Όσο το χρέος θα κρίνεται ως εξαιρετικά μη βιώσιμο, τόσο θα απαιτούνται νέα μέτρα. Στην αγορά η ρευστότητα είναι ανύπαρκτη, η ανάκαμψη αναιμική, ενώ οι ανισότητες και η φτώχεια εντονότερες παρά ποτέ. Η επίδραση του τουρισμού δεν επαρκεί για να καλύψει το χαμένο έδαφος, ενώ η φοροδιαφυγή αποτελεί πλέον μέσο επιβίωσης στη χώρα της αριστερής αυταπάτης.
Από αρχή του έτους και μέχρι τα τέλη Ιουλίου του ΄17, σχεδόν 15.000 και πλέον επιχειρήσεις έκλεισαν (ΓΕΜΗ), με την πλειονότητα να αφορά ατομικές επιχειρήσεις (σχεδόν 11.000) δημιουργώντας νέα στρατιά ανέργων στα πλαίσια της αριστερής ανάπτυξης. Τι και αν πολλές υπηρεσίες παγκόσμια στηρίζονται στους free lancers, σε μικροεπαγγελματίες δηλαδή που ενεργοποιούνται από το λογισμικό και το μάρκετινγκ, μέχρι και τις νομικές υπηρεσίες. Βλέπεις εκεί οι ανόητοι ιθύνοντες δεν σκέφτηκαν ούτε τον ΕΦΚΑ ούτε τη φοροληστεία. Οι νέοι αυτοί άνεργοι θα στραφούν στην παραοικονομία για να επιβιώσουν, αφού το αυτονόητο της νομιμότητας είναι άπιαστο όνειρο.
Ποιος αριστερός θα μιλήσει επιτέλους γι’ αυτούς; Για την εχθρική στάση που βιώνει ο μικροεπαγγελματίας; Συγκαλυμμένα στοχεύουν στην οικονομική εξαθλίωση και δι’ αυτής στην πλήρη υποταγή και χειραγώγηση των πολιτών. Η ανάπτυξη όμως δεν επιτρέπει οικονομικούς φανατισμούς και ιερά εγχειρίδια. Οι προκλήσεις της εποχής απαιτούν μια διαφορετική αντίληψη, πέρα από σοσιαλιστικούς φαντασιακούς μετασχηματισμούς, παράλληλα προγράμματα και κουτοπόνηρα τεχνάσματα νομής της εξουσίας, αλλά κύρια απαγκίστρωση από τους τιμωρητικούς φορολογικούς συντελεστές.
Υποφέρουμε πάραυτα από τις επιπτώσεις των πολιτικών του απώτερου και πρόσφατου μνημονιακού παρελθόντος. Σήμερα είναι ανάγκη να ασκηθεί μια πολιτική που θα παρέχει ισχυρά κίνητρα ανάπτυξης και θα παράγει ευκαιρίες για πλούτο, για όλους αναλογικά των δυνατοτήτων τους, σε μια προς τα πάνω εξίσωση, εν αντιθέσει με το αριστερό εξάμβλωμα που οδηγεί στην προς τα κάτω εξίσωση, στην ισοπέδωση των πάντων. Νέες ευκαιρίες για δουλειές χρειάζονται στα λαϊκά και αστικά στρώματα. Η χώρα είναι μη ανταγωνιστική όχι εξαιτίας των ημερομισθίων, τα οποία χρειάζονται αύξηση, αλλά εξαιτίας των λογής άδικων άμεσων και έμμεσων επιβαρύνσεων, των σπαταλών και του κόστους δανεισμού.
Απαιτούνται λοιπόν δομικές αλλαγές παντού, από την παιδεία, το κτηματολόγιο και το χωροταξικό, έως τη φορολογία, την απελευθέρωση της αγοράς και την γρήγορη απονομή δικαιοσύνης. Το ενδιαφέρον των επενδυτών είναι τεράστιο καθώς οι αποτιμήσεις είναι πλέον χαμηλές, αλλά κανείς δεν έρχεται. Μεθοδεύουν συμφωνίες για την επόμενη μέρα και απεργάζονται σχέδια, αναμένοντας την αλλαγή, καθότι το κέρδος δημιουργεί το ρίσκο του επιχειρηματία αλλά όταν το 70% σχεδόν των εσόδων πηγαίνει στο κράτος κανείς δεν αναλαμβάνει το ρίσκο. Η εγκλωβισμένη αυτή δυναμική επιτάσσει άμεση αλλαγή πολιτικής.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
