Τώρα θα μου πείτε ότι υπάρχει και η Μαρία Σπυράκη, υποψήφια του Σαμαρά (μην το μπερδεύουμε με τη ΝΔ) για την ευρωβουλή, και τέως αντικειμενική δημοσιογράφος – που πάντα έκανε αντικειμενικά ρεπορτάζ για το μνημόνιο και τις επιπτώσεις του στο κόσμο – η οποία μιλάει για θρίαμβο.
Ωπ, ένα-ένα τώρα. Είπα ευρώ-βουλή και θυμήθηκα τον Φαύλο Κρανιδιώτη. Επειδή με το που έγινε γνωστό η απόρριψη του από το ευρώ-ψηφοδελτιο του Σαμαρά (μην το μπερδεύουμε με τη ΝΔ) σχεδόν αμέσως έλαβα ηλεκτρονικό ταχυδρομείο (ελληνικά ι-μέϊλ) που με πολύ εμφατικό τρόπο με ρωτούσε: «χάρηκες τώρα;», πρέπει να απαντήσω.
Τώρα θα σας εκπλήξω. Όχι δεν χάρηκα. Απεναντίας λυπήθηκα και θα σας εξηγήσω το γιατί. Πρώτα από όλα ο Σαμαράς παραδέχτηκε έμμεσα ότι ο σύμβουλος του σε κρίσιμα θέματα είναι φασίστας και έτσι όπως είχε διαμορφωθεί το κλίμα με τον Μπαλτάκο θα του δημιουργούσε πρόβλημα. Αυτό σημαίνει ότι εν γνώση του υπάρχει μια γιάφκα με φασίστες μέσα στο πρωθυπουργικό γραφείο. Κι όχι απλά εν γνώση του αλλά και κατ’ επιλογή του δημιουργώντας ένα περιβάλλον που τον εκφράζει ιδεολογικά και νοιώθει άνετα.
Ο Φαύλος Κρανιδιώτης δεν είναι πια υποψήφιος για την ευρώ-βουλή από το κόμμα του Σαμαρά (μην το μπερδεύουμε με τη ΝΔ) αλλά συνεχίζει να είναι σύμβουλος του πρωθυπουργού.
Αλλά το πιο σημαντικό σε αυτή την ιστορία είναι ότι ο Φαύλος Κρανιδιώτης καθώς και μέσω αυτού, αυτός που τον έβαλε εκεί, δεν θα έχουν την ευκαιρία να μπουν στη κρίση των ψηφοφόρων. Ο Φαύλος Κρανιδιώτης δεν θα έχει την ευκαιρία να του δείξουν οι ψηφοφόροι τι πιστεύουν γι αυτόν και αυτά που εκφράζει μαυρίζοντας τον. Δείχνοντας του ότι η διαπόμπευση έχει πολλές μορφές. Αλλά εκεί εισβάλει αυτή η λεξούλα που πονάει. Η κρίση των ψηφοφόρων.
Εμπιστεύεσαι την κρίση των ψηφοφόρων που δικαιολογούν τη ψήφο τους σε μια εν γνώση τους εγκληματική οργάνωση, σε μια σειρά από κοινωνικά παράσιτα, επειδή τους χτυπήσανε αλύπητα τα μνημόνια του Αντωνάκη, του Γιωργάκη και του Βαγγέλα; Εμπιστεύεσαι την κρίση των ψηφοφόρων που έβαλαν στη Βουλή τον σημερινό υπουργό υγείας και μάλιστα με ψήφους ρεκόρ;
Ξέρετε γιατί τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα μιλάμε όλο και πιο συχνά για πρόβλημα δημοκρατίας; Όχι γιατί απέτυχε η δημοκρατία αλλά γιατί οι ψηφοφόροι απότυχαν στο να σκεφτούν, να λειτουργήσουν και να πράξουν δημοκρατικά. Σε μια χώρα που οι ψηφοφόροι θα είχαν συνείδηση δημοκρατίας και γνώμονα τη δημοκρατία δεν θα υπήρχε Βουλή με την νέο-Ναζιστική Χρυσή Αυγή, δεν θα υπήρχε υπουργός υγείας Άδωνις Γεωργιάδης αλλά θα υπήρχε υποψήφιος Φαύλος Κρανιδιώτης, ακριβώς για να μαυριστεί από τους δημοκράτες ψηφοφόρους.
