Σήμερα δε γίνεται λόγος για τον στόχο του 2,7% ανάπτυξη που είχαν αρχικά προϋπολογίσει, ούτε για τον αναθεωρημένο στόχο του 1,8%, αλλά για 1,6 % που και αυτός δείχνει πλέον ανέφικτος.
Φόροι και καταναλωτικές δαπάνες της κυβέρνησης οδηγούν στην ανάπτυξη. Σε μια έρπουσα ανάπτυξη για επικοινωνιακούς λόγους καθώς κανένας δεν επενδύει σε αυτήν.
Η εγχώρια ζήτηση από τον Σεπτέμβριο και μετά είναι σταθερά αρνητική. Η αγορά δείχνει να έχει πέσει έτι περαιτέρω, ενώ οι αυξημένες ανάγκες των νοικοκυριών σε καύσιμα πιέζουν ακόμη περισσότερο την κατανάλωση. Η αύξηση των εξαγωγών εξανεμίζεται από τις εισαγωγές. Επενδύσεις νέες δεν υπάρχουν. Οι τράπεζες νοσούν βαριά. Η δυναμική της υστέρησης των φορολογικών εσόδων είναι πραγματικότητα και καταγράφει ρεκόρ κάθε μήνα.
Η κυβέρνηση δουλεύει για τους ολίγους μεγαλόσχημους, καθότι τους πολλούς τους φτωχοποίησε. Η κοινωνικοποίηση μέρους του πλεονάσματος που ευαγγελίζεται, απότοκο της υπερφορολόγησης, είναι στάχτη στα μάτια των πολιτών. Ένας στυγνός εκμαυλισμός συνειδήσεων καθώς το ΄19 θα υποστούν νέα μείωση οι συντάξεις κατά μέσο όρο 14% εξαιτίας της συμφωνίας που έκανε η κυβέρνηση, σύμφωνα με την έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ενώ το ΄20 το αφορολόγητο πέφτει σχεδόν στα 6.000 ευρώ, με επιπλέον επιβάρυνση στα ισχνότατα νοικοκυριά.
Μέχρι πότε λοιπόν η προπαγάνδα και αυτό το παραμύθι;
Η κατάντια μας είναι εντυπωσιακή. Χρειάζονται μεταρρυθμίσεις που θα αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου από την κατανάλωση στην παραγωγή προκειμένου να αυξηθούν οι μισθοί. Μια οικονομία σαν τη Γαλλία μας δείχνει το δρόμο της μείωσης της ανεργίας και της αύξησης των επενδύσεων με το νέο εργασιακό και φορολογικό κώδικα.
Και εδώ επανέρχεται και πάλι το αγκάθι των επενδύσεων που είναι ante portas, αλλά δεν γίνονται για τους γνωστούς πλέον λόγους. Τα παραδείγματα της Eldorado και του Ελληνικού είναι χαρακτηριστικά και για αυτό οι επενδυτές από τα πέρατα της γης εξαφανίζονται.
Το κλισέ των επενδύσεων όμως είναι μονόδρομος. Οι τουριστικές εισροές του 3ου τριμήνου και η όποια ελάχιστη αποταμίευση δεν επαρκούν για να φέρουν την ανάπτυξη. Τα υποζύγια γονάτισαν υπό το βάρος των εξωπραγματικών φόρων και εισφορών. Υποτίθεται πως το 2018 θα είναι η χρονιά που η Ελλάδα θα βγει από τα μνημόνια, αλλά με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, την εξοντωτική υπερφορολόγηση και την απουσία επενδυτών στην πραγματική οικονομία, κανένας αληθινά δεν πιστεύει ότι θα συμβεί αυτό.
Μια νέα συμφωνία δεσμεύσεων δυστυχώς έρχεται την άνοιξη. Κόφτης, κούρεμα, νέο συγκαλυμμένο πρόγραμμα; Ο χρόνος θα δείξει με ποιο μελίρρυτο επικοινωνιακό περιτύλιγμα θα μας το σερβίρουν.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
