γράφει ο Λ0υκάς Γεωργιάδης.
Η Ιστορία της πατρίδας μας από την απελευθέρωση της έως τις μέρες μας, είναι συνυφασμένη με τη δημιουργία δύο διαφορετικών κόσμων.Ανέκαθεν υπήρχαν οι… μεν και οι… δε, σε διάφορες εκδοχές. Ωστόσο, δύο είναι οι κόσμοι που διαχρονικά συγκρούονται σ΄ αυτή τη χώρα. Από τη μία είναι ο κόσμος της υπευθυνότητας και της λογικής και από την άλλη ο κόσμος της ανευθυνότητας, της τσάμπα μαγκιάς, του παραλογισμού, της παράνοιας, της τρέλας και της ψυχοπάθειας.
Η… μισή Ελλάδα θέτει στόχους, παρακάμπτει εμπόδια, «ψήνεται» στα δύσκολα, δείχνει υπομονή, διαθέτει πείσμα και δεν λαμβάνει υπόψιν της, τους… κακούς ξένους που ήρθαν από το… πουθενά για να μας βάλουν σε καλούπια. Η… άλλη μισή Ελλάδα «τρώγεται με τα ρούχα της», πέφτει θύματα τυχοδιωκτών πολιτικών, βλέπει παντού συνομωσίες, έχει εκπαιδευτεί στο εύκολο που είναι ψεύτικο, έχει ταυτιστεί με τον παρασιτισμό, χρησιμοποιεί «βιτρινάτες» πολιτικές βινιέτες, βλέπει το εφήμερο και όχι το μακροπρόθεσμο.
Η Ελλάδα του διχασμού και της εκ… Θεού αποδοχής του… αδιαπραγμάτευτου δίκιου της Αριστεράς, αποτέλεσε τον λόγο για τον οποίο η σύγχρονη Κεντροδεξιά στην Ελλάδα εμφανίζεται ενοχική, φοβισμένη και πολλές φορές παραδομένη στους θολοκουλτουριάρηδες. Σε αυτούς που υπηρετούν ψευδεπίγραφα ιδεολογήματα για έναν… δίκαιο κόσμο, με παραπομπές και σημεία αναφοράς στο πρώην κομμουνιστικό μπλοκ και στις σύγχρονες κομμουνιστικές δικτατορίες. Στην ουσία πρόκειται για παράσιτα, τεμπέληδες και τυχοδιώκτες που έχουν μάθει να ζουν εις βάρος των άλλων. Έχουν στο μυαλό τους τα σοβιέτ και τους κομισάριους, αλλά σε μια χώρα σαν την Ελλάδα είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο, να βρουν εφαρμογή τα… όνειρα τους. Όσο για τους φασίστες της Ακροδεξιάς, αυτυούς τους προσπερνάμε, αφήνοντας τους στη θέση που τους έχει κατατάξει η Ιστορία.
Η Ελληνική Δημοκρατία έχει καταφέρει να συμπεριλάβει στο μωσαϊκό της, όλες τις απόψεις. Από τις πιο ρεαλιστικές έως τις πιο ουτοπικές. Ένα μέρος της κοινωνίας άγεται και φέρεται από τυχοδιώκτες, ρετάλια, κνώδαλα και ανθρωποειδή, τα οποία στις μέρες μας, καλύπτουν τον χώρο της Ακροαριστεράς, της Ακροδεξιάς, αλλά χαρακτηρίζουν και μέρος των κομμάτων της αστικής μας δημοκρατίας.
Από τη μία πλευρά έχουμε την Ελλάδα του Τσίπρα, του Κουτσούμπα, του Βαρουφάκη, του Βελόπουλου και των εγκλείστων εγκληματιών της Ακροδεξιάς και από την άλλη πλευρά την Ελλάδα του Μητσοτάκη που έχει φτάσει τη χώρα σε πολύ υψηλά στάνταρντς αποδοχής και αξιοπιστίας στο διεθνές στερέωμα. Κάπου ενδιάμεσα προσπαθεί να πλασαριστεί και η Φώφη Γεννηματά με το Κίνημα Αλλαγής, το οποίο, δεν θέλει να ταυτιστεί με τα αφηγήματα του Τσίπρα, του Κουτσούμπα και του Βαρουφάκη, αλλά δεν θέλει και να γίνει «ουρά» του Μητσοτάκη. Δύσκολη κα δυσεπίλυτη η εξίσωση για ένα κόμμα εξουσίας, το οποίο έστρωσε το έδαφος στον λαίκισμό και τελικώς είδε τους ψηφοφόρους του να μετατοπίζονται προς τον υπερ-λαϊκιστή Τσίπρα. Γιατί όπως και να το κάνουμε, ανεξαρτήτως του πολιτικού περιεχομένου του παλαιού ΠΑΣΟΚ και του τωρινού ΣΥΡΙΖΑ, άλλο πράγμα ο Ανδρέας Παπανδρέου και άλλο πράγμα, ο τύπος που προσπαθεί να πλασαριστεί ως… κωμικός στη θέση του Ανδρέα. Άλλο ο Μέσι και άλλο ο… Μήτρος της Άνω Ραχούλας που η εξέδρα τον φωνάζει… Μέσι όταν παίζει με τη… Θύελλα Λαγκαδιάς!