Aλλά εδώ υπάρχει και η Σαμαρική κουτοπονηριά. Δεν τον πέταξε έξω από το ψηφοδέλτιο απλά άφησε να εννοηθεί ότι δεν τον συμπεριέλαβε λόγω πιέσεων. Άλλο που δεν ήθελε ο Φαύλος Κρανιδιώτης για να μεταβληθεί σε θύμα και μάρτυρα των αθλίων κομουνιστών που τον κυνηγάνε στο φατσοβιβλίο. Και μη νομίζετε, αυτοί που θα τον ψήφιζαν, οι ίδιοι ακριβώς το χάψανε. Η κρίση του ψηφοφόρου που λέγαμε.
Η αλήθεια είναι ότι με όλες αυτές τις λίστες υποψήφιων ή τους πιθανούς υποψηφίους που πετάγονται κάθε τρεις και λίγο έχουμε όλοι πάθει κάτι και το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με δυο εκλογές κάνει το πράγμα πιο σχιζοφρενικό. Πάντως από ό,τι κατάλαβα όλοι περιμένουν με αγωνία να δουν τους υποψηφίους του ποταμίου.
Όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι έτσι κι εγώ παρακολούθησα τη μεταμεσονύκτια συνέντευξη του Σταύρου Θεοδωράκη. Περιέργεια. Δεν μπορεί, σκέφτηκα, στη πρώτη συνέντευξη δεν είπε τίποτα, τώρα όλο και κάτι θα πει με τόσα που έχουν γραφτεί. Περίεργο, αλλά αυτή τη φορά και είπε και έδειξε.
Παρενθετικά τώρα θυμήθηκα κάτι που είχε γίνει πριν μερικά χρόνια στη διεθνή μουσική σκηνή. Δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή ποιο, αλλά ένα γνωστό συγκρότημα από αυτά που κυριαρχούν σε διαφορές λίστες έβαλε σε ένα κομπιούτερ ένα μεγάλο αριθμό τραγουδιών που είχαν κάνει επιτυχία και μετά από επεξεργασία έβγαλε ένα τραγούδι που είχε στοιχειά όλων αυτών. Το τραγούδι που έβγαλαν έγινε όση επιτυχία γίνεται ένα πεφταστέρι και μετά χάθηκε στο κάλαθο των αχρήστων που χάνονται όλες αυτές οι «επιτυχίες».
Κάτι τέτοιο μου θύμισε ο Σταύρος Θεοδωράκης στη συνέντευξη του. Εδώ κάνω άλλη μια παρένθεση για να υπογραμμίσω ότι κάθε φορά που γράφω το όνομα Θεοδωράκης νιώθω την υποχρέωση να σημειώσω ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον γιγάντιο Μίκη. Μα καμία απολύτως.
Φανταστείτε λοιπόν να μπορούσες να βάλεις σε μπλέντερ τον Αντωνάκη, τον Γιωργάκη, τον Βαγγέλα μαζί. Μετά προσθέτεις λίγο Αντρέα από το παρελθόν, λίγο Κωστόπουλο αυτόν του Νίτρο από το λιγότερο παρελθόν, πιο λίγο Λαλιώτη και άχνη από τον μύθο του Γεννηματά. Τα ανακατεύεις όλα αυτά καλά, τα σερβίρεις σε κοντόκωλο ποτήρι με μια ελίτσα, μια πίκλα και σακίδιο και παίρνεις τον κύριο Σταύρο Θεοδωράκη.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης έδειξε ένα συνονθύλευμα όχι ιδεών και επιχειρημάτων αλλά ένα συνονθύλευμα από ρητορικές του παρελθόντος. Ήταν σαν να είχε πάρει όλα τα πιασάρικα πολιτικά τσιτάτα από τον Αντρέα μέχρι τον Αντωνάκη και να τα πέταγε κατά ριπάς. Ένα εγωκεντρικό πλάσμα που ένιωθε και λίγο Πυθία που έχει όλες τις απαντήσεις αλλά και που δεν είχε σκοπό να μας τις πει, αν δεν τον κάνουμε πρωθυπουργό.
