προδοσία του προς την αριστερά δεν μετράει όμως μπροστά στη προδοσία του προς τους αβοήθητους, τους απόρους, τους αστέγους, τους αρρώστους, τα παιδιά και τους συνταξιούχους. Και τους έχει προδώσει από ανικανότητα να βρει έστω και στοιχειώδεις λύσεις. Ενάμιση χρόνο διαπραγματεύεται το πώς θα κατεβάσει τα βρακιά, αλλάζει το εκλογικό σύστημα λες και αυτό θα ταΐσει τους απόρους και αστέγους, αλλάζει το σύνταγμα και διαπραγματεύεται με τον Ψυχάρη ενώ δήθεν τσακώνεται με τον Κούλη στη Βουλή και δεν έχει κάνει τίποτα. Τίποτα απολύτως. Μηδέν.
Στον Τσίπρα αξίζει ένα τέτοιο μαύρισμα που να μείνει στην ιστορία. Σε σημείο που να εξαφανιστεί αυτό που ο ίδιος αποκαλεί ΣΥΡΙΖΑ πια. Και μιας και είμαστε στα απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ και στο τι πρόκειται να έρθει, από ό,τι μαθαίνω από την Αθήνα μπροστά σε αυτή τη προοπτική έχουν πέσει σαν ακρίδες οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ στο δημόσιο. Από επιδοτήσεις μέχρι προσλήψεις γίνεται χαμός. Ώρες πρασινοφρουρών σε κακή επανάληψη. Κακή για μας …πάλι!
Αλλά εκεί είναι το μεγάλο δίλημμα. Τσίπρας ή Κούλης; Και οι δυο τους είναι οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Μόνο που ο Κούλης έχει και Βορίδη, και Γεωργιάδη, και τον Μπούλη τον Βαρβιτσιώτη και το Μπουστάκι και αυτά όλα τρομάζουν. Τρομάζουν πολύ.
Θυμάμαι την ημέρα που ο Κωστάκης (πάλι η σημειολογία του ονόματος) μίλησε για οικονομική κρίση και σιγά σιγά οδήγησε τη χώρα σε εκλογές και στον Γιωργάκη με το τσουνάμι των μνημονίων που ακολουθήσαν. Τότε βλέπαμε μπροστά μας ένα λόφο. Βράχος και απότομος αλλά λόφος ήταν και αν το παίρναμε σοβαρά, μας πείθανε με λογικά επιχειρήματα, τους ενδιέφερε η μοίρα μας κι όχι η καρέκλα τους, ίσως και να μπορούσαμε να τον ξεπεράσουμε. Όταν τον ανεβήκαμε όμως κι αρχίσαμε να κατηφορίζουμε από την άλλη, ο λόφος είχε γίνει βουνό και όλοι ξέρουμε ότι η κατάβαση είναι πολύ πιο δύσκολη από την ανάβαση. Αλλά ο λόφος δεν έγινε μόνος του βουνό, ένα βουνό που τελειωμό δεν έχει και κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο δύσκολος για να τον κατέβεις, τον κάνανε έτσι αυτοί που μας κυβερνούν είτε από τη θέση της κυβέρνησης είτε από τη θέση της αντιπολίτευσης. Και όχι, δεν είναι μόνο γιατί είναι ανίκανοι αλλά και γιατί είναι και άσχετοι και καιροσκόποι που είδαν τη πολιτική σαν καριέρα. Η υπηρεσία όμως ενός λαού δεν είναι καριέρα, είναι θυσία. Θυσία ιδίων κι όχι αθώων. Και δυστυχώς την ανικανότητα τους να το καταλάβουν την αποδεικνύουν καθημερινά με τις πράξεις τους όλοι ανεξαιρέτως.
******************************************
Και αυτή τη Παρασκευή παρέα μου κρατάει ο Θάνος Ραφτόπουλος.
******************************************
Στη φωτογραφία, η διαφορά τους …μια γραβάτα!
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
