γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η κρίση σταδιακά οδεύει στο τέλος. Ωστόσο, θα ήταν ηθικά και πολιτικά ορθή εκ μέρους των πολιτών, η αναμόχλευση των θέσεων και τοποθετήσεων του πολιτικού κόσμου, κατά τη διάρκεια αυτής.
Περισσότερο μάλιστα οι πρότερες υποσχέσεις αυταπάτης και η αήθης εκμετάλλευση της επαναστατικής γλώσσας, ως παντιέρα εξουσίας, για τη διαλεύκανση της αξιοπιστίας και του ποιόν τους, κατά το “εξ όνυχος τον λέοντα”. Έτσι λοιπόν, μετά τη διπλή κρίση, για τους κυβερνώντες οι κυριότεροι στόχοι πρέπει να είναι η επανεκκίνηση της οικονομίας, η διασφάλιση της εργασίας και τα ζητήματα κοινωνικής βιωσιμότητας.
Είναι φανερό πως συγκεκριμένες ενισχύσεις προς τις επιχειρήσεις είναι απαραίτητες. Η βιωσιμότητά τους αφορά άμεσα την ανεργία. Το πρόγραμμα που ανακοίνωσε ο υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων Άδωνις Γεωργιάδης για γρήγορο δανεισμό, με κρατική εγγύηση, ως το 25% του τζίρου των επιχειρήσεων είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς ελαφρύνει από το βάρος των συσσωρευμένων υποχρεώσεων.
Είναι βέβαιο πως η στήριξη θα πρέπει να είναι στους παραγωγικούς κλάδους και στη μικροεπιχειρηματικότητα, καθώς αυτές είναι οι πολιτιστικές και οικονομικές άγκυρες της χώρας. Υπάρχουν περισσότερες από 500 χιλιάδες επιχειρήσεις πολύ μικρές οι οποίες έχουν άμεση ανάγκη μιας ελάχιστης χρηματοδότησης. Με το σύστημα των μεταχρονολογημένων επιταγών καλύπτουν μέρος των μελλοντικών τους υποχρεώσεων, αλλά το σχεδόν δίμηνο lockdown έχει εξαφανίσει την ταμειακή ροή που προέκυπτε από τον πελάτη, από την οποία καλύπτονταν οι άμεσες υποχρεώσεις των παγίων και της καθημερινότητας. Κάποιες επιβίωναν ήδη οριακά στηριζόμενες στη μαύρη οικονομία, συγκρατώντας τουλάχιστο τη δική τους θέση εργασίας ως αυτοαπασχόληση.
Σήμερα λοιπόν θα ήταν ορθότερο και αποτελεσματικότερο στη διαφύλαξη της ανεργίας αν απονέμονταν με ποσοστώσεις περισσότερα στη μικρολιανική και στις περισσότερο ευάλωτες επιχειρήσεις, καθώς αυτές αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας. Το όριο των 10.000 ευρώ θα μπορούσε να είναι αποδεκτό προκειμένου να τους αποδοθεί ένα ποσοστό επί %. Θα ήταν καλό μάλιστα σε αυτές τις μικρές επιχειρήσεις, ο μικροδανεισμός να έχει και σχετική περίοδο χάριτος.
Σε μια περίοδο σχεδόν μηδενικών επιτοκίων, ένα ελάχιστο επιτόκιο θα εξασφάλιζε έσοδα για τις τράπεζες, θα ελαχιστοποιούσε τα διαχειριστικά κόστη και κύρια θα έδινε ανάσα στην μικροεπιχειρηματικότητα και την τοπική οικονομία, καθώς θα κάλυπτε την καθημερινότητα της πρώτης περιόδου. Στην πραγματικότητα δηλαδή ένα μοντέλο μικροτραπεζικής με ανακυκλούμενο δανεισμό, εν είδει ανοικτού προσωπικού δανείου χωρίς δαπάνες εξέτασης και διατήρησης για τις πολύ μικρές επιχειρήσεις θα ήταν ωφέλιμο, θα τις συντηρούσε μέχρι να επανέλθει η κατανάλωση στο φυσιολογικό και είναι βέβαιο πως θα πετύχαινε άριστο ποσοστό αποπληρωμής. Η εμπειρία υπάρχει και θα μπορούσε να εφαρμοστεί άμεσα.