Ξέρετε ποια ήταν η απογοήτευση; Μερικές φορές βλέπεις κάποιον στη τηλεόραση ή διαβάζεις για κάποιον που αρχίζεις να τον βλέπεις θετικά ακόμα κι αν δεν συμφωνείς με όλα όσα λένε ότι κάνει η λέει. Και μετά φτάνει η ώρα της αληθείας, που αυτός ο κάποιος εμφανίζεται μπροστά σου χωρίς να μεσολαβεί κάποιος άλλος ή κάτι άλλο. Κι εκεί πια ανακαλύπτεις ότι αυτός που έβλεπες μέχρι χτες τουλάχιστον με συμπάθεια, δεν είναι τίποτα άλλο από έναν ηλίθιο που δεν έχει να σου πει τίποτα απολύτως. Αυτή είναι η απογοήτευση.
Εκεί όμως που υπάρχει πραγματική τρικυμία εν κρανίω, είναι στον Πειραιά. Λοιπόν, έχω σοβαρές πληροφορίες ότι όσοι άκουσαν τον Βασίλη Μιχαλολιάκο να κατεβάζει Χριστούς και Παναγίες, δεν προσευχόταν. Στο Πειραιά που λέτε, κατεβαίνει καινούργια παράταξη στις δημοτικές εκλογές, ποδοσφαιρική αυτή τη φορά. Μόνο που είναι λίγο αχταρμάς αυτή η παράταξη. Κόκκινη παράταξη (έτσι λένε) με έντονο λαχανί στο χρώμα τη ελιάς και στο βάθος μαύρο στο χρώμα της χειμωνιάτικης αυγής. Αρχηγός ο Γιάννης Μόραλης (έτσι νομίζει), που προσπαθεί με πολύ κόπο να μας πείσει ότι έχει στο αίμα του το πολιτικό DNA λόγω πατρός αλλά όλοι καταλαβαίνουν ότι έχει μάλλον στη τσέπη το πολιτικό του ΔΝΑ (Δεν Πράττω Αυτοβούλως), λόγω πρόεδρου.
Ξέρετε σε περιόδους μεγάλης αναταραχής, οικονομικής καταστροφής, κατοχής, πολέμου, υπάρχουν κάποιοι που πλουτίζουν. Και πλουτίζουν απότομα και σε τέτοιο μέγεθος που αδυνατούν να το κρύψουν. Αυτός ο πλουτισμός τους φέρνει και ένα άλλο στοιχείο, πολύ πιο αφροδισιακό από το χρήμα. Την εξουσία. Την εξουσία πάνω σε πράγματα και σε ανθρώπους. Κι όταν μάλιστα αυτοί είναι άνθρωποι εξουσίας, το αφροδισιακό γίνεται ακόμα πιο έντονο. Έτσι οι πολιτικοί γίνονται το πρώτο τους θύμα. Αν συνδυάσεις με το τι μπορούν να φέρουν αυτοί οι πολιτικοί με την υπογραφή τους – για παράδειγμα σε κρατικές και διακρατικές συμφωνίες – τότε το αφροδισιακό έχει και κέρδος πραγματικό, σε χρήμα.