Η χώρα μας, έχοντας την εμπειρία των μνημονίων, θα έπρεπε να έχει γίνει πιο σοφή. Η συντριπτική πλειονότητα του εκλογικού σώματος θα έπρεπε να είναι πιο αυστηρή με τους πολιτικούς της συντήρησης που δηλώνουν προοδευτικοί και πιο απαιτητική με τους πολιτικούς που δηλώνουν μεταρρυθμιστές και οι… προοδευτικοί τους χαρακτηρίζουν ως συντηρητικούς. Σήμερα, με φόντο την τρέλα των παρανοϊκών του αντιεμβολιαστικού μπλοκ που αμφισβητούν τον νόμο της… βαρύτητας, είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρος, ο επαναπροσδιορισμός μιας νέας αφετηρίας και πολλών νέων στόχων.
Η Ελλάδα πρέπει να ατενίσει το μέλλον με τόλμη, σιγουριά, αποφασιστικότητα, ρεαλισμό, πείσμα και πολλή δουλειά. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μια «βιομηχανία» μεταρρυθμίσεων, μέσα από ένα προσκλητήριο επενδύσεων και ένα σάλπισμα διαρκούς παραγωγής πλούτου απ΄ όλους και για όλους. Από την άλλη, οφείλουμε ως καθήκον στις επόμενες γενιές, να παραδώσουμε μια χώρα με λιγότερους συμπλεγματικούς, λιγότερους ανισόρροπους, λιγότερους μίζερους, λιγότερα παράσιτα, λιγότερα «τσιμπούρια». Παραδείματος χάρη, η Ελλάδα του Πιερρακάκη, δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του… Πολάκη. Η Ελλάδα που παράγει ιδέες, δημιουργεί οράματα και παράγει αποτέλεσμα, δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με την Ελλάδα που «παράγει» τεμπελιά, ψευτομαγκιά, ανοησία, βλακεία και ηλιθιότητα.
Η Ελλάδα της δημιουργίας και της προκοπής δεν μπορεί να υποταχθεί στην Ελλάδα της ανεπάρκειας και της ανικανότητας. Είναι στο χέρι του εκλογικού σώματος να καταλάβει ποιο είναι το συμφέρον του. Ας δει τους… θαυματοποιούς της Αριστεράς και του Σοσιαλισμού που προσφέρουν εφήμερη ικανοποίηση και μακροπρόθεσμο πόνο. Ας καταλάβει ότι το αύριο δεν χτίζεται με δανεικά χωρίς δουλειά, αλλά με πραγματικό πλόυτο που είναι αποτέλεσμα της δουλειάς. Ας καταλάβουμε ότι τα έτοιμα γεύματα τελειώνουν κάποια στιγμή, ενώ όποιος έχει μάθει να… ψαρεύει, σίγουρα θα έχει να φάει. Και φυσικά ένα σύγχρονο Κράτος που προοδεύει οικονομικά, πρέπει να βελτιώνει και τους κοινωνικούς δείκτες, παρέχοντας βοήθεια σε αυτούς που έχουν πραγματική ανάγκη. Σίγουρα όμως, δεν μπορεί να είναι ανεκτικό με τους βολεμένους που διαρκώς πρέπει να τους ταίζει και να τους έχει… υποχρέωση, η υπόλοιπη κοινωνία, την οποία πολλές φορές καταδυναστεύουν.
Όταν επιλέξουμε ως κοινωνία τον ορθό δρόμο, θα έχουμε κάνει ένα βήμα προς την πρόοδο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόοδο με τυχοδιώκτες πολιτικάντηδες που υιοθετούν την… ανωμαλία και χαρακτηρίζουν ως συντηρητισμό το προφανές, δεν μπορεί να υπάρξει. Οι χρεοκοπημένες ιδεολογίες των απολυταρχικών καθεστώτων, είτε φασιστικών είτε κομμουνιστικών, δεν μπορούν να έχουν θέση σε ένα νέο αφήγημα πραγματικής προόδου, σε μια χώρα που έχει πλήθος εσωτερικών εχθρών και εμποδίων. Το χθες πρέπει να ηττηθεί πανηγυρικά, γιατί το αύριο μας περιμένει και μας ανήκει. Ας κοιταχτούμε γύρω μας, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας, ας ανοίξουμε τα… στραβά μας και ας ξεχωρίσουμε επιτέλους τους ηγέτες από τους… τιποτάκηδες. Εκεί βρίσκεται το μυστικό για να έρθουν καλύτερες μέρες…
