γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Οι συνθήκες αστικής ασφάλειας που βίωσαν οι πολίτες τους τελευταίους μήνες, η επιτυχημένη απόκρουση της μεταναστευτικής επιβουλής, η απόλυτα επιτυχής υγειονομική κρίση και η διαφαινόμενη συνετή διαχείριση της επόμενης ημέρας χτίζουν απαράμιλλη εμπιστοσύνη στη σημερινή κυβέρνηση. Αντίθετα η αξιωματική αντιπολίτευση πελαγοδρομεί αναζητώντας χώρο προκειμένου να επωφεληθεί έστω και ελάχιστα, ψαρεύοντας για πολλοστή φορά σε θολά νερά.
Με την προσπάθεια διεμβολισμού των μικρότερων κομμάτων για την υποτιθέμενη προοδευτική πλειοψηφία και με την περιθωριοποίηση ακραίων φωνών, επιδιώκει μια στροφή προς την πραγματικότητα. Μια διαρκώς μεταβαλλόμενη πραγματικότητα που τους βρίσκει απροετοίμαστους, καθώς η αλαζονεία τους στέκει ανάμεσα στα αναρχοαριστερά μυθεύματα και τον υποτιθέμενο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Τόσο ως προς την περιβόητη ανασυγκρότηση της αριστερής δεξαμενής έρματος όσο και προς το ιδεολογικό μανιφέστο που περιλαμβάνει ιδεολογικούς ερανισμούς από κάθε μετερίζι.
Η κεντροαριστερά που ευαγγελίζονται είναι ένα εμπόριο ψηφοθηρίας, μια τυχοδιωκτική κλοπή συνειδήσεων. “Οι ρίζες της πολιτικής και προσωπικής σεμνότητας” που θαρρεί ότι πρεσβεύει ο Αλέξης, υπακούουν με συνέπεια στο “τα πάντα ρει” του Σάκη. Στην αποθέωση του κυνισμού για την εξουσία που καταπίνει τα πάντα όπως έδειξε το πρόσφατο παρελθόν, από συνείδηση, ιδεολογία και μνημόνια μέχρι ελπίδα και αξιοπρέπεια. Αλλά ποιος την έχασε…
Επιπλέον, η επαναστατική ρητορική και οι μεγαλόστομες διακηρύξεις και αερολογίες για το πρόγραμμα κοινωνικής και οικονομικής ανασυγκρότησης, με την επανάληψη του λαϊκίστικου μοτίβου της καταστροφής, αφήνουν τους πολίτες παντελώς αδιάφορους. Δεν πέρασε καιρός άλλωστε από το σκίσιμο του μνημονίου, την περήφανη διαπραγμάτευση, την ιδεοληπτικά εσκεμμένη εξαθλίωση της μεσαίας αστικής τάξης και τη φοροαφαίμαξη μικροεπιχειρήσεων και πολιτών. Η αξιοπιστία στους χώρους των επαγγελματιών μετά το κοστολογημένο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης και οι θεωρίες περί άλλου δρόμου που βίωσαν οι πολίτες δεν αφήνει κανένα περιθώριο. Οι συνειρμοί είναι προφανείς.
Έτσι κάθε προσπάθεια δωροδόκησης των πολιτών με νέα κοινωνικά συμβόλαια μεταχρονολογημένης αυταπάτης, δεν εισακούγεται. Οι αιθεροβάμονες της πολιτικής αρπαχτής αγωνιούν υποτίθεται για υψηλούς στόχους, για επανεκκίνηση και ανόρθωση, για ανασυγκρότηση της παραγωγής, της οικονομίας και του κράτους με τον αλάνθαστο τρόπο που μόνο εκείνοι γνωρίζουν, με τις ίδιες ουρανομήκεις ανοησίες της σοσιαλιστικής αποκάλυψης του πρόσφατου παρελθόντος. Γι’ αυτό και παραμένουν σταθερά αναξιόπιστοι σε όλες τις δημοσκοπήσεις και σε όλα τα ποιοτικά στοιχεία αυτών γράφουν ανύπαρκτοι, δεν πείθουν. Τα ψελλίσματα και η αμηχανία τους ενώπιον των συνεχών αλλαγών των ημερών μας είναι προφανείς.
