Κάθε Σεπτέμβριο οι γονείς κάνουνε τον σταυρό τους να πέσουνε σε “καλό” δάσκαλο. Μας αρκεί η ύπαρξη του εκπαιδευτικού στην τάξη και μετά οι μαθητικές ανάγκες. Αλλά το συνάφι του κατεστημένου, για τους κανακάρηδές του επιλέγει τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια ανά τον κόσμο, ενώ ματώνει δήθεν για την εκπαίδευση.
Αντίστοιχα σε ζητήματα υγείας, αρκεί να υπάρχει γιατρός ειδικότητας στο νοσοκομείο για το λαουτζίκο, ενώ συχνά οι πολιτικοί καταφεύγουν σε ιδιωτικά θεραπευτήρια και κλινικές. Οι πολίτες που αξιολογούνε τις υπηρεσίες στα ιδιωτικά θεραπευτήρια ως καλύτερες μάλλον θα είναι ανόητοι.
Τα φαινόμενα στο δημόσιο είναι αναρίθμητα καθώς ο φιλολαϊκός μας ναρκισσισμός δεν εξαντλείται ούτε στο θυρωρό της ΛΑΡΚΟ ούτε στους νερουλάδες της Βουλής. Πριν το 2010 είναι αμφίβολο εάν το δημόσιο γνώριζε πόσους φορείς είχε. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πως στις 6/9/10 κατατέθηκε το σ/ν για την εκκαθάριση του απίθανου Ιχθυοκαλλιεργητικού Κέντρου Αχελώου Α.Ε και της βολευτικής ΑΓΡΟΓΗ Α.Ε. εάν μας θυμίζει ακόμη κάτι…
Στο Μητρώο υπηρεσιών και φορέων 2017 υπάρχουν περισσότεροι από 960 φορείς πολλοί εκ των οποίων θα έπρεπε να συγχωνευτούν ή και να κλείσουν. Ούτε η άρση της μονιμότητας όμως θα πρέπει να είναι ο αυτοσκοπός, ούτε το ουδείς αναντικατάστατος είναι λύσεις, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που η ανασφάλεια και η περιθωριοποίηση εντείνονται.
Οι πολιτικοί μας όμως δεν θέλουν και δεν μπορούνε να ανταπεξέλθουν στις σύγχρονες προκλήσεις. Η ομηρία και η τρομοκρατία των εργαζομένων στο δημόσιο είναι ζητούμενο για τους λογής εξουσιάζοντες, καθότι καλλιεργούν τις πελατειακές σχέσεις και εξαρτήσεις, τις οποίες οι διασπαθιστές συνειδήσεων βαπτίζουν με ποικίλα πρόσημα, προοδευτικές, αριστερό αποτύπωμα ή κοινωνική πολιτική.
Σήμερα όμως γνωρίζουμε πως ο κρατισμός, οι συντεχνίες και οι ημέτεροι οδήγησαν στο αποτυχημένο κράτος. Απαιτούνται λοιπόν συμπράξεις και κατάλληλα πρόσωπα προκειμένου να υλοποιηθούνε οι βέλτιστες πρακτικές που στοχεύουν όχι μόνο στην αξιολόγηση και ανάπτυξη των εργαζομένων αλλά κύρια στην εξάλειψη των πελατειακών σχέσεων και της αδιαφάνειας. Ουσιαστική και όχι προσχηματική αξιολόγηση. Καθολική εισαγωγή της τεχνολογίας στο ευρύτερο δημόσιο ώστε κανένα πολιτικό γραφείο να μην επηρεάζει τη διοίκηση, με παράλληλη δημιουργία ανεξάρτητων αρχών που θα μπορούν να τρέχουν τις αναγκαίες μετατάξεις και την κινητικότητα των υπαλλήλων, ώστε να βελτιωθεί η λειτουργικότητα και η ανταγωνιστικότητα και να μην παρουσιάζονται φαινόμενα έλλειψης ή αλλού υπερπληθώρας. Πολιτική βούληση απαιτείται λοιπόν πέρα από λαϊκισμούς, συντεχνίες και συνδικαλιστικές γάγγραινες.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