Η Ρωσία το έζησε πολύ έντονα το φαινόμενο κατά τη περίοδο οικονομικής χρεοκοπίας του Γέλτσιν όταν «γεννηθήκαν» οι περίφημοι ολιγάρχες της Μόσχας. Αυτοί οι ολιγάρχες που λέτε, με τη συσσώρευση υπερμεγέθη πλούτου και πολιτικών στις τσεπούλες τους, άρχισαν να ελέγχουν ακόμα και συμφωνίες περά από τα ρωσικά σύνορα. Μέχρι την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η δύναμη τους ήταν και είναι τέτοια ώστε ακόμα και ο Πούτιν αντί να τους κυνηγήσει μιας και οι πρακτικές και οι μέθοδοι τους έχουν γίνει ακόμα και ταινίες δράσης και τρόμου στο Χόλυγουντ, προσπαθεί να τους αγκαλιάσει.
Οι ολιγάρχες της Ρωσίας που λέτε δεν αρκέστηκαν στις επιχειρήσεις τους αλλά άρχισαν να αγοράζουν και ποδοσφαιρικές ομάδες για να έχουν πολλά πρόβατα και να εκβιάζουν καταστάσεις, εφημερίδες, κανάλια και ότι άλλο έβρισκαν μπροστά τους και τους πρόσφεραν οι πολιτικοί που είχαν στο τσεπάκι. Μέχρι που κάποια μέρα αποφάσισαν ότι ήθελαν και την πολιτική. Βλέπετε δεν τους αρκούσε να έχουν στο τσεπάκι τη πολιτική, δεν τους έφτανε να ορίζουν την οικονομία με ενδιάμεσους, ήθελαν να το κάνουν οι ίδιοι απ’ ευθείας. Και έκαναν κόμματα και έβαλαν υποψηφιότητες. Ακόμα κι εναντίων του Πούτιν. Τίποτα δεν τους είχε μάθει ο Ντέταρι τους άμοιρους.
Αλλά αυτά με τη Ρωσία, ας γυρίσουμε στον Πειραιά. Ο Βασίλης Μιχαλολιάκος που λέτε, αυτός του Πειραιά ντε, τα έχει πάρει πολύ άσχημα με τον Μόραλη (αυτόν του ΔΝΑ ντε) και την υποψηφιότητα του, και αυτό που τον εκνεύρισε πιο πολύ μάλιστα ήταν η απόλυτη σιωπή από Συγγρού και Ριαγκούρ, από την κουμπάρα ντε. Και όταν ο Βασίλης νευριάζει τρέμουν τα μανιάτικα. Κι όταν τρέμουν τα μανιάτικα παθαίνει πνευμονία το Πασαλιμανι. Αλλά όλα είναι μπροστά μας και τώρα τουλάχιστον ξέρουμε ότι αυτές οι εκλογές θα έχουν και χαβαλέ.
Χαβαλέ όμως έχουμε και στην Αθήνα. Όσο υπάρχει αυτός ο Σπηλιωτόπουλος το γέλιο στην Αθήνα δεν θα σταματήσει. Το τελευταίο, αυτό περί 65χρονων πολιτικών που πρέπει να πάρουν σύνταξη το σκεφτόταν πριν το πει; Με τον Άδωνι να κάνει όλες τις δουλείες, θα μείνουμε αν μπει κάτι τέτοιο σε εφαρμογή. Κάθε του συνέντευξη και πιο προχωρημένη από την προηγούμενη. Κάθε φορά που εμφανίζεται ανάβουν όλοι οι λαμπτήρες γελοιότητας.
