Το ερώτημα αυτό προκύπτει από τη διαπίστωση ότι, το μεγαλύτερος μέρος των  σοσιαλιστών του φραπέ και της light ή ροζέ αριστεράς στην Ευρώπη σήμερα έχει αποκοπεί από τις κλασικές ιστορικές αρχές και αξίες του παραδοσιακού σοσιαλισμού. Είναι μέρος της πλουτοκρατίας,  έχει αλλοτριωθεί ή και ενταχθεί στο σύστημα. Στηρίζει τα βάρβαρα μνημόνια και τη φτωχοποίηση των λαών, την πονηρή παγκοσμιοποίηση και διάλυση των εθνών που επιδιώκει ο Τζώρτζ Σόρος με την εισβολή μαζών μη αφομοιώσιμων μουσουλμάνων μεταναστών. Πρόκειται για μια κατά δήλωση μόνο αριστερά που φιλανθρωπίζει, κάτι που η κλασική μαρξιστική αριστερή αντίληψη κατήγγειλε ως τη βαλβίδα εκτόνωσης της κυρίαρχης πλουτοκρατίας και του ιμπεριαλισμού.

 

Η ροζέ αριστερά στην Ελλάδα ειδικότερα, ξαναγράφει την ιστορία υποστηρίζοντας το συνωστισμό στη Σμύρνη, την ταύτιση των Μακεδονομάχων με τους Τζιχαντιστές, την αναγόρευση των Μίκη Θεοδωράκη, Σβορώνου,Ψυρούκη, Κορδάτου σε εθνικιστές (!), την τουρκοποίηση της Δυτικής Θράκης, την επαναφορά ενός  σκληρότερου σχέδιου Ανάν στην Κύπρο. 

Επικροτεί τις επιδρομές στη Συρία συνδράμοντας έτσι στις βουλές της δύσης, τα έχει καλά με τα κοράκια των αγορών, αποδέχεται δουλοφρόνως τη Γερμανοποίηση της Ευρώπης με το «ευρώ πάση θυσία» και τη Θατσερική ΤΙΝΑ (Δεν Υπάρχει Εναλλακτική Λύση) κλπ. Και απευθύνει ανοιχτό προσκλητήριο για την εισβολή εποίκων στην Ελλάδα με προοπτική την Ισλαμοποίση της χώρας. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν σχέση με τον Μαρξισμό που αποτελί τη βάση της φιλοσοφικής θέσης της αριστεράς όσο ο Φάντης με το ρετσινόλαδο.

 

Μήπως δε βλέπουμε και δεν ακούμε καλά; Είναι στραβός ο γυαλός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε ; Το πλοίο ή το λιμάνι φεύγει ; Aυτός ο προβληματισμός, θα πρέπει να εξεταστεί ιδιαίτερα εδώ, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Eδώ που η νύχτα βαφτίζεται μέρα, εδώ που όσο πουθενά αλλού η επιλεγόμενη αριστερά, κυβερνητική και μιντιακή, βγάζει φλας αριστερά και στρίβει δεξια. Πολύ -πολύ δεξιά, μνημονιακά, δυτικόδουλα, νεοταξίτικα-υποτελικά.