Οι πολίτες έχουν εξαντλήσει την υπομονή τους και απαιτούν λύσεις στα προβλήματά τους. Ο διάλογος με τους αγρότες για να ξεκινήσει, θα πρέπει το κράτος να ξεπληρώσει τις περσινές οφειλές από τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Αυτό θα είναι ένα βήμα σύγκλισης, που ίσως δημιουργήσει προϋποθέσεις συνάντησης των δυο πλευρών.
Σε δηλώσεις του ο Δ/ντής του ΔΝΤ κ. Τόμσεν τονίζει πως χρειάζονται δημοσιονομικά μέτρα της τάξης του 4%-5% του ΑΕΠ, ή 7-9 δις ευρώ, με το ΑΕΠ στα 172 δισ.
Η διαφορά μοιάζει μεγάλη. Η Ελλάδα έχει δεσμευθεί να λάβει μέτρα ύψους 5,7 δισ. ευρώ τη διετία 2015-2016. Ήδη έχουν παρθεί σκληρά μέτρα που προσεγγίζουν τις δεσμεύσεις, αλλά έχουν ισοπεδώσει το «επιχειρεί». Η ανεργία έχει πάει στα ύψη και δεν υπάρχουν νέα έσοδα στο κράτος από επενδύσεις.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση θα πρέπει να αποφασίσει τι πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και ελάφρυνσης χρέους-χρηματοδότησης επιθυμεί για την πατρίδα μας. Όπως είπε χαρακτηριστικά ο κ. Τόμσεν, υπάρχουν ευρωπαϊκές χώρες που είναι φτωχότερες από την Ελλάδα και θα κληθούν να συνεισφέρουν στην ελάφρυνση του χρέους, αλλά και πλουσιότερες χώρες των οποίων οι πολίτες βγαίνουν αργότερα στη σύνταξη απ’ ότι στην Ελλάδα.
Η πιο άμεση λύση είναι η επιμήκυνση τους χρέους με μηδενικά επιτόκια για 50 χρόνια, που δε θα δημιουργεί πρόβλημα στα κοινοβούλια των υπολοίπων κρατών, όταν θα κληθούν να επικυρώσουν μια τέτοια απόφαση.
Για το ΔΝΤ και τους υπόλοιπους τεχνοκράτες υπάρχει σύνδεση του ύψους του πρωτογενούς πλεονάσματος που απαιτείται μεσοπρόθεσμα για την εξυπηρέτηση του χρέους με το ύψος και τα χαρακτηριστικά, π.χ. επιτόκια, λήξεις.
Όσο μεγαλύτερη είναι η ελάφρυνση του χρέους, τόσο μικρότερο το πρωτογενές πλεόνασμα ως ποσοστό του ΑΕΠ. Προφανώς, ο μεσοπρόθεσμος στόχος του 3,5% είναι πολύ υψηλός, αλλά η μείωσή του υπόκειται σε πολιτικούς περιορισμούς.
Η ελληνική κοινωνία δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί το βάρος των νέων μέτρων που ίσως ενίσχυαν την παραγωγικότητα, έτσι ώστε να καταστήσουν τις περικοπές λιγότερο επιτακτικές ή μη αναγκαίες.
Η διαπίστωση ότι το συνταξιοδοτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι δαπανηρό, αφού το 10% του προϋπολογισμού πάει στο ασφαλιστικό σύστημα, έναντι 2,5% που είναι ο ευρωπαϊκός μέσος όρος, έχει κάποια λογική αλλά το πρόβλημα δε λύνεται με λογιστικούς μόνο όρους.
Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να αποφασίσει το μίγμα των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και περικοπών που μπορεί να αντέξει ο ελληνικός λαός.
Οι άστοχες κινήσεις, χωρίς προγραμματισμό, που δημιουργούν πρόσθετα χρέη θα πρέπει να αποφευχθούν και να αναζητηθούν νέες πηγές εσόδων.
Ο δρόμος είναι μακρύς αλλά συνάμα και ελκυστικός για να γλιτώσουμε από το «αμαρτωλό» παρελθόν μας.