Και είπα γελοιότητα και στο μυαλό μου ήρθε ο Βαγγέλας. Ο αντιπρόεδρος ντε όχι ο πρόεδρος. Αν ο Σαμαράς προσπαθεί (επίμονα και με συνέπεια οφείλω να παραδεχτώ) να μεταλλάξει τη ΝΔ σε ΠΧ (Πολιτικό Χειμώνα), ο Βενιζέλος δεν θα αφήσει τίποτα από το ΠΑΣΟΚ μέχρι να τελειώσει η αντιπροεδρία του. Τι έλεγα για την απογοήτευση με τον Σταύρο Θεοδωράκη; Ε, ο Βενιζέλος είναι ο απόλυτος πάτος. Πως το έλεγε; Ο πάτος δεν πάει παρακάτω. Όταν πρωτοεμφανίστηκε φαινόταν έξυπνος, ετοιμόλογος, γνώστης. Τώρα που εμφανίστηκε σαν τον βασιλιά με τα καινούργια ρούχα αποδείχτηκε γυμνός. Ένας ανόητος και θρασύδειλος ψευτοπαλληκαράς. Χωρίς επιχειρήματα, χωρίς ιδέες και σκέψεις, ένα ανθρωπάκι που βγάζει άναρθρες κραυγές για να φοβίσει. Τι κρίμα. Είναι πραγματικά για λύπηση.
Και μάλιστα αυτός με τον Αντωνάκη μας έβγαλαν στις αγορές. Μόνο από τις αγορές δεν γύρισαν με φαγητό για τους πεινασμένους, στέγη για τους άστεγους και δουλειά για τους ανέργους. Γύρισαν αγκαλιά με την Αγγέλα – να την χαίρεστε σήμερα που σας έρχεται – να θριαμβολογήσουν πάνω από το κουφάρι της Ελλάδας. Αλλά είπαμε, αν είχαν οι ψηφοφόροι κρίση, αν καταλάβαιναν τη δημοκρατία τότε κανένας από αυτούς δεν θα ήταν εκεί που σήμερα είναι.
*********************************************************************
Εκείνος τότε είπε «ευχαριστώ τις ΗΠΑ», εσύ Αντωνάκη τι θα πεις σήμερα; Ευχαριστώ την Αγγέλα;
*********************************************************************
Καψή, σε παρακαλώ μην ξαναμιλήσεις για δημοκρατία. Μίλα για ραδίκια, για ελιές, μιλά για ότι άλλο θες εκτός από δημοκρατία.
*********************************************************************
Ελιά, ελιά και ολυμπιακό στο Πειραιά.
*********************************************************************
Τη συνύπαρξη Μπαλτάκου και ΧΑ δεν τη συγχωρούμε εκεί στο ΠΑΣΟΚ – ελιά – ποτάμι. Τη συνύπαρξη ποδοσφαιρικού κόκκινου, λαχανί της ελιάς και μαύρου της αυγής πως το καταπίνετε ωρέ παλληκάρια;
*********************************************************************
Ο Μόραλης είπε ότι η παράταξη του δεν έχει μόνο ολυμπιακούς, έχει και κόσμο από άλλες ομάδες. Όπως του εφηβικού ολυμπιακού, του μπασκετικού ολυμπιακού, του βόλεϊ ολυμπιακού και άλλα.
*********************************************************************
Αντωνάκη όταν φιλήσεις την Αγγέλα πρόσεχε μη την κολλήσεις τίποτα και χάσει κάτι τοπικές που πλησιάζουν.
*********************************************************************
Πότε θα πάει αυτό το παρασιτικό ανθρωπάκι ο Κασιδιάρης φυλακή; Οεο;
*********************************************************************
Εσύ με το τσεκούρι, πως σου ξέφυγε ο πρόεδρος; Ο Βαγγέλας ντε. Η μήπως δεν σου ξέφυγε; Ε;
*********************************************************************
Για άλλη μια φορά μου κάνει παρέα ο Θάνος Ραφτόπουλος με ένα πολύ έξυπνο σκίτσο!
*********************************************************************
Στη φωτογραφία ο ευπαρουσίαστος κύριος με τα γκρίζα μαλλιά που τραβάει τη γλώσσα μέσα είναι ο υποψήφιος για το δήμο Πειραιά κύριος Γιάννης Μόραλης. Για τον ευτραφή κύριο δίπλα του, εγώ δεν ξέρω τίποτα απολύτως.
