Σκέφτομαι ξανά, και αυτή τη φορά πιο έντονα -έχοντας μπροστά μου όλη αυτή την εικόνα των ημερών με ολίγη ΕΡΤ, Δημοτική Αστυνομία, σχολικούς φύλακες, καθηγητές Τεχνικής Εκπαίδευσης- πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, εάν υπήρχε πριν από κάθε τέτοια δύσκολη απόφαση του εκάστοτε Υπουργού και η οποία γίνεται υπό τη πίεση της Τρόικα και των γνωστών σε όλους μας οικονομικών συνθηκών που βρίσκεται η χώρα μας, να είχε γίνει πραγματική αξιολόγηση και πραγματική προετοιμασία αναδιάρθρωσης του Δημοσίου τομέα.
Και ποιοι είναι οι κατά κύριο λόγο γνώστες του χώρου τους; Μα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι βέβαια.
Και τότε, κάποιος που δε ξέρει την Ελλάδα θα έλεγε «μα γιατί δε γινόταν τότε, αφού βλέπαμε χρόνια τώρα που πάει το «καράβι»…; »
Μα γιατί αρκετοί πολιτικοί και κυρίως συνδικαλιστές περιορίστηκαν στο πως θα διασφαλίσουν επιπλέον οικονομικά οφέλη οι εργαζόμενοι του κλάδου τους και πως θα σκαρφιστούν εξυπνότερες και μαχητικότερες αντιδράσεις για να εμποδίσουν την όποια προσπάθεια νοικοκυρέματος του κράτους και της διοικητικής μηχανής.
Σταμουλοκολάδες, Φωτόπουλοι και τώρα ο Μπαλασόπουλος της ΠΟΕ ΟΤΑ αφήνουν εποχή στο «απεργιακό αντάρτικο πόλεως».
Ίσως όμως έφτασε η ώρα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τη στήριξη της υγιούς κοινωνίας και του μεγαλύτερου μέρους του πολιτικού συστήματος, να πάρουν πρωτοβουλίες.
Άμεσα όμως, για Αξιολόγηση των υπαρχουσών δομών, με καινοτόμες προτάσεις για τη βελτίωση της διοικητικής μηχανής και βέβαια να συνεχίσουν να εργάζονται όποιοι πραγματικά προσφέρουν υπηρεσίες στο σύνολο.
Οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν και νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε για την αναγκαιότητά τους. Και πρέπει να γίνουν όχι μόνο στη Διοίκηση, αλλά και στις νοοτροπίες, τις λογικές και στον τρόπο δουλειάς όλων μας.
